เสียงโทรศัพท์

กระดิ่ง

วันนี้
เสียงโทรศํพท์ดังขึ้น แต่ไม่มีทีท่าว่า จะยอมให้ใครบางคนได้รับรู้ ถึงข้อความภายใน ที่ถูกส่งมา "ไม่ใช่เหตุผลของ สายลม ที่จะมีใครซักคนเข้าใจว่า วันนี้จะมีซักกี่คนที่จะสัมผัสกับอากาศที่เคลื่อนไหว ไม่ใข่เหตุผลของใบหญ้าที่จะรอคอยให้ใครซักคนรู้ว่า หญ้าเกิดมาเพื่ออะไร ทุกอย่างที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะมีใครรับรู้หรือไม่ก็ตาม แต่มันก็ยังคง ขับขานบทเพลง เพียงลำพังต่อไป อาจจะเป็นพรุ่งนี้ หรือไม่ หรืออาจจะไม่มีซักวัน" บทความที่ถูกอ่านจากความทรงจำอย่างเงียบๆ ค่อยเงียบลง และหายไป ไม่เข้าใจว่า ทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะดีหรือไม่ ถ้าไม่บอกให้อีกคนรับรู้ก้อไม่มีวันที่จะให้อีกคนเข้าใจได้ ความรู้สึกที่สวยงามที่สุดของมนุษย์ สร้างความศรัทธา ที่ว่า มันยังคงสวยงามเสมอ ไม่ว่าจะทำให้ร้องไห้ หรือหัวเราะและสร้างความงมงาย ที่ถูกมองว่า ใรัสาระไม่จำเป็นที่จะต้องมี สำหรับสิ่งมีชีวิต
ความรัก ถ้าไม่บอกก็ไม่รู้ด้วยสมอง และการแสดง ถ้าไม่ทำก็ไม่รู้ด้วยใจ 
การรักใคร ไม่จำเป็นที่จะต้องบอกว่า รัก ถ้าคุณ ไม่ต้องการให้เค้า เข้าใจ 
การรักใคร ไม่จำเป็นที่จะต้องกระทำ ถ้าคุณ ไม่เคยต้องการให้เค้า รัก
สุดท้ายบทความจากความทรงจำก็ยังคงอยู่แต่อาจจะมีคำถามในวันนี้ ถามอย่างมีเหตุผลว่า ทำไมสายลมจึงไม่ต้องการรู้ว่า มีกี่คนที่รับรู้ถึงการขยับกายอย่างแผ่วเบาของมัน  ต้นหญ้าก็ไม่ต้องการบอกคุณค่าของมันให้ใครรับรู้ ทำไม  อาจจะเพราะว่า มันไม่ต้องการสิ่งตอบแทนใดๆคงจะใช่ แต่ความรัก ไม่เหมือนกับสายลมหรือใบหญ้า ลองถามตัวเองอีกซักครั้งว่า รักของคุณเป็นเเบบไหน ถ้าไม่ต้องการสิ่งใดๆ ก็ลองทำ เหมือน สายลม ใบหญ้าดู แต่ ถ้าคุณคิดว่าไม่ เพราะความรักที่คุณต้องการคือ รอยยิ้มของคุณและเต้าละก็ ลองพูด และแสดงให้เค้ารู้ว่า คุณรักเค้ามากแค่ไหน 
บทความจากความทรงจำ ไม่มีคำว่าถูกหรือผิด แต่บทความที่คุณรับรู้ตอนนี้ อยากให้มันเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำคราวหน้า ถ้าจะรักใครซํกคน ลองอ่านบทความนี้ดังๆ ให้หัวใจได้ยิน
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ เสียงที่ตอบกลับมา คือ ใครซักคนที่คุณยิ้มได้				

ทะเลตอนเย็น คือแห่งเดียวที่ คิดถึง ได้โดยที่มีแต่ใจเราเท่านั้น ที่ยืนยันว่า ความคิดถึงจะไปถึง ยืนยันด้วยหัวใจ แค่หัวใจเราเอง