คนแรกของหัวใจ คนสุดท้ายของชีวิต

คีตะ

เวลา  06.59  น.
ฉันนั่งอยู่ริมหน้าต่าง... 
หลายวันแล้วซิ่นะที่ไม่ได้พบเขา ไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงพูด  คิดถึงเหลือเกิน...
เขา.....ผู้ชายคนนั้นที่เข้ามาทักทายหัวใจฉันเมื่อฤดูหนาวปีที่แล้ว
เขา....ผู้ชายที่ฉันคิดไว้แล้วว่า เขาจะเป็นคนสุดท้ายของชีวิต
เวลา 07.59 น.
ฉันเดินไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อเช็คเมลล์ว่ามีมาถึงฉันบ้างหรือเปล่า
กล่องข้อความยังว่างเปล่า ไม่มีข้อความถึงฉันเลย....
ทั้งๆที่ปกติจะมีคนคนหนึ่งส่งมาเกือบทุกวัน
เวลา 08.30 น.
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเบอร์เขาลงไป  ตื้ด ตื้ด ตื้ด...
ฉันโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกที่ไม่มีคนรับสาย
ทำไมนะ ทั้งที่ฉันคิดถึงเขา อยากได้ยินเสียงเขา
แต่ทำไมฉันถึงกลัวว่าจะได้พูดกับเขา ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
สิ่งที่ฉันรู้ในตอนนี้ก็คือ ฉันไม่อยากให้ใจของฉันถลำลึกลงไปมากกว่านี้
เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว  ฉันไม่อยากเป็นคนไม่ดีในสายตาใคร
เวลา 09.00 น.
ฉันตัดสินใจโทรอีกครั้ง ขอเพียงได้ยินเสียงเขาสักครั้ง  ครั้งเดียวจริงๆ
ให้เขาได้รู้ว่าฉันเองก็คิดถึงเขาไม่แพ้กัน
ตื้ด ตื้ด .. มีคนรับสาย  " สวัสดีค่ะ" ฉันเงียบ
เสียงผู้หญิง "  ต้องการพูดสายกับใครคะ"  เงียบ
ทำไมเป็นเสียงผู้หญิงล่ะ ปกติเค้าต้องเป้นคนรับทุกทีนี่นา
ต้องเป็นผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ  ฉันวางสาย
เวลา 09.29 น.
ฉันโทรอีกครั้ง ตื้ด ตื้ด " สวัสดีค่ะ " อีกแล้ว  ทำไมไม่เป็นเขา
"ใครโทรมาเหรอ  "เสียงเขานี่นา  ฉันจำได้
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ไม่พูดเลย"
"ผมพูดเองดีกว่า    "  เขารับสายแล้ว
"คุณรินน้ำให้ผมหน่อย  ผมหิวน้ำ " เสียงเขาบอกผู้หญิงคนนั้น
"ฮัลโหล  นั่นคุณใช่มั๊ย "  เงียบ  เขารู้ว่าต้องเป็นฉัน
"ทำไมไม่พูดล่ะ "  เงียบ
ฉันไม่อยากพูด  ไม่อยากจะเจ็บไปมากกว่านี้  ขอแค่เพียงได้ยินเสียงเขาก้อพอ  
"คุณอยู่ที่ไหน อยู่บ้านใช่มั๊ย  "เงียบ
ไม่มีใครพูดอะไร  เหมือนกับว่าเราสองคนกำลังกำลังสื่อสารด้วยลมหายใจ
"คิดถึงนะ " ฉันหลุดปากออกไป
"เหมือนกัน  ............อยู่บ้านใช่มั๊ย  เดี๋ยวผมไปหานะ  "เขาพูด
"ไม่ต้องหรอกค่ะ"  ฉันรีบพูด เหมือนกลัวว่าเขาจะมาจริงๆ
"ทำไมล่ะคุณคิดถึงผมไม่ใช่เหรอ ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกันนะ"
"อย่าเลยค่ะ อย่าให้มันมากไปกว่านี้เลย  เท่านี้ก็มากพอแล้วล่ะ"
ฉันรีบวางสาย กลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงสะอื้น
เวลา 10.00 น.
ฉันเดินไปที่คอมพิวเตอร์ เปิดดู อีเมลล์  นึกแล้ว  มีข้อความมาหาฉันจริงๆ
ฉันเปิดออกอ่าน " ทำไมยังไม่เลิกติดต่อกับเขาอีก โทรมาหาเขาอีกทำไม ฉันขอร้องแล้วไม่ใช่เหรอ จะต้องให้ฉันทำยังไง 
คุณถึงจะเลิกยุ่งกับเราสองคนเสียที  คุณรู้มั๊ย  ฉันกำลังจะมีลูกกับเขานะ" 
น้ำตาค่อยๆ ไหลรินมาเป็นสาย  ......
เวลา 10.30 น.
ฉันบอกกับตัวเองว่า พอเสียทีกับความรักครั้งนี้ 
หลายต่อหลายครั้งที่ฉันพยายามยึดเหนี่ยวเขาเอาไว้
แต่ครั้งนี้ ฉันจะขอยอมแพ้ ยอมแพ้จริงๆ
******ขอบคุณหนังสือเล่มหนึ่ง  ที่เป็นพล็อตเรื่องนำมาให้ฉันพิมพ์เรื่องนี้*****