สักวัน...ฉันจะรักเธอ (ตอนที่ 2)

JoyLek

ได้ข่าวมีลูกค้ามาป่วนวันลอยกระทง
     ไอ้บ้าขี้เมาที่ไหนก็ไม่รู้
     ...อย่าให้เจออีกเชียว...
     พี่คามินเขาขี้เล่นอย่างนี้แหละ แอ๋มหัวเราะ
     อ๊ะ...มีหนุ่มฝากมาให้ 
     ใคร จ้ารับกุหลาบจากเพื่อนงงๆ 
     ทายสิ
     ขี้เกียจเดา เฉลยเถอะ
     คนที่มัดจำค่ากระทงแกไว้นั่นแหละ
     ยี้!  จ้าทิ้งกุหลาบอย่างขยะแขยง
     เฮ้ย! เสียดาย 
     บังอาจมาก หญิงสาวกัดฟัน
     พี่คามินหล่อดีออก ฉันว่าเขาปิ๊งแกแหงๆ 
     เห็นผู้หญิงไม่ได้จีบดะ เจอเมื่อไหร่ฝากด่าด้วย
   แอ๋มไม่ตอบรับ เพราะยังอยากลุ้น
     นั่นจะไปไหน แอ๋มร้องถาม เมื่อเจ้าของห้องเปิดประตูเตรียมจะออกไปข้างนอก
     กินข้าว 
     ไปด้วยกันสิ พี่ๆ ให้ฉันขึ้นมาชวนแกนี่แหละตอนนี้รออยู่ข้างล่าง
     ไม่ว่างมีนัด จ้าปฏิเสธแบบไม่ต้องคิดให้เสียเวลา 
     ใครเหรอ 
     เพื่อนพี่สินี จ้าอ้างถึงพี่รูมเมทคณะวิศวะ
     จ้าแกมีแฟน! แอ๋มเสียงหลง
     ไม่ใช่ แค่มารับไปงานวันเกิด พี่สินีก็ไป 
     คนที่เห็นวันก่อนใช่ไหม 
     นั่นแหละ 
     หล่อน้อยกว่าพี่คามินแทบไม่เห็นฝุ่น เพื่อนทำหน้าเบ้
     แต่นิสัยดีกว่าตานั่นแบบไม่เห็นฝุ่นเหมือนกัน 
                                                   *****************
   ...หน้าหอพัก...
   ดล ปัทม์ และเพื่อนอีก 2 คนที่กระทั่งบัดนี้จ้ายังไม่รู้ชื่ออยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ขาดเพียง คนที่ฝากกุหลาบ ขึ้นไปเท่านั้น
   จ้ายิ้มทักพอไม่ให้น่าเกลียด แล้วเดินผ่านไปยังคนที่รอรับ
     อ้าว!? ดลยิ้มค้าง
     เขามีนัดแล้ว แอ๋มอธิบาย
     พี่คามินหล่ะ 
    หนุ่มผมยาวบุ้ยปากไปทางหอพักหญิงที่อยู่อีกฟากใกล้ๆ กัน
     ส่งกุหลาบให้ยัยเฟื่องอีกหล่ะสิ"
   ...คิดผิดหรือเปล่าเนี่ย... แอ๋มกระอักกระอ่วนใจพิกล เพราะคามินยังไม่ทิ้งนิสัยเดิม 
     ไอ้หมอนั่นแฟนน้องจ้าเหรอ
     ยัง  แต่ไม่แน่ 
     หน้ายังกับปลาจวด... ดลวิจารณ์ และเอื้อมมือไปโอบไหล่ปัทม์ ซึ่งสูงแค่ปลายคางมากอดรัดแรงๆ 
     ภูมิใจซะเถอะปัทม์ ในมหาลัยนี้ยังมีคนขี้เหร่กว่ามึงอีกว่ะ 
     โธ่! น้องจ้านะน้องจ้า ตาต่ำจริงๆ เพื่อนพี่หล่อขนาดนี้ยังไม่สนใจ กลับไปคว้าไอ้หนุ่มหน้าทุเรศนั่นฉิบ 
     หยามกันมากไปแล้ว หนุ่มผมยาวเข้ามาช่วยเพื่อนล็อกคอปัทม์อีกคน รั้งร่างเตี้ยๆ นั่นขึ้นกระทั่งเท้าเขาลอยพ้นพื้น
     ฆ่ามัน! แล้วทั้งหมดก็ช่วยกันรุมแกล้งปัทม์แทนหนุ่มวิศวะคนนั้น
                                              **********************
     อ๊ะ...อ๊ะ...อา ทำเป็นไม่ทักๆ 
   จ้าหยุดมองและยิ้มขัน...เริ่มเป็นเหตุการณ์ปกติไปแล้วที่จะเห็นหนุ่มก๊วนนี้นั่งอยู่หน้าหอตอน 5 ทุ่มเศษ ด้วยเหตุผลที่แอ๋มแอบเก็บมาปลื้มนักหนา...
     ...พี่เค้ามาส่งฉัน...
   ใกล้แข่งขันกีฬามหาวิทยาลัย ทำให้แต่ละชมรมต้องเร่งฝึกซ้อม และแอ๋มก็เป็นหนึ่งในจำนวนนักกีฬาที่ได้รับคัดเลือกในครั้งนี้
     ควงหนุ่มไม่ซ้ำหน้า คามินว่าลอยๆ
     หนักหัวใคร
     เฮ้ย! อะไรกันคู่นี้ เรื่องในครอบครัวเอาไว้คุยกันที่บ้านสิ 
     พี่ดล! 
     ไอ้น้องจะรีบไปไหน หนุ่มผมยาวร้องเรียก เพื่อนใหม่ ที่มาส่งจ้า
     คุยกันก่อน เจอพี่เจอเชื้อรีบหลบได้ไงวะ 
     สวัสดีครับพี่
     ชื่ออะไร คามินถามและเหลือบมาทางจ้าอย่างท้าทาย 
     คิมครับ 
     ผมชื่อลาน 
   ทั้งคู่เป็นเพื่อนของโมอีกที และได้รับการไหว้วานให้แวะมาส่งจ้าเข้าหอ หลังจากไปเที่ยวงานฤดูหนาวมาด้วยกัน 
คามินมองหน้ารุ่นน้อง ก่อนจะพยักหน้าให้เพื่อน
     พี่สต๊าฟไม่สอนรึไงว่าเจอรุ่นพี่ต้องทำยังไง...ไม่เคารพกันเลยนี่หว่า รุ่นพี่ว่า
   คิมและลานยืนนิ่ง
     วิดพื้น 2 เท่ารุ่น ปฏิบัติ!
   จ้าอ้าปากค้างไม่คิดว่าจะทำกันขนาดนี้ 
   คิมและลานทวนคำสั่งและก้มลงวิดพื้นตรงนั้น สร้างความแตกตื่นให้นักศึกษาอื่นๆ พอสมควร แต่เมื่อรู้ว่าเป็นการทำโทษน้องปี 1 ก็เลิกสนใจ
   จ้าเม้มปาก
    ...แกล้งกันชัดๆ!...
                                              *****************
     จ้า 217 มีแขกค่ะ...จ้า 217 มีแขก 
      ขอบคุณค่ะ หญิงสาวตะโกนผ่านอินเตอร์คอมพ์ที่ติดตั้งตามชั้น
      ใครหว่า? 
   หญิงสาววิ่งลงบันไดหอพัก สอดส่ายสายตามองหา แขก ที่ไม่ได้นัดล่วงหน้า 
   เวลาทุ่มตรงของที่นี่นับเป็นชั่วโมงเริ่มต้นชีวิตกลางคืนของนักศึกษา ดังนั้นจึงไม่แปลกที่จะเห็นหนุ่มๆ หลากหลายคณะมานั่งรอหน้าพอพัก 
     หาใครจ๊ะ 
     ...หนีไม่พ้นจริงๆ...
     เพื่อนค่ะ จ้าตอบเมินๆ ยังไม่ลืมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับคิมและลานเมื่อสัปดาห์ก่อน 
     ใครเอ่ย  ดลถามต่อ
     ไม่รู้สิ ไม่รู้ใคร call เรียก หล่อนตอบตามประสาซื่อ นึกถึง คิม อาจเป็นเขาก็ได้ เพราะเมื่อวานเขาบอกว่าจะเอารูปมาให้
      ...อย่าให้เขามาตอนนี้เลย...
     พี่เรียกเองแหละ ดลยิ้มแฉ่ง 
     อ้อ... จ้ากลืนน้ำลาย
     มีธุระอะไรคะ 
     ไปเที่ยวงานฤดูหนาวกัน หนุ่มผมยาวตอบ
   ตายแล้วฉัน...จะทำยังไงดี...!
   อยากจะกลั้นใจตายให้รู้แล้วรู้รอด
   เห็นรถวิ่งผ่านบนถนนหน้าหอพักคล้ายๆ คิมและลานผ่านแวบๆ...จะเรียกให้ทั้งคู่หันมามองก็กลัวเขาจะเดือดร้อนอีก เพราะดูท่าว่าจะขับวนอยู่หลายรอบแล้วแต่ไม่กล้าเข้ามา
     ไปสิคะ จ้าตอบรับหวั่นๆ 
     ขอขึ้นไปเอากระเป๋าแป๊บนึง 
   จ้าวิ่งแจ้นไปเคาะห้องแอ๋มที่อยู่ชั้นเดียวกัน
     แอ๋มไม่อยู่ไปกินเลี้ยงสายรหัส  คำตอบที่ได้รับทำเอาจ้าอ่อนแรง
     ...ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วยนะ...
     ...ฉันจะมีชีวิตรอดกลับมาไหมนี่...!?
   ชายหนุ่มทั้งห้า นั่งรออยู่บนรถมอเตอร์ไซค์ 3 คัน และที่เดาไม่ผิดคือ พวกเขาตั้งใจเหลือที่ว่างท้ายรถของคามินไว้ให้หล่อน
     เก่งนี่ กล้ามา คามินพูดขึ้นเป็นประโยคแรกเมื่อจอดรถหน้างาน
     ก็พอตัว 
     ไม่เสียแรงที่เป็นคุณนายห้อยเกียร์ เขาแขวะถึงหนุ่มวิศวะที่เทียวรับส่งจ้าอยู่บ่อยๆ 
     ...เพื่อนพี่สินี...
     ได้รับกุหลาบหรือเปล่า น้ำเสียงถามอ่อนลง
     ...ปรับอารมณ์ตามอีตานี่ไม่ทันเลยจริงๆ...
     ลงขยะหมดแล้ว ไม่ต้องส่งมาอีกนะ ถ้าเฟื่องรู้เขาคงไม่พอใจ 
   คามินนิ่งไปนาน ก่อนจะเอ่ยออกมาช้าๆ
     แล้วถ้าพี่ส่งให้จ้าคนเดียวหล่ะ จะเก็บไว้หรือเปล่า 
     ......... 
   คราวนี้จ้ามองเขาบ้าง...หล่อนไม่รู้จะตอบยังไงจึงเลือกที่จะหันหน้าหนี 
     ...รู้สึกยังไงกับผู้ชายคนนี้...
     ...หมั่นไส้...ในความเจ้าชู้
     ...สะใจ...เวลาฉีกหน้าเขาได้
     ...เกลียด...นิสัยที่ชอบแกล้งคน
     และสุดท้ายคือ  ว่างเปล่า 
    ...ผิดกับ ใครอีกคน ที่จ้ารู้สึกใจสั่นทุกครั้งที่พบหน้า แม้จะไม่เคยได้พูดคุยกันเลยก็ตาม
    พี่มิกซ์...หนุ่มหล่อหน้าตี๋ที่จ้าแอบปิ๊งตั้งแต่ครั้งแรกที่พบ
     ต๋อมครับ น้ำเสียงเขาขันนิดๆ ตอนแนะนำตัว
    และต่อมาไม่นานจ้าก็แอบอกหักเล็กๆ กับประโยคของแอ๋มที่ว่า...ฉันเพิ่งเจอพี่มิกซ์ไปกินข้าวกับแฟน...มิน่าช่วงนี้ไม่เข้าชมรม 
     ขาเป็นอะไรพี่มิกซ์ วันนี้จ้ากล้าหาญชาญชัยทักเขาเป็นครั้งแรก
     รถล้ม 
     นานรึยัง 
     สามวันได้ เขายิ้ม...
   โอย...หัวใจจะละลาย...
     ไม่เห็นพี่ในห้องเรียน Socio เลย
      ไม่ได้ลงเรียน... มิกซ์หัวเราะ
     ไอ้พวกนี้ก็เหมือนกัน ไม่มีใครลงเรียนสักคน 
   จ้าถึงบางอ้อ...นึกแล้วเชียวว่ามีอะไรแปลกๆ 
   รอยยิ้มใสๆ ของมิกซ์คลายลงเมื่อมองไปด้านหลังของจ้า
   จ้าไม่ต้องหันไปมองก็รู้ว่าคงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคามิน
     ...ช่างสิ...หล่อนขอเก็บความหวานเล็กๆ น้อยๆ ไว้ในหัวใจบ้างไม่ได้หรือ...
     จะกลับกันหรือยัง 
     มารขัดขวางความสุข ถามให้ได้ยินกันทั่ว
   มหาวิทยาลัยตั้งอยู่นอกตัวเมือง 3-4 กิโลเมตร ความจริงขับรถไม่กี่นาทีก็ถึงแล้ว แต่เนื่องจากช่วงนี้อากาศค่อนข้างหนาวทำให้ต้องขับรถด้วยความเร็วต่ำกว่าปกติ 
   กระทั่งเข้าเขตมหาวิทยาลัย 
     ทำไมไม่ตรงไป  จ้าถามเมื่อคามินเลี้ยวขวาในขณะที่คนอื่นตรงไปมุ่งหน้าไปทางหอพัก
      แวะไหว้เจ้าพ่อมอก่อน...เสร็จแล้วจะไปส่งแน่นอน ไม่พาไปปล้ำหรอก 
   เขาค้อน และหยุดรถหน้าศาลเจ้าพ่อมอดินแดง สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เป็นที่เคารพสักการะของชาวมหาวิทยาลัย...
   คามินเดินไปจุดธูปเทียนโดยไม่รอว่าหล่อนจะตามไปรึเปล่า...
     ...กินอะไรผิดสำแดงอีกหล่ะ...เกิดอยากจะมาไหว้ศาลเจ้าพ่อมอเอาตอน 5 ทุ่ม...
   เฮ้อ...จ้าถอนใจและโล่งอกเป็นที่สุดที่กลับมาถึง บ้าน โดยสวัสดิภาพ
   ...ขอบคุณเจ้าพ่อที่ช่วยคุ้มครองให้ลูกปลอดภัยจากสิ่งทั้งหลายทั้งปวง...
                                        *****************
   จากวัน เป็นเดือน และเข้าสู่ปี... ก๊วนหนุ่ม ถาปัด เริ่มเข้ามาในวงจรชีวิตของจ้า แทบทุกเย็นจ้าจะต้องมานั่งรออยู่ข้างสนามฮอกกี้...แรกๆ ก็ไปบ้างไม่ไปบ้าง แต่ช่วงหลังต้องไปแทบทุกวัน เพราะขัดแอ๋มไม่ได้
     ไปเป็นเพื่อนฉันนะ ไม่งั้นพี่ๆ ไม่มาส่งฉัน 
     กลับเองได้ไม่ใช่เหรอแอ๋ม รถเธอก็มี ฉันเหนื่อยนะ เลิกเรียนก็อยากนอนพัก จ้ายั้งปากประโยคต่อไปที่ว่า..   
   ...เธอจะตามตื้อพี่ดลทำไม ในเมื่อรู้ว่าเขาไม่สนใจ...เอาไว้ได้ทัน 
   จ้าอายแทน เพราะแอ๋มเริ่มตามติดดลจนน่าเกลียด 
     ทางมืดนี่ฉันกลัว 
     งั้นก็กลับเร็วขึ้น ไม่ต้องอยู่จนดึก 
   แอ๋มเริ่มทำสีหน้าไม่พอใจ 
     แกยังอยากคบกับนายคิมอยู่ละสิ ฉันชวนไปแค่นี้ถึงมีปัญหา 
     ไม่เกี่ยวกับคิมเลยนะแอ๋ม เราเป็นเพื่อนกัน 
     แกเป็นเพื่อนฝ่ายเดียวสิ นายคิมคิดด้วยเมื่อไหร่
   จ้าอึ้ง...เหตุการณ์วันนั้นแอ๋มรู้เห็นพอๆ กับหล่อน
   เมื่อปีที่แล้ว หลังจากคามินขับรถมาส่งเข้าหอตามสัญญา...
   คิมนั่งรอจ้าอยู่พร้อมกับลาน เขาเอาภาพที่วาดเองมาให้หล่อนและจากไปเงียบๆ...คืนถัดมา เขาและเพื่อนอีก 3 คน กลับมาอีกครั้งหลังเที่ยงคืน ซึ่งเป็นช่วงที่หอปิดแล้ว...
   เขาหิ้วกีต้าร์มาตะโกนร้องเพลงรักอยู่หน้าหอ...
   คิมเมามาก ร้องเพลงไป ร้องไห้ไป...เดือดร้อนถึงประธานหอพักต้องตามหาสาวต้นเหตุ เพื่อมาคลี่คลายสถานการณ์
   ชื่อ จ้า 217 ถูกลือกระฉ่อนไปทั่วหอในเวลาอันรวดเร็ว...ใครๆ ก็อยากเห็นหน้า
   หลังจากนั้นคิมก็หายไปจากชีวิตของจ้า...ถ้าบังเอิญเจอกันเขาก็จะก้มหน้าก้มตาเดินหนี ไม่ยอมทักทาย
   ...และผู้ที่เป็นจำเลยร่วมในเหตุการณ์ครั้งนั้นก็คือ  คามิน
     ได้ข่าวแย่งแฟนน้องหรือไงวะ รุ่นพี่ประธานชมรมฮอกกี้เป็นผู้ถามด้วยตัวเอง 
     เปล่าครับ จ้าไม่ได้เป็นแฟนผม 
     อ้าว เห็นพวกสต๊าฟเขาพูดกัน ไอ้เด็กนั่นเมาอยู่หลายวันเพ้อว่าถูกแย่งแฟน 
   คามินเงียบขรึมลงไม่ค่อยยั่วโมโหเหมือนก่อน แต่เขาและเพื่อนๆ ยังมาส่งจ้าและแอ๋มที่หอทุกวันที่มีการซ้อมดึกๆ 
                                                              *********************
       ......มีต่อตอนที่ 3 ........