ถ้า ^การให้^ คือ ^ความรัก^
ตู่นุดี
วันนั้น ที่อนุสาวรีย์ชัยฯ ฉันเห็นยายแก่คนหนึ่งนั่งยกมือไหว้ผู้คนที่เดินผ่านไปมา เพื่อแลกกับเศษสตางค์เล็กๆน้อยๆ ตรงหน้ามีกระป๋องที่มีเงินเพียงไม่กี่บาท ด้วยความสงสาร ฉันจึงรีบควานหาเศษเงินในกระเป๋า แต่ไม่พบแม้เพียงสักเหรียญ ยายมองหน้าฉันด้วยความหวังว่าในกระป๋องจะมีเงินเพิ่มขึ้นอีกสักบาท แต่ฉันไม่มีเศษสตางค์จริงๆ จึงเข้าไปถามยามว่า ^ยายหิวไหมค่ะ?^ ยายพยักหน้าหงึกๆ แทนคำตอบ ฉันบอกยายคอยเดี๋ยวแล้วไปซื้อขนมปังมาถุงหนึ่ง ยายยกมือขึ้นรับถุงขนมปังแล้ววางไว้ข้างตัว แก้มยายเปื้อนไปด้วยน้ำตา มือของยายเอื้อมมาจับมือฉันพร้อมกับพูดว่า ^ขอให้เจริญๆนะลูก มีกินมีใช้ทุกชาติ^
ถ้าการให้คือความรัก การให้ของฉันในครั้งนี้ น่าจะเรียกได้ว่าเป็นความรักที่มีต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ฉันไม่รู้ว่ายายปลื้มหรือดีใจเพียงไร ฉันรู้เพียงแต่ว่าคืนนั้นฉันหลับฝันดี และคิดถึงยายแท้ๆของฉันเหลือเกิน