กระบองเพชร...

กวีบ้านนอก..*

 
                     ฉัน เป็นต้นไม้ใหญ่ มีดอก มีใบ มีผล มีร่มเงา ร่มรื่น ล้อเล่นลม คุยกับดวงตะวันสนุกสนานเรื่อยมา 
	ฉัน ได้พบเธอ ต้นไม้อย่างฉันกลายเป็นต้นรักอย่างไม่ต้องสงสัย พร้อมจะให้ดอกรักเป็นของกำนัลแด่เธอ พร้อมเสมอที่จะเป็นร่มเงาให้เธอได้พักผ่อนเย็นสบาย ออกผลที่หวานอร่อยตามความต้องการ ฉันจึงปลูกต้นรักลงไป เฝ้าดูแลอย่างดี 
	.........
	ผ่านไป
	เธอ ไม่ยอมรับต้นรัก ที่มีดอก มีใบ มีผล ที่ฉันต้องการปลูก ต้นรักที่ฉันปลูกลงไปจึงรอแต่วันเหี่ยวเฉาตาย แม้จะเอาใจใส่อย่างไรก็ไร้ทางเจริญเติบโต แดดที่แผดเผา ลมที่แสบร้อน น้ำที่รดลงบนทะเลทราย แห้งเหือด สูญหาย ว่างเปล่า..
	แม้เธอ มีพื้นที่อุดมสมบูรณ์พร้อมจะรับต้นไม้อื่นจากใครๆ แต่พื้นดินสำหรับฉัน แม้จะกว้างใหญ่มหาศาลเธอกลับเป็นทะเลทราย และไม่มีวันที่เธอจะเป็นดินดำสำหรับฉัน เธอมีพื้นดินดีไว้เพื่อคนอื่นเท่านั้น !
	และวันนี้ เธอผู้เป็นทะเลทราย ต้องการต้นไม้อย่างฉัน ไม่ต้องการให้ฉันเหี่ยวแห้งตาย ไม่ต้องการให้ฉันจากเธอไป ฉันเข้าใจความต้องการของเธอ.. 
	
	ฉัน ควรทำอย่างไร ?
	...........................
	ใช่ ฉันต้องเปลี่ยนตัวเอง จึงจะรอดตายกลางทะเลทราย คือฉันต้องเปลี่ยนจากต้นไม้มีดอก มีใบ มีผล มีร่มเงา ให้เป็นกระบองเพชร ฉันจะต้องยอมทิ้งดอกอันสวยงาม ผลอันหวานชื่นใจ หักรานกิ่ง ยอมทิ้งใบ สูญเสียความอุดมสมบูรณ์ของตนเอง ให้กลายเป็นต้นกระบองเพชรที่มีเพียงกิ่งและหนามอันแหลมคมทั่วร่างกาย ไร้ดอก ไร้ใบ ไร้ผล ไร้ร่มเงา... 
	เพราะ เมื่อฉันเปลี่ยนเป็นกระบองเพชร ฉัน
จึงจะเจริญเติบโตได้ในทะเลทรายอย่างเธอ มั่นคงยืนยาวนานคู่กับเธอตลอดไป แม้หนามกระบองเพชรจะคอยทิ่มแทงหัวใจของฉัน ให้เจ็บรวดร้าวทรมาน ต้องเจ็บแสบร้อนกับแสงตะวันที่แผดเผา ไร้ร่มเงา ไร้ลมที่เย็นสบาย เหว่ว้าเดียวดาย กลางทะเลทราย
	เพื่อเธอ
	สักวัน ฉันจะเป็น..
            
                     --------------------