++ รัก เพราะ อะไร ++ (ตอนที่ 7)

JoyLek

ปากนายคนเดียว หยวนบ่นพึมระหว่างทางกลับกรุงเทพฯ
         พอกันนั่นแหละ อริยะกอดอกและหลับตา        ยัยกวางพลอยโกรธกันไปด้วย
        คราวหน้าจะชดเชยให้
        คงมีครั้งต่อไปหรอก เพื่อนกระแทกเสียง ขยับตัวซ้ายทีขวาทีแสดงว่าว่าไม่สบอารมณ์
        อยู่นิ่งๆ ซะที  รำคาญ!
        ฮึ! หยวนเงียบไปกระทั่งถึงมอเตอร์เวย์ 
        นายพักที่กรุงเทพฯ หรือจะกลับ 
        กลับ จะตีตั๋วต่อที่หมอชิต พวกนายกลับยังไง
        นายเหรียญมารับ
      อริยะหน้าบึ้งเมื่อได้รับคำตอบ เขาไม่นึกถูกชะตากับน้องชายของเพื่อนนัก   
      หมอนั่น มาคอยอยู่แล้วเมื่อไปถึง ทักทายเขานิดๆ พอเป็นพิธีแล้วหันไปทำตัวเป็นสุภาพบุรุษช่วยหิ้วกระเป๋าให้สองสาวและทำท่าพูดคุยถูกคอกันเสียจนเขาและไอ้หยวนกลายเป็นหมาหัวเน่าไปเลย
      ...จากที่ตั้งใจว่าจะซื้อตั๋วกลับสระบุรี อริยะจึงเปลี่ยนใจเดินทางไปพร้อมกับคณะเสียอย่างนั้น
      มันมีสิทธิ์อะไรขับรถไปรับส่งแฟนเขา ถึงจะไปกันหลายคนก็ตามที แต่ยัยกวางนั่นก็แฟนไอ้หยวนพี่ชายมัน...เขาเชื่อไม่ลงเลยจริงๆ ว่า เจ้านั่น จะไม่มีจุดหมายอื่นแอบแฝง... 
       ดูรึ...ขนาดมีเขาอยู่ตรงนี้หมอยังทำเหมือนเขาเป็นหัวหลักหัวตอ...ถึงหน้าตาจะจืดๆ ตี๋ๆ หล่อน้อยกว่าเขา แต่เรื่องแบบนี้ไว้ใจใครได้ที่ไหน คารมหมอก็ใช่ย่อยเสียเมื่อไหร่...เขาไว้ใจแฟนเขา แต่เขาไม่ไหวหมอนั่นเลยจริงๆ 
       คืนนั้นเขาใช้บริการห้องพักในโรงแรมเช่นเคย ไอ้หยวนชวนไปพักบ้านมันเหมือนกัน แต่เขาหยิ่งเพราะหมั่นไส้น้องชายมัน...
        ...ตั้งใจว่าจะอยู่กรุงเทพฯ ต่อสักวันสองวัน...กลางวันไปเฝ้าคลินิกช่วยไอ้ทิน บ่ายแก่ๆ ไปอยู่กับไอ้หยวนที่มหาวิทยาลัย และจะแกล้งเอาหน้าหล่อๆ ไปเตร็ดเตร่แถวภาคคอมพ์ฯ ทรมานใจคนเล่นเป็นครั้งคราว...
                                                ***********************
        คนไข้ ของคุณหมอทินกรมีมาเป็นระยะ เขาก็กล้อมแกล้มช่วยไป ทั้งที่ไม่อยากทำ...ก็ไม่มีอะไรมาก เพียงแต่เขาไม่รู้สึกเอ็นดู คนไข้ ที่มารับการรักษาเท่านั้นเอง
         ...เห็นเจ้าหน้าขนพวกนี้ทีไร คันมือคันไม้อยากดึงหนวด ดึงหู หรือตบหัวไปเสียทุกครั้ง ยิ่งตัวไหนหน้ามันกวนโอ๊ยหรือเจ้าของทำท่าหวงนักก็แทบอยากจะเตะเอาเลยทีเดียว 
         เขามันประเภทมือไม้หนัก ต้องรักษาสัตว์ใหญ่จำพวกช้าง ม้า วัว ควาย นั่นแหละจึงจะเหมาะ
          บ่ายเอาไง ทินกรถามคล้อยหลัง คนไข้ ตัวสุดท้าย 
          ว่าจะไปหาไอ้หยวน 
          ที่เดียว คนถามเลิกคิ้วไม่ค่อยเชื่อ
          เออน่ะ ไม่ต้องสู่รู้ 
          รู้เรอะเขาอยู่ไหน น้ำเสียงถามออกจะสมเพชนิดๆ
          ไม่ยาก 
          แน่ใจ นายไม่เจอเขานั่นแค่ไหน 
          หมายความว่าไง อริยะมึน...มันแกล้งไซโคเขาหรือเปล่า
          อยากรู้ต้องช่วยกันจนถึงเย็น แล้วค่อยไปกันจะไปด้วย
          คลินิกนายหล่ะ 
          ไม่เป็นไร พ่อกันรวย 
          ไอ้บ้า เขาทำงานในเวลาราชการกว่ากันจะไปถึงเขาก็หนีขึ้นหอไปแล้ว 
          ตามใจกันบอกนายแล้วนะ 
          ถามไอ้หยวนก็ได้ นายรู้คนเดียวเสียเมื่อไหร่ 
          มันคงบอกหรอก เคืองนายอยู่แบบนั้น เจ้าของคลินิกดักคอ
        จริงสิ...หมอนั่นยังงอนเขาอยู่ มันอาจจะไม่ยอมบอกเขาก็ได้...
          แน่ใจ 
          เออสิ... ทินกรรับคำ
          ไป...โน่นคนไข้พิเศษมาแล้ว  นั่น ลูกแซนดี้  สุดสวาทของคุณนายอารียาแกทีเดียว รักษาดีๆ ถ้าได้ยินเสียงร้องสักแอะสัญญาเป็นอันยกเลิก 
        อริยะขนลุกแค่ดูท่าทางคนไข้และเจ้าของก็พอรู้แล้วว่าไม่ธรรมดา...เจ้าขนปุยพุดเดิ้ลสีขาวมองหน้า หมอ ด้วยท่าทางเมินๆ เชิดๆ 
        เขาอ่านชาร์ทคนไข้อยู่หลายรอบก็ไม่รู้ว่าจะรักษาโรคอะไรให้ คุณแซนดี้ เธอดี เพราะเธอเพิ่งรับการฉีดวัคซีนป้องกันสารพัดโรคไปเมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว...ปลายสัปดาห์ก่อนก็มาอีก...
        เขาแทบหลุดก๊ากเมื่อเห็นประวัติการรักษาครั้งสุดท้าย...
        ไอ้หมอทินกรชาร์จค่าวิตามินไปสามพันบาท!!
        มันกะซื้อเบนซ์เดือนละคันเลยนะนี่...วิตามินนั่นเขาตีราคาแพงสุดขีดก็ไม่น่าจะเก็บถึงขวดละแปดสิบบาทด้วยซ้ำ...
           ช่วยจับน้องแซนดี้นิดนะครับ อริยะบอกคุณนายอารียาเมื่อคุณแซนดี้รักนวลสงวนตัวไม่ยอมให้ชายหนุ่มเช่นเดียวสัมผัส
        ผู้ช่วยประจำคลินิกทำท่าจะเข้ามาช่วยตามหน้าที่
           อ๊ะ! ไม่ต้องค่ะคุณน้องขา ลูกแซนดี้ขวัญอ่อนเจอคนแปลกหน้าเยอะๆ แล้วจะไม่ค่อยสบาย ไม่ยอมทานอะไร เซื่องซึม จนดิฉันต้องพามาให้คุณหมอตรวจนี่แหละค่ะ 
           อ้อ เหรอครับ คุณหมอเออออตามพยักหน้าให้ผู้ช่วยออกไป
           แล้วมีอาการอื่นอีกไหม
           ก็ดูเหงาๆ เดินคอตก เจ้าขอเริ่มเล่าอาการขณะที่มือจับคอน้องแซนดี้เริ่มลูบขนหยองๆ นั่นไปมา 
          ไม่ยอมกินอะไรอยู่หลายวัน ทำตัวเหมือนคนอ้างว้างว้าเหว่ ต้องการความรัก ความเอาใจใส่มากๆ เล่าไปมือก็ขยับมาลูบๆ ไล้ๆ อยู่บนแขนคุณหมอซะอย่างนั้น
          ดิฉันจะทำยังไงดีค่ะ ถามเสียงหวานพร้อมกับทำตาเยิ้มส่งมาอีกล็อตใหญ่
          เอ่อ...คือ... หมอหนุ่มอึกอักหน้าแดงเมื่อมือนั้นขยับลูบสูงขึ้นมาตามแขน
          เอา...เอ่อ...เอาอย่างนี้ดีกว่านะครับ ผมทราบแล้วละครับว่าน้องแซนดี้เป็นอะไร กว่าจะขยับหลุดออกมาได้ก็เหงื่อท่วมตัว
          เชิญที่เคาน์เตอร์จ่ายยาเลยนะครับ คุณหมอไม่รอช้าเปิดประตูได้ก็แทบจะพุ่งกระโจนออกนอกประตูคลินิก
         ...เขารู้แล้วว่าทำไมวิตามินขวดนั้นมันจึงแพงนัก!!
                                              ********************
         ห้าโมงเย็น เขามาถึงห้องพักของอาจารย์หยวนพร้อมกับ ไอ้เจ้าของคลินิกตัวแสบ
            ฮ่าๆ หยวนหัวเราะท้องคัดท้องแข็งเมื่อฟังเหตุการณ์ระทึกขวัญจบ
            จำไว้เลยไอ้ทิน 
            ดีนะที่กันไม่ได้เสียงร้อง
            อ้อ...เสียงร้องที่นายว่า หมายถึงของน้องแซนดี้หรือเสียงร้องของกันว่ะ 
            ทั้งนั้นแหละ ทินกรยอมรับแก้มตุ่ยเพราะหัวเราะยังไม่เสร็จ
          ...สมน้ำหน้ามัน อยากสะเออะมาลบเหลี่ยมเขาดีนัก อย่างไอ้เจ็ทต้องโดนแบบนี้จึงจะสาสม...เรื่องปลายฟ้าน่ะไม่เท่าไหร่หรอก ได้ก็ดี ไม่ได้ก็หาใหม่ คนอย่างนายทินกรบุพเพสันนิวาสเกิดขึ้นได้ทุกชั่วโมงอยู่แล้ว 
            ไปกันได้รึยัง อริยะหน้ามุ่ยที่เพื่อนๆ ไม่ยอมขยับกันสักที
            ไปสิ ไปๆ 
          อริยะนึกไม่ถึงว่าที่ๆ เพื่อนพามาจะเป็นสระว่ายน้ำ 
            มาทำไมที่นี่ เอาไว้เวลาอื่นเถอะ วันนี้กันรีบ 
            ตามมา อย่าบ่น สองคนนั่นลากเขามานั่งบนอัฒจันทร์รอบสระจนได้
            โน่นไง อยู่ฝั่งโน้น ชุดว่ายน้ำสีน้ำเงินน่ะ 
         เขาเกือบช็อคกับภาพเบื้องหน้า...เหมียวจริงๆ ด้วยกำลังขึ้นจากสระและมีกวางตามขึ้นมาติดๆ  สองคนนั่นเอียงหน้าคุยอะไรกันไม่รู้แต่ไม่นานก็เห็นสวมเสื้อคลุมและเก็บกระเป๋า
            เฮ้ย! หลบกำลังจะเดินมาทางนี้แล้ว ชายหนุ่มทั้งสามรีบวิ่งลงบันไดขึ้นลงที่อยู่ใกล้ๆ 
            รอข้างล่างนี่แหละ มีห้องน้ำตรงโน้นที่เดียว ทินกรให้ข้อมูลทางเจ็ท 
            เดี๋ยวกันมา รู้สึกจะเจอเนื้อคู่ว่ะ  ประโยคท้ายหันไปบอกทั้งคู่ แล้วเดินเก๊กหล่อไปยังโต๊ะเจ้าหน้าที่สาวที่อยู่โต๊ะประชาสัมพันธ์ ปล่อยให้เพื่อนทั้งคู่หาวิธีงอนง้อแฟนกันเอง 
                                                ********************
          ฉันสะดุดกึกเมื่อกระเป๋าถูกดึงไว้จากด้านหลัง ขณะที่กำลังจะเลี้ยวเข้าห้องน้ำ
             มีความสุขจริงนะ เขาทักรวนๆ 
              ก็ค่ะ มีความสุขดี เมื่อเห็นว่าเป็นใครแล้วฉันก็รวนกลับไปเช่นกัน 
             ว่ายน้ำเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่ 
             นานแล้วจำไม่ได้ หลังจากไปงานเลี้ยงส่งพี่ตี๋มั้ง 
          ได้ผล...เขาโกรธเมื่อถูกกระทบเรื่องในอดีต
             ใครสอน เจ็ทข่มใจถามต่อ
             เยอะแยะ" 
             "ใคร"
             "พี่ทินกับพี่หยวน 
          คราวนี้เจ็ทโกรธจนตาลายเผลกระชากไหล่ฉันและบีบแรงๆ 
            กีฬาอย่างอื่นไม่มีให้เล่นหรือไง ทำไมชอบโชว์หุ่นอวดชาวบ้านเขานัก เป็นไงมีคนมาจีบกี่คนแล้ว
           บ้าแล้วเหรอ เค้าเจ็บนะ ปล่อย! แทนที่จะปล่อยเขายิ่งแกล้งเขย่าแรงขึ้น
           ก็อยากให้เจ็บจะได้จำ ถ้าเห็นใส่ชุดว่ายน้ำมาอ่อยผู้ชายอีกน่าดู 
           คิดอกุศล คนจะเล่นกีฬาก็มองเป็นอ่อยเหยื่อ 
           ไม่รู้หล่ะ ไม่ชอบ! เขาตะโกนลั่นเหมือนเด็กๆ
           มีสิทธิ์อะไรมาห้าม ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ตัวเป็นใครก็ไม่รู้ เรารู้จักกันเมื่อไหร่เนี่ย โอ้ย! มุขปัญญาอ่อนทักคนผิดแล้ว ฉันสะบัดจนหลุดหรือเขาปล่อยเองก็ไม่แน่ใจ
           โธ่โว้ย!  เขายกมือกุมหัวทั้งสองข้างเหมือนเจ็บปวด
         ใช่...ตอนนี้เขากำลังปวดหัวอยากได้ยาสักเม็ดเพื่อบรรเท่าอาการปวดตุ๊บๆ ที่เป็นอยู่...ท้องไส้เริ่มปั่นป่วน...เหงื่อออกเต็มฝ่ามือ รู้สึกใจสั่นเหมือนจะเป็นลม...
           อุ๊บ! อริยะอุดปากแน่นมองหาห้องน้ำเลิ่กลั่ก แต่ไม่มีแรงจะขยับ
         ฉันรีบเข้าไปประคองเพราะเห็นเขาทำท่าจะทรุด สุดท้ายก็ล้มกองตรงนั้นทั้งคู่
           กวาง! กวาง! ช่วยที 
         พี่ทินกับพี่หยวนวิ่งหน้าตื่นมาพร้อมๆ กับยัยกวาง 
         มีเสียงโอ้กอ้ากตามมาอีกพักใหญ่...และสุดท้ายก็สรุปกันว่าต้องนำส่งโรงพยาบาล...หมอผู้ตรวจรักษาขอให้คนไข้อยู่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการสักพัก 
         ขบวนญาติผู้ใหญ่ของเขาซึ่งประกอบด้วยพ่อ แม่ ป้าและลุงมากันพร้อมหน้าหลังได้รับทราบข่าวไม่ถึงสองชั่วโมง...ฉันและเพื่อนเขาหน้าจ๋อยพอๆ กัน ฉันรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้เขาไม่สบาย 
        หมอมาตรวจอาการอีกครั้งและวินิจฉัยว่าเป็นโรคลำไส้อักเสบอาการไม่น่าวิตกนัก รอให้น้ำเกลือหมดกระปุกก็รับยาและกลับบ้านได้ 
         คืนนั้นพี่หยวนและพี่ทินอาสาอยู่เป็นเพื่อนคนไข้...ฉันและกวางกลับหอพัก ส่วนญาติของเขาเข้าพักโรงแรมเพื่อรอรับเขากลับบ้านตอนเช้า 
                                           *******************
 
                                                                     โปรดติดตามตอนที่ 8