ถ้ อ ย คำ ใ น ค ว า ม เ งี ย บ

แม่มดน้อยค่ะ

ผ้าม่านริมหน้าต่างค่อยๆ ขยับแย้มเผยให้เห็นโลกอุ่น ๆ นอกห้องสีชมพูจร๋าของฉัน
	รอยยิ้มของดวงตะวันส่งแสงสีแดดมาทักทาย พร้อมๆ กับฟ้ากว้างที่แย้มยิ้มอย่างเบิกบานอยู่นอกห้อง เมฆสีขาวลอยล่อง หมุนตัวเป็นรูปแมลงบ้าง ดอกไม้บ้างเต็มท้องฟ้า
 	เช้านี้อากาศดีจัง  ฉันพูดกับตัวเองขณะที่หลบเงียบอยู่ตรงเก้าอี้สีขาวข้างหน้าต่าง เลื่อนมือที่วางอยู่เหนือขอบหน้าต่าง จับปากกาที่นอนนิ่งอยู่บนสมุดเล่มเล็ก ๆ ที่เปรอะเปื้อนด้วยฝันและร้อยพันความรู้สึกของฉัน
	แน่นอนล่ะ. . .ที่เช้านี้ฉันยังคงแต้มฝันลงในสมุดเล่มเล็กอีกเช่นทุกวัน
	นานทีเดียวที่ฉันจ้องมองเส้นตรงสีดำบนแผ่นกระดาษสีขาว ที่ขีดเป็นเส้นบรรทัดเต็มสองหน้ากระดาษ
	             วันนี้ฉันจะเก็บอะไรมาวางไว้เหนือเส้นสีดำเหล่านี้ดีล่ะ
                                   มากพอแล้วกับบทกวีของความคิดถึง
                                   เพียงพอแล้วกับความรู้สึกของความเหงา
                                   เกินพอแล้วกับความฝันที่เลื่อนลอย
                 แล้ววันนี้ฉันจะขยับปลายปากกาเล่าอะไรดีล่ะ
                      ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจปิดสมุดและวางปากกาไว้ที่เดิม คงไม่จำเป็นหรอกนะ ที่เราจะต้องอธิบายทุกสิ่งทุกอย่าง 
                      ถ้อยคำ. . .บางทีก็น้อยเกินกว่าจะนำมาอธิบายเรื่องของหัวใจ ปล่อยความรู้สึกให้มันซุกซ่อนอยู่ข้างในนั่นแหละดีแล้ว 
                      สำหรับฉันถ้อยคำในความเงียบน่าเอ็นดูและงดงามที่สุด  บทกวีที่เขียนไม่จบ แต่เราก็รู้ดีว่าบทกวีที่เราเขียนจะจบลงอย่างไร จดหมายที่ไม่ได้เขียน แต่ความคิดถึงและความห่วงใยส่งไปถึงปลายทางแล้ว 
                               
                                   เพราะความรู้สึกเดินทางเร็วกว่าตัวอักษร
 	              
                      เก็บถ้อยคำเหลือไว้ในความเงียบบ้าง. . . . เพื่อวันที่เรานั่งอยู่คนเดียวเพียงลำพัง ไม่มีสมุดบันทึก ไม่มีปากกา ถ้อยคำเหล่านั้นจะได้ออกมาทักทายหยอกล้อกับเรา
                     เหมือนที่ฉันเป็นอยู่ตอนนี้. . .เหลือที่ไว้ในความเงียบเพื่อให้ถ้อยคำได้ซุกตัวอยู่กับฉันนานๆ. . .
                               
               * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * 				
comments powered by Disqus
  • บี

    14 พฤศจิกายน 2546 22:29 น. - comment id 70183

    เออ ! เน่าจิงๆเนอะ
  • แม่มดน้อยค่ะ

    15 พฤศจิกายน 2546 13:19 น. - comment id 70187

    ห ง่ า .   .   . บี    ใ จ ร้ า ย       จำ ไ ว้ เ ล ย. . .
    
                            =^_______^=
    
    
  • กระปุกแป้ง

    15 พฤศจิกายน 2546 16:27 น. - comment id 70210

    แม่มดน้อย   ยังเหมือนเดิมเลยนะ   ชอบเขียนอะไรเน่าๆๆๆอย่างนี้อ่ะ   ล้อเล่นนะ   สงสัยว่า   แม่มดน้อยกำลังสวีทอยู่แน่เลย.....ย
    ^_______^
  • ทะเลรัก

    15 พฤศจิกายน 2546 20:41 น. - comment id 70215

    เพียงพอแล้วกับความคิด
    ปิดตายกับความเหงา
    แล้วหันมาจับพู่กันอีกครั้งหนึ่ง
    
    แสงอาทิตย์ค่อย ๆ ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า
    อะฮั้นก็จับภาพมันไว้ด้วยปลายชัตเตอร์ของอะฮั้นหลังจากนั้นหลอดไอเดียของอะฮั้นก็แตกเปรี้ยออกจากหัวดังบึ้ม เริ่มคิดถึงคนที่ดูถูกเหยีดหยามอะฮั้นว่าไม่มีฝีมือทำงานใช้คอมทำงานอย่างเดียว
    
    อะฮั้นดูแสงมันสวยยยยงาม ม๊าก มาก
    มันถึงเวลาแล้วที่อ่ะฮั้นจะเริ่มจับปลายพู่กัน
    แล้ววาดภาพของอะฮั้นด้วยจิตวิญญาณอีกครั้งหนึ่ง เหมือนกับดวงอาทิตย์ที่ยังไม่หมดแสงไฟ
    
    ทุกแรงบัลดาลใจ และแรงกดดันของอะฮั้น
    มันทำให้อะฮั้นฮึดอยากจะแสดงฝีพู่กันของอะฮั้นแทนการใช้ปลายนิ้วคอมพิวเตอร์กราฟิก
    เพื่อลดการเหยียดหยามของเพื่อนบางตัวที่หมั่นใส้อะฮั้น 
    
    มันคือการกลับมาอีกครั้งของอะฮั้นกับปลายพู่กัน
    และฝันของอะฮั้นอีกครั้งนึง
    
    
    ^_____^
    
    อะฮั้นกลับมาแล้วฮ่ะ แม่มดน้อยขา
    ช่วงนี้อะฮั้นไม่ได้โทรไปคุยเลยเน้อ
    
    คิดถึงพี่นกจังเลยครับ
    เมื่อจังหวะเหมาะเก่งจาโทรไปหานาคงประมาณสัปดาห์หน้า ช่วงนี้มีแต่ปัญหารุมร้อม ทั้งเพื่อนอิจฉา ทั้งเรื่องไอเดีย
    
    ^___^
    
    ทำไรอยู่
    อยากรู้จัง
    นอนหรือนั่ง
    หลับยังหว่า
    หรือนั่งอ้า(ปาก)
    หาไรทำ
    กำตดเล่น
    เป็นนกน้อย
    คอยทำรัง
    นั่งปวดหลัง
    ตังค์ม่ายมี
    ผีหลอกหลอน
    นอนไม่หลับ
    จับแต่ไข่(ไก่)
    ไข้ขึ้นสูง
    ยุงบินว่อน
    ตอนเช้า ๆ
    หมาเห่าหอน
    ร้อนรุ่มใจ
    เหมือนเป็นไข้
    ไปหาหมอ
    นอนคอเคล็ด
    เป็ดบินได้
    จึงบอกไป
    คิดถึงเธอ
    
    คิดถึงพี่นกจัง
    
  • วาพราว

    18 พฤศจิกายน 2546 11:28 น. - comment id 70268

    ^__________________^
    
    แล้วถ้อยคำในความเงียบ...
    ก็ทำให้ใบหน้าเศร้า เศร้ากลับมีรอยยิ้มขึ้นอีกครั้ง
    เรียกความสดใสคืนมา  ทำให้วันที่ฟ้าหม่นเทาดูสดใส
    
    
    จะรู้ไหมนะ...ว่าความคิดถึงเดินทางไปแสนไกล...
    คิดถึงพี่สาวคนดีค่ะ
    
  • แม่มดน้อยค่ะ

    19 พฤศจิกายน 2546 12:05 น. - comment id 70276

    ฟลุ๊ค. . .ส วี ท   สุ ด   อิ อิ 
    
    
    
    
    
    น้องเก่ง. . .ช อ บ ที่ เ ก่ ง เ ขี ย น น ะ   ก ล อ น ก็ น่ า รั ก ดี 
                     แ ล ะ พี่ ก็ คิ ด ถึ ง เ ก่ ง เ ห มื อ น ก า น น น น๊ า า า า า า
    
    
    
    
    
    น้องนิ. . .เ ก็ บ ด อ ก ไ ม้ แ ห่ ง ค ว า ม อ า ท ร   ม า ฝ า ก เ ธ อ
                  เ พื่ อ แ ท น ค ว า ม คิ ด ถึ ง .   .   .
                  คิ ด ถึ ง น้ อ ง ส า ว ที่ น่ า รั ก เ ช่ น กั น จ๊ ะ
    
                     =^_________^=
    
    
  • กระดานโต้คลื่น

    20 พฤศจิกายน 2546 12:32 น. - comment id 70282

    น่ารักจังค่ะ
      เก็บความรู้สึก...........ไว้ใต้เส้นสีดำในใจก็เพียงพอ..........
  • โจ๊ก

    24 กุมภาพันธ์ 2547 14:06 น. - comment id 71174

    ออกจะเพราะ แฟนใครนะ เก่งจัง...
    
    คิดถึง...

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน