ไผ่ ตอนจบ

มู่หลาน

หยุด ไผ่ หยุดเดี๋ยว นี่ ฟังเรานะ เราเป็นเพื่อนกัน เราไม่เคยคิดอะไรกับไผ่ เข้าใจไหม  ได้ผล กำปั้นน้อยๆชะงักลงทันที   แต่แรงสะอื้นยังคงดังแข่งกับสายลม ที่พัดโชยอ่อนๆ  
ได้ ตกลง เราเป็นเพื่อนกัน ต่อจากนี้ไป เราจะไม่มาให้นายเห็นหน้าอีก เราเกลียดนาย เธอวิ่งจากไป  พร้อมๆกับหัวใจของเขาที่หลุดลอยไปด้วย 
เราขอโทษ เรารักเธอนะ  แต่เสียงที่หลุดรอดออกมาจากปากเขา คงไม่มีความหมายต่อไปอีกแล้ว และนับจากวันนั้น  เขาก็ไม่เคยเห็นหน้าเธออีกเลย  จนกระทั่งวันหนึ่งที่แม่ของเธอวิ่งกระหืดกระหอบมาพร้อมกับหยาดน้ำตา  
เร็ว จ้อย ไปกับแม่  ไปด้วยกันเดี๋ยวนี้ หญิงสูงวัย ที่ดูแข็งแรงกระฉับกระเฉงในอดีต บัดนี้ความแข็งแรงนั้นได้จางหายไปพร้อมกับกาลเวลา  ผมสีดอกเลาเป็นกระพุ่ม ตามแบบฉบับของคนสูงวัยทั่วไป  กำลังเร่งให้เขารีบลงจากเรือน  
มีอะไรเหรอครับ  
ไผ่ ไผ่ เธอพูดได้เพียงแค่นั้น  น้ำตาก็พร่างพรูลงมาทันที
เขาตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่เห็น มันเกิดอะไรขึ้น  สาวน้อยสดใสที่อยู่ในหัวใจเขาตลอดเวลา เป็นอะไร
แม่ไม่มีเวลาอธิบายหรอกนะ ไปกับแม่ก่อน แล้วจ้อยก็จะเข้าใจทุกอย่าง
เขาเอาผ้าขาวม้าคาดเอว แล้วรีบลงจากเรือนทันที 
หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง มีเพียงลมหายใจแผ่วเบา  ร่างที่ซูบผอม  ผิวที่เคยขาวเนียนสวยยามต้องแสงจันทร์ บัดนี้มันซีดราวไก่ที่ลงไปอยู่ในหม้อต้ม เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากริมฝีปาก สั่นระริก เมื่อหันมามองเห็นเขา และหยดน้ำตาก็ไหลลงมาอาบแก้มของหญิงสาว  
มันเกิดอะไรขึ้นครับแม่ เขาเขย่าร่างหญิงสูงวัย อย่างลืมตัว เขาอยากรู้เพียงอย่างเดียวว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาวที่นอนหายใจรวยระรินตรงหน้าเขา
ไผ่ ไผ่ หญิงสูงวัยพูดได้แค่นั้น เธอก็ไม่อาจจะทนเห็นสภาพลูกสาวตรงหน้าได้
ในที่สุด เราก็ได้พบนายอีก เราดีใจ เพราะมันคงจะเป็นวันสุดท้ายของชีวิตเราแล้ว
 เสียงเบาๆที่เล็ดลอดออกมาจากปากของเธอ ทำให้เขาถึงกับเข่าอ่อน ทรุดลงตรงขอบเตียง  หยาดน้ำใสๆของลูกผู้ชายกำลังไหลรินลงมา  อย่างไม่อายใคร  เขาเขยิบมาช้อนศีรษะของหญิงสาว ให้มาซบอยู่ที่ไหล่กว้างของเขา 
ทำไมไผ่พูดแบบนี้ 
เราอยากบอกกับนายว่า เรารักนาย  รักมานาน  ในหัวใจเราไม่เคยมีใคร นายจำคำพูดของเราไว้นะ เสียงแหบแห้ง ดังลอดออกมาๆเบาอีกเช่นเคย  
เราคงไม่ได้อยู่ดูพระอาทิตย์ตกกับนายอีกแล้ว
ไผ่เป็นอะไร เสียงเขาสั่นเครือ จนอยากที่จะควบคุมได้  
เราเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายแล้ว นายทำอะไรให้เราอย่างได้ไหม วันนี้เราอย่างดูพระอาทิตย์ตกเป็นครั้งสุดท้าย ไม่มีเสียงตอบจากชายหนุ่ม นอกจากร่างบอบบางที่ลอยขึ้นมาอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม
วันนี้พระอาทิตย์สวยจัง เราง่วงนอนแล้วล่ะ รู้ไหม วันนี้เป็นวันที่เรามีความสุขที่สุด  เธอพูดพร้อมกับดวงตาที่กำลังหรี่ลงเรื่อยๆ  แต่เสียงนั้นก็ยังคงก้องกังวานอยู่ในหัวใจเขา
เราหลับล่ะนะ จำคำพูดเราไว้นะ  เรารักนายคนเดียว ในหัวใจเรา ไม่เคยมีใครแทนทีนายได้  
เราก็รักเธอไผ่ รักมาก  รักมากได้ยินไหม แล้วหยดน้ำก็ไหลลงมา อย่างห้ามไม่อยู่  มันคงสายไปแล้ว  เธอคงไม่ได้ยินเสียงที่ดังมาจากหัวใจลูกผู้ชายอย่างเขา  ถ้าเขารู้ว่าคืนวันที่ผ่านมาจะแสนสั้นแบบนี้ เขาจะไม่มีวันปล่อยให้คนที่เขารักที่สุดของหัวใจ  จากไปอย่างไม่มีวันกลับแบบนี้   เขาจะทำทุกอย่าง  ทำทุกอย่างที่เธอต้องการ
ควันที่ลอยสูง หายไปในอากาศ   พร้อมกับไผ่กอสุดท้ายที่ตายลงไปพร้อมกับหัวใจของเขา  และตายลงไปพร้อมกับลมหายใจของเธอ   เขาหวังแต่เพียงว่าควันที่ลอยสูงขึ้นไปนั้น  คงจะพาเธอไปเป็นดาวดวงน้อยอยู่บนฟากฟ้า  และคอยมองดูเขาอยู่ด้วยรัก
รอฉันนะ สักวันฉันจะตามเธอไปบอกกับเธอว่า ในหัวใจของผู้ชายคนนี้  ไม่มีใครมาแทนที่เธอได้เช่นกัน