ปลายสายของความคิดถึง

ธารินทร์

          เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังขึ้นตั้งแต่เช้า ปลุกให้ฉันที่กำลังนอนฝันหวานให้ตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์ด้วยอาการงัวเงีย ใครกันนะโทรมาหาตั้งแต่เช้า
                    สวัสดี โทรมากวนหรือเปล่า  
          เสียงใสๆ จากคนคุ้นเคยที่ห่างเหินกันไปนานดังมาจากปลายสาย ฉันหายงัวเงียเป็นปลิดทิ้ง เพราะความรู้สึกอื่นมันเข้ามาแทนที่อย่างรวดเร็ว ความรู้สึกดีใจและตื้นตัน และอีกหลายๆความรู้สึกมันเข้ามาผสมปนเปกันจนแยกไม่ออกว่า ตอนนี้ฉันรู้สึกอย่างไรกันแน่ เท่าที่รู้คือรู้สึกดีที่ได้ยินเสียงนั้น
                    ไม่หรอก ตื่นนานแล้ว มีอะไรหรือเปล่า 
                    อืม ก็มีเรื่องอยากจะปรึกษานิดหน่อยน่ะ
          เสียงจากปลายสายดังมาอีก ฉันครุ่นคิด จะเป็นเรื่องอะไรหนอ คงสำคัญมาก เพราะโทรมาหาแต่เช้า ฉันเงียบไปนาน เสียงจากปลายสายก็บอกมาว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับความรู้ที่ฉันเรียนมานั่นเอง.. โล่งอก นึกว่าเรื่องอะไร แล้วฉันก็พูดคุยตอบปัญหาข้อข้องใจของคนคุ้ยเคยจนเธอเข้าใจดีแล้ว
          คิดถึงนะ จำได้ว่า หัวใจของฉันตะโกนออกไปอย่างนั้น แต่มันก็ดังก้องในใจเท่านั้นเอง ความจริงฉันอยากจะบอกเธออย่างนั้น แต่เดี๋ยวค่อยบอกดีกว่า 
                    คิดถึงฉันไหม 
          ฉันถามเธอออกไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เพราะความอยากรู้ ฉันจึงเอ่ยปากถามออกไปอย่างนั้น
                    ไม่หรอก 
          คำตอบจากปลายสายดังมาให้ได้ยิน แล้วก็มีเสียงหัวเราะเบาๆตามมา น่าแปลก.. แทนที่ฉันจะเสียใจกับคำตอบที่ได้ ฉันกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก 
                    ไม่เลยหรือ นิดนึงนะ
          ฉันถามย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เจือรอยยิ้ม แล้วฉันก็ได้คำตอบเดิม พร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆเหมือนเดิม คราวนี้ฉันหัวเราะบ้าง  แม้เวลาจะผ่านไปนานเธอก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม คนปากแข็ง.. แต่เอ.. ฉันรู้สึกว่าฉันลืมอะไรไปบางอย่าง แต่นึกไม่ออก
          เราคุยกันอยู่นาน สอบถามถึงการเดินทางตามหาฝันของแต่ละคน เพิ่มเติมความอบอุ่นของหัวใจให้กันและกัน ช่วยกันแต่งเติมสีสันที่สดใสให้ความคิดที่หมองหม่น  จนหัวใจรู้สึกอิ่มเอม 
          แต่ฉันลืมอะไรน๊า...
                    แค่นี้ก่อนนะ ตังค์หมดแล้ว
                    อืม แล้วโทรมาอีกนะ
                     
          เสียงจากปลายสายเงียบไปแล้ว ฉันยังรู้สึกดีใจและตื่นเต้นไม่หาย ฉันไม่ได้ยินเสียงใสๆอย่างนี้มานานเท่าใดแล้วนะ คงจะหลายเดือนมาแล้ว รอยยิ้มที่หายไปกลับปรากฏอยู่บนใบหน้า ด้วยเสียงที่คุ้นหูของคนที่คุ้นใจ ทำให้ความเหงาที่มีหายไปหมด และนำพาความรู้สึกที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง.. ความรู้สึกที่เรียกว่า อบอุ่น 
          แม้ว่าเราจะได้พูดคุยกันเป็นเวลาไม่นานนัก แต่ก็นานพอที่จะให้ถ้อยคำบ่งบอกและความรู้สึกที่มี เติมความสดใสให้กับหัวใจได้จนเต็ม
          หลังจากที่วางสายโทรศัพท์แล้ว ฉันก็นึกออก ว่าฉันลืมอะไร
                    .
                    .
                    .

          ฉันลืมบอกเธอ... ว่า ฉันคิดถึงเธอ