ก็เรารักกันนี่นา

นิทานก่อนนอน

ความเดิมตอนที่แล้ว
          เจ้าหญิงเดินรอนแรมมาจนถึงต้นไทรต้นใหญ่ต้นหนึ่ง มีใครมาสลักพรรณนาถึงผู้เป็นที่รักจับหัวใจ แล้วลงชื่อว่าเจ้าชาย ร่องรอยคราบน้ำตาและตัวอักษรที่เขียนสัมผัสได้ว่า เจ้าชาย ร้องไห้ หรีดหริ่งเรไรแถวนี้ก็ช่างเป็นใจร่ายส่งท่วงทำนองคล้องกับบรรยากาศเสียเหลือเกิน
                           ..........................................................
ต่อ
          เจ้าหญิงทรุดตัวและก้มลงมองมายังพื้น หยดน้ำใสๆก็ร่วงหล่น เมื่อต้องแสงจันทร์ จึงเกิดประกายวับวาวราวดั่งเพชรที่ยอแสง ไหลรินลงมา
          ความคับข้องใจที่เคยมีต่อเจ้าชาย บัดนี้ได้ถูกชะล้างลงไปหมดแล้ว เจ้าหญิงได้ทอดความรู้สึกจารึกลงเป็นตัวอักษรฝากลงบนผืนทรายที่ใต้ต้นไทรนั้น หวังเพียงว่า วันหน้าหากเรามิอาจได้พบเจอกัน อย่างน้อย ณ ที่แห่งนี้ก็จะเก็บความทรงจำดีๆของเราไว้ตลอดไป
                               แด่ เจ้าชาย ผู้เป็นที่รัก 
                                ขอโทษด้วย สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง
          ที่ทำให้ท่าน ต้องไม่สบายใจและเศร้าใจ เพราะข้า
          ซึ่งข้าไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเช่นนั้นเลย
          ขอสารภาพผิดที่แอบคิดว่าท่านทอดทิ้ง
          ด้วยอาจเพราะปมหลังความทรงจำที่ย่ำแย่ของข้า
          ที่ยังคงวนเวียนมาทุกชั่วขณะจิต
          จึงก่อเกิดเป็นความไม่เชื่อมั่นในความรัก
          ช่วงเวลาดีๆที่ผ่านมาระหว่างเรา ข้าจะจดจำไว้ในใจ
          และขอบคุณ ที่ทำให้รู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่าขึ้นมาอีกครั้ง
          อนาคตข้ามิอาจรู้ได้ว่าจะเกิดสิ่งใดกับเราบ้าง
          จะได้เจอกันอีกหรือไม่
                               หากเจอแล้วจะรักกันอย่างเดิมอีกหรือเปล่า
          แต่ขอให้ท่านรับรู้ไว้ ว่าตราบนี้ ไปจนชั่วนิรันดร์
          ข้าจะมีท่านอยู่ในหัวใจตลอดไป
          ทุกถ้อยความปนเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา หยดน้ำใสๆก็ยังคงรินไหลไม่ได้หยุด 
          จู่ๆ ก็มีเงาร่างหนึ่ง ปรากฏออกมาจากหลังต้นไทรใหญ่ และหยุดยืนอยู่ตรงหน้า เจ้าหญิงก็มุ่งสายตาขึ้นมามอง
                                 เจ้าชาย 
                              ทั้งสองมองหน้ากันด้วยสายตาที่เหว่ว้าโหยหาและอาทร  หัวใจเต้นระรัว น้ำตารินหลั่งเกินกลั้นเก็บ ทุกสิ่งทุกอย่างไร้ความเคลื่อนไหว ยินเพียงเสียงหัวใจของคนทั้งสองเท่านั้น
          ไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้โผเข้ากอดกัน ทันใดนั้นก็มีนางฟ้าองค์หนึ่งปรากฏกายขึ้นตรงหน้า
                            นี่เป็นชะตาของฟ้า ที่ทำให้เจ้าทั้งสองได้มาพบกันอีกครั้ง แต่ด้วยเหตุที่เจ้ากระต่ายเป็นผู้ทำให้สายป่านคล้องมือแทนคำมั่นนั้นขาด  และด้วยเหตุที่เจ้าเต่ามิเชื่อมั่นในความรัก จึงขอสาปให้เจ้าทั้งสองเป็นเหมือนดังเส้นขนานที่ไม่มีวันได้บรรจบกัน เพียงได้เจอะเจอ ได้เห็นหน้า แต่มิอาจพูดจาหรืออยู่ใกล้กันได้อีก หากแม้ยิ่งพูดก็จะยิ่งห่างกันไปทุกที ทุกที หากแม้ยิ่งเข้ามาใกล้ก็จะต้องถูกผลักให้ไกลออกไปเหมือนดั่งแม่เหล็กที่ขั้วขนานเดียวกัน   นี่คือบทลงโทษของพวกเจ้าจงฟังและน้อมรับแต่โดยดีเถิด  จนกว่าจะมีปาฏิหาริย์
         แล้วนางฟ้าก็ได้เลือนหายไป
          ด้วยเพราะความคิดถึงสุดพรรณนา เจ้าชายลืมไปว่าเราจะเข้าใกล้กันไม่ได้ จึงวิ่งตรงมาหา ด้วยหวังเพียงอีกครั้งที่จะได้โอบโกดเจ้าหญิงผู้เป็นที่รัก แล้วทั้งสองก็ถูกผละให้กระเด็นออกไปคนละทิศทาง เจ้าชายจึงตะโกนเรียกหาเจ้าหญิง ทั้งสองก็ยิ่งถูกแยกให้อยู่ไกลออกไปอีก
          เจ้าหญิงร่ำพรรณนาว่า ได้โปรดหยุดเถิดเจ้าชายผู้เป็นที่รัก อย่าพยายามอีกต่อไปเลย อย่าทำให้เราต้องห่างไกลกันไปกว่านี้เลย อย่างน้อยเราก็น่าจะดีใจที่เราได้เจอกันแล้ว  แม้ไม่ได้อยู่ใกล้ดั่งที่หัวใจปรารถนา แม้ไม่ได้พูดจาก็โปรดอย่าหวั่นไหว ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่เราจะเข้าถึงกันได้ หัวใจของเรานั่นไงที่รัก เพียงแค่มองตาก็เข้าใจกันแล้วใช่ไหม (ก็เรารักกันนี่นา)
	             จะจบบริบูรณ์หรือจะรอปปาฏิหาริย์ดีหนอ