* แดนพิศวง ๒๑ *

แก้วประเสริฐ

                 * แดนพิศวง  ๒๑ *
                  (วิบัติภัยซ้ำสอง)
   ภายหลังจากปราบเจ้าสัตว์ประหลาดคางคกหมดสิ้นแล้ว  ชายหนุ่มก็
หันไปมองรอบๆ  บรรดาต้นไม้ต่างถูกไฟไหม้จนแทบจะราบเรียบหมด
ก็ให้สะท้อนถอนใจ  พลางเอื้อนเอ่ยว่า
   “สินธุ...นี่ก็บ่ายมากแล้วเห็นที่พวกเราจะกลับกันได้แล้ว  อ้อๆๆๆแล้ว
สำรวจหรือเปล่าว่ามีใครบาดเจ็บมากน้อยเท่าไหร่กันนะ???...”
   “นายท่าน  พวกชาวบ้านก็ได้รับบาดเจ็บกันไม่มากนักหรอก เกิดจาก
ควันพิษที่เจ้าคางคกพ่นใส่ เพียงแต่เป็นรอยไหม้ มากบ้างน้อยบ้าง ข้าก็
นำเอารากว่านฝนกับน้ำทาให้แล้วค่อยทุเลามากแล้ว  แล้วต่อไปนายจะ
ให้ทำอย่างไรดีล่ะ???”
   “ข้าว่าเห็นทีเราต้องกลับกันได้แล้วล่ะ บอกให้พวกเราออกเดินทางกลับกันได้ในเมื่อไม่เป็นอะไรมากนัก”
   “ได้นาย  ข้าจะสั่งให้ออกเดินทางกลับกันเดี๋ยวนี้แหละ ขอโทษนาย
ด้วยที่ข้าได้เอ่ยถึงเจ้าสดายุเพราะความแปลกใจ ด้วยทุกๆครั้งมักจะออก
มาช่วยพวกเราเสมอ”
   “อ้อๆๆๆเพราะว่าข้าได้กำชับไว้ก็เท่านั้นแหละ  ที่ไม่อยากให้ใครรู้
เพราะไม่อยากให้พวกเราตกใจเท่านั้นเอง”
   “อ้อๆเช่นนั้นเองหรืองั้นข้าจะไม่กล่าวอะไรอีกแล้ว”
       แล้วสินธุก็หันไปบอกให้ทุกๆคนออกเดินทางกลับถ้ำกันได้แล้ว
ดังนั้นทุกๆคนจึงออกเดินทางผ่านป่าไม้ที่ไหม้แต่ยังมีควันครุกรุ่นอยู่
เดินลดเลี้ยวหลีกเลี่ยง หันเดินทางไปอีกด้านหนึ่งที่อยู่เหนือลมที่ยังมี
ต้นไม้เขียวชะอุ่ม แม้บางต้นจะออกใบสีเหลืองก็ตามที   ทั้งหมดเดิน
ทางด้วยความสบายใจ เพราะเสร็จสิ้นภาระกิจที่สร้างความเดือดร้อน
แก่พวกเรา  จึงได้ปล่อยตัวตามสบายใจ  พอผ่านป่าไม้ชะอุ่มผ่านเนิน
เขาลดเลี้ยวไปตามซอกเขา เพราะหาทางเข้าไปยังถ้ำที่อาศัยอยู่  พอ
เข้าไปยังป่าอีกด้านหนึ่งก็ต้องสะดุ้งกันทั้งหมด  เพราะได้ยินเสียง
กิ่งไม้หักดังลั่นมาตามทางที่จะผ่าน  บังเกิดเสียงอู้ๆกร๊อบแกร๊บๆๆดัง
พุ่งมาทางเขา   ทั้งหมดด้วยสัญชาติฌานของพวกนักล่าสัตว์ป่าก็ต่างแยก
ย้ายกันออกจากกลุ่ม ต่างเพ่งตามองไปยังที่ปรากฏสุ่มเสียง เสียงดัง
เพี๊ยะพ๊ะดังมาก อะไรหรือมันใกล้เข้ามาแล้ว  ดังนั้นบรรดาชาวบ้านก็
ต่างพุ่งตัวเข้าหาโคนต้นไม้ใหญ่ทันทีพร้อมชักอาวุธประจำตัวออกมา
     ชายหนุ่มยืนตะลึงไปพักใหญ่ ปรากฏว่าภาคีคียะต่างรีบเข้ามา
ประกบด้านซ้ายขวา ส่วนกุลาก็ออกบังหน้าชายหนุ่ม ด้านหลังเป็นสินธุ
   “เสียงอะไรหรือกุลา???...”
   “มันเป็นสัตว์ใหญ่ชนิดหนึ่งนายยังไม่รู้ว่าอะไร นายคอยเดี๋ยวนะ”
        ว่าแล้วเจ้ากุลาก็ทิ้งตัวนาบลงดินเอาหูติดดิน สลับทั้งซ้ายและขวา
สักครู่หนึ่ง  พลางรีบลุกขึ้นกล่าวว่า
   “นายตามฝีเท้าของมัน เข้าใจว่าเป็นสัตว์ใหญ่สงสัยจะเป็นหมูป่านะ
นาย  เพราะเสียงมันหนักแน่นมากๆ”
   “แล้วเราจะหาทางหลีกเลี่ยงมันได้หรือไม่ล่ะ???
   “ช้าไปเสียแล้วนาย มันใกล้จะถึงตัวพ้นป่าไม้แล้วล่ะ??”
   “งั้นให้ทุกๆคนเตรียมตัวรับมือกันได้นะ  แล้วกุลามันมีสักกี่ตัวล่ะ?”
   “จากฟังเสียงแล้วข้าว่าคงไม่เกิน สามตัวแหละนาย”
เสียงเจ้ากุลารายงาน
   “แล้วเราจะหาทางหลบมันได้หรือไม่  เพราะไม่ยากจะฆ่ามันเพราะว่า
คงจะเป็นครอบครัวมัน  สงสัยจะหนึไฟมาทางนี้กระมัง”
   “คงจะเป็นอย่างที่นายบอกแหละ เพราะไฟไหม้ป่าด้านโน้นมันถึงได้
หลบมาทางด้านนี้  แต่คงจะหนียากหรอกนายเพราะกลิ่นของพวกเราอยู่
ทางเหนือลมเสียด้วย  มันคงได้กลิ่นแล้วพุ่งเข้ามาหาแล้ว หลบๆๆนาย”
     ยังไม่ทันขาดคำ  ร่างทะมืนของหมูป่า สามตัวก็พ้นแนวป่า มันเป็น
ฝูง พ่อ แม่และลูก  แต่ให้ตายเถอะทำไมร่างกายมันถึงใหญ่โตนัก
ตัวพ่อใหญ่กว่าตัวแม่และลูก  ขนาดมันประมาณเท่าตุ่มน้ำได้ แต่เขี้ยว
ขาวคมที่งอกออกจากปากทั้งสองริมฝีปากมันโง้วเลยจมูกมัน ทั้งสาม
ตัว  ตัวลูกค่อนข้างจะเป็นหนุ่มแล้ว ต่างส่ายหัวก้มจรดพื้นพุ่งมาหาพวก
เขาอย่างรวดเร็วปานพายุ
     เสียงต้นไม้ดังแคว๊กๆยามที่มันปะทะกับต้นไม้ มันขวัดเปลือกต้นไม้
ใหญ่กระจุยกระจายไปทันที  ส่วนชาวบ้านที่แอบอยู่โคนต้นต่างรีบ
ตาลีตาเหลือกปีนขึ้นไปบนยอดไม้สูงใหญ่ไปอยู่ที่คาคบที่แยกของต้นไม้นั้น  พร้อมทั้งง้างธนูที่สายบรรจุลูกธนูหาจังหวะจะยิงมัน เมื่อ
เห็นร่างกายของเจ้าหมูป่าทั้งสามตัวก็ต่างตกตะลึงกันไปตามๆกัน
   “เฮ้ยๆๆๆทำไมมันใหญ่โตเช่นนี้นะ”
   เสียงตะโกนร้องบอกต่อกัน  ส่วนชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็รีบลอยตัวขึ้น
พร้อมคว้าแขน ภาคี คียะ ขึ้นไปบนคบไม้แล้วตะโกนบอกให้กุลาและ
สินธุรีบหลบขึ้นมาก่อนที่สัตว์ร้ายจะพุ่งมาทำลายเสียก่อน เมื่อยามแล
เห็นทั้งสองชักอาวุธออกมาเตรียมป้องกันตัว
   “ไม่หรอกนาย  ข้ากับกุลาและพวกจะล่าพวกมันเอาไปทำอาหารมื้อ
นี้ให้ได้นะนาย ไม่ต้องห่วงหรอกเพราะข้าผ่านการล่าสัตว์มามากแล้ว”
   “โอ้ยๆๆๆช่วยด้วยโอ้ยๆๆๆ”
เสียงร้องของเหล่านักรบลูกบ้านที่หลบหนีขึ้นต้นไม้ใหญ่ไม่ทันถูกเขี้ยว
เจ้าหมูป่าขวิดเข้าชายโครง เลือดสาดกระจายแผลเหวะหวะล่วงตกมา
จากต้นไม้ แต่เจ้าหมูป่าเมื่อขวิดแล้วก็เลยไปพุ่งเข้าหาชาวบ้านอีกคน
หนึ่งและไล่ขวิดจนเลือดออกได้แผลไปตามๆกัน ทำให้ชาวบ้านบ้าง
ขึ้นต้นไม้ไม่ทันต่างวิ่งหนีกันกระเจิง  บรรดาหมูป่าทั้งสามต่างแยก
ย้ายกันเที่ยวไล่ขวิดเหล่าชาวบ้านได้รับบาดเจ็บไปตามๆกัน ส่วน
พวกที่หนีขึ้นต้นไม้ทันก็พยายามลงมาช่วยเพื่อนที่บาดเจ็บลากให้ขึ้น
ไปยังต้นไม้ได้ และช่วยกันทำบาดแผลโดยใช้ว่านเป็นหลัก
        ชายหนุ่มเป็นเช่นนั้นก็เอ่ยเตือนภาคี คียะทันที
   “แต่อย่างไรเจ้าก็ระวังตัวไว้ด้วยนะ  อ้าวภาคีและคียะไม่ไปช่วยพวก
เขาหรือ”
   “ไม่หรอกเจ้าค่ะนาย  ข้าต้องคอยระวังนายทั้งสองคนนี้แหละ เรื่อง
แค่นี้คงจะไม่พอมือกุลาและพวกหรอกนาย”
   “เจ้าเชื่อมันขนาดนี้เชียวหรือ คียะ”
   “ใช่นาย เพราะทั้งสองเคยล่ากระทิงโทนมาแล้วใหญ่กว่าเจ้าสามตัวนี้
เสียอีกนาย  นายคอยดูก็แล้วกันไม่ต้องไปช่วยพวกเขาหรอก”
   เจ้าคียะตอบพร้อมดึงแขนเสื้อหนุ่มนิรุทธิ์ไว้เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มจะลง
ไปช่วย   เสียงเจ้ากุลาและสินธุตะโกนโหวกเหวกสั่งพวกลูกบ้านทันที
ลูกบ้านทั้งหมดต่างก็ลงมาจากต้นไม้พร้อมอาวุธส่วนตัว  พลางตีเสียง
จากอาวุธให้ดัง  แยกย้ายกันเป็นวงกลม  เจ้าหมูป่าต่างหยุดชะงักเมื่อ
แลเห็นคนจำนวนมากรายล้อมมันไว้ ต่างก็แยกย้ายกันออกหันหน้าเข้าสู้
ตั้งหลักหันหน้าเขาใส่ยังเหล่าชาวบ้านทันที  อาการดุร้ายเมื่อตะกี้นี้
หายไป   ด้วยสัณชาติฌานมันทำให้รู้ว่ายากจะต่อกรได้ จึงตะกุยเท้าหน้า
ทั้งสองลงบนพื้นดินกระจุย แรงของเศษดินพุ่งเข้าหาชาวบ้านที่ล้อมมัน
ไว้  ตัวใหญ่ที่เป็นพ่อไม่รอช้าวิ่งเข้าชาร์ต ชาวบ้านคนหนึ่งที่แยกตัวออก
มาล่อพวกมัน  ความปราดเปรียวของมันรวดเร็วปานพายุ แต่แล้วบรรดา
หอกและลูกธนูต่างยิงใส่มันทั้งสาม  ลูกธนูติดไปตามลำตัวมัน
   เสียงร้องอย่างโหยหวนดังก้องเลือดสดๆไหลเป็นทางตามคมธนูที่ฝัง
ลึกไปครึ่งหนึ่งหยดลงสู้พื้นทั้งสามตัว  แต่ความอดทนเพื่อรักษาชีวิตมัน
ซึ่งตอนแรกเป็นฝ่ายคิดจะล่า  แต่บัดนี้มันทั้งสามรู้ตัวว่ากลับตกไปเป็น
ฝ่ายถูกล่าเสียแล้ว ดังนั้นจึงแยกตัวกันออกพุ่งเข้าหาชาวบ้านที่อยู่ใกล้
มันที่สุด เสียงคว๊ากๆขวับๆดังขึ้น เปลือกไม้ใหญ่ถูกขวัดกระจายเป็น
ฝอยๆไปทันที    เสียงตะโกนของชาวบ้านดังโหวกเหวกสลับกับเสียง
ร้องด้วยความเจ็บปวดของหมูป่าและชาวบ้านที่โดนขวัดเข้าอย่างจัง
 เพียงไม่ช้านานหมูป่าทั้งสามตัวก็แปรสภาพประดุจเม่นด้วยผิวหนังมัน
เต็มไปด้วยลูกธนูนับไม่ถ้วน
    ความอ่อนแรงเกิดขึ้นแล้วกับหมูทั้งสาม ความเร็วค่อยๆช้าลงเกิด
อาการส่ายไปส่ายมา  เจ้ากุลาก็พุ่งร่างไปยังเบื้องหน้าเจ้าหมูป่าตัวพ่อ
พลางซัดหอกใบพายเข้าปักยังแสกหน้า เสียงร้องคำรามอย่างโหย
หวนดังลั่น ร่างหมูป่าตัวพ่อก็ทรุดคุกเขาลง แต่มันยังคงความดุร้ายหัว
มันส่ายเขี้ยวไปๆมาๆตลอดเวลา  เจ้ากุลาก็ชักดาบออกทะยานเข้าใส่
ร่างหมูป่านแล้วตวัดดาบฟาดจากลงขึ้นบน เสียงร้องโอ๊กๆๆๆดังสาย
เลือดพุ่งเป็นน้ำพุสาดกระจายไปตัว  ร่างหมูป่าตัวพ่อก็ล้มครืนร่างมัน
กระตุกไปๆมาสักครูเดียวก็สงบเงียบ   ทางด้านข้างร่างแม่หมูป่าและลูก
ต่างก็ทะยอยกันล้มลง ดิ้นพราดๆเนื่องจากสินธุควงมีดสีดำมะเมื่อมเข้า
ใส่ร่างแม่หมูทั้งร่างกายและคอ  ส่วนลูกมันถูกชาวบ้านช่วยกันระดม
แทงด้วยหอกเข้าไปยังร่างกายมัน จนทั้งสามตัวเงียบสงบนิ่ง
     บรรดาชาวบ้านที่ได้รับการฝึกปรือมาอย่างโชกโชนก็ต่างส่งเสียง
เฮฮากันระงมไปตัว  บ้างบางคนต่างก็หาเถาวัลย์มาผูกยังขาทั้งสี่มันทั้ง
สามตัว  ส่วนตัวลูกชาวบ้านก็หาไม้มาสอดเข้าหามร่างเพราะรูปร่างหมู
ตัวลูกเล็กกว่าตัวพ่อแม่มันมาก  แต่เจ้าหมูตัวพ่อแม่มันเข้าคานหาม
ไม่ได้เพราะรูปร่างมันใหญ่  ดังนั้นจึงใช้เถาวัลย์ผูกลากไป 
    เมื่อทั้งหมดรวมตัวกันอีกครั้งหนึ่งก็เริ่มออกเดินทางลัดเลาะไปตามไหล่เขาผ่านป่าอีกสักพักก็เห็นทางไปสู่ถ้ำที่ชายหนุ่มนิรุทธิ์เคยเข้ามา
ครั้งแรก   สักครู่มีชาวบ้านประมาณสองสามคนก็ออกวิ่งนำหน้าไปยัง
ถ้ำที่อาศัยเพื่อจะแจ้งข่าวดี  พวกมันหายไปสักพักหนึ่ง ก็เห็นชาวบ้าน
คนหนึ่งรีบกลับมาทันที  วิ่งอย่างรวดเร็วใบหน้าแตกตื่นตกใจพลางไป
รายงานต่อสินธุด้วยใบหน้าซีด พูดจาติดๆขัดๆ
   “เกิดเรื่องอะไรแก่พวกเราหรือ  เจ้ามัวอ้ำอ่ำอึ้งๆๆจะรู้เรื่องหรือ”
   “นายสินธุ อ้าๆๆ...พวกเรา...ตกตายกันไปแยะจ้านาย ปากถ้ำก็ปิดแต่
มีไฟสว่างเล็ดรอดออกมา  เกิดเหตุร้ายแก่พวกเราเสียแล้ว????”
   “ฮ้าอะไรนะหาๆๆๆ...พวกเราตกตายกันแยะหรือ???
   “ใช่แล้วนาย ศพกระจุยกระจายทั้งชายหญิงมากมายไม่รู้ใครมาทำ
หลังจากเราได้ออกมานะนาย”
   “จริงๆหรือว่าไอ้สักกะ???....พวกเราตกตายกันได้อย่างไรกัน”
   “เรื่องนี้ข้าจะไปรู้ได้อย่างไรก็พวกเราติดตามนายใหญ่ออกมา ไม่ได้
ทิ้งพวกที่ฝึกปรือวิชาไว้ด้วย  ต้องไปถามท่านผู้เฒ่าศิลากับผู้เท่าวารี ข้า
คิดว่าคงจะอยู่รอดได้กระมังเพราะท่านมีฝีมือพอตัวนะนาย”
   “นั้นเจ้ารีบไปแจ้งแก่พวกเราที่ไปกับเจ้าหาทางติดต่อพวกเราที่รอด
คงจะมีบ้างนะ”
   “ได้นายข้าจะรีบไปด้วยนี้แหละนาย”
     ว่าแล้วร่างมันก็คว้าอาวุธวิ่งกลับไปยังถ้ำอีกครั้งหนึ่ง   ส่วนสินธุก็ได้
แจ้งให้พวกชาวบ้านที่ติดตามมาทราบ ทุกๆคนต่างตกตลึง แล้วไปแจ้ง
ให้นายนิรุทธิ์ทราบ   ชายหนุ่มได้รับฟังก็งง เขาคิดไม่ถึงว่าจะเกิด
เหตุร้ายซ้ำซ้อนขึ้นมาอีก นึกว่าจะหมดเพียงแค่นี้  จึงสั่งให้ทุกๆคนรีบ
ออกเดินทางโดยเร็ว เพื่อไม่ให้เสียเวลาชายหนุ่มจึงให้กุลาและสินธุคอย
คุมพวกตามไปอีกทีหลัง  ส่วนเขาก็คว้าร่างภาคี คียะเหินลอยไปอย่าง
รวดเร็วไม่ช้าไม่นานก็ถึงบริเวณลานถ้ำที่เต็มไปด้วยเลือดคาวและร่าง
คนที่เสียชีวิตตกตายกระจุยกระจายไปเป็นที่อเน็จอนาถนัก เขาจึงสั่งให้
พวกชาวบ้านรวมทั้งภาคีและคียะ รีบจัดการเก็บซากศพชาวบ้านไปกอง
ไว้อีกมุมหนึ่ง  แล้วก็ตรงไปยังปากถ้ำพลางเรียกท่านผู้เฒ่าทั้งสองทันที
   “พ่อเฒ่าๆๆๆยังอยู่หรือเปล่านี่ข้านิรุทธิ์นะ”
   เสียงตะโกนเสียงก็เงียบหายไป  เจ้าภาคี และคียะตลอดชาวบ้านอีก
สามคนก็ช่วยกันตะโกนเรียก   อากาศก็เริ่มสลัวมากขึ้นจนเวลาผ่านไป
สักครู่หนึ่งก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาร้องตอบออกมา ประตูปากถ้ำก็ค่อยๆ
แง้มเปิดออกพร้อมทั้งคบไฟส่องมา  เป็นร่างของหญิงสาวกับผู้เฒ่า เมื่อ
ทั้งสองเห็นร่างของภาคี คียะ  ก็อุทานพากันร้องไห้แล้วก็เล่าเรื่องให้ฟัง
   “คียะเอ๋ยหมดแล้ว พวกเราตายเกือบหมดแล้วเหลือหญิงชายและคน
ชราประมาณ ยี่สิบคนเท่านั้นเอง นอกนั้นตายหมดเพราะไปต่อสู้กับ
สัตว์ร้าย  ฮือๆๆๆๆ”
   “เอาไว้ก่อนท่านผู้เฒ่าไว้ให้นายใหญ่พร้อมแล้วค่อยเล่าก็ได้ให้พวก
เราไปช่วยกันลำเลียงศพพวกเราไปเผากันเถอะ  และทำความสะอาด
ลานหน้าถ้ำเสียก่อนเถอะพ่อเฒ่า”
   “ได้ๆๆๆเจ้าคียะ”
   พลางหันไปตะโกนเรียกพวกในถ้ำ  พลันก็เห็นใบหน้าต่างๆค่อยๆ
โผล่ออกมาจากหลีบหินน้อยใหญ่ เมื่อได้รับคำสั่งก็รีบออกไปช่วย
กันทำความสะอาดที่หน้าลาน  พอดีพวกกุลาและสินธุกลับมาเมื่อทราบ
ก็รีบช่วยกันทำความสะอาดและจัดการศพเผากัน 
    จวบท้องฟ้ามืดสนิทแต่ปราศจากดวงจันทร์คงมีแต่ดวงดาว
ระยิบระยับพร่างพราวเห็นเป็นแค่สลัวๆประกอบกับคบไฟได้ถูกจุดขึ้น
สว่างพอจะทำงานกันได้ เพียงไม่นานนักงานก็เรียบร้อย   แล้วต่าง
ทะยอยกันเข้ามายังถ้ำแต่ไม่วายที่จะชำแหละร่างเจ้าหมูป่าทั้งสามตัว
ทะยอยกันเข้าไปในถ้ำให้พวกผู้หญิงได้ไปจัดการเพื่อเป็นอาหารใน
คราวต่อไป    ครั้นเมื่อทุกอย่างลงตัวแล้วบรรดาชาวบ้านที่ไปทำหน้าที่
ในการปราบสัตว์ร้ายคางคกก็ต่างทะยอยกันไปอาบน้ำชำระเนื้อตัวแล้ว
ก็ออกมานั่งล้อมวงในบริเวณห้องโถงใหญ่ในถ้ำเพื่อฟังคำรายงานของ
ท่านผุ้เฒ่าเรื่องที่เกิดเหตุร้ายในครั้งนี้
    เมื่อเหล่าชนชั้นหัวหน้านั่งเรียบร้อยแล้ว  เฒ่าศิลาก็ก็รายงานเรื่อง
ต่างๆให้นายใหญ่และนายเล็กตลอดจนคนอื่นๆได้รับฟัง
   หลังจากที่นายทั้งสองจากไปแล้ว  ทางเราก็เตรียมตัวทำตามคำสั่งนาย
ใหญ่ทุกอย่าง นึกว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกแล้ว  แต่ที่ไหนได้ก็ได้รับ
แจ้งจากชาวบ้านคนหนึ่งที่ออกไปหาอาหารในป่า เหลือรอดกลับมา
คนเดียวด้วยอาการสาหัสนักมันแจ้งแล้วก็ตายไป ยังไม่ทันรู้เรื่องอะไร
ดีว่ามันไปพบนั้นคืออะไร   ก็ได้ยินเสียงฟู่ๆๆฟ๊อดๆๆดังแรงหายใจมัน
ทำให้ต้นไม้ไหวเป็นลู่เอนไป มันขนาดภูเขาลูกย่อมๆทีเดียวนาย มันเลื้อย
เข้ามาแล้วก็ฉกกัดบรรดาชาวบ้านที่หนีเอาตัวไม่รอดต่างรีบหนีเข้าถ้ำ 
มันมาเร็วเหลือกิน ลำตัวมันก็ปิดบังปากถ้ำหมดแล้ว  มันเลื่อยมามีขา
เป็นอันมากเขี้ยวมันทั้งสี่ดำมะเหมื่อมปนน้ำตาล  มันเข้าตรงกัดกินพวก
เราทั้งหญิงชายและเด็ก  ส่วนผู้ชายก็รีบออกมาป้องกันพวกเราแต่ไม่
สามารถทำอันตรายมันได้  ได้แต่พยายามป้องกันพวกที่เหลือให้เข้าถ้ำ
แล้วก็สุมไฟปิดปากถ้ำไว้ นั่นแหละถึงได้รอดมา ส่วนเฒ่าวารีเข้าต่อสู้
จนตัวตายไปกับการกระทำของสัตว์ร้ายนี้
   “แล้วตัวอะไรหรือพ่อเฒ่า???...”   ชายหนุ่มถาม
   “หากมันตัวเล็กๆก็คงเรียกว่าตะขาบนะนาย  แต่นี่มันตัวใหญ่เกือบ
เท่าภูเขาแน๊ะ หรือน้องๆเนินเขาเล็กๆแหละ   สีมันดำปนน้ำตาล เขี้ยว
มันน่ากลัวมาก  จมูกมันพ่นควันขาวออกมาแรงของลมทำให้ต้นไม้
เล็กๆหักสะบั้นไปเลยนาย”
   “แล้วมันมีอะไรผิดกับตะขาบไหมล่ะ???ท่านผู้เฒ่า”
   “ไม่มีอะไรผิดหรอกนาย  จะเรียกว่า ตะขาบยักษ์ก็ได้นาย”
   “อืมๆๆหากเป็นตะขาบมันเป็นสัตว์มีพิษมากเสียด้วย  หรือว่าลมที่
มันพวยพุ่งออกมาจะมีพิษด้วยก็ไม่รู้”      ชายหนุ่มพรึมพรำเบาๆ
   พลางนึกหาวิธีการต่อสู้กับสัตว์ตะขาบยักษ์ แต่ก็ยังคิดไม่ออก จึง
หันไปปรึกษา ภาคี คียะ กุลาและสินธุว่าจะหาวิธีใดบ้างจะได้กำจัด
เจ้าสัตว์ร้ายนี้ได้อย่างไร
   “นายข้าเห็นว่านอกจากธนูเท่านั้นที่จะกำจัดมันได้นะนาย เพราะ
หากจะล่อมันให้ตกหลุมสัตว์ก็ไม่ได้อีกเพราะมันใหญ่โตมากๆ”
เจ้าคียะ  เอ่ยขึ้น
   “ข้าว่าให้นายเอาดวงแก้ววิเศษของนายปราบไม่ได้หรือ???”
เจ้าภาคี เสนอขึ้นบ้าง
   “แล้วหอกล่ะจะกำจัดมันได้ไหมนาย”
   “ข้าว่าหาวิธีอื่นดีกว่านาย เพราะรูปร่างมันใหญ่กว่าเจ้าคางคก
มากมายนักน้องๆภูเขาเชียวนา”   เจ้าสินธุเอ่ยขึ้นบ้าง
   “แต่ว่าพวกสัตว์ตะขาบมันแพ้พวกไก่นะนาย แต่เราจะไปหาไก่
ที่มีรูปร่างใหญ่โตมโหฬารนี้ได้ที่ใดหรือ???”  เฒ่าศิลาเอ่ยขึ้น
   “จริงซินายข้าเองก็เคยได้ยินอาจารย์เอ่ยเช่นผู้เฒ่าเหมือนกัน แต่ว่า
เราจะไปหาสัตว์ประเภทนี้ได้ที่ใด  หากหามาได้มันจะไม่ทำร้ายพวก
เราหรือ  น่าคิดนะนาย”
   ชายหนุ่มนิรุทธิ์เอามือท้าวคางพลางครุ่นคิดก็คิดไม่ออก ตามที่คนทั้ง
หลายเสนอมานั้นก็ดีหรอก  หรือว่าจะทำหน้าไม้ให้ใหญ่โตหรือก็ย่อม
เป็นไปไม่ได้ หรือจะทำหน้าไม้ยักษ์แล้วใช้หอกแทนอาวุธในการใช้ยิง
ก็ย่อมเป็นไปได้ยาก  เพราะอุปกรณ์ต่างๆก็ไม่อำนวยให้เสียด้วย ยิ่งไป
หาไก่ที่เป็นคู่อาฆาตกับพวกสัตว์ตะขาบเล่าจะไปหาได้ที่ใดและต้อง
ให้มันเชื่องไม่สามารถทำอันตรายแก่คนของเขาก็ย่อมไม่มีทาง
   อีกประการหนึ่งต้องใช้เวลารวดเร็ว ด้วยนิสัยสัตว์ร้ายเมื่อมันได้รับ
กลิ่นคาวเลือดคนและลิ้มรสเนื้อคนแล้วย่อมจะต้องหาทางหวนกลับมา
อีกแน่นอน  ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดศีรษะมาก   แว๊ปหนึ่งในสมองก็พลันให้นึก
ถึงนกสดายุขึ้นมาได้ว่าคงจะกำหราบมันได้ เพราะเจ้าสดายุนั้นปากมัน
เป็นจงอยคล้ายกับปากไก่ ที่สำคัญมันสามารถแปลงกายได้ให้ใหญ่เล็ก
ได้ตามใจมันอีกด้วย  
   เมื่อคิดได้เช่นนี้ก็เป่าลมออกจากปากทอดถอนหายใจเหมือนจะ
โล่งอก  ใช่แล้วนอกจากเจ้าสดายุก็ไม่เห็นมีทางอื่นใดที่จะกำหราบ
สัตว์นี้ได้  พลอยให้เขาคิดไปถึงการติดตามดวงแก้วมรกตสีทองก็
ยิ่งทอดถอนใจใหญ่  สิ่งที่สินธุกล่าวนั้นจะใช่แก้วมรกตสีทองหรือ
ไม่ก็ไม่อาจทราบได้ แต่อย่างไรก็ต้องทดลองดู  หากไปค้นหาตาม
ที่สินธุบอกที่ภูเขาใกล้ๆกับภูเขาไฟติดกับด้านที่เป็นภูเขาน้ำแข็งแล้ว
หากเขาจะนำคนเหล่านี้ไปหรือก็จะสร้างความเดือดร้อนแก่ชาวบ้าน
เพราะตอนนี้เหล่าชาวบ้านก็เหลือคนไม่มากนัก หากจะนำเอาสินธุ
กุลา ภาคี คียะไปด้วยก็ทำให้ทางนี้ขาดผู้นำไปหากวันใดเจอสัตว์ร้าย
อีกก็จะทำให้เหล่าชาวบ้านต้องตกตายสิ้น  เห็นทีเราจะต้องหนีไปคน
เดียวเสียกระมังพร้อมกับเจ้าสดายุก็คงเพียงพอจะได้ไม่เป็นภาระใดๆ
แก่เราได้   เมื่อคิดได้ดังนี้แล้วก็หันไปกล่าวกับเหล่าชาวบ้านว่า 
   “เรื่องนี้เราพอจะหาทางกำจัดมันได้อยู่หรอก  แต่เราจะบอกให้พวก
เจ้ารู้ตอนนี้ก็หาได้ไม่  เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน พรุ่งนี้ให้พวกเราไปหาไม้
ไผ่ที่แข็งแรงทนทานพร้อมกับเถาวัลย์ที่เหนียวมาทำคันธนูยักษ์ล่วน
ลูกธนูก็ให้ใช้หอกนี่แหละเพียงแต่ที่ใช้ยิงให้หาขนนกมาทำแพนไว้
เพื่อให้ลูกธนูวิ่งตรงเป้า   พร้อมด้วยทำหน้าไม้ขึ้นอีกอันหาจุดที่คิดว่า
พอเหมาะจะยิงเจ้าสัตว์ร้ายนี้ได้  พวกท่านเป็นเป็นประการใดเล่า”
   “หากนายจะทำอาวุธที่กล่าวมานี้ก็ไม่ยากเท่าไหร่นักหากกำลังพล
เราเหมือนเดิม  แต่นี่มีกำลังพลไม่เท่าไหร่แต่ก็จะพยายามทำให้ทันนะ
นายเรื่องนี้เฉพาะหน้าไม้  ข้ากุลาขอรับอาสาเองนายเพราะข้าชำนาญ
เรื่องหน้าไม้นี้อยู่แล้ว”
   “ส่วนคันธนูข้ากับคียะจะรับเอาสาเองให้ได้เร็วที่สุดนาย “
เจ้าภาคีเอ่ยขึ้นบ้าง
   “ส่วนเรื่องดาบและอาวุธอื่นๆข้ารับอาสานายตามจะสั่งเถิด”  
สินธุเอ่ย
   “ส่วนข้าศิลาแม้จะแก่ก็ตามแต่ข้ามีวิชาเรื่องค่ายกลประตูหอรบ
ก็จะนำกำลังพลน้อยนิดไปนำหินต่างๆมาวางเรียงตามหลักค่ายคู
ประตูกล อาจจะทำให้สัตว์นี้มันงวยงง แม้ว่าจะเพียงแค่มายาภาพ
ก็ตามนาย”
   “เอาล่ะเมื่อทุกๆคนพร้อมใจกันเช่นนี้  เห็นทีคงจะทำการสำเร็จ
เป็นแน่นอน  งั้นทุกๆคนไปพักผ่อนได้ พรุ่งนี้ค่อยจัดการตามที่
กล่าวไว้แล้วกันเถิด”
      ดังนั้นทุกๆคนต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อนคงเหลือชายหนุ่มและ
ภาคี คียะ กุลา สินธุ คอยนั่งเป็นเพื่อนชายหนุ่มที่นั่งใช้ความคิดอยู่
แต่ทั้งสี่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากสอบถามแต่อย่างไร...............
                    *แก้วประเสริฐ.*