...เป็นอารมณ์ของตัวเอง ที่ตัวเองก็ไม่เข้าใจ บางครั้งเหมือนใกล้ชิดจนรู้จัก... บางครั้งเหมือนห่างเหินจนคิดถึง... ใครก็ไม่รู้...??? เคยมองออกไปนอกหน้าต่าง...เห็นพระจันทร์เพียงดวงเดียว...มันคือพระจันทร์ ...แต่กลับเห็นดวงดาวเยอะแยะไปหมด...ดูจนเวียนหัว ดาวอะไรบ้างก็ไม่รู้...??? แต่ต้องมีสักคนที่รู้ว่าดาวดวงนั้นเป็นดาวอะไร...ต้องมีสักคน เคยนั่งรถตู้กลับบ้านตอนกลางคืน... มองออกไปนอกกระจกตอนรถขึ้นาทางยกระดับ...เห็นบ้านคนเต็มไปหมด... แสงไฟทุกดวงบ่งบอกถึงความเป็นไปของชีวิตที่รอคอยวันรุ่งขึ้น แต่...บ้านใครบ้างก็ไม่รู้...??? แต่ต้องมีสักคนที่รู้ว่าเป็นบ้านของใครบ้าง...ต้องมีสักคน เคยสมัครเรียนพิเศษอยู่คอร์สนึง...เพื่อนเราเองก็มี...เพื่อนจากที่อื่นก็มาก กลับอยากเจอ...ใครก็ไม่รู้...???...ที่นั่งเรียนอยู่ห้องเดียวกัน แต่ต้องมีสักคนที่รู้...ว่าเขาคือใคร...อย่างน้อยก็เพื่อนของเขา คงเป็นคอร์สแห่งความทรงจำ...ของเรา บ่อยครั้งที่สับสน...บ่อยครั้งที่เข้าใจ...ทั้งทั้งที่เป็นเรื่องเดียวกัน มันแปลกนะครับ แปลกตรงที่ไม่สามารถเขียนออกมาเป็นตัวอักษร หรือบรรยายออกมาเป็นคำพูด... แต่มันเป็นความรู้สึก...ที่..."นึกถึงใครก็ไม่รู้"...
พู่กันของหูกวาง 1 ธ.ค. 2546 12:24 น. - ID 1474 
828
1
0
15 ธันวาคม 2546 13:57 น. - comment id 70475
นั่นนะสิ.... เราก็ชอบคิดถึงใครก็ไม่รู้บ่อย ๆๆๆๆ เขียนอีกนะ อ่านแล้วคล้าย ๆ ....
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ