++ รักรีเทิร์น ++ (ตอนที่ 1)

สิปราง

 
"........เมี๊ยว.วว...เมี๊ยว..ววว..."  เสียงเจ้าแมวน้อยเปอร์เซียตัวอ้วนน...
ปลุกให้ฉันตื่นจากการหลับอีกครั้ง...
"มอลลี่...หิวเหรอลูก...."   ฉันถามมันทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันคงตอบไม่ได้   
"ฮ้าวววว...."  ยังไม่ค่อยหายง่วงสักเท่าไหร่  แต่ก็ถึงเวลาไปทำงานอีกแล้ว  
ฉันคงจะง่วงจากการนอนดึก ๆ ทุก ๆ วัน  
ในตอนกลางคืนมันช่างเป็นเวลาที่ทำให้ตาสว่างทุกทีสิน่า...  
เป็นเวลานานแล้ว...กับการที่จะต้องทำอะไรคนเดียว..อยู่คนเดียว  
ยังไม่ชินสักที..........  
ตอนกลางคืนจึงมักจะเป็นเวลาที่ฉันรู้สึกเหงา  ฟังเพลงเบา เบา...พร้อม ๆ กับ
การนั่งเขียนอะไรไปเรื่อยเปื่อย.. 
***
"โอ้ย...ยยย..สายแน่เลยยยย"  แทบจะทุกวันก็ว่าได้กับการโอ้เอ้...
ทำโน่น..ทำนี่ของฉัน.......   
มอเตอร์ไซด์รับจ้างคือทางเลือกเดียวของคนที่เหลือเวลาในการเดินทาง
ไม่มากนัก   "อ่ะพี่...ค่ามอไซด์"  ทันเวลาพอดี...
เคยคิดเหมือนกันนะ   ไม่ใช่สิ...คิดอยู่แทบทุกวันแหละว่า  ต้องปรับเปลี่ยน
ตัวเองซะที...   
***
ปีกว่าแล้วสินะกับการหายไปของเขาคนนั้น  หายไปจากชีวิตของฉันโดยที่
ไม่ได้บอกลา.....  หรือมีอะไรที่ฉันทำให้เขาไม่พอใจ  ฉันเฝ้าคิดอยู่ทุกค่ำคืน  
นั่นคงเป็นสาเหตุของการนอนดึกของฉัน  หรือเป็นข้ออ้างก็ไม่รู้สิ........
***
"พี่...เมื่อไหร่จะมีแฟนสักทีหล่ะ"  เสียงรุ่นน้องเอ่ยถามในช่วงบ่ายของการ
ทำงาน    
"ทำไมหล่ะ..เธอมายุ่งอะไรกับชั้น"
"ชาติเนี้ย..ถ้าหาที่ดีไม่ได้...ชั้นก็อยู่คนเดียวดีกว่า"  ตอบมันไปอย่างนั้น  
ทั้ง ๆ ที่ใจจริง ๆ แล้วก็ต้องการคนที่รู้ใจสักคนเหมือนกัน...  
***
"สวัสดีครับ..."  ข้อความนี้ปรากฏขึ้นบนหน้าจอ msn ที่ฉันกำลังเปิดเล่นอยู่
ในเวลาว่างของการทำงาน...  
รู้สึกดีใจระคนแปลกใจ  เข้ามาทักทายได้ไงเนี่ย   ฉันทิ้งเวลาสักแป๊บนึง
แล้วจึงตอบกลับไป "สวัสดีค่ะ"
"สบายดีรึเปล่าครับ"  เค้ารีบตอบกลับมาเหมือนอยากจะคุยกับฉัน
อย่างนั้นแหละ.....    
"สบายดีค่ะ"  ถามคำตอบคำไปซะอย่างนั้น  ใจนึงก็อยากจะคุยกับเขาเหมือนกัน  
แต่อีกใจนึงก็คัดค้าน...  
"ไม่อยากคุยเหรอ"  เหมือนเค้าจะอ่านใจเราได้อย่างนั้นแหละ  
"ไม่อยากคุยก็ไม่เป็นไร"  
ฉันทิ้งเวลาไว้สักพักแล้วจึงตอบกลับไป  "ป่าวค่ะ...มีงานนิดหน่อย"  
แต่จริง ๆ แล้ววันนี้ฉันว่างทั้งวันต่างหาก  ทำไงได้...รู้สึกสับสนนี่นา
เอ้า...คุยก็คุย....
***
"ทุ่มนึงแล้ว...ต้องกลับบ้านก่อนนะ"  ฉันส่งข้อความไป... 
"เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์รึยัง"  เขาถามเหมือนเป็นการหยั่งเชิง
"อืม....เปลี่ยนใหม่ตั้งนานแล้ว"  
ใช่สิ...ฉันเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ตั้งแต่เขาจากไปนั่นแหละ
"ขอได้ไหม...ถ้าไม่ได้ก้อไม่เป็นไร"  คงอยากจะคุยกับฉัน...แต่ก็ยัง
ไม่ทิ้งฟอร์ม
"05- ***-****"   ฉันบอกเบอร์โทรศัพท์ให้เขาไปได้ยังไงก้อไม่รู้
ทั้ง ๆ ที่คิดอยู่ตลอดเวลาว่า...จะไม่คุยกับเขาอีก...
"แล้วจะโทรไปหานะ"  นั่นเป็นข้อความสุดท้ายของเขา
ก่อนที่ฉันจะปิดเครื่องคอมฯ 
(ต่อตอนที่ 2  ค่ะ)