กวีบทเก่า กับเรื่องราวใหม่ ๆ

เมลโล่

ผมเป็นคนกวีคนหนึ่งครับ กวีบทเก่า ๆ ที่ผมเคยได้อ่าน เมื่อก่อนผมก็แค่อ่าน แล้วก็ไม่ได้รู้สึกอะไร บางครั้งก็ไม่เข้าใจว่า เขาแต่งออกมาเพื่อสื่อความหมายอะไรกับคนอ่าน ไม่นาน ผมก็ได้เข้าใจความหมายของมัน อย่างถ่องแท้เลยทีดียว
         ผมได้เจอะเจอกับคำว่ารัก แทบจะเป็นรักที่เป็นไปไม่ได้ เธอเป็นรุ่นพี่ของผมครับ เธอน่ารัก รุ่นพี่รุ่นน้องหลาย ๆ คนก็คงชอบเธอ ผมได้รู้จักกับเธอตอนผมอยู่ ม.2 ผมชอบเธอมาตั้งแต่ตอนนั้น เราเคยคุยกัน เล่นหัวกัน เคยไปเข้าค่ายด้วยกัน จนผมรู้สึกชอบเธอ
          เธอแสดงท่าดีมีไมตรีกับผม ไม่ตัดเยื่อใยเจอกันก็ทัก ตามประสาคนรู้จัก แต่พี่เค้าคงไม่รู้ล่ะมั๊ง ว่าผมชอบเธอมากขนาดไหน ตัวผมเองเป็นคนขี้อายครับ ไม่ค่อยกล้าพูดอะไร กลัวครับกลัวว่าถ้าพี่เค้ารู้เค้าจะไม่ชอบผม ผมก็เลยตัดสินใจไม่บอกดีกว่า คิดว่ามิตรภาพแบบนี้มันคงยาวนานกว่า
 
           จนผมขึ้นม.4 งานผมยุ่งมาก ๆ ผมเรียนสายวิทย์ (เหมือนพี่เค้าแหละ) ต้องเรียนพิเศษ งานก็เยอะ ไม่รู้ว่าทำไม ผมลืมพี่เค้าไปได้อย่างไรถึง 1 ปี 
หนึ่งปีเต็ม ๆ ครับ ผมไม่มีเรื่องของพี่เค้าอยู่ในหัวเลย (ผมทำได้ยังไงกันเนี่ย) 
           แต่ตอนนี้ ผมอยู่ ม.5 แล้วครับ แล้วพี่เค้าก็อยู่ม.6 วันเปิดเทอม ผมก็เจอพี่เค้า แล้วผมก็นึกขึ้นมาได้ว่า ..... พี่เค้าอยู่ ม.6 แล้วนะ  อีกไม่นานพี่เค้าก็ไปแล้วนี่นา . . . . ทำไงดีล่ะทีนี้ หลังจากนั้น ผมก็เริ่มมีความกล้าขึ้นมา (ตามอายุ) ผมเริ่มเขียนจดหมายไปให้พี่เค้าโดยไม่ลงชื่อ ฝากเพื่อนไปให้  ซื้อขนม ซื้อซีดีให้พี่เค้าฟัง โดยที่ผมใช้ชื่อ "เมลโล่" นี่และ (ด้วยความคิดโง่ ๆ ของผมว่าพี่เค้าคงไม่รู้หรอกว่าเป็นผม) แล้ววันหนึ่ง เพื่อนมันก็มาบอกผมว่า พี่เค้ารู้แล้วล่ะ ว่าเป็นผม..
           ไม่น่าเลยครับ เมื่อผมได้รู้ว่าพี่เค้ารู้ตัวจริงของผม ผมก็กลายเป็นคนละคน ผมเดินหนีทุกครั้งที่เจอเธอ ไม่สบตา ไม่มองเวลาเธอเดินผ่าน แม้ว่าใจของผมมันอยากจะมองเธอเพียงใด ผมเป็นอะไรไปเนี่ย . . วันหนึ่งพี่เค้าเขียนจดหมายเล็ก ๆ มาหาผมว่า ' มาคุยกันบ้างก็ได้นะ พี่ไม่ทำอะไรเราหรอก ' เท่านั้นหัวใจผมก็พองโต หยิ่งผยองไปเลยล่ะว่าพี่เค้าชอบผม 
          หลังจากนั้น ผมก็กล้าที่จะหันไปยิ้มให้เธอ ผมคุยโม้ไปใหญ่เลยล่ะ จนพวกเพื่อน ๆ มันเบื่อที่จะฟังเวลาผมเล่า 
          
          ลืมไปครับ ลืมไปว่าผมกับเธอมันคนละชั้นกัน ไม่มีทางจะเป็นได้มากกว่าคนรู้จัก ที่เธอมีไมตรีให้กับผมนั้น ก็เหมือนเธอมีให้กับคนอื่นทั่ว ๆ ไป เธอเป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดี ใคร ๆ ก็คงได้รับจากเธอเหมือนที่ผมได้รับ ผมพยายามทำใจครับ ทำใจรับเรื่องราวที่ผ่านมา คิดถึงความรู้สึกดี ๆ ที่ผมมีให้พี่เค้าตลอด 4 ปี ผมจะไม่พยายามลืมนะครับ ผมไม่ยอมลืมเรื่องราวพี่ดี ๆ เป็นอันขาด แม้เมื่อผมจะนึกถึงมันแล้วทำให้ผมเสียใจก็ตาม ....
          อีกไม่นานพี่เค้าก็คงจะจบ ม.6 ไปแล้ว ขอให้โชคดีนะครับ พี่สาวที่ผมรัก