เรื่องเล่า "คราวไปร้อยเอ็ด"

อัลมิตรา

เรื่องราวเริ่มต้นจากที่ฉันพาสมาชิกคนหนึ่งไปประท้วง ซึ่งเป็นการประท้วงแบบขำ ๆ  อย่างน้อยก็ทำให้หลายต่อหลายคนนึกพล็อตเขียนกลอนได้ในขณะนั้น
แล้วเธอคนนั้น ก็นึกอยากจะชวนฉันไปยังถิ่นกำเนิดของเธอ 
ฉันจูงมือพาเธอประท้วง  .. เธอพาฉันไปกระตึ๊บ ๆๆๆ หรือเปล่านะ คิดแบบตลก ๆ  แต่ก็ตอบตกลงว่า " ไป " 
แผนการเดินทางถูกร่างขึ้น แล้วก็ปรับไปเปลี่ยนไป จากรถตู้เป็นเครื่องบินเฉยเลย ค่าใช้จ่ายในการเดินทาง ค่ากิน จิปาถะทั้งหมด เธอคนนั้นเป็นผู้จัดการให้เป็นที่เรียบร้อย
เธอบอกว่าอยากจะผูกเสี่ยวเป็นเพื่อนกับฉัน ฉันย้อนติงไปนิด ๆ ทำนองว่า ฉันอาจไม่ใช่คนดีพอ ก็ไม่ต้องอื่นไกล แค่เพื่อนในเวป ไปกิน ไปเที่ยวด้วยกัน วันดีคืนดี ก็เปิดศึกถล่มฉันซะยับเยิน
ประสบการณ์เหล่านี้ มันก็เหมือนกับวัคซีน เจ็บแล้วต้องจำ ทำแล้วต้องรับผิดชอบ ที่สำคัญ กำต้องแบ
การเดินทางไปต่างถิ่นที่ไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย ทำให้ฉันรู้สึกตื่นเต้นนิด ๆ และเริ่มค้นหาข้อมูลทาง IT ร้อยเอ็ด เป็นเพียงจังหวัดเล็ก ๆ ถัดไปก็กาฬสินธุ์ถิ่นน้ำดำ สถานที่ท่องเที่ยวมีไม่มาก พื้นที่ไม่กว้างนัก ถึงออกนอกเส้นทางจนหลงทางก็ไม่กลัว เพราะว่า ฉันมีเพื่อนไปด้วย แม่มดใจร้ายไงล่ะ				

วันศุกร์ที่ 4 มกราคม 2556 ..
ฉันทำงานเพียงครึ่งเช้า ลาพักร้อนในช่วงบ่าย ภาระกิจงานสิ้นปีเสร็จสรรพเรียบร้อย ยังมีเวลาเหลือเฟือที่จะจัดเตรียมกระเป๋าเดินทาง และไม่ลืมที่จะสระผมอีกที ทั้งที่เมื่อเช้าก็สระผมแล้ว บ่ายสาม ฉันลงมาขึ้นรถแท๊กซี่ที่ชั้นล่าง แม่มดใจร้ายบอกว่าจะออกเดินทางในเวลานี้เหมือนกัน

ค่าทางด่วน 105 บาท ค่ารถแท๊กซี่ 195 บาท อะไรจะเหมาะเจาะเช่นนี้ 300 บาทเป๊ะ กับเวลาเพียง 20 นาที ดอนเมืองดูแปลกตาไป  ดูไม่ขลังไม่อลังการเอาเสียเลย ตอนแรกเข้าใจว่าแม่มดใจร้ายจะนั่งแท๊กซี่มา แต่ที่ไหนได้ จากลาดกระบัง คุณเธอนั่งรถตู้ ต่อรถเมล์ จนจวนเจียนจะต้องเช็คอินแล้วจึงตัดสินใจนั่งแท๊กซี่ ฉันเดินไป กะ เดินมา สำรวจตรวจตราเกือบทุกสายการบิน

แม่มดมาถึงเกือบห้าโมงเย็น พอเข้าสู่ด้านในสนามบิน ก็เพิ่งจะรู้ว่า เครื่องบินนกแอร์มินิที่ไปร้อยเอ็ดดีเลย์ แป่ววววววว !!!! ดีเลย์ตั้ง 2 ชั่วโมง  ผิดแผนหมดเลย วันนี้กว่าจะไปถึงร้อยเอ็ดคงดึกโข พลาดบายศรีสู่ขวัญ ผูกเสี่ยว

ระหว่างนั้น เราสองคนตัดสินใจสังหารเวลาด้วยการไปทานอาหารไทยในสนามบิน แสนจะไม่อร่อย แถมแพงอีกต่างหาก แต่ยังมีเวลาเหลืออีกมาก  จึงกะว่าจะเช็คอินแล้วเดินเข้าด้านในรอเครื่อง  พอดีผ่านจอหนังยักษ์กำลังฉายวิวสวย และแล้วก่อนไปร้อยเอ็ด พวกเราก็เลยได้ไปลอนดอน ฮ่องกง และเที่ยวงานลอยโคม กระทง ริมเจ้าพระยากันก่อน

ช่างไม่แคร์สื่อซะจริง ๆ  ไม่สนใจคนรอบข้าง ถึงไง ฉันก็ไม่ใช่คนแถวนั้นอยู่แล้ว ฮา ...

เครื่องบินถึงร้อยเอ็ดเกือบสี่ทุ่ม  เธอเจ้าภาพและคุณน้องเขยมารับ เมื่อกลับไปถึงบ้านในเมือง แขกเหรื่อก็กลับกันไปหมดแล้ว การดูแลต้อนรับของเธอทำให้ฉันอิ่มตื้อมาก  คิดดูละกัน  สี่ทุ่มกับอาหารเต็มโต๊ะ จุกถึงคอเชียวนะ

จากนั้น ก็เข้าสู่ห้องพักผ่อน ฉันกับแม่มดใจร้ายอยู่ชั้นบนของบ้าน ที่นอนนุ่ม ผ้าห่มอุ่น ๆ  ฉันว่าฉันหลับสบายแล้วนา แต่เป็นอันต้องร้องโอ๊ยขึ้นมากลางดึก เกิดเป็นตะคริวซะดื้อ ๆ เดือดร้อนแม่มดใจร้ายต้องมาช่วยบีบนวดดัดให้เข้าที่เข้าทาง ตีสามกระมังตอนนั้น พอตะคริวคลายฉันก็หลับต่อ				

วันเสาร์ที่ 5 มกราคม 2556 ..

เธอบอกว่า แผนการเที่ยวเริ่มต้นที่ตีห้า  อุ แม่เจ้า ... น้ำเย็นเฉียบ ฉันกับแม่มดใจร้ายมีความคิดพ้องกันว่า "แค่ล้างหน้า แปรงฟัน พอแล้ว ม๊างงงงง" ..  แต่แผนการเที่ยวก็พบอุปสรรคแรกจนได้ เพราะรถตู้ที่เธอเหมาจ้างเบี้ยว ดันไปรับงานซ้อน ตอนนี้รถตู้คันนั้นไปเขาใหญ่  แหม๊ มันน่านัก กว่าจะปรับแผนหารถตู้คันใหม่ได้ การเดินทางก็ล่าช้าไปอีก 3 ชั่วโมงครึ่ง

การเดินทางโดยรถตู้ ฉันจับจองที่นั่งด้านหน้าคู่คนขับ วิวกว้าง สวยดี ชอบ ... แหะ แหะ  ตลอดเส้นทางก็มีต้นไม้ใบเขียว ไม่เห็นจะเป็นดินแล้งแบบที่เขาโจษจันกันเลย หรือเส้นทางนี้ไม่เป็นก็ไม่รู้
พวกเราแวะกันที่ศูนย์พิพิธภัณฑ์สิรินธร  แจ่มแจ๋วไปเลย ไปดูซากไดโนเสาร์ ของจริงเลยนะเนี่ย

มีแหล่งให้ความรู้มากมาย อากาศกำลังดี เดินขึ้นเขาไม่ค่อยเหนื่อยสักเท่าไหร่ ( จริงเหรอ ..ฮา )

จากนั้นก็ไปยังกาฬสินธุ์ เธอบอกว่า รวมญาติกันที่นั่น ญาติที่มาจากอุดร โคราช ร้อยเอ็ด มากันเกือบครบตระกูล บ้านหลังใหญ่ตรงข้ามโรงเรียนประถม อยู่ริมถนน เขตรั้วไม่มี แต่มีแนวกั้นเป็นต้นไม้สลับระหว่างไม้ดอกและไม้ผล ฉันชอบบ้านหลังนั้นนะ พี่สาวและพี่เขยของเธอเป็นเจ้าของบ้านที่นั่น เป็นครูทั้งคู่ พวกเขาชวนฉันให้ไปเที่ยวด้วยนะ วันสงกรานต์ หรือวันไหนก็ได้ หากฉันมีโอกาสไป พวกเขาบอกว่า ต้องมาพักที่นี่นะ .. โอ้ เย้  ฉันมีที่กางเต้นท์เหมาะ ๆ แล้ว

อาหารมื้อเที่ยงในวันนั้นเพียบ เต็มจนแทบจะไม่มีที่วางบนโต๊ะยาว
โน่นก็อร่อย นี่ก็อร่อย เข้าใจว่าน้ำหนักเพิ่มก็ช่วงนี้แหล่ะ

พี่เขยอีกคนที่มาจากอุดร มาดภูมิฐานเหมือนนายทหาร ก็เคยเป็นทหารมาก่อน ตอนนี้เป็นครู เขาแนะนำตัวอย่างนั้น เขาเอาแหนมเนืองมาตั้งเยอะ  จากที่เมื่อกี้ว่าจะอิ่มมิอิ่มแหล่ ก็เลยต้องเผื่อพื้นที่ไว้สำหรับแหนมเนืองสักหน่อย 

โอย พุงแทบแตก .. 

พี่สาวให้ถุงผ้าเป็นที่ระลึกด้วย ฉันได้รับสีชมพู (ดูเหมาะสมกับความน่ารักและอ่อนโยนของฉัน)   เพื่อนของพี่สาวแวะมา เอาผ้าซิ่นมาฝากขาย  ใคร ๆ เขาก็ซื้อกันนะ  เธอเจ้าภาพก็ซื้อหลายผืน แม่มดใจร้ายนั่งห่างไม่ได้เข้ามามุงกับเขา ส่วนฉันป้วนเปี้ยนมุงดูด้วย แต่ก็ไม่ได้ซื้อ นึกไม่ออกจะใส่อีท่าไหนดี ตอนแรกก็ว่าจะซื้อไปฝากแม่มาลัยกับป้าอิ้ง แต่คิดไปคิดมา ผ้าซิ่นเต็มตู้ที่บ้านนั้น คงไม่เหมาะมั๊งเนี่ย

เราร่ำลาจากกาฬสินธุ์เมื่อบ่ายสามกว่า เป้าหมายต่อไปของพวกเราคือวัดพระธาตุชัยมงคล ไปไหว้พระธาตุ คนขับรถตู้พาขับหลง วนไป วนมา เส้นทางขระขรุ ช่วยทำให้ย่อยอาหารได้เร็วขึ้น  เราไปถึงวัดเกือบห้าโมงเย็น เจ้าหน้าที่บอกว่า ต้องรีบแล้ว เพราะประตูใหญ่จะปิดตอนหกโมงเย็น 

วัดสวยมาก พระธาตุอยู่ชั้นบนสุด ต้องเดินตามขั้นบันไดไปหลายชั้น ฉันก็ก้มหน้าก้มตาเดินไปเรื่อย ๆ จนถึงจุดบันไดวนสุดท้าย แม่มดใจร้ายและน้องพิมขึ้นไปก่อน ฉันตามไปทีหลัง ค่อย ๆ ประคองตัวเดินไป

ทว่า ฉันไปไม่ถึงพระธาตุ น่าจะเหลืออีกเพียงไม่เกิน 30 ขั้น แต่ไม่ไหวแล้ว หายใจไม่คล่องเลย มึดด้วย เขาไม่ได้เปิดไฟที่บันได แถมบันไดเป็นหินแกรนิต ฉันเกรงว่าหากพลาด อาจส่งผลต่อแผลผ่าตัดของฉัน

ยังพอมีเวลาอีกเล็กน้อย เราสามคน จึงแวะถ่ายรูป เก็บภาพอาทิตย์อัสดงบนชั้นระเบียงของเจดีย์ แล้วก็กลับมายังรถตู้ตอนหกโมงเป๊ะพอดี ทำเวลากันน่าดู ..

คืนนั้น ฉันว่าฉันหลับสบายจนรุ่งเช้า แต่แม่มดใจร้ายบอกว่า ฉันยังคงร้องโอ๊ย (อีกแล้ว) เมื่อเธอลุกขึ้นมาสังเกตุการณ์ ก็พบว่า หลังเสียงโอ๊ย ฉันก็ยังทำท่าหลับได้อย่างแนบเนียน ขนาดเธอเจ้าภาพ นอนอยู่ชั้นล่าง ยังได้ยินเสียงโอ๊ยเลย .. อะไรกันเนี่ย ฉันจะร้องไปทำไม (ฟระ)				

วันอาทิตย์ที่ 6 มกราคม 2556 ..

วันนี้ไม่มีรถตู้ เราเดินทางด้วยรถปิคอัพ ฉันนั่งหน้าคู่คนขับตามเคย วิวกว้าง สวยเป๊ะ เหมือนเดิม เช้านี้เราแวะที่วัดป่ากุงกันก่อน ไปไหว้พระธาตุที่เจดีย์หิน เจดีย์หินนี้คล้ายกับบุโรพุทโธที่อินโดนีเซีย ฉันเดินได้อย่างสบาย ไม่เหนื่อยเลย ถ่ายรูปมาเยอะ ฉันชอบที่นี่นะ ชอบที่เป็นอิฐเป็นหิน ดูขรึม ๆ ดี อากาศยามเช้าก็แสนจะสดชื่น ไม่หนาวจนเกินไป 

ตกสายเราแวะไปที่สุวรรณภูมิ ไปขึ้นเครื่องบิน เฮ้ย ! ล้อเล่น ไม่ใช่อย่างนั้น สุวรรณภูมิเป็นส่วนหนึ่งของจังหวัดร้อยเอ็ด เป็นบ้านแม่ของเธอเจ้าภาพ แต่แม่ของเธอไม่ได้มากับเราด้วย เมื่อวานนี้ช่วงที่ไปวัดพระธาตุชัยมงคล เส้นทางที่ว่าขรุขระ ทำให้แม่ของเจ้าภาพรู้สึกไม่สบายตัว ระบมก้น

ที่บ้านนี้ ทราบว่า แม่ของเจ้าภาพอยู่กับคนใช้เท่านั้น บ้านเล็กแต่น่าอยู่ รอบ ๆ บ้านมีต้นไม้ บรรยากาศร่มรื่น

ในตอนนั้น เธอเจ้าภาพกับลูก อยากปรับแผนการเดินทางก่อนกลับนิวยอร์ค จะไปเชียงใหม่ และ ระยอง จองตั๋วจากร้อยเอ็ดกลับเข้า กทม ไว้แล้ว จองตั๋วกลับนิวยอร์คแล้วอีกต่างหาก สลับซับซ้อนอย่างมาก แต่ก็จัดการลงตัวจนได้ แม่มดใจร้ายเปลี่ยนไฟท์ตั๋วเครื่องบินและจองไปเชียงใหม่กลับกรุงเทพฯ ส่วนฉันก็รับหน้าที่ฝากให้บินเดี่ยวหมื่นลี้รับรองดูแลสองอาคันตุกะที่เชียงใหม่อีกที 

โทรศัพท์ของเธอ โทรออกไม่ได้ ติด lock จึงทำให้การติดต่อกับสายการบินไม่สะดวกนัก จำเป็นต้อง unlock ก่อน แต่เมื่อไปที่ร้านโทรศัพท์ กลับได้เครื่องใหม่มาแทน เธอเจ้าภาพบอกว่า ค่า unlock กับ ค่าเครื่องใหม่ พอ ๆ กัน				

เราแวะทานมื้อเที่ยงกันในตอนบ่าย อาหารอีสานแท้ ๆ ก่อนกลับเข้าเมืองร้อยเอ็ด ซึ่งอยู่ระหว่างการจัดงานกาชาด ฉันกับแม่มดใจร้ายปลีกตัวไปงานกาชาด แม่ดใจร้ายซื้อเสื้อฝากเพื่อน ส่วนฉันสอยดาว ได้ข้าวสารหอมมะลี มาม่า แม่มดใจร้ายก็เลือกเอาน้ำยาล้างจาน ส่วนเธอเจ้าภาพและลูกสาวขอเดินเล่นที่บึงพลาญชัย แล้วนัดกันที่โรงพัก

แม่มดใจร้ายเขียนเล่น ๆ ที่ facebook ทำนองว่า เที่ยวร้อยเอ็ด กาฬสินธุ์ แต่จบลงที่โรงพัก ทำให้หลายคนคงแปลกใจ ยิ่งฉันเขียนเสริมบอกกุ้งหนามแดงว่า "ช่วยมาประกันตัวหน่อย .. เพื่อน" 

มันจึงกลายเป็นมุกที่แก้วประภัสสรใจหายใจคว่ำ จนต้องรีบโทรมาหาฉัน "เจ๊ เป็นอะไรไป ไปทำอะไรที่โรงพัก" ... ก็ฮา ก็เฮ กันไปเน้อ  ขำ ๆ ดี

เหตุที่นัดที่โรงพัก ก็เพราะต้องรอให้คุณน้องเขยที่เป็นตำรวจขับรถไปส่งที่สนามบินไง เฮ้อ ... และแล้ว การเดินทางไปยังอิสานบนก็จบแต่เพียงเท่านี้

ฉันกลับถึงบ้านที่กรุงเทพตอนสามทุ่มกว่า ๆ และโทรไปรายงานตัวกับเธอเจ้าภาพเรียบร้อยก่อนที่จะเอาหัวโหม่งหมอนและเล่นเกมส์ซ่อนตาดำ				

เช้ารุ่งขึ้น เป็นวันที่งานบานตะไท ที่จริง งานก็เยอะอยู่ทุกวันนั่นแหล่ะ หาวันว่างน้อยมาก ... เหมือนโม้เนอะ  ฉันตั้งใจจะเขียนเรื่องราวทั้งหมดนี้ ส่งเมล์ให้เพื่อนคนหนึ่งรับรู้ แต่จนแล้วจนรอด ไม่ได้เขียนสักที จนเมื่อปลายสัปดาห์ที่แล้ว เพิ่งจะมีโอกาสเขียนเมล์ถึง ก็ไม่รู้ว่าเพื่อนคนนั้นจะน้อยใจหรือเปล่า เขาอาจคิดว่า ฉันมีอะไรมากมายต้องทำ ซึ่งหมายถึง มีคนอื่นที่สำคัญกว่าในการติดต่อ

ถ้าไง .. บอกซะตรงนี้เลย  เขานั่นแหล่ะ สำคัญกว่าใครแล้ว :)  เชื่อไม่เชื่อ ดูที่จมูกของฉันสิ เห็นมั๊ย มันไม่ยืดยาวเลยนะ 


ปล. ท้ายนี้เอาบุญมาฝาก อย่าลืมรับอนุโมทนามิกันด้วยเน้อ 
................................................................