หนุ่มเจมกะสาวมิน ตอน# 17

สลิ่ม

ทุกคนสนใจกับรายการทีวีที่อยู่ตรงหน้า
เป็นละครที่พลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันมา
ตามสมัย..............
พ่อครับผมเอ่ยเบาๆ
ทุกคนหันมาเลยครับ ผมคงเงียบนานไปหน่อยมั้ง
พอพูดก็เลยเป็นสิ่งแปลกประหลาดไป
แม่หยิบรีโมทขึ้นมาปิดทีวีเลยครับ
คิดเอาเอง...............เวอรขนาดไหน
ทั้งห้องเงียบกริบ..............
เงียบเหมือนรอผมจะพูดอะไรบางอย่าง
.......................คือ ผมจะไปอเมริกาครับ........... น้องผมทำช้อนหล่นตะลึง............
แม่กุมหัวเลยครับมันหมายความว่าไงหว่า.........
พ่อยิ่งหนักครับ พูดอะไรไม่ออก
จะไปทำไมล่ะลูก มันไกลรู้ไหมแม่เป็นห่วงน่ะ แม่ผมพูดออกมาทันที-_-สงสัยไม่อยากให้ผมไปแน่ๆ
แม่ช่วงนี้ก็ปิดเทอมนะครับ....................แล้วผมก็อยากจะเจอใครบางคน
ใครคนนึงที่สำคัญ มากๆๆสำหรับผม
ผมก็แค่อยากให้พ่อแม่เข้าใจผมมากขึ้นนะครับ ว่าผู้ชายมันก็มีบางสิ่งที่ต้องไขว่คว้า
บางสิ่งที่ไม่อยากให้หลุดมือไปผมเริ่มบ่นแล้วครับ
พ่อผมลุกจากเก้าอี้ครับ..............เดินไปข้างบนเงียบๆ
ผมได้แต่มองตามพ่อผมไป
เวงกรรมพ่อไม่ให้ผมไปแน่ๆ แต่ผมตัดสินใจแล้วครับ............ผมไปเองก็ได้
เงินเก็บก็พอมี ไม่ว่าใครจะว่ายังไงก็ตาม
ผมก็จะไปครับ ไปตามหามิน
แม่ผมเดินมาหาผมนั่งลงข้างๆ
ทำไมถึงอยากไปอเมริกาล่ะลูกบอกแม่ได้หรือเปล่า แม่ผมยังยิ้มครับ
ความจริงผมอยากให้แม่ผมโกรธเสียมากกว่า เพราะไม่ว่าดูยังไงผมคงเอาแต่ใจเกินไปใช่ไหมล่ะครับ
แต่แม่ก็จะฟังผมเสมอ ฟังผมเล่าเรื่องมินเงียบๆ
ครั้งแรกที่ผมเจอมิน ครั้งแรกที่รักกัน ความรู้สึกตอนมินหายไป
ผมเล่าอยู่นานครับ ราวกับมันเป็นทุกๆอย่าง
ท่านนิ่งเหมือนจะเข้าใจ
ท่านเดินไปที่ชั้นวางหนังสือห้องรับแขก หยิบอัลบั้มเก่าๆมาเล่มนึง
อัลบั้มสีขาวซีดๆแต่ถูกห่อไว้ด้วยปกพลาสติกอย่างดี
แม่..................ผมพยายามพูดต่อ
แม่ได้แต่จ้องมองไปที่ภาพในนั้น
เป็นภาพของเด็กชายคนนึง กำลังอยุ่ในอ้อมอกพ่อและแม่ห่อไว้ด้วยผ้าสีขาวแม่ยังอยู่ในชุดคนไข้
พ่อกับแม่ยิ้มกว้าง เด็กทารกปิดตาไม่รู้เรื่องอยู่อย่างนั้น.......แต่ก็ดูอบอุ่น
รูปนี้เป็นตอนที่ลูกเกิด.........พ่อลูกดีใจมากทิ้งการประชุมมาอุ้มเราเลยน่ะ แม่ผมบอก
ภาพต่อมาเป็นภาพเด็กชายตัวน้อย.....กางเกงสีแดงจูงมือกับแม่น้ำตาอาบแก้ม
รูปนี่ตอนลูกเข้าโรงเรียนอนุบาลครั้งแรก วันนั้นวุ่นวายที่สุดในชิวิตแม่เลย ลูกเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมอยู่อย่างเดียว
แม่ต้องปลอบแล้วปลอบอีกกว่าเราจะยอมไปโรงเรียนได้ก็หมดวันพอดีแม่ยิ้มอย่างนั้นคนเดียว
คงกำลังนึกภาพวันเก่าๆละมั้ง
แม่ยังเปิดหน้าอัลบั้มไปเรื่อยๆ
ภาพตอนผมอุ้มน้องสาวคนแรก....
ภาพตอนงานกีฬาสี.....
ภาพตอนงานวันเกิด.....
ภาพจบการศึกษาม.ปลาย
แม่ยังคงมองภาพเงียบๆคนเดียวราวกับคิดอะไรอยู่
เจม
แม่ผมเรียกชื่อผมเบาๆ
แม่ดีใจนะที่เจมเกิดเป็นลูกแม่ ให้ความทรงจำที่ดีกับแม่
ลูกไม่เคยทำให้แม่เสียใจเลย ภาพที่ลูกค่อยๆเติบโตมันกินใจแม่เสมอ
ดูสิจากเด็กชายตัวน้อยๆ
แม่ผมเงียบไปพักนึงเอาตัวผมไปกอดแน่นๆราวกับกลัวผมจะหายไปหยั่งงั้น
เติบโตมาขนาดนี้ โตพอที่จะรู้จักความรัก และจะรักใครสักคน
สัญญากับแม่น่ะเจม ว่าจะไม่เป็นผู้ชายเลาะแหละ 
ถ้าจะทำแล้ว ต้องทำให้ดีที่สุด..................ทำให้คนที่ลูกรักมีความสุข
ทำให้เธออบอุ่น อย่าทำให้เธอเสียใจที่มารักเรา
ผมนิ่งในอ้อมกอด.............
ราวกับจะย้อนเวลาไปเป็นเด็ก..........
ครับแม่........ผมสัญญา
ผมตอบช้าๆ
กอดแม่แน่นขึ้น..............แน่นให้มากที่สุด
แม่จะไปคุยกับพ่อให้
แม่ผมบอกแล้วลุกขึ้น 
พ่อผมเดินมาในมือถือซองซองหนึ่ง ท่านยืนเงียบอยู่ตรงนั้น
ไม่ต้อง.........
ผมใจหายวาบ...................พ่อเดินเข้ามาหา..........
พ่อได้ยินที่แกพูดมาหมดแล้ว
เพ้อเจ้อ...............
พ่อยื่นซองเล็กๆให้ผม ข้างในเป็นเครดิตการดสีทองใบนึง
พร้อมรหัส กดเงิน ชื่อที่อยู่ของใครไม่รู้.......อยู่
ไปค้นหาเองเอง.............พ่อช่วยแกได้แค่นี้ล่ะที่อยู่นั่นเป็นเพื่อนพ่อหวังว่าเขาจะช่วยแกได้
พ่อพูดแล้วเดินขึ้นบันไดไปกับแม่
พ่อ.......................ผมเรียก 
พ่อหยุดเดิน..........รอฟังผม
ขอบคุณนะครับ ไม่ต้องห่วงผมจะทำให้ดีที่สุด ผมรักพ่อครับ
พ่อผมตอบเบาๆแค่ อืม
ผมเดินเข้าห้องไปจัดของ.......
ทิ้งพ่อกับแม่ไว้เพียงลำพัง
แม่...............ลูกเราโตแล้วใช่ไหม
พ่อผมถาม....เรียบๆ
ค่ะโตขึ้นมากแล้วเขาดูมีพลังไม่น้อยกว่าคุณตอนหนุ่มๆเลย
คืนนั้นผมโทรบอกเพื่อนๆทีล่ะคน แต่ละคนก็ขอให้โชคดี
บรรยากาศสดใส................ผมบอกไม่ต้องมาส่งไม่ได้ไปนาน แซวกันบ้าง
:เห้ยไปหามินนะเว้ยอย่าไปจีบฝรั่งล่ะ
:ของฝากลืม มรึงตาย.............-_-+
:ไปด้วยสิวะออกตั๋วให้ด้วย
นี่แค่บางส่วนนะครับ-_- ของคำกวนพวกมัน
มีเพียงสายหนึ่งซึ่งเงียบผิดปรกติ..............ใช่แล้วครับวาวานั่นเอง
เธอเงียบ.................เงียบไปนานมาก
เธอบอกเพียงสั้นๆว่า.........
พรุ่งนี้ขอไปส่งเจมขึ้นเครื่องให้รอเธอด้วยเธอมีบางสิ่งที่จะให้..........
ผมได้แต่รับคำวางโทรศัพท์
พรุ่งนี้แล้วครับจะไปหามิน