ว้าว!!บังเอิญรัก&โลกมันกลม

ว.ลักษณ์

ฉันมองนาฬิกาคู่ชีพ วันนี้รู้สึกมันเดินเร็วผิดปกตินะ อะไรจะเที่ยงครึ่งแล้วหรือ พี่ต้นคงจะมาทันไม่เคยพลาดอยู่แล้วนี่ ฉันยิ้มให้กับตัวเองเพื่อเป็นกำลังใจ นี่เราจะเดินไปเดินมาทำไม รู้สึกเมื่อยแหะ พร้อมสอดส่ายตามองหา ที่นั่งที่ใกล้ที่สุดกับรถปรับอากาศ VIP 24 ที่นั่ง  กรุงเทพฯ-เชียงใหม่
	อ๊ะ!! นั่นไง ฉันเดินไปทรุดนั่งข้างๆ ชายคนหนึ่งข้างๆ เขา มีกระเป๋าเป้สีดำ คงจะอายุเป็นรุ่นพี่ฉันแน่ๆ ฉันละความสนใจจากชายคนนี้ เริ่มสังเกตุเห็น ผู้คนที่ใช้ชีวิตกับการเดินทางของสถานีขนส่ง เดินกันขวักไขว่ บางนั่งรอ ส่งภาษาพื้นบ้านปนภาษาภาคกลาง และ ของสัมภาระหลากหลายรูปแบบ บ้างใส่กล่องกระดาษ ใส่ถุงปุ๋ย ใส่กะสอบ และแฟชั่นกระเป๋าเดินทางตามแบบ
ฉบับเจ้าของแตกต่างกันไป มองแล้วก็อดขำเสียไม่ได้ เป็นภาพที่ฉันไม่ค่อยได้เห็นนัก 
	อาจเป็นครั้งแรกที่ฉันมาที่นี่ เป็นการเดินครั้งแรกในชีวิตฉันที่ปราศจากพี่ต้น ปราศจากเพื่อนที่รุ้ใจรู้สึกตื่นเต้นมาทันที  ฉันมองดูตั๋วในมือ พร้อมกับมองไปบนรถ ที่นั่งฉันคงประมาณตอนกลางของตัวรถ  
                    เอ๊ะ!!!  แล้วด้านซ้ายมือของฉันเป็นใครกันนะ ชายหรือหญิง ชั่วแวบความรุ้สึก นึกกลัว ขึ้นมาทันที
           
	ผู้คนเริ่มทยอยขึ้นรถทัวร์  ตายละสิ!! พี่ต้น บ่ายโมงแล้วนะ รู้สึกหดหู่ใจ ทำไมนะมาไม่ได้หรือไงไม่น่ารับปากเราเลยนะรู้ทั้งรู้ไม่เคยไปไหนคนเดียวแทนที่จะมาให้กำลังใจ คนบ้า...ใจร้ายชะมัด ฉันแง่งอนกะตัวเองพร้อมกับหิ้วกระเป๋าเดินทางสีดำ ใบใหญ่พอประมาณ ใบโปรดที่พี่ต้นซื้อให้ ฉันไม่นำกระเป๋าไว้ในใต้ท้องรถ เหมือนกับคนอื่นๆ แต่ฉันหิ้วติดตัวไปไว้ด้านบนเหนือหัว ซึ่งตรงกับที่นั่งของฉัน ฉันนั่งเงียบ มองออกไปนอกหน้าต่าง มองหาวี่แววพี่ต้น ซึ่งตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจกับผู้ร่วมเดินทางที่มานั่งข้างๆ ฉันสักเท่าไหร่
รถกำลังเคลื่อนออก ฉันสูดลมหายใจ เข้าเต็มปอด พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ "ช่างเถอะ" ฉันหลุดปากออกเสียงออกไป....
	ระหว่างนั้น.... โอ้ พระจ้า....ฉันรีบโบกมือ เป็นสัญญาณ ปากใบบุ้ยเรียกพี่ต้น.. พี่ต้น..
	ฉันเห็นเขาถามหญิงคนหนึ่ง แล้วเธอชี้มาทางรถที่ฉันกำลังเคลื่อน พี่ต้นมองมาพอดี เย้!! ดีใจจัง เขาชู้โทรศัพท์ส่ายไปมา ฉันอ่านจากปากเขาได้ว่า แบตหมด รถติด โชคดีนะ... แล้วเขายกมือทำสัญลักษ์ข้างหู ฉันก็ตอบรับทำกลับ เป็นอันรู้กันว่าเด๋วโทรหากัน เขาโบกมือฉัน แค่นี้ฉันได้ยาชูกำลังขนาดใหญ่  ยิ้มเล็กยิ้มน้อยไม่ต่างไรกับคนบ้าๆดีๆ นี่เอง นั่งขำตัวเองแหะ
	ความสนใจของพี่ต้นหมดไปทันที พอเหลือบด้านซ้ายมือ เฮ้ย...หมอนี่คุ้นๆ ที่ไหนนะ อ๋อ..นายคนที่เราไปนั่งข้างๆ ระหว่างรอขึ้นรถ ฉันเล่ห์ไปมองเข้า จังหวะพอดีเขามองกลับมาพร้อมกับหัวเราะเบาๆ บ้าสิ!! มาหัวเราะเราทำไม ตายละสิ ปากกากะกระดาษฉันสำหรับจดบันทึกแก้เหงาไปเรื่อยเปื่อยระหว่างทางอยุ่ในกระเป๋าเดินทาง ทำไงดีละ... ไม่เกรงใจละ 
                 "คุณค่ะ รบกวนหน่อยนะค่ะ เด๋วเจนขอหยิบของในกระเป๋าหน่อยได้ไหมค่ะ"
                 "เหรอครับ ได้สิครับ" เขาขยับลุกขึ้นยืนแล้วฉันลุกมายืนข้างกับเขา เปิดกระเป๋าหยิบสิ่งที่ต้องการเขารอจนกว่าฉันนั่งเรียบร้อย เขาจึงนั่งลง   "ขอบคุณมากค่ะ คุณ..." "ไม่เป็นไรครับ ผมนพ ครับคุณเจน" ฉันไม่พูดอะไร ยิ้มตอบให้เท่านั้นเพื่อตัดบทสนทนา
	รถโดยสาร เดินทางไปได้สักพัก มารู้สึกตัวอีกที เพราะมีคนมาสะกิด ส่งกล่องน้ำผลไม้ให้ ซึ่งเป็น
บริการของรถทัวร์กระมั้ง นี่เวลา เสียงโทรศัพท์ฉันดัง มองนาฬิกา สี่โมงเย็นละ 
	"เจน พี่ต้นนะ แบตพี่หมด เลยโทรออกไม่ได้ รถติดมากด้วย เสียใจนะที่ไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนที่สถานี"
	"ค่ะ พี่ต้น เจนเข้าใจ ดีกว่าพี่ไม่มาเลยนะ เจนดีใจแล้วค่ะพี่เห็นหน้าพี่"
               	"พี่ คิดถึงนะ แล้วไงพี่จะโทรเป็นระยะนะครับคนดี"
	"ค่ะ เจนก็เช่นกันค่ะ โอเคนะ บายค่ะ"
	ต้องมาสะดุ้งเกือบสำลักน้ำผลไม้ "คุยกับแฟนเหรอครับ หน้าตาดี หล่อนะครับ" อ้าว แปลว่าหมอนี่ สังเกตุเห็นพี่ต้นมาส่งฉันด้วยสิ บ้าหรือป่าว ชายชมชายหน้าตาดี หมอนี่ แปลกๆ ท่าทางก็ไม่เหมือนพวกแอบนะ หรือไง  ฉันเล่ห์มองพร้อมกับเอี้ยวตัวไปทางริมหน้าต่าง ขนลุกขึ้นมาทันที "ค่ะ ขอบคุณที่ชม"  
	ระหว่างทางเขาชวนฉันคุย ฉันเพิ่งสังเกตุนี่เอง ว่าเขามีเขี้ยวและรักยิ้ม ดูน่ารักดีนะ ท่าทางก็ไม่เลว ร้ายอะไร ฉันพยายามค้นหาอาการตุ้งติ๊ง ขำจัง มะยักเจอแหะ เขาดูสุภาพและคุยเก่งนะ เวลาเขาหัวเราะรู้สึกดีจัง
ซึ่งขณะนี้รถจอดแวะพักทานอาหารมื้อเย็น ฉันเดินไปสั่งอาหาร เขาก็เดินไปสั่งแล้วมานั่งโต๊ะเดียวกับฉัน เขาเล่าว่าเขากำลังไปเยี่ยมญาติ ที่เชียงใหม่ แล้วถามว่าฉันจะไปที่ไหน ฉันบอกว่าฉันต้องมานั่งค้นงาน ที่ ม.เชียงใหม่ หาข้อมูลธรณีวิทยา เขาทำท่าสนใจ ฉันก็เล่าเรื่องงานที่ฉันทำและกำลังศึกษาอยู่ ฉันรู้สึกประทับใจเขามาแล้วสิอะไรกัน ทำไมเรารู้สึกดีกับชายแปลกหน้าคนนี้นะ.... 
	ระหว่างนี้ ฉันมองไม่เห็นวิวข้างทางแล้วละ ค่ำแล้วความมืดกำลังมาแทนที่ความสว่าง เสียง วีดีโอที่เป็นบริการ ในรถทัวร์ดังอยู่ตลอด มันเหมือนกับการกล่อมให้เคลิ้มหลับ อากาศในรถเริ่มเย็น ฉันรุ้สึกเพลียคงหลับไป รู้สึกว่า มีคนกำลังเอื้อมมือไปปรับช่องแอร์ปิดลง และ ดึงผ้าห่มมาห่มให้ฉัน ฉันไม่กล้าขยับตัวทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แต่กลับแอบยิ้มในใจ... ฉันไม่ทราบว่าตอนนี้ ถึงช่วงไหนแล้ว แต่เวลานี้...ฉันรุ้สึกมีความสุขกับความสุภาพ นุ่มนวลของชายแปลกหน้าชื่อ นพ คนนี้ ฉันแอบชำเหลืองมองเขา เขาหลับ ฉันปรับเก้าอี้มาสู่ท่า
ปรกติ คงทำให้เขาตื่น "ขอโทษค่ะ"  "ไม่เป็นไรครับ หลับสบายดีไหม" "ค่ะ สบายดีค่ะ นี่เป็นครั้งแรกที่เจน..."   เขาเสริมทันที   "ขึ้นรถทัวร์ ใช่ไหม ผมมองออกครับ"  พอมาถึงตรงนี้ ใจเต้นมาทันที อายจัง เขารู้ได้ไง
	
	 แต่ที่น่าใจหายมากกว่านั้น กับประโยคที่ว่า "เจน จำผมไม่ได้หรือ" คำถามต่างๆ ประดังถามตัวฉันเองทันที ระบบทุกส่วนรวมตัวกลั่นกรองค้นหาคำตอบ แล้วฉันไปรู้จักคุณตอนไหนเนี่ย "โทษนะค่ะ ทักผิดคนไหม"
เขาพูดบอกว่าจำได้แม่นยำ เจน ปริชุดา เรียนจุฬาฯ  ใช่ฉันซะด้วยสิ แล้ว นายนพ คนนี้เป็นใคร ฉันนึกเท่าไหร่ นึกไม่ออกสักที ฉันมองหน้าเขาอีกที ลักยิ้ม กับเขี้ยว นี้ คุ้นๆ ที่ไหนป่าวนะเรา  ทำไมสมองมึนไปหมดละ เขาเอ่ย
	"ผมจำได้ ยายสาวตัวแสบคนหนึ่ง ผมยืนมองชั้นบนอาคาร ยืนเขียนท้ายรถ ผม รีบลงมาอ่าน จำได้ไหม"   ถึงตอนนี้ มือเท้าฉันอ่อนเปลี้ยทันที อากาศที่เย็นกลับทำให้เหงื่อออกมาได้ กับเขาคนนี้ นี่เกือบ 10 ปี ที่ไม่ได้เจอหน้า กับข้อ ความที่ฉันเขียน ท้ายรถ เขาว่า "หัดสั่งแม่บ้าน ล้างรถซะบ้างนะ อ.มานพ" หลังจากนั้นทำให้ฉัน กับ อาจารย์คนนี้ ไม่ค่อยถูกกันบวกกับแอบปลื้มอาจาย์หนุ่มนิดๆ ระว่างที่ฉันใกล้จะจบเขาต้องได้ทุนไปศึกษาต่อต่างประเทศ ทำไมเขาเปลี่ยนไปจากเดิมเยอะทีเดียว ฉันจำไม่ได้เลย ฉันรีบยกมือ ขอโทษที่ผ่านมาเขากลับบอก เขารู้สึกดีด้วยซ้ำ และวันนี้เขาเห็นฉันตั้งแต่รอรถ และไม่คิดว่าจะได้มานั่งใกล้กัน 
                      เขาบอกคิดแต่ว่าจะหาโอกาสมาคุยด้วย  เขาบอกฉันเปลี่ยนไปเยอะ เรียบร้อยขึ้น ฉันยิ้มรับ พร้อมกับหน้าแดง ใครจะไปรู้บ้าง กับความในใจฉันที่หลงรักครูหนุ่มสมัยเรียน หาโอกาสแกล้งเพื่อจะคุย แต่นี่เขามาอยู่ตรงนี้...  เขายังบอกอีกว่าเขานึกถึงฉันตลอดที่ผ่านมาและนี่เขากลับมาเขาหวังที่จะเจอ และเขาก็ได้เจอจริงๆๆ ฉันอาจพูดได้เต็มปากว่า นี่คือรักครั้งแรกของฉันที่แอบชอบ ชายที่ชื่อนพสมัยเรียน  ฉีนระลึกจำได้เสมอ ความรุ้สึกดีๆๆ หวนกลับมาอีก
ครั้ง...  
	หัวใจแทบวาย อีกครั้ง "ผมชอบคุณนะ เจน ตั้งแต่ สมัยที่ผมเป็นอาจารย์พิเศษที่นั้น" พร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือฉัน ฉันรีบดึงมือกลับ 
	ใจฉัน เต้นไม่เป็นจังหวะ ฉันนั่งตัวแข็งทื่อ ไม่พูดไม่จาเลย ทีนี้ อาวละสิ ใจหวิวๆ ชอบกล ความร้อนแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายฉัน โอ้ย!!!! อยากกรี๊ดดังๆๆ เป็นการเดินทางที่แสนจะตื่นเต้น..เซอร์ไพร์ส  อะเมซิ่งจริ๊งๆๆ   พี่ต้นละ ตายละ ลืมเลย ไหนว่าจะโทรมา.... คนบ้าทำแต่งาน
  	 ฉันเอนตัวแกล้งหลับ เพื่อนยุติการสนทนา ภาวนาให้ถึงเชียงใหม่เร็ว ไม่อยากลืมตา หรือ ตื่นมาสนทนาไรอีก ขอถึงสถานีปลายทาง แล้วค่อยว่ากัน พี่ต้น พี่นพ พี่ต้น พี่นพ พี่ต้น .....
	แล้วฉันจะเลือกใครดีละ ทีนี้............พี่นพ....พี่ต้น.......พี่นพ... zZZ...Zzz..Z..zz.z