"โลกแห่งความจริง" มนุษย์นักฝันแต่ละคนต่างพบว่า มีหลายสิ่งหลายอย่างไม่น่าภิรมย์เกิดขึ้นมากมายรอบตัว เหมือนโลกที่เคยเป็นทรงกลมแต่บัดนี้กลับบิดเบี้ยวไป และพวกเราไม่มีอิทธิพลใดๆจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างให้ได้ดั่งใจเรา... ไม่ว่าเธอ... ไม่ว่าเขา...ไม่ว่าเรา... ไม่ว่าใคร... พวกเราจำต้องเดินทางต่อไปบนถนนสายชีวิตที่ทางข้างหน้าอาจปิดปรับปรุง เจอทางแยก ทางตัน บางครั้งต้องเดินฝ่าพายุฝน บางหนต้องเดินฝ่าความมืดมิด ท่ามกลางความไม่แน่นอนของชีวิตที่พวกเราเรียกกันว่า "ปัญหาและอุปสรรค" ที่สำคัญกว่านั้นพวกเราค่อยๆถูก ค่านิยม ความเชื่อ ทัศนคติ บางอย่างในสังคมกลืนกินความดีงาม ความสมถะ ที่แทบจะหาไม่ได้ง่ายๆอีกแล้วในโลกแห่งความเป็นจริง ที่ผู้คนต่างวุ่นวนไปตามกระแสธารแห่งเวลาและชีวิต หลายคนจึงดั้นด้นค้นหาโลกแห่งความฝัน โลกที่แตกต่างจากโลกความจริง โลกแห่งความฝันที่เต็มไปด้วย รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ มิตรภาพที่ดีงาม ไม่มีการแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น ไม่มีใครพกอีโก้หรือแม้กระทั่งอีโต้เข้ามาในอาณาจักรแห่งนี้ มีแต่คนที่มีหัวใจรักในสิ่งเดียวกัน และต้องการถนอมอาณาจักรแห่งความฝันนี้ให้สงบรื่นรมย์ตราบนานเท่านาน
พวกเราปรารถนาให้ที่แห่งนี้มีแต่ความสุขและเต็มไปด้วยชีวิตชีวา แต่ทว่าในอาณาจักรแห่งความฝันนี้ ก็ยังมีอีกโลกที่เหลื่อมล้ำกันอยู่ โลกที่มีชื่อว่า"โลกเสมือนจริง" ที่มีบางคนพกพาความไม่น่าพิศมัย ในโลกแห่งความจริงเข้ามาปะปนในอาณาจักรแห่งความฝันเล็กๆที่เคยสวยงามแห่งนี้ และเข้าใจว่านี่คือ"โลกสาธารณะ" โลกที่ใครคิดจะพูด หรือทำอะไรก็ได้...โลกที่คุณเข้ามาเพื่อแสดงตัวตนเสมือนโลกจริง และปล่อยมลพิษทางอารมณ์ให้ครอบคลุมไปทั่วอาณาจักรแห่งความฝันที่เคยรื่นรมย์ของใครต่อใคร
อาณาจักรที่เคยเป็นดั่งผืนผ้าใบให้ผู้คนได้แต่งแต้มความสดใส และสร้างสิ่งจรุงใจปลอบโยนกันและกัน โลกที่ทั้งเธอและฉันต่างแบ่งปันมิตรไมตรี โลกที่เป็นตัวแทนของความรู้สึกที่ดีและ ความทรงจำที่มีมากมาย
ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนอาณาจักรแห่งความฝันกำลังถูกปู้ยี่ปู้ยำโดยบางคนที่ขนเอาขยะทางอารมณ์ซึ่งหมักหมมจากโลกแห่งความจริงเข้ามาเททิ้งได้ตามชอบใจ ขยะที่สั่งสมวันละเล็กละน้อยจนค่อยๆกลายเป็นขยะกองโตที่ยากจะเคลื่อนย้ายไปในที่ ที่เหมาะสมได้ในวันนี้
อาณาจักรแห่งความฝันของคนช่างฝันมากมาย ที่นับวันจะถูกรายล้อมไปด้วยมลพิษทางอารมณ์ของคนที่ยังยึดติดอยู่กับตัวตนในโลกแห่งความจริง และสร้างเมืองจำลองขึ้นมาให้อาณาจักรแห่งนี้เป็นดั่งโลกเสมือนจริงของตัวเองจนทำลายเมืองในอุดมคติของผู้อื่นไปอย่างสิ้นเชิง ถ้าโลกแห่งความฝันนี้ ยังพอมีความหมายอยู่บ้าง การยอมละทิ้งตัวตนบางอย่างแล้วปล่อยวางโลกแห่งความจริง ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร อยู่ที่ไหน ทำอะไร เราก็มีหัวใจเดียวกัน คือเข้ามาเพิ่มปริมาณความสุข และลดมวลความทุกข์ที่เกาะกินใจ ยามมองฟ้าขึ้นไปคราใดก็ยังยิ้มได้เสมอ
และถ้าเปรียบคนช่างฝันเป็นดั่งดอกหญ้า ท้องฟ้าก็เป็นดั่งอาณาจักรแห่งความฝัน ดอกหญ้าแต่ละดอกที่ค่อยๆล่องลอยขึ้นไปยามสายลมพัดผ่านมา จากดอกหนึ่งค่อยๆเหนี่ยวอีกดอกหนึ่งลอยเกาะกลุ่มกันขึ้นไปบนท้องฟ้าช่างงดงามตรึงตราแก่ผู้พบเห็น แต่ทว่าไม่นานดอกหญ้าที่เกาะเกี่ยวกันขึ้นไปก็ค่อยๆคลายตัวแยกออกจากกัน จากที่เคยเหนียวแน่นก็ค่อยๆเคลื่อนจางห่างหาย แตกเป็นกลุ่มเล็กๆ กระเซ็นกระสายไปตามทิศทางของสายลม ฤาท้องฟ้ายามนี้จะไม่เหมือนเดิมเสียแล้ว
โคลอน 3 ก.ค. 2555 12:16 น. - ID 12239 
5903
4
0
3 กรกฎาคม 2555 12:38 น. - comment id 129666
ดอกหญ้าที่ปลิวมา ถูกพัดพาไปด้วยสายลม บ้างก็ตกหล่นบนพื้นดิน แตกกระจาย บ้างก็ลอยล่องไปตกลงที่อื่น แต่กว่าจะดอกหญ้าเล็กหนึ่งดอก จะหล่นลงพื้น มันก็ล่องลอยอยู่บนอากาศอย่างอิสระเสรี หากแต่ว่า วันใดที่่มนุษย์หวังจะรู้จักและคว้ามันมาเพื่อที่จะรู้จักมันมากขึ้น มือที่แสนจะผ่านงานมาอย่างโชกโชน หยิบเจ้าดอกหญ้ามาพินิจ แกะกลีับ ดึุงเกสร ถอนราก ดึงโคน ดอกหญ้าที่คุณเคยเห็นว่ามันงดงาม ก็็ดูเหมือนว่า มันไม่คงสภาพเดิมแล้ว เมื่อโลกแห่งความฝัน ถูกผักดันด้วยความรู้สึกของมนุษย์ ผู้ซึ่งเสาะ แสวงหา ด้วยความอยากรู้ บางเรื่องรู้จริงบ้าง บางเรื่องรู้หลอกบ้าง แต่หากว่า การรู้ที่ผิดๆ มันต่อยอดให้ความฝันของอีกคนหนึ่ง สะดุด และหยุดลง เธอ...หลายๆคน ..อาจจะผิดหวัง ดั่งที่จินตานการภาพที่สวยงาม เธอ...อาจจะถนมอน้ำใจในโลกใบนี้ แต่เธอ..ลืมไปว่า ที่นี่คือโลกแห่งความฝัน..โลกแห่งการแสดงความสามารถของแต่ละบุคคล ดอกหญ้าจะสวยงามเช่นเดิม หากมนุษย์ล่อยให้มันล่องลอย ปลิวไปตามสายลม ตามแต่มันจะไป มนุษย์ และดอกหญ้า ไม่ได้แตกต่างกัน เพราะทั้งสองสิ่งนี้ มีเหุตผล ที่มา และทีี่ไป ไม่ได้ต่างกัน ขอบคุณมากโคลอน เธอไม่ใช่ดอกหญ้า แต่เธอเป็นดอกไม้ที่จะยังคงงดงามในทุกฤดูกาล ไม่ว่าเธอจะนิ่ง หรือไหวติืงไปกับสายลม เธอยังงดงงามเสมอ ในใจทุกคนค่ะ
3 กรกฎาคม 2555 12:51 น. - comment id 129667
เราชอบมาเติมความสุขในอาณาจักรแห่งความฝันเสมอ เพื่อปลอบประโลมใจให้มีแรงต่อสู้กับโลกของความจริง การได้อ่านข้อเขียนดีๆ บทกลอนและ คำทักทายจากเพื่อนๆ รู้สึกผ่อนคลายนัก รับรู้ได้เสมอว่าในที่นี้ไม่ต้องแก่งแย่ง สู้รบปรบมือกับใคร อยู่อย่างสบาย ไร้กังวลใดๆ มีอิสระพอสมควร หากสิ้นอาณาจักรนี้ คงยากจะหาความรื่นรมย์ใดๆ มาทดแทนได้น่ะ อยากอยู่ให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้แต่ก็ไม่รู้จะอีกนานสักเท่าไร คงเท่าที่เวลาในโลกแห่งความจริงจะอำนวยให้ :)
3 กรกฎาคม 2555 13:03 น. - comment id 129668
ฟ้าใสในบางวันค่ะ อิอิ
3 กรกฎาคม 2555 13:04 น. - comment id 129669
จำภาพแรกที่พบกันในโลกแห่งจินตนาการนี้ได้ไหม? อาณาจักรเล็กๆแห่งจินตนาการ ในโลกแห่งความฝัน... ที่ "มนุษย์" ทิ้งความเป็น "คน" เลือกที่จะโลดแล่นเพื่อตามหาบางสิ่ง.... ไทยโพเอ็ม ก็อาจเปรียบได้ดั่งอาณาจักรเล็กๆแห่งนั้น.... ใจหลายๆดวง....ที่เปรียบคล้ายดอกหญ้าที่พลิ้วไหว... ปลิวไปในสายลม.... เคลื่อนลอยคล้อยต่ำ โน้มกาย เกี่ยวเกาะ กอดกัน ลอยเป็นกลุ่มเป็นช่อ.... มันช่างเป็นภาพที่แสนจะงดงาม.... ตราบเมื่อ...ใจดวงใด...พลั้งเผลอ เอาความเป็น "คน" ในโลกจริง มาแสดง ในดินแดนมหัศจรรย์นี้.... ภาพของดอกหญ้านั้น...ก็มักจะสลาย...กลายเป็นควันไอ ไปในอากาศ.... อาจเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้... เมื่อ...อาณาจักรในจินตนาการแห่งนี้... แท้ที่จริง ก็เป็นเพียงแค่ โลกเสมือนจริง... ที่แล้วแต่ใครๆ จะใคร่คิด...ว่า...มันคือสิ่งใด... โลกแห่งความฝันของเรา...จึงเป็นได้เฉพาะเรา... แต่สำหรับบางคน มันกลับเป็น โลกแห่งสาธารณะทางความคิด... อยู่ที่เรา... เราเอง.... เราเอง....เท่านั้น....ที่จะมอง.... โลกแห่งฝัน...ของเรา...จะอยู่คงได้...รึไม่..?? อยู่ที่เรา...มองภาพ...สิ่งต่างๆ...ให้เข้าใจ...เพียงเท่านั้น....??? สำหรับผม... ภาพแรกแห่งมิตรภาพ....ของมิตรผู้ที่ได้เจอะเจอ...ในโลกนี้...ณ ดินแดนแห่งนี้... มีแต่...ความรู้สึก...ที่น่าเก็บรักษา เป็นภาพประทับใจ...ไปจนตราบลมหายใจฉุดท้ายยย...อิอิ ปล.คุงฝน...เขียนได้ดีมั่กมากกกกๆ... ขอบคุณ ที่เขียนเรื่องราว...ที่เหมือนสว่าน ขุดเจาะความรู้สึก นี้ ออกมา... ขอบคุณจริงๆ
3 กรกฎาคม 2555 15:07 น. - comment id 129671
^ ^ ^ ตามนั้นค่ะน้องฝน ใช่เลย ขอแอบเกาะคุงกีฯด้วยคนน๊า....
3 กรกฎาคม 2555 15:18 น. - comment id 129672
^ ^ ^ โนว์ๆๆๆ ม่ายให้เกาะ ปล่อยเด๋วนี้ คุงพิมกลับมาเขียนใหม่รุย ชิชิ
3 กรกฎาคม 2555 15:47 น. - comment id 129674
^ ^ ^ ไม่ให้เกาะหรอคร่า ใจดำอ่ะหรือจะให้เปลี่ยนเป็ง กอดขาแทน พลีส....
3 กรกฎาคม 2555 16:44 น. - comment id 129675
แถวทะเล ไม่ค่อยมีดอกหญ้าลอยให้เห็น แต่ก็เป็นจินตนาการ ที่วาดตามได้นิ แจ่มนะ เคยเห็นดอกรักป่าว เวลาเป็นฝักแก่แล้วแตกปุยละอองออกมา ลอยฟุ้งกระจายฟ่องล่องตามลมไปได้ไกลแสนไกล ในโลกจินตนาการ เรานึกฝันได้สารพัด คนที่ยังติดข้องจมปลักดักดานอยู่ คงยากจะใส่ใจในอารมณ์สุนทรีย์ ใจใครใจมัน แต่ ในบ้านกลอนแห่งนี้ เสรีมาก มากจน คนไม่เกรงใจคน (เพราะไม่มีตำหนวด มีแต่ตาหาน ที่หารไม่เอา เอาแต่บวก อิอิ)
3 กรกฎาคม 2555 21:22 น. - comment id 129676
ไม่ว่าเป็นอาณาจักรแห่งความฝัน หรือความเป็นจริง มันก็มีส่วนเกี่ยวข้องกันอยู่นะ เคยนั่งคิดนั่งฝันเพลินๆ โดนตะโกนเรียก ฝันยังกระเจิงก็บ่อยไป อิอิ เกี่ยวกันไหมฝน... เราห้ามความฝันใครไม่ได้ ฉะนั้นอย่าให้ใครมาห้ามความฝันเรา ..อย่าใส่ใจกะเรื่องน้อยนิดเลย มองข้ามๆไปบ้าง คนที่สุขก็คือตัวเราน่ะ วันนี้มีเรื่องดีๆมาฝากอ่ะจ่ะ http://www.youtube.com/watch?v=nU1ah2_fBNY&feature=fvwrel ฝันดีนะ
3 กรกฎาคม 2555 21:37 น. - comment id 129677
กินไข่ก่อนนะเพื่อน
3 กรกฎาคม 2555 21:38 น. - comment id 129678
เขียนได้ประทับใจยิ่งนักขอรับ คุงฝน
3 กรกฎาคม 2555 22:41 น. - comment id 129679
ฉันอยากเล่าความฝันบรรเจิดนัก วาดฝันว่าได้รักอัปสรสวรรค์ บนวิมาณสูงลิบหลายสิบชั้น หอบหายใจไม่ทัน ตกม้าตาย สงสัยอากาศเบาบางไม่รู้ว่าสวรรค์ชั้นไหน ตื่นขึ้นมายังจุกไม่หายเตียงสูงอยู่ด้วย
4 กรกฎาคม 2555 02:30 น. - comment id 129680
จงฝันต่อไป...อิอิ (เด่วมาเล็งไข่รอบใหม่)
4 กรกฎาคม 2555 08:33 น. - comment id 129682
มันคืออาณาจักรความฝันของทุกคนที่มายืนอยู่ที่นี่จริงๆ แหละฝน ... เปรียบว่าทุกคนต่างปรุงน้ำต่างๆ ให้ตัวเองเพื่อนแบ่งปันกันชิม อาจจะเป็นน้ำผลไม้ น้ำแดง กาแฟเย็น โอเลี้ยง น้ำเปล่า และ อีกมากมายหลายแบบ ... ซึ่งบางครั้งน้ำนั้นอาจจะมีรสชาดต่างกัน อาจเปรี้ยว หวาน ขม จืดใส หวานอมเปรี้ยว และอื่นๆ อีกมากมาย ... อยู่ที่เราจะเลือกดื่ม เราเลือกดื่มได้แน่นอน ...ยกตัวอย่างเช่น น้ำเปล่าใสๆ กับน้ำโอเลี้ยงดำๆ รสชาดต่างกัน สีสันต่างกัน แต่ก็ไม่อาจบ่งบอกถึงเชื้อโรคที่มีอยู่ในนั้น อยู่ที่เราเลือกดื่ม เราเลือกได้ พอหลังจากเลือกดื่มไปแล้ว ก็อยู่ที่ภูมิคุ้มกันของเราอีกว่า คุ้มกันเชื้อโรคนั้นได้หรือไม่ ... บางครั้งน้ำใสๆ ก็อาจจะมีเชื้อโรคมากกว่า หรือน้ำสีดำแบบโอเลี้ยงอาจจะมีมากกว่าก็ได้ บางครั้งตาเรามองไม่เห็น แต่เมื่อเราดื่มและเสพมันเข้าไปแล้วก็อยู่ที่ภูมิคุ้มกันภายในของเราเองล่ะนะ ... อิๆ ร่ายยาว ... ตอนนี้มีแก้วน้ำสีสันต่างๆ เรียงรายอยู่เต็มไปหมดในโลกแห่งอาณาจักความฝันแล้วฝน เดี๋ยวเราจะไปเลือกหยิบมาชิมและดื่มต่อไปบอกอ้อยหน่อยว่าแวะมาทักทายเพื่อนบ้าง ทำเงียบอยู่นั่นแล้ว
4 กรกฎาคม 2555 08:58 น. - comment id 129683
4 กรกฎาคม 2555 09:51 น. - comment id 129684
ซู๊ดหยอด..........อิอิ นึกว่าต้องรอนาน ตกลงได้อ่านเลยเนาะ อาณาจักรความฝัน อ่านแล้วสร้างแรงบันดาล ใจมากมายจากคำว่าขยะอารมณ์ อยากให้ หลายๆคนกลับมาเขียน ช่วยกัน ทำความสะอาด แล้วอาณาจักรความฝัน.... และโลกฝันจักบรรเจิดฟ้า สุขอย่าได้สร่าง
4 กรกฎาคม 2555 12:24 น. - comment id 129686
สารภาพตามตรงว่า "อ่านไม่จบ"
4 กรกฎาคม 2555 16:51 น. - comment id 129690
เย้...ในที่สุดก็เข้าบ้านกลอนได้แล้ว
4 กรกฎาคม 2555 17:07 น. - comment id 129691
แบมโลกแห่งความฝัน ของฝนมีแต่ความทรงจำที่ดีงามเสมอ และฝนก็ใช้ความทรงจำที่ดีงามในโลกแห่งความฝันหล่อเลี้ยงหัวใจในโลกแห่งความจริงเสมอ บ้านกลอน อาณาจักรเล็กๆหลังนี้ เหมือนเป็น "รางวัลแด่คนช่างฝัน" ทุกคนจริงๆ หากจะมองหารอยยิ้ม เสียงหัวเราะ หรือ มองหา งานเขียนทีอ่านแล้วชุ่มชื่นหัวใจ แม้กระทั่งงานเขียนเศร้าๆ ก็ยังทำให้รู้สึกเหมือนกับว่า เราเจอเพื่อนหัวอกเดียวกันเข้าให้แล้ว ที่นี่....ไม่ใช่ทางผ่าน ไม่ใช่สะพาน หากแต่ให้ความรู้สึกเหมือนเป็น"บ้าน"จริงๆ บ้านที่รอการกลับมาของสมาชิกในบ้านเสมอ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน หรือต่างคนต่างไปปฏิบัติภารกิจ หรือ รับผิดชอบต่อภาระหน้าที่ ในฐานะมนุษย์ แต่พวกเราก็จะมีช่วงเวลาที่ได้พักผ่อน และที่แรกที่คิดจะมุ่งตรงมาพักพิงเสมอ และคิดว่าหลายคนคงเป็นเหมือนกันคือ ณ ที่นี่ "ไทยโพเอ็ม" บ้านกลอนหลังนี้ แม้วันนี้ ดอกหญ้าแต่ละดอกจะปลิดปลิวไปไกล....ตามสายลม แต่ฝนก็เชื่อว่า...."สายลม" นั่นแหละที่จะเป็นตัวพัดพาพวกเรากลับมา ณ จุดเดิมเสมอ ท้องฟ้าในยามที่ไร้กลิ่นความฝัน ไม่ต่างอะไรกับกลางคืนที่ไร้แสงจันทร์นั่นเอง ขอบคุณที่ยังอยู่่ที่เดิมเสมอ....แม้ต้องพบเจอกับอะไร หากมีบางสิ่งมากระทบใจ....แค่อย่าหวั่นไหวเท่านั้นพอ
ฝนถือโอกาสลาไปปฏิบัติภารกิจล่วงหน้านะ...ไว้เจอกันใหม่เดือนหน้าจ้า...
ดูแลสุขภาพกายและใจให้แข็งแรงนะแบม
4 กรกฎาคม 2555 17:16 น. - comment id 129692
กุ้งหนามแดง ถ้าจะบอกว่าที่นี่เป็นเหมือนบ้าน รอยยิ้มก็คงเหมือน กระจกอีกบาน ให้เรามองเห็นตัวเอง เนาะ ในโลกจริงเราจะคิด และ หัวเราะ ไปกับตัวอักษรของเพื่อนๆได้เท่านี้มั๊ย ฝนยังไม่แน่ใจ ฝนชอบเวลาเพื่อนๆแลกเปลี่ยนคอมเม้นท์กันไป-มา อ่านแล้วน่ารักดีแฮะ ทั้งๆที่เขาไม่ได้คุยกับเรา เรียกว่าแอบอ่านชาวบ้านเขาคุยกันก็ยิ้มหน้าบานได้แล้วบรรยากาศแบบนี้ หาไม่ได้จากที่ไหนเลย... อยากเก็บไว้นานๆ
4 กรกฎาคม 2555 17:19 น. - comment id 129693
กานต์ ฟ้าใสบางวัน ก็ยังดีกว่าไม่มีสักวันเลยเนาะกานต์เนาะ
4 กรกฎาคม 2555 17:32 น. - comment id 129694
กรต ฝนจำความรู้สึกแรกที่ได้พบ ได้พูดได้คุยได้แลกเปลี่ยนความฝัน สัมผัสจินตนาการของเพื่อนผ่านงานเขียนได้เสมอ ฝนชอบประโยคนี้นะ "ความประทับใจแรก" ถ้าเรามีความประทับใจแรกกับใคร สิ่งใด หรือ ที่ไหนแล้ว ถึงแม้อนาคตจะเปลี่ยนไป ก็ไม่อาจลบเลือนความรู้สึกยามประทับใจแรกลงไปได้เลย "รอยยิ้ม" ที่เราได้พบ...แม้จะเป็นเพียงแค่การใช้ตามอง แต่ถ้าเราใช้ใจสัมผัสด้วย ไม่น่าเชื่อว่า มันคือ เชื้อไฟดีๆ ให้คนที่กำลังอ่อนล้า มีกำลังวังชา หรือ ฟื้นกำลังใจขึ้นมาได้จริงๆขอบคุณจากใจจริงๆค่ะ
4 กรกฎาคม 2555 17:34 น. - comment id 129695
พี่พิมขาาาาาาาาาา(ยาว) อิอิ ถ้าเขาไม่ให้เกาะหลังก็โดดขี่คอเลยค่ะพี่ อิอิ
4 กรกฎาคม 2555 17:36 น. - comment id 129696
กรตพี่พิม คุงกี สะบัดยังไงไม่รู้ไขมันกระเพื่อมเลย
เนาะพี่เนาะ
4 กรกฎาคม 2555 17:37 น. - comment id 129697
พี่พิม๗ แบบนี้ต้องตีเข่าซ้ำด้วยค่ะพี่
4 กรกฎาคม 2555 17:47 น. - comment id 129698
Dao .ใช่แล้วค่ะเนาะ แม้เราจะอยู่กันคนละทิศ คนละที่ แต่จินตนาการที่มี จะปรับช่องสื่อสารให้คลื่นตรงกันเสมอ ดอกรัก...เคยเห็นค่ะ สวยและดูแกร่งด้วยนะคะ... สายลม และ สิ่งมีชีวิต มักจะเป็นตัวนำพาให้สิ่งหนึ่งไปเติบโต ณ ที่หนึ่งเสมอนะคะ
4 กรกฎาคม 2555 17:51 น. - comment id 129699
จวว ในที่สุดตรูก็ตะเกียกตะกายเข้าบ้านจนได้ฟร่ะ อิอิปล. มิวายกิงไข่ตรูนะเนี่ย
4 กรกฎาคม 2555 18:12 น. - comment id 129700
ตาคำ แค่เห็นตาแวะมาก็อยากบอกว่าประทับใจยิ่งนักเจ้าค่ะ อิอิ
4 กรกฎาคม 2555 18:17 น. - comment id 129701
ฤกษ์(ไม่ได้ล๊อกอิน) แน่ใจเหรอว่าที่ไปอ่ะเป็นสวรรค์
4 กรกฎาคม 2555 18:18 น. - comment id 129702
ก่อน ยัยคุงยา จามา อิอิ
4 กรกฎาคม 2555 18:20 น. - comment id 129703
ยกป ฝันให้ไกลไปให้ถึง......เฟร้ย
4 กรกฎาคม 2555 18:28 น. - comment id 129704
สีเมจิก โห เปรียบซ้าเห็นภาพ....เลยอาเมจิก ชักคอแห้ง แค่กๆ สักแก้วท่าจะดีแต่ขอเปลี่ยนจากโอเลี้ยง เป็น เมจิกเลี้ยงได้ป่าวปล.อีกที...เด๋วฝนจะไปสะกิดพุงอ้อยให้นะ...
4 กรกฎาคม 2555 18:30 น. - comment id 129705
คุงแทนฯ
4 กรกฎาคม 2555 18:34 น. - comment id 129706
คอนฯ ขอบคุงค่า......บทกลอนของ คอนพูทนก็ซู๊ดหยอด เช่นกันค่า
4 กรกฎาคม 2555 18:39 น. - comment id 129707
ลสร แม๊....ดูมังๆทำเปงเข้มเฟร้ย
เด๋วตรูเอาน้ำแดงใส่ปากเลยนี่
ตรูลากิจล่วงหน้าเลยนะลิงนะ ดูแลสุขภาพกายใจให้สดใส มีชีวิตชีวานะ อย่าลืมนะ... ถ้ามีเรื่องด่วน.............. อย่าคิดถึงตรู
ไว้เจอกันตอนตรูขาววอกนะ
4 กรกฎาคม 2555 18:57 น. - comment id 129708
แก้วประเสริฐ.
4 กรกฎาคม 2555 19:43 น. - comment id 129709
แก้วประเสริฐ ถ้าหากเราเลือกที่จะปล่อยวางโลกความจริงแม้เพียงครู่ และเข้ามาเพิ่มอณูความสดใสให้ชีวิตแล้ว เราย่อมมองหาสิ่งที่เบากว่า สบายกว่า....เนาะ
4 กรกฎาคม 2555 20:59 น. - comment id 129710
ขอสารภาพว่า ตรูยังม่ายล่ายอ่าน หนักกว่าไอ้ลิงอีกแน่ะ..เหอๆ
4 กรกฎาคม 2555 21:22 น. - comment id 129711
4 กรกฎาคม 2555 23:16 น. - comment id 129712
เพราะที่นี่คือโลกแห่งความฝัน และได้ร้อยฝันที่นี่
5 กรกฎาคม 2555 06:58 น. - comment id 129713
41 ก็ได้ 5555
5 กรกฎาคม 2555 07:55 น. - comment id 129714
^ ^ ^
5 กรกฎาคม 2555 10:47 น. - comment id 129715
5 กรกฎาคม 2555 11:02 น. - comment id 129716
5 กรกฎาคม 2555 21:17 น. - comment id 129719
ลคส แค่แกรมาตรูก็ดีใจเนื้อเต้นแระฟร่ะ อ้อยเอ๊ย อิอิอาณาจักรแห่งความฝันของพวกเราต่างหากฟร่ะแกร หาใช่ของตรูคนเดียวไม่
5 กรกฎาคม 2555 21:19 น. - comment id 129720
พี่แจ้นขาาาาาาาาาาาาาาาา(ยาว) อิอิ ฝนก็เหมือนกันค่ะพี่ ไม่เคยไม่คิดถึงบ้านกลอน แม้จะห่างหายไปบ้าง แต่ก็มองอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆเสมอ
5 กรกฎาคม 2555 21:20 น. - comment id 129721
ร้อยฝัน ใช่ค่ะเนาะเพราะที่นี่คือ"โลกแห่งความฝัน"ของพวกเรา เวลาที่เราได้เรียงร้อยฝัน จึงเป้นช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆ
5 กรกฎาคม 2555 21:21 น. - comment id 129722
ลสร สี่สิกเอ็ดไรไอ่ลิง รอบเอวป่ะฟร่ะ
5 กรกฎาคม 2555 21:22 น. - comment id 129723
เตียซัมซุง ถ้าน้องอายุสี่สิกเอ็ด พี่จะอายุเท่าไหร่หว่า
5 กรกฎาคม 2555 21:25 น. - comment id 129724
din ใช่ค่ะดิน แปดเปื้อน ใช้คำนี้ได้เลยค่ะ ฝนยังใช้คำว่า เหมือนบ้านกลอนถูกทำปู้ยี่ปู้ยำเลย ไม่มากไปเลยค่ะ ความรู้สึกนั้นเลย
5 กรกฎาคม 2555 21:28 น. - comment id 129725
พี่พุด หวัดดีค่าพี
6 กรกฎาคม 2555 06:50 น. - comment id 129726
น้องสี่สิกเอะ พี่สี่สิกเปะเนอะฝน
6 กรกฎาคม 2555 09:51 น. - comment id 129727
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ