เธอเป็นแฟนฉันแล้ว(ไม่เข้าใจ)

Rainsummer

เช้าวันจันทร์ พิมไปเรียนตามปกติ แล้วก็เจอกับนนท์ที่ไปดักรอแต่เช้า
พิม หวัดดีนะมาเรียนแต่เช้าจังเลยจ้ะ 
อ้าวก็ฉันมีเรียนแต่เช้าก็ต้องมาเช้าสิ เอ๊อถามแปลกๆ แล้วนี่นายมีเรียนตอน8 โมงด้วยเหรอ
เท่าที่รู้สาขา sanitary เขาไม่มีเรียนไม่ใช่เหรอ ตอนนี้น่ะ พิมว่าแล้วมองนนท์ยิ้มๆ
อ๋อ..เรามาค้นงานทำรายงานน่ะ นนท์เขิน ที่พิมจับไต๋ทัน
งั้นเราไปก่อนละกัน เดี๋ยวสาย พิมว่าแล้วเดินขึ้นห้องเรียน
นนท์มองตามพิม แล้วถอนหายใจ อย่างโล่งอก แต่แล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียว
เมื่อนึกได้ว่าพิมไม่ได้โกรธเขาแล้ว  ยิ้มไรจ๊ะนนท์ เสียงใครคนหนึ่งถาม
อ่า.เปล่าหรอกจ้า.แหมอ๋อมน่ะ เราไปก่อนนะ บ๊ายบาย.. 
เออพิลึกคนแฮะ อ๋อมว่า แล้วเดินขึ้นห้องเรียน
ว่าแล้วนนท์ก็รีบไปหลบเพื่อนต่างสาขา เดี๋ยวพวกมันรู้กัน
ว่าเขาแอบมาชอบเด็ก Occupational หรือเรียกกันสั้นๆว่าOcc
เพื่อนเขาพวกนี้รู้อะไรได้ที่ไหนเป็นต้องโพทะนา ตอนนี้นนท์ไม่อยากให้พิมไม่พอใจ
แล้วนนท์ก็ไปนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่ห้องสมุด รอเรียนตอน10 โมง.
พอเรียนวิชาแรกเสร็จ เคนก็เดินมาหาพิม
พิมเรามีเรื่องจะคุยด้วยน่ะ 
อ้อ เดี๋ยวนะ เอ้อเอางี้ละกันนะเคน พิมหิวข้าว
เราไปหาอะไรกินดีกว่าจะคุยอะไรเราก็คุยไปนะ ว่าแล้วพิมก็เดินนำเคนไปที่โรงอาหาร
พิมวันเสาร์นี้ว่างป่ะ เราว่าจะชวนไปดูหนังน่ะ
ไม่ว่างหรอกจ้ะ เนี่ยต้องทำรายงาน อื้อเลย ..แล้วอีกอย่างวันเสาร์นี้นัดเจ้าแดมันไว้
ว่าจะไปเดินช๊อปกันที่บางลำพู พิมบอกตรงๆ 
 นะ.พิมไม่เคยมีเวลาว่างกะเราเลยนะถามทีไรก็ไม่ว่างตลอดเลย.
ก็เราไม่ว่างจริงๆนี่จ๊ะ ใกล้สอบแล้วเคนไม่คิดจะอ่านหนังสือมั่งเหรอ
แล้วใจคอจะไม่ไปช่วยเพื่อนทำรายงานเหรอจ๊ะเห็นเจ้าอ๋อมมันบ่นๆ
อยู่ว่าเคนไม่ไปช่วยทำรายงานเลย 
อ้อ แล้วไอ้อ๋อมมาเกี่ยวอะไรล่ะพิม เราก็หาข้อมูลให้มันแล้วนา
เราก็ไม่ได้ว่าอะไรเคนหรอกจ้า แต่อยากให้ช่วยเพื่อนเค้าเท่านั้น 
เดี๋ยวเค้าจะมาว่าเราชวนเคนไปเที่ยว ไม่ได้ช่วยเค้าทำงาน พิมว่า
แหมที่แท้พิมเป็นห่วงเราน่ะเอง ไม่ต้องหรอกจ้ะ เราไม่เป็นไรหรอก
พิมสะดุ้ง อ้าวๆ ซวยเลยตู พิมนึกในใจดังๆ ไม่น่าโกหกเล้ย หาเรื่องมากเลยไอ้พิมเอ้ย..
เปล่า เราไม่ได้ห่วงใครหรอกแต่ว่า เราเอ่อช่างเหอะอิ่มแล้วไปล่ะ มีเรื่องจะคุยแค่นี้ใช่มั้ยเราไปก่อนนะ พิมว่าแล้วเดินจากไป ปล่อยให้เคนนั่งมองอ้าปากค้างเพราะพูดไม่ทัน
พ้นเคนมาได้ ก็มาเจอตานนท์คนหล่อนั่งรอหน้าหงิกอยู่หน้าตึกเรียน พิมไปไหนมา เรารอตั้งนาน นนท์ว่า แล้วทำไมจะต้องรอฉันเล่าตานนท์ พิมว่าฉุนๆ
อ๊าว..ลืมอีกแล้วเธอนี่ เพลงก็ส่งไปให้ฟัง ขอเพลงก็ขอให้ทุกวันยังลืมอีก
ถ้าพิมไม่ตอบกลับมาเราถือว่ายอมเป็นแฟนเราแล้ว ฮ่าๆๆ แล้วเย็นนี้เราไปไหนกันดี
ไม่ต้องไปทำนะรายงาน เราบอกแดแล้วว่าจะไปช่วยพิมตอนวันเสาร์
ไม่ได้หรอกนะ วันเสาร์จะไปอุ๊บ..ไปธุระ อ่ะกลับบ้านน่ะ พิมรีบโกหก
ไปเที่ยวใช่ป่ะ แดบอกแล้ว เราไปด้วยคนนะ พอดีเลยกลับมาก็มาช่วยพิมพ์งาน
เฮ้อ ทำไมนายตื๊ออย่างนี้นะ ฉันละเหนื่อยใจจริงๆ เมื่อไหร่จะเลิกยุ่งกะฉันสักทีนะ
ตามใจไปก็ไป แล้วอย่ามาบ่นทีหลังนะ ว่าฉันใจร้าย พิมว่าอย่างเหนื่อยใจ
เย็นวันนั้นนนท์ไปส่งพิมที่หอ เพราะว่าแดรีบชิ่งกลับมาก่อน อย่างรู้ทัน
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมานนท์ทำหน้าที่มาส่งพิมที่หอเป็นประจำ ทำงานด้วยกัน อ่านหนังสือด้วยกัน
กินข้าวพร้อมกัน นัยว่าถ้าคนอื่นมองก็คงนึกว่าเป็นแฟนกัน แต่ นนท์เท่านั้นที่รู้ดีว่าพิมยังปิดใจกับเขาอยู่ เหตุผลอะไรเขาก็อาจไม่เข้าใจ แต่เขารู้ว่า พิมยังไม่ได้รับเขาไว้ในใจ
เหตุการณ์คงจะเป็นปกติ และพิมคงจะเริ่มยอมรับนนท์ ถ้าไม่เกิดเรื่องขึ้นมา เมื่อวันนั้นพิม
ไปกินข้าวที่ U-center กับแด เพราะนนท์กลับบ้านไปเยี่ยมแม่.
 เธอใช่ไหมที่ชื่อพิม เสียงแหลมๆของผู้หญิงคนหนึ่งถามพิม 
ใช่ ทำไม พิมมองอย่าง งงๆ ฉันนี่แหละ พิม
ฉันได้ข่าวว่าหล่อน ไปยุ่มย่าม ตามตื๊อ แฟนฉัน ทำไม.. ไม่มีปัญญาหาแฟนหรืองัยกัน
เดี๋ยวๆ ใครกันแฟนเธอ ฉันเห็นเพื่อนฉันไปไหนมาไหนกะตานนท์คนเดียว
อีกอย่างเพื่อนฉันก็ไม่ได้ไปตามตื๊อใครนี่นา แดว่าอย่างมีโมโห
ก็นนท์นั่นแหละแฟนฉัน เธอหน้าด้านมากเลยนะ พิม ไม่คิดว่าหน้าตาอย่างเธอจะยอม
มายุ่งกะแฟนฉัน ฮึ เค้าคงเห็นเธอเป็นแค่ตัวตลกเท่านั้นแหละ 
เมื่อก่อนเค้ายังเคยพูดกับชั้นเลยว่าเธอน่ะไม่น่าสนใจอะไรหรอก 
แค่หยิ่งไม่ยอมคนเท่านั้น เค้าคงยังไม่ได้บอกเธอสินะว่าเค้ามีแฟนแล้วคือฉัน
สงสัย จริงเชียวเธอคิดไปเองรึเปล่าว่านนท์รักเธอเค้าเคยบอกว่ารักเธอมั้ย.. 
ผู้หญิงคนนั้นว่าอย่างดูถูก 
แล้วมันเรื่องอะไรของเธอล่ะ ฉันไม่เห็นมันจะเกี่ยวกับเธอสักหน่อย นนท์เขามาหาฉันเอง
แล้วฉันไม่เคยไปตามตื๊อเขาเลย มีแต่เขานั่นแหละ ถ้าเธอไม่มีปัญญาดูแลแฟนตัวเอง 
หรือไม่มีเสน่ห์พอที่เขาจะสนใจล่ะก็อย่ามาพาลฉัน พิมว่าอย่างไม่สะทกสะท้าน
กรี๊ดดดแก ..แกว่าฉันนังพิม แกวิเศษมาจากไหนกัน ไม่ต้องมาว่าฉัน
โอ๊ย. ..คนที่คณะนี้มันเป็นอะไรกันไปหมดนะ ทำไมถึงได้หน้าด้านกันจัง
แย่งแฟนคนอื่นแล้วยังมาลอยหน้าลอยตา. ผู้หญิงคนนั้นว่า
สงสัยว่าแถวนี้เค้าชอบเอาคอนกรีตมาลงมั้ง ฉันถึงเป็นแบบนี้ พิมว่าแล้วเดินจากไป
ปล่อยให้แม่สาววิทยาการคนโก้ยืนร้องกรี๊ดๆ อยู่คนเดียว
พิมฉันอยากจะบอกแกว่า
หยุดเลยแด ฉันรู้ว่าแกจะพูดอะไร ฉันมีเหตุผลพอนะ 
เพราะยังงัยฉันก็ยังไม่ได้รับรักนายนนท์ ในเมื่อแฟนเขามาทวงขนาดนี้ 
ฉันก็คงไม่มีอะไรจะต้องคิดอีกแล้ว ปล่อยเขาไปทำความเข้าใจกันเองเหอะ 
ส่วนฉัน ฉันคงจะไม่มีทางที่จะไปแย่งคนรักคนอื่นได้หรอกนะ ฉันทำไม่ได้ 
พิมเอ่ยอย่างซึมๆ. คืนนั้น พิมนั่งเขียนไดอารี่ คนเดียวเงียบๆ แดหลับไปแล้ว
พิมเริ่มคิดถึงแฟนเก่า ..จึงเขียนไปร้องไห้ไปว่า..
ที่รัก เธอพอจะรู้อะไรบ้างไหม วันที่เธอเหงาข้างในหัวใจ
 รู้สึกได้ไหมว่าใครคิดถึงเธอ 
ที่รัก มีใครเคยพูดให้ฟังบ้างไหม ว่าคนๆ นี้ยังลืมไม่ได้ 
แม้แต่ฝันก็ยังมีเธอ 
เปลี่ยนแปลงตัวเองมาแล้วเท่าไร เปลี่ยนใจตัวเองไม่เคยจะได้ 
ติดอยู่ในคืนวันที่ดีกับเธอ 
ไม่อาจจะลืมได้สักวัน ไม่ลืม ไม่ลืม ไม่ลืม เมื่อเธอยังคงเป็นของสำคัญของหัวใจ 
ไม่อาจจะลืมได้สักที จะลืมเธอลงเช่นไร เมื่อวันเวลาไม่ยอมลบเธอจากใจ
ยังคิดถึงเธอไม่ลืม ที่รัก เคยมีบางครั้งฉันลอง ตัดใจ ลองทำชีวิตตัวเองเสียใหม่ 
ไม่เจอะไม่พบใครๆ ให้ใกล้เธอ แต่เหมือน ใจมันยังดื้อไม่ยอมเปลี่ยนไป 
ไม่มีตรงไหนข้างในหัวใจ ที่ถูกเว้นไว้เพื่อลืมเธอ 
เธอยังคิดถึงฉันหรือเปล่า เธอยังเหมือนคนเก่า ยังรักกันอยู่บ้างไหม
ฉันยังมีเธอที่เป็นที่สุดคนเดียวของใจ .
แต่แล้ว..พิมก็นึกถึงใครคนหนึ่งขึ้นมา 
ฮึ..ตานนท์กลับมาต้องเจอดี แน่ๆ บังอาจทำให้ฉันต้องโดนด่า
สวยแน่งานนี้เดี๋ยๆ เจอกันวันจันทร์
พิมคิดอย่างแค้นๆปนเศร้า.