งานบุญกฐิน

อัลมิตรา

ป้าสะอิ้ง .. โสด อายุ 89 
แม่มาลัย .. ไม่โสด เป็นน้องป้าสะอิ้ง อายุ 84
พี่ชาติ .. เพื่อนอ้วนลงพุงนิด ๆ อายุ 48
ฉัน .. เป็นเพื่อนกับคนที่ลงพุงนิด ๆ  โดยฐานะเป็นลูกแม่มาลัย หลานป้าอิ้ง
วันศุกร์ได้คุยกับป้าอิ้งถึงงานกฐินที่จะมีในวันอาทิตย์ที่ 4 พย.55 
ฉัน: แล้วป้าจะเดินเวียนรอบโบสถ์ไหวเหรอป้า
ป้า: ก็คงต้องผลัดกันถือไตร เดินคงไม่ไหว
ป้าจะเดินไหวได้ยังไง ลำพังเดินแค่ 10 ก้าวป้ายังเหนื่อยแทบจะวูบเลย
ป้าอิ้งมีอายุปาไปตั้ง 89 ปีแล้วนะ ระบบต่าง ๆ ในร่างกายก็รวนไปหมด
ฉันเองก็รู้ว่า ป้าอิ้งมีความตั้งใจกับงานบุญนี้มาก อันนี้ฉันไม่ได้แช่งนะ
แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่า โอกาสที่จะร่วมงานบุญใหญ่แบบนี้จะมีอีกไหม
ฉัน: เอางี้นะป้า อิมขี่จักรยานแล้วป้าซ้อนท้าย
ป้า: โอ๊ย ไม่มีแรงเกาะหรอก เดี๋ยวล้ม
ฉัน: งั้นอิมไปยืมรถเข็นส่งผ้าของพี่พยอมให้ก็ได้ เอาเก้าอี้วางให้ป้านั่ง
ป้า: จะดีเหรอ นั่งได้แน่นะ ไม่ทำป้าร่วงนะ
แล้วเราก็หัวเราะร่วนกัน แต่ในตอนที่หัวเราะนี่ ฉันก็มีความคิดมากมายหลายแผน
ในความตั้งใจของป้าอิ้ง ฉันจะต้องช่วยป้าให้ทำสำเร็จจนได้ ป้ามีบุญคุณกับฉัน
ตอนที่ป้าทราบข่าวเรื่องป่วยของฉันจากพี่เหมี่ยว ป้าเป็นกังวลมาก เป็นห่วงมากมาย 
เทียวออกมาดักรอทั้งที่ฉันพักฟิ้นอยู่บ้าน ตอนที่ฉันกลับมาทำงานจึงเพิ่งรู้ 
ในวันเสาร์ งานครัวสำหรับการเตรียมโรงทานในวันพรุ่งนี้ 
ฉันรับหน้าที่จักผักบุ้ง แม่มาลัยจะทำขนมจีนน้ำพริกเลี้ยงคนมาร่วมงาน
แม่มาลัยบอกว่า ที่บ้านในเขาทำขนมจีนน้ำยา ,แกงเขียวหวาน 
แล้วก็ให้นายบอลยกร้านก๋วยเตี๋ยวเรือไปเป็นทานบริจาคเลี้ยงคนด้วย
ฉัน: แม่ ให้อิมทำอะไรดีจ๊ะ
แม่: หนูช่วยเอาผักบุ้งที่อยู่ในตะกร้านี่ไปจัก
ฉัน: จัก ... อะไรคือจัก
แม่: เดี๋ยวแม่จะทำให้ดูเป็นตัวอย่าง ทำแบบนี้นะนังหนู ไม่ยากเลย 
ฉัน: แม่ ทำไมต้องจักผักบุ้งด้วยอ่ะ บางทีอิมก็เห็นที่ตลาดเขาหั่นเป็นท่อนๆนะ
แม่: ไม่จักมันก็น่าเกลียดสิ จักแล้วเวลาโรยหน้ามันจะสวย
ฉัน: แต่อิมไม่ชอบใช้มีดเลยแม่ ไม่ค่อยถูกกับมีดอ่ะ งานล้างผักมีป่าว
แม่: ล้างรอไว้หมดแล้ว นี่ป้าเนียมกับพยอมช่วยกันปอกหัวหอมในครัว
ฉัน: จักก็ได้แม่ จะจักสวยหรือเปล่าก็ไม่รู้ ฮา .. เสียชื่อแม่มาลัยไม่รู้ด้วยน๊า 
ขณะที่ฉันจักผักบุ้งไปด้วย คุยฟุ้งโม้ไปด้วย ไม่นานงานจักผักบุ้งก็เสร็จ
ความคิดก็วนมาที่ป้าอิ้งใหม่ เรื่องการพาป้าอิ้งเวียนรอบโบสถ์
เอ! .. บ้านนั้น บ้านนี้ ก็ไม่มีให้ยืม โทรหาพี่ต้นก็ไม่รับสาย เอาไงดีฟระ
และในที่สุดความคิดก็ปิ้งแว๊ปมาทันที ก็เลยโทรหาเพื่อน
ฉัน: เฮ้ย ! พี่ชาติ หารถเข็นวิลล์แชร์ให้หน่อยดิ
พี่ชาติ: เอ็งจะเอาไปทำไม
ฉัน:จะเข็นป้าในงานกฐินวัดดอกไม้ พรุ่งนี้น่ะ เนี่ยโทรหาพี่ต้นไม่รับสาย
พี่ชาติ: เมื่อวานเพิ่งไปเอารถเข็นจากไอ้ต้นเอง 
ฉัน: ดีเลย เอามานี่ก่อน 
พี่ชาติ: ไม่ทันแล้ว ฉันเอาไปให้พี่สาวที่มหาชัยแล้ว
ฉัน: ฮ่วยยยยยยย อยากให้ป้าอิ้งได้ใช้ในวันพรุ่งนี้อ่ะ หาทางหน่อยดิ
พี่ชาติ: เออ เดี๋ยวหาให้ ตกลงเอ็งไม่ไปวัดลิ้นช้างเหรอ อาทิตย์นี้เขาบริจาคโลงศพ  
ฉัน: เอาไว้วันหลัง แต่ตอนนี้หารถให้ด่วนเลยนะ แล้วตอนนี้อยู่ไหน
พี่ชาติ: อยู่แถวนี้แหล่ะ เดี๋ยวขับรถไปเอาให้ รออยู่บ้านป้ามาลัยไปก่อน
ผ่านไป 30 นาที
ฉัน: มาถึงยังเนี่ย จะต้องไปวัดแล้วนะ  บ่ายสี่มีเทศน์
พี่ชาติ: วุ้ย รอหน่อยดิ อีก 2 นาที จะถึงแล้ว
และเมื่อเห็นโฟร์วิลล์สีดำโผล่ที่ช่องรั้วประตูบ้าน ค่อยใจชื้นหน่อย
พี่ชาติ: เอ๊า เอาไป เร่งสุด ๆ แล้วเนี่ย
ฉัน: มันกางยังไงล่ะ
พี่ชาติ: นี่ ๆๆ อย่างนี้ เอาไปปัดฝุ่นนิดหน่อยนะ
ฉัน: เออ ไหน ๆ แล้ว ช่วยขนขนมกับน้ำไปไว้ที่ศาลาการเปรียญเลยนะ
พี่ชาติ: ขนมารวมไว้ตรงนี้ก่อนเลย 
ฉัน: เดี๋ยวเอาป้าอิ้งไปด้วย วันนี้ยังไม่ต้องใช้รถเข็น รอแป๊บนะ พาป้าอิ้งไปอาบน้ำก่อน
ฉัน: ป้า ๆ ตื่นเร็ว นี่ไง เห็นป่ะ ราชรถ อิมหามาให้ป้านั่งจนได้ พรุ่งนี้ปลอดโปร่งแล้วป้า
ป้า: เอามาจากไหนนี่
ฉัน: เหอะน่าป้า อิมก็ไปเค้นคอจากเพื่อนมาอีกที ไปอาบน้ำแล้วไปวัดกัน
......................................................................
เช้าวันอาทิตย์ ฉันเข้าไปดูงานที่ครัว ทุกอย่างเตรียมพร้อมที่จะขนไปวัดแล้ว
รวมไปถึงป้าสะอิ้งที่แต่งกายด้วยไหมไทยงามสมวัย รอรับบริการจากฉัน
ฉัน: พร้อมยังป้า 
ป้า: อิมจะเข็นป้าไปวัดดอกไม้เลยเหรอ
ฉัน: ไปรถหน่องก่อน แต่จะเอารถเข็นไปด้วย เดี๋ยวไปเข็นที่โน่น
เมื่อไปถึงวัดก็ทันการพอดีกับการจัดขบวนแห่กฐิน
ป้าอิ้งนั่งยิ้มหน้าแป้นบนวิลล์แชร์ ส่วนฉันก็รับหน้าที่เป็นสารถีเข็นป้าไป
กฐินงานนี้ ป้าอิ้งเป็นประธานใหญ่ บริจาคเงินหนึ่งแสนในการซ่อมแซมอุโบสถ
เมื่อรวมเงินกฐินสามัคคีในคราวนี้แล้ว มีจำนวนกว่าห้าแสนบาท ตัวเลขยังไม่จบ
ส่วนใหญ่ก็ญาติ ๆ ช่วยกัน ไม่ว่าจะเป็นการออกร้านโรงทาน รวมไปถึงเครื่องกฐิน
สามรอบที่ป้าอิ้งนั่งรถเข็น ป้าอิ้งได้มีโอกาสถือพานผ้าไตรเอกด้วย 
ถึงแม้ว่าอากาศจะร้อนอบอ้าว เข็นรถก็ไม่ทำให้ฉันเหนื่อย 
ไม่ได้ออกตังค์ แต่ก็ได้ออกแรง.. ก็ดีเหมือนกันแฮะ
ตลอดช่วงงานกฐิน ฉันอยู่กับป้าอิ้งตลอด ตอนประเคนถวายกฐินก็ช่วยกันประคอง
ทุกขั้นตอนก็มีส่วนร่วมตลอด สำหรับฉันแล้ว สิ่งที่ฉันทำในวันนี้ฉันรู้สึกภาคภูมิใจมาก
ฉัน: ป้าหิวป่าว เดี๋ยวอิมไปเอามาให้
ป้า: มีอะไรบ้างล่ะ
ฉัน: อิมไปแอบดูมานะ มีก๋วยเตี๋ยวสุโขทัยด้วยนะป้า แล้วก็ขนมจีนจากบ้านใน
ป้า: อยากกินก๋วยเตี๋ยวสุโขทัย
ฉัน: มีทับทิมกรอบด้วยนะป้า แล้วอีกอย่างเรียกไม่ถูก 
        เป็นสาคูแล้วมีเส้นมะพร้าว,ข้าวโพด ใส่น้ำกระทิ
ป้า: แล้วอิมล่ะกินอะไรมาหรือยัง
ฉัน: ตะกี้กินก๋วยเตี๋ยวมาแล้ว อิ่มแน่นท้องเลยป้า แต่เผ็ดมากเลย
......................................................................
ฉัน: ป้าจะกลับยัง พิธีการเสร็จแล้ว คนทยอยกลับกันแล้วล่ะ
ป้า: ถ้าอิมกลับ ป้าก็กลับด้วย
ฉัน: งั้นไปกัน กลัวป้าจะเหนื่อย เดี๋ยวอิมไปเรียกหน่องเอารถมารับนะ
ที่บ้าน ..
ฉัน: ป้าทำไร เอาเงินมานับ ๆ ทำไม เดี๋ยวก็หล่นหายหรอก 
ป้า: จะตบรางวัลให้แม่ครัวเขาหน่อย เหนื่อยกันมาตั้งแต่เมื่อวาน
ฉัน: แม่มาลัยจัดการให้แล้วล่ะป้า มา อิมจะถอดเสื้อตัวนอกให้ ผลัดผ้าเลยนะป้า
ป้า: อืม เอาผ้านุ่งตรงนั้นมาเปลี่ยน
ฉัน: เปลี่ยนผ้าอ้อมด้วยเลนนะ แล้วป้านอนพักซะ
ป้า: ป้ายังไม่ได้ตบรางวัลให้อิมเลย อุตส่าห์หารถเข็นให้ ช่วยเข็นด้วย
ฉัน: ป้า.. อิมได้รางวัลเป็นบุญน่ะ เท่านี้ก็คุ้มกับการลงแรงแล้วล่ะป้า 
ป้า: ป้าจะให้เงินเอาไว้กินขนม
ฉัน: ไม่เอาอ่ะ อิมทำงานมีเงินเดือนใช้ ป้าเก็บเงินไว้ทำบุญไปเหอะ
......................................................................
หลังจากที่ส่งป้าอิ้งเข้าห้องพักผ่อนแล้ว 
ฉันก็เดินทางกลับบ้านด้วยหัวใจเปี่ยมสุข
สองวันนี้ ฉันทำในสิ่งที่ฉันไม่เคยทำ 
การเข้าไปมีส่วนร่วมในงานครัวถึงแม้ว่าจะแค่จักผักบุ้ง
แต่นั้นหมายถึงความตั้งใจที่จะจักให้ได้ดีที่สุด 
ใคร ๆ ก็รู้กันทั่ว งานครัวกับฉันไม่ค่อยเข้าขากัน
และที่สำคัญ การทำให้ความหวังของป้าอิ้งในการเวียนรอบโบสถ์เป็นจริง 
 
ไม่ใช่แต่ว่า โอกาสในงานบุญใหญ่ของป้าอิ้งในปีถัด ๆ ไปจะมีอีกไหม
สำหรับฉันแล้ว อนาคตที่ยังไม่แน่นอน ทำให้ฉันใช้ชีวิตในแต่ละวันอย่างดีที่สุด
ซึ่ง อาจจะมีบางอย่างที่ขาดตกบกพร่องไปบ้าง ก็มีการอโหสิกรรมกันไป
ฉันทำได้เพียงเท่านี้ เท่าที่หัวใจฉันอยากทำ
แน่นอน .. บางหัวใจอาจรับรู้ และบางหัวใจอาจไม่รู้สึกรู้สา 
ช่างประไร.. ต่างคนต่างใจ