ความทรงจำแห่งมิตรภาพ...ตลอดกาล

อายะจัง

สมัยที่อยู่มัธยมปลาย  คุณเคยมีเพื่อนที่รักที่สุดบ้างไหม   ส่วนผมมี  แต่มารู้ตัวอีกทีว่ารักเพื่อนคนนี้  มันก็สายเกินไป...
              
              ตอนที่ผมอยู่มัธยมปลาย ตอนนั้นมีนักเรียนที่อยู่ห้องเดียวกับผมราวๆ40คน  ตอนนั้นผมได้อยู่ห้องต้นๆ ที่เป็นห้องของเด็กเรียนค่อนข้างจะดี  ผมมีเพื่อนสนิท6-7คน  แต่ละคนก็ไม่ค่อยจะเป็นเด็กเรียนสักเท่าไหร่นักหรอกครับ  จะชอบเล่นมากกว่า  ในตอนนั้นเพื่อนชายร่วมห้องคนหนึ่งในความทรงจำของผม  เขาเป็นผู้ชายที่ผิวขาว สูง ใส่แว่น  แต่หน้าเขาจะซีดตลอดเวลา  ผมเองก็ไม่ค่อยจะเข้าใจเขานักในตอนนั้น  แต่ผมรู้สึกว่าไม่ชอบขี้หน้าคนๆนี้เท่าไหร่  เพราะว่าเวลาที่มีงานอะไร  หรือมีกิจกรรมอะไร  เจ้าแว่นนี่ต้องเสนอหน้าเป็นคนแรกทุกที  เจ้าแว่นนี่จริงๆแล้วชื่อว่า เอ็กซ์ แต่ผมว่าชื่อมันไม่ค่อยจะเข้ากับตัวเท่าไหร่นัก ผมเลยเรียกเขาว่า  ไอ้แว่นหน้าจืด  เพราะอารมณ์หมั่นไส้  ตอนนั้นผมแกล้งเขาสาระพัด ไม่ว่าจะแกล้งเดินชน(ชนเบาๆก็ล้มแล้ว)  ขโมยหนังสือไปซ่อน  แอบเอาเศษขยะไปไว้ใต้โต๊ะ  และอีกหลายๆวิธีที่ผมและเพื่อนสนิทร่วมกันสรรหามา  เพื่อนร่วมชั้นของผมจะรู้ดีว่าผมไม่ถูกชะตากับเจ้าแว่นนี่  พอถูกถามสาเหตุ ผมก็จะตอบสั้นๆกวนๆว่า 
           ก็ดูหน้ามันดิ  หน้ามันผิดระเบียบเห็นแล้วไม่ถูกชะตา  ฮ่าๆๆๆๆ
           แต่สาเหตุจริงๆก็อย่างที่บอกแหละครับว่าเขาเสนอหน้า  เหมือนว่าพยายามจะทำดีเอาหน้ายังงัยไม่รู้   ทุกครั้งที่มีงานอะไร  เขาต้องมายุ่งทุกเรื่อง  แล้วพยายามจะทำตัวเป็นผู้นำ ทั้งๆที่เขาเองก็ทำอะไรไม่ได้เท่าไหร่นัก  เพราะเป็นคนขี้โรค  พอเหนื่อยมากๆแล้วทำยังกับจะหมดลมหายใจทุกที  แล้วก็ยังจะเสนอหน้ามายุ่งอีก
               เมื่อตอนนั้นที่จะมีงานโรงเรียนซึ่งเป็นงานอำลาของม.6  พวกเราในห้องตกลงกันว่า เราจะเล่นตนตรีโชว์กัน   เจ้าแว่นก็มาบอกว่าจะเป็นคนไปหาเพลงมาให้เอง  ตอนแรกผมคิดว่าจะไม่รับ  แต่คิดไปคิดมา  ผมว่าให้เจ้าแว่นทำอะดีแล้ว  จะได้แกล้งให้หนำใจไปเลย
              พอวันรุ่งขึ้น  เจ้าแว่นก็หาเพลงมาให้  พวกผมก็แกล้งทำเป็นไม่พอใจ  อ้างว่าเพลงมันไม่ได้เรื่องบ้าง  บ้านนอกบ้าง  เชยบ้าง  เล่นยากบ้าง  ไม่ชอบบ้าง  เจ้าแว่นก็ยังไม่หมดความพยายาม  วันรุ่งขึ้น  เจ้าแว่นก็มาพร้อมกับเพลงที่เขาหามา  แต่พวกผมก็แกล้งโดยอ้างเหตุผลเดิมอีกรอบ  ทำเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า  จนกำระทั่ง5วันมาแล้ว  เจ้าแว่นก็ยังไม่หมดความพยายาม  จนผมชักลำคาญ
             เฮ่ย...แว่น นี่ถามจริงเหอะ  นี่แกยังไม่รู้อีกเหรอ  ว่าทำไมเพลงที่แกเอามาพวกข้าไม่พอใจผมถาม แต่เจ้าแว่นกลับเงียบนิ่ง ไม่พูดไม่จา
             ขอบอกอีกรอบนะเว่ย...ไอ้ตุ๊ดเอ้ย... อย่าเสนอหน้าให้มากนัก ลำคาญว่ะเมื่อผมพูดจบแว่นมันก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
             เฮ่ย... พูดแรงไปเปล่าวะ แว่นมันทำหน้าจะร้องไห้แล้วนะ เพื่อนผมถามเพราะเริ่มรู้สึกผิด
             เออ...สงสารมันนักก็ไปอยู่กับมันดิวะ พูดมากอยู่ได้ น่าลำคาญ ผมตะคอกเพื่อน
          หลังจากวันนั้น  เจ้าแว่นก็หยุดเรียนไป2-3วัน  ผมคิดว่าเขาคงน้อยใจจนไข้ขึ้น  ก็พ่อแม่ของเขาเลี้ยงมาแบบยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอมนี่นา  คงทนไม่ได้   พอเจ้าแว่นมาโรงเรียนผมสังเกตเห็นเขายังสีหน้าไม่ดีเลย  ผมเองก็ถามแบบกวนๆ  
             เฮ่ย..โดนด่าแค่นั้นไข้ขึ้นเลยเหรองัย บอบบางจริงนะ
              เจ้าแว่นไม่พูดอะไร  ทำหน้าเศร้าๆ และส่งกระดาษสีขาวแผ่นหนึ่งมาให้ผม...
              ใบรับรองแพทย์....
              ผมไม่อยากเชื่อสายตาเลย  ในนั้นมันเขียนว่าเจ้าแว่นเป็นมะเร็งในเม็ดเลือดขาว
              เฮ่ย...อำเล่นเปล่าวะ  คิดว่าสนุกรึงัย คิดว่าตลกเหรอ...เฮ่ย..แว่นผมจับไหล่เขาไว้  แต่พอเขาหันหน้ามาผมก็พบกับน้ำตาที่หลบอยู่หลังแว่น  
             ก็อย่างที่เห็นน่ะ...นายจะคิดว่าเราโกหกก็ตามใจ
             มีอะไรกันเหรอ...อ้าว เอ็กซ์ ร้องไห้ทำไม  โดนแกล้งเหรอเจ้าแว่นไม่พูดอะไร  เพื่อนๆทุกคนจ้องมาที่ผม  ทุกคนคิดว่าผมทำเจ้าแว่นร้องไห้  ผมไม่พูดอะไร  แต่ยื่นกระดาษสีขาวใบนั้นให้เพื่อนดู
              เมื่อดูเสร็จ ก็ส่งต่อๆกันไป  แต่ละคนสีหน้าไม่ดี  และเริ่มที่จะร้องไห้
              แว่น เราขอโทษนะที่คิดกับนายไม่ดีอะ
              ใช่ เราขอโทษนะเอ็กซ์....  
               ตอนนี้ทุกคนเริ่มร้องไห้และรุมล้อมเจ้าแว่นกันใหญ่  ผมพูดไม่ออกและทำอะไรไม่ถูก จึงคอยๆถอยออกมาและมองเจ้าแว่นห่างๆ  ผมรู้สึกว่าผมผิดแต่ผมก็ไม่กล้าที่จะขอโทษ  หลังจากวันนั้น  ผมก็ไม่กล้ายุ่งกับเจ้าแว่นอีกเลย  จนเวลาผ่านไป 2 อาทิตย์  ผมไม่สบายเป็นไข้หวัด หยุดเรียนไปเกือบ1สัปดาห์  เมื่อผมหายป่วยแล้วผมก็มาโรงเรียน  แต่ตอนที่ผมมานั้น  ผมไม่เจอเจ้าแว่นเลย  จนเวลาผ่านไป3วัน  ผมเริ่มสงสัย จึงถามเพื่อนของผม  เพื่อนบอกว่าเจ้าแว่นเข้าโรงพยาบาลไปแล้ว  วันนี้ผมแทบไม่เป็นอันเรียน  อเลิกเรียนผมก็รีบตรงไปที่ โรงพยาบาลทันที  เมื่อมาถึงก็เห็นเจ้าแว่นนอนอยู่  เมื่อเจ้าแว่นเห็นผม ก็เมินหน้าหนี
              แว่น...เป็นยังงัยบ้าง
              ก็อย่างที่เห็นน่ะ เราคงใกล้ตายแล้วมั้ง
              อย่าพูดงั้นดิผมตกใจที่เจ้าแว่นพูดแบบนั้น  
              นายน่าจะดีใจไม่ใช่เหรอที่เราเป็นแบบนี้  สะใจนายแล....
              เราขอโทษ ผมเอ่ยคำที่ผมเก็บไว้เป็นเวลาเกือบ1เดือนออกมาจนได้  เจ้าแว่นหันมามองหน้าผม  มองอย่างประหลายใจ
              เรารู้ว่าเรามันเลว... แต่ที่เราทำเพราะเราไม่รู้  นายให้อภัยเราได้ไหม ผมทำหน้าสำนึกผิด เจ้าแว่นเงียบไปพักหนึ่งแล้วยิ้ม
              นายรู้ไหมที่นายด่าเราว่าแว่นตุ๊ดหน้าจืดอะไรเนี่ย  เราไม่โกรธหรอก  เพราะเราเข้าใจว่านายคิดอย่างงั้นจริงๆ  อย่างน้อยนายก็ไม่เสแสร้ง  นายรู้ไหม  พ่อแม่เราน่ะนะ   ที่คอยตามใจเรา  เป็นเพราะเรามันมีโรค  เพราะพ่อแม่รู้ว่าเราอยู่ได้ไม่นาน  เราก็คงจะผิดจริงๆร่ะแหละ ที่ชอบเสนอหน้า  แต่เราก็แค่อยากจะทำอะไรที่เราอยากทำให้ถึงที่สุด  อยากที่มองดูความสำเร็จ  อยากที่จะเห็นอะไรในโลกนี้ที่เรามีโอกาสเห็นได้น้อย   อยากเห็นรอยยิ้ม ได้ยินเสียงหัวเราะของทุกคน  แต่เราก็ทำอะไรได้ไม่มากเลย  เรายังไม่ได้ทำในหลายอย่างที่อยากทำ  และสิ่งที่เรายังขาดเสมอ คือเพื่อน  มันจะมากไปไหม ถ้าเราจะขอนายเป็นเพื่อนน่ะ  
               ผมพูดไม่ออก น้ำตามันไหลมาได้อย่างไรไม่รู้  รู้แต่ว่าผมหยุดไม่ได้  ผมกอดเจ้าแว่นไว้  แทนการตอบรับด้วยวาจา
            เราดีใจนะ  แต่มอีกเรื่องหนึ่ง  งานอำลาม.6ปีนี้  พวกนายช่วยเล่นเพลงที่เราหามาได้ไหม  นายคงไม่รังเกียจมันใช่ไหม
            ไม่ๆๆ ไม่รังเกียจ  เราจะเล่น เพื่อนาย....
             หลังจากวันนี้พอพักกลางวันผมก็จะไปฝึกซ้อมดนตรีกับเพื่อนๆ   พอเย็นผมก็จะรีบไปหาเจ้าแว่นทันที  เราสนิทกันมาก  จนเพื่อนๆล้อว่าเราเป็นคู่เกย์กัน  จนกระทั่งมาถึงอีก 1 วันที่จะเล่นคอร์นเสริต  ผมก็ปหาเจ้าแว่นตามเคย  แต่วันนั้นไปช้าหน่อยเพราะติดซ้อมดนตรี  พอผมไปถึงโรงพยาบาลก็พบห้องที่ว่างเปล่า  ผมถามพยาบาล  พยาบาลบอกว่าแว่นเข้าห้องไอ ซี ยูไปแล้ว  ผมรีบตามไปทันที  และรีบโทรตามเพื่อนๆมา  สิ่งที่คุณหมอบอก หมอบอกว่า  คงสายเกินไปแล้ว  ชีพจรของเจ้าแว่นอ่อนลงทุกที  ผมไม่คิดที่จะรั้งเขาไว้  เพราะถึงผมจะทำอะไร  แว่นก็ต้องจากพวกเราไปอยู่ดี  ผมได้แต่ภาวนาในใจ
           แว่น  ถ้านายได้ยิน  เราขอให้รู้นะว่าเรารักนายมาก  ไม่ต้องเป็นห่วงนะ  คอนเสริตน่ะ  เราจะทำให้ดีที่สุด  แต่ไม่ว่านายจะอยู่ที่ไหนนายต้องมาดูนะ  เพื่อเรา เพื่อเพื่อนๆที่นายรัก  ขอให้นายไปอย่างสงบนะ เพื่อนรัก
              หลังจากนั้นได้1 ช ม ชีพจรเขาก็หยุดเต้น  ผมรู้แล้ว่าวันนี้คงไม่มีเขาอีกต่อไป  น้ำตาของผมไหลอีกครั้ง  น้ำตาที่หล่งออกมาพร้อมความทรงจำเก่าๆ  ที่คงเป็นได้แค่ความทรงจำตลอดกาล
             แล้ววันนี้ที่พวกผมรอคอยก็มาถึง วันงานโรงเรียนนั่นเอง  แต่เสียดายที่คนสำคัญของพวกผมไม่มาเห็น  พวกเราเล่นเพลงที่เจ้าแว่นเป็นคนหามาให้  จนมาถึงเพลงสุดท้าย...
          เพลงนี้ผมขอเล่นให้คนๆหนึ่ง  ที่จากผมไปอย่างไม่มีวันกลับมา  เราหวังว่านายจะฟังอยู่นะแว่น..
              ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงเธอ ใจมันคอยบอกตัวเองอยู่เสมอ  ว่าเธอนั้น เป็นสุขไปแล้ว  ทุกครั้งที่ฉันนั้นเห็นภาพเธอ วันคืนเก่าๆ ก็กลับมาเสมอ มีแต่เธอที่จะไม่กลับมาแล้ว
             ยังมีอีกหลายสิ่ง ที่ฉันยังไม่เคยพูดสักที  ยังมีอีกหลายอย่าง ที่ไม่เคยทำจนวันนี้
             รัก...รักเธอ... ทั้งหมดของหัวใจ  สิ่งเหล่านั้นเก็บไว้ข้างใน  เธอได้ยินไหมคนดี   อยากขอ...ให้ความ... รู้สึกที่ฉันมี  ส่งไปถึง เธอที่ ... แสนดี  ว่าชีวิตนี้ฉันมีเธอ... ดั่งความฝัน  จะพบกันอีกได้ไหม
             หากฉันนั้นรู้ตัว   ก็คงจะไม่มัวเก็บมาจนวันนี้  โอ้คนดีฉันคงได้บอกไปแล้ว
              ยังมีอีกหลายสิ่ง ที่ฉันยังไม่เคยพูดสักที  ยังมีอีกหลายอย่าง ที่ไม่เคยทำจนวันนี้
             รัก...รักเธอ... ทั้งหมดของหัวใจ  สิ่งเหล่านั้นเก็บไว้ข้างใน  เธอได้ยินไหมคนดี   อยากขอ...ให้ความ... รู้สึกที่ฉันมี  ส่งไปถึง เธอที่ ... แสนดี  ว่าชีวิตนี้ฉันมีเธอ... ดั่งความฝัน  จะพบกันอีกได้ไหม
             ยังมีอีกหลายสิ่ง ที่ฉันยังไม่เคยพูดสักที  ยังมีอีกหลายอย่าง ที่ไม่เคยทำจนวันนี้
             รัก...รักเธอ... ทั้งหมดของหัวใจ  สิ่งเหล่านั้นเก็บไว้ข้างใน  เธอได้ยินไหมคนดี
             อยากขอ...ให้ความ... รู้สึกที่ฉันมี  ส่งไปถึง ... เธอที่แสนดี  ว่าชีวิตนี้ ฉันมีเธอ..ดั่งความฝัน  จะพบกัน บอก...
             รัก...รักเธอ... ทั้งหมดของหัวใจ  สิ่งเหล่านั้นเก็บไว้ข้างใน  เธอได้ยินไหมคนดี   อยากขอ...ให้ความ... รู้สึกที่ฉันมี ส่งไปถึงเธอที่แสนดี  ว่าชีวิตนี้ ฉันมีเธอ..ดั่งความฝัน  แล้วสักวันจะไปหา
             เพลงนี้เพื่อนาย...เพื่อนรัก มิตรภาพแห่งความทรงจำ ตลอดกาล...