การรอคอย

ละอองน้ำ

สองวัน...
เหลือเวลาอีกแค่สองวัน...สำหรับ...การรอคอยอันยาวนานราวครึ่งปี
ความคิด...พาตัวเองบินสูงและลงต่ำอยู่หลายคราว
บางคราว...ราวดุ่มเดินลุยเลนหาย
บ้างก็...ราวโผล่พ้นผืนผิวน้ำ
ฟ้า...ถูกมองจากด้านบน
ดิน...ถูกมองจากด้านล่าง
เสียงกรวดทรายกลิ้งเกลื่อนกลาด...ไม่ตั้งใจ...แต่ได้ยิน
เสียงคนนับสิบโกลาหลรอบกาย...ความคิด...กลับเงียบสนิท
ลมหายใจ...ไม่เคยถามนายมันว่าต้องทำงานจนถึงเมื่อไหร่
แต่นายมัน...กับนั่งนับลมหายใจ...ราว...พรุ่งนี้เราจะไม่ได้เจอกัน
ตัวเลขนับถอยหลังตามสัญญาณไฟอาจผ่อนคลายให้คนขับรถ
แต่เวลาที่นับถอยหลัง...กลับกระตุ้นความรู้สึกของคนที่ต้องรอ
แต่ฉันก็เหลืออีกแค่สองวัน...
ฉันขลุกตัวอยู่กับเรื่องราว...ของอดีต
เพื่อว่า...หากรายละเอียดจะต้องถูกลบเลือน...นั่นก็เพราะ...
การย่ำซ้ำๆกลบรอยเก่าด้วยรอยเท้าของตัวเอง
ใครต่อใคร...ที่ผ่านเข้ามา...รับคำขอบคุณและคำกล่าวที่ว่า
...ฉันทำเองได้...
การรอคอย...
เป็นทั้งเรื่องยากและง่ายสำหรับฉัน
เพราะชีวิต...มักมีเรื่องให้รอคอยเสมอ...ทั้งทำให้ใครรอ...และรอใคร
วันเวลา...อาจเดินช้าลง...ช้าลง...จนแม้ห้วงหนึ่งของลมหายใจ...
ก็ดูจะยาวนานเหลือเกิน
ฉันรับปาก...ที่จะรอ...นับเดือน...เพื่อเวลา...นับปี
เพื่อว่า...ใครสักคน...จะไม่หล่นหายไปจากความรู้สึกเสียเฉยๆ
อย่างที่แล้วๆมา...
เส้นบางๆของขอบเขตเวลา...อยู่ไม่ไกล
และเวลาที่คนเราทบทวนทุกเรื่องจริงจัง...ก็มักในนาทีสุดท้ายนั้น
ฉันนิ่งงันกับสองวันที่ไม่เต็มดีนัก
แค่ไม่ถึงสองวันเท่านั้น
แต่กระนั้น...ฉันก็ไม่เคยถาม...ว่าทำไม...ฉันถึงต้องรอ
เพราะบางสิ่งบางอย่าง
ก็ตอบไม่ได้...ในวันที่เรา...
...ยังไม่ควรได้รู้...