หนุ่มเจมกะสาวมิน ตอนที่# 14

สลิ่ม

วาวาบอกความจริงกับผม มันช่างห่างจากจินตนาการเหลือเกิน
ผมไม่อยากเชื่อกับคำพูดของวาวาเลย
ในใจก็ยังเชื่อ เชื่อในตัวมิน
และไม่คิดว่ามินจะทำกับผมอย่างนี้..............
ผมหยิบมือถือขึ้นมา กดเบอรมิน รอฟังเสียงรับโทรศัพท์
ยังไม่มีคนรับเหมือนเดิมผมรอให้มีคนรับไปเรื่อยๆ
บริการรับฟากข้อความ...............ยังคงดังที่เดิมที่ปลายสาย
มันไม่จริงใช่ไหม วาวา มินไม่มีทางหลบหน้าเราหลอกใช่ไหมผมถอนสายโทรศัพทออกจากหู
หันไปหาวาวาที่เฝ้ามองอยู่.......เธอยิ้มให้
เธอหยิบโทรศัพทของเธอขึ้นมา เร่งเสียงให้ดังขึ้น จนได้ยินออกมาข้างนอก 
เธอกดเบอรมินช้าๆให้ผมสังเกตเห็นชัดเจน................
โทรศัพท์ขึ้นข้อความ :กำลังโทรถึง:.......
และแล้ว เสียงที่คุ้นหูของผมมากที่สุด เสียงที่ผมไม่มีวันลืมเลยก็ดังขึ้นที่ปลายสาย
ฮัลโหลวาวา........ถึงแล้วเหรอ......เนี่ยรออยูเลยนะทำไมช้าจังเลยทำไรอยู่"
วาวาหยิบโทรศัพทกลับไป
อืมมินอยู่หน้าบ้านแล้วละ............เปิดประตูรับหน่อยดิ เดี้ยวไปหานะ...... วาวาตอบมิน
ผมยอมรับครับว่าเธอเก่งจริงๆมินคงไม่รู้ตัวแน่ๆ
วาวาไปก่อนนะเจม เอาร่มไว้ซิ วาวาเอาร่มให้ผม
ผมยังนั่งอยู่อย่างนั้น ไม่สนใจ ไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น
เธอเอามือของผมไปกำร่ม แล้วก็เดินตรงไปที่รถของเธอ เธอหันมามองแล้วมองอีกวาวาคงเป็นห่วงผม..
เจม............เข้มแข็งนะค่ะ เดี้ยววาวาจะพูดกับมินให้น่ะ วาวายิ้มโบกมือให้เธอพูดก่อนจะขับรถออกไป
สายตาผมมองเหม่อไปข้างหน้า ..................เหตุผล
เพียงพอแล้ว.......
ที่จะบ่งบอกว่าผมโดนทิ้ง.............
มินไม่รับโทรศัพทผม ไม่เคยมีข่าวตอบกลับ
เธออาจจะไม่เคยรักผมเลยก็ได้ มินอาจจะเห็นว่าผมเป็นคนดี
เธออาจจะแค่เหงา แล้วผมคนเดียวนี่แหละที่คิดไปไกล
ร่มหลุดจากมือ กลิ้งไปตามพื้น
ฝนตกหนักกว่าเดิม เริ่มหนาวขึ้นทุกที...
มือล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ คลำหาบุหรี่มาทำลายปอด.........
หยิบออกมาจากซองดึงออกมาหนึ่งตัวจะจุดสูบ
บุหรี่เปียก ไฟแช็คก็ชื้นจุดไม่ติดได้แต่คาบเอาไว้อย่างนั้น
เอาวะแค่นี้ก็ยังดี........................................ผมไม่ร้องให้แล้วล่ะ
ผมว่าผมร้องมาพอแล้วสำหรับมิน...........ผมผิดไหมครับที่ผมจะขอหยุดความคิดตัวเองไว้แค่นี้
ผมไม่อยากคิดอะไร ไม่อยากพูดอะไรอีกแล้ว......
ผมดันตัวเองกับเสาไฟฟ้าแล้วลุกขึ้น...........
ผมอยากกลับบ้านซะแล้วตอนนี้ ผมรู้ตัวเองดีว่าไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่จะรอ
เจมขับรถออกไปจากตรงนั้น.............
พร้อมกับคนคนนึงที่วิ่งออกมาจากบ้าน..............
วิ่งออกมาท่ามกลางสายฝน เธอได้แต่มองตามรถมอเตอรไซดที่ขับออกไป
เจม...........................กลับมาเดี้ยวนี้นะ มินตะโกนลั่น
แต่ดูเหมือนจะเปล่าประโยชน์ สายฝนกลบเสียงเธอจนไม่อาจจะได้ยิน