ยายขี้เหร่

ทีที

มีเรื่องเล่าจากเมืองหนึ่งมีหญิงสาวชื่อ โจแอน เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่สวยเอาเสียเลย คนในหมู่บ้านเรียกเธอว่า... ยายขี้เหร่ ...โจแอนมีอาชีพทอผ้าขายเธออยู่ตัวคนเดียวเพราะพ่อแม่ของเธอเสียชีวิตเมื่อ 5ปีก่อน  ตอนเด็กเธอไม่เคยมีเพื่อนเล่นเลยเพราะบ้านของเธอจนมากๆ ตัวของเธอก็สกปรกเลอะเทอะไปหมด พอเธอโตขึ้นเธอก็ใช้ชีวิตที่แสนเรียบง่ายไม่มีอะไรเลย ชีวิตเธอต้องทำแต่งานวันแล้ววันเล่า 
               มีอยู่วันหนึ่ง เธอได้ไปซักผ้าที่ลำธารหลังหมู่บ้านเธอได้เจอกับเป็ดตัวหนึ่งเข้าตอนแรกเธอก็ไม่คิดอะไร  เพราะนึกว่าเป็นเป็ดของคนในหมู่บ้าน  พอเธอซักผ้าเสร็จตอนกลับเป็ดตัวนั้นได้เดินตามเธอกลับบ้าน พอถึงบ้านเป็ดตัวนั้นก็พูดขึ้นว่า
....สวัสดีโจแอน...
พอโจแอนเห็นว่าเป็ดพูดได้เธอก็ตกใจ รวบรวมสมาธิถามเป็ดว่า
....เป็ดน้อยเจ้าพูดได้หรอ...
เป็ดพูดว่า...ข้าเป็นเป็ดพูดได้  ข้าได้เฝ้ามองดูเจ้าตั้งแต่เด็กแล้ว ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนมีจิตใจดี  ข้าจะช่วยให้เจ้าได้สมหวัง จะขออะไรกับข้าก็ได้ 1อย่าง....
โจแอนเชื่อที่เป็ดน้อยพูด ด้วยความที่มีปมด้อยเรื่องรูปร่างหน้าตา เธอจึงขอว่า
.....งั้นข้าขอให้ข้าเป็นคนที่งดงามที่สุดให้หมู่บ้านได้หรือไม่.... 
เป็ดน้อยกล่าวว่า...ได้  เจ้าจงเอาไข่ของข้าไปกินแล้ว เจ้าจะสวยที่สุดในหมู่บ้าน  แต่ว่า
เวตมนต์ของข้าจะอยู่ได้แค่ 3 ชั่วโมงและข้าจะไข่ได้เพียงวันละฟองเท่านั้น.....
โจแอนได้ฟันดังนั้นเธอได้ นำไข่ที่ได้จากเป็ดตัวนั้นไปทอดกิน 
พอตกตอนเช้าเธอได้ตกใจในรูปร่างหน้าตาของเธออย่างยิ่ง เธอได้ไปขอบคุณเป็ดน้อยและเลี้ยงดูเป็ดน้อยตัวนั้นเป็นอย่างดี  
        การที่โจแอนสวยขึ้นผิดหูผิดตานำความแปลกใจให้คนในหมู่บ้านเป็นอย่างยิ่ง  ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาก่อนออกจากบ้านโจแอนต้องกินไข่ก่อนทุกครั้งและรีบกลับบ้านก่อนเวตมนต์จะเสื่อมเสมอ
        ไม่นานนักก็มีชายหนุ่มรูปงาม ชื่อโรแกน เขาเป็นลูกชายเศรษฐีของเมืองข้างเคียงมาทำการค้าขายในหมู่บ้านของโจแอน   ตอนโจแอนไปตลาดเขาก็ได้พบโรแกน เมื่อทั้งสองพบกันก็ก่อเกิดความรักขึ้น (รักแรกพบ) จากนั้นโรแกนก็ได้พยายามตามจีบโจแอน จนโจแอนใจอ่อน 
โจแอนได้ถามอะไรบ้างอย่างกับโรแกนว่า
......ถ้าข้าเป็นคนที่ไม่สวยเอาเสียเลยท่านจะรักข้าอย่างนี้ไม.....
โรแกนได้ตอบกลับมาว่า
....ข้ารักเจ้าก็เพราะเจ้าเป็นคนที่มีจิตใจดี ไม่ใช่เพราะรูปร่างหน้าตาของเจ้า ตั้งแต่วันแรกที่ข้าพบเจ้า ข้าก็รู้ว่าเจ้าเป็นคนดี  ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นข้า ..โรแกนขอสัญญาต่อฟ้าว่าข้าจะไม่มีวันทอดทิ้งโจแอนผู้เป็นที่รักยิ่งของข้า...
เมื่อโจแอนได้ฟังคำที่โรแกนพูดทำให้เธอดีใจและไว้ใจในตัวคนรักของเธอเป็นอย่างยิ่ง
เขาทั้งสองก็ได้นัดพบกันในวันพรุ่งนี้  เพราะโรแกนจะพาเธอไปพอพ่อกับแม่ของเขา
    ในขณะนั้นเองเป็ดน้อยได้แอบฟังที่ทั้งสองได้พูดคุยกัน เป็ดน้อยคิดว่า.... เราควรพิสูจน์ในคำพูดของโรแกนว่าจะไม่ทอดทิ้งโจแอน ซึ่งมีหน้าตาที่อัปลักษณ์ เขาจะดูแลโจแอนผู้แสนดีได้หรือไม่
ในคืนนั้นเป็ดน้อยได้หนีไป
ช้ารุ่งขึ้นโจแอนจะมาเก็บไข่อย่างเดิม แต่เธอก็ไม่พอไข่กับเป็ดน้อย ทำใหเธอกังวลใจอย่างยิ่ง  เพราะอีก 10 นาที  โรแกนจะมาแล้ว
  พอโรแกนมาแล้วพบโจแอนในสภาพแบบนี้เขากับอึ้ง แล้วตั้งสติ ถามว่า
.....เจ้าคือโจแอนใช่ไม....
โจแอนตอบว่า ....ใช่......
จากนั้นทั้งสองก็ได้พูดคุยกันเรื่องสาเหตุความเป็นว่าตั้งแต่เริ่ม 
ด้วยความรักที่โรแกนมีให้เธอ ทำให้ทั้งคู่ตกลงแต่งานกัน ทั้งที่พ่อแม่ของโรแกนขัดขวาง แต่ก็ไม่มีสิ่งใดในโลกขัดขวางความรักของทั้งสองได้
        
                   ความรักเป็นส่งที่งดงามใครได้มีไว้ครอบครองต้องรักษาไว้  อย่าให้มีสิ่งใดมาทำลายลงได้   แต่สิ่งที่จะทำลายมันได้ง่ายที่สุดก็คือตัวของทั้งคู่เอง