ขี้หมาหนึ่งก้อน

แก้วประภัสสร

        กี่วัน กี่เดือน ไม่ทราบได้ แต่รู้ว่า หลังเลิกงานชอบไปนั่งที่ๆหนึ่ง 
ที่นั่นลมพัดเย็นๆ  มีผู้คนเดินผ่านมามากหน้าหลายตา บางคนมารอคนรัก 
บางคนมานั่งคุยโทรศัพท์หาเพื่อนบ้าง บางคนแวะเพียงทานอาหาร
เสร็จก็ลุกเดินจากไป  บางคนก็จูงลูก จูงหลานมาเดินเล่น พาน้องหมามายึดเส้น
สะบัดขา เกาแกรกๆ ตามท่าที่ชอบ
  
       สามวันที่ผ่านมา ฉันได้พบกับหญิงชายคู่หนึ่งมานั่งตรงนั้น เวลาเดิม
เขาสองคนพูดคุยกันอย่างออกรส และมีเสียงหัวเราะเป็นระยะ ฉันก็พลอยยิ้มไปด้วย
 
       วันก่อนก็เช่นกัน ฉันแวะไปนั่งรับลมเย็นๆก่อนกลับบ้าน
หยิบนิตติ้งขึ้นมาถัก  แกว่งขาเล่นๆอย่างสบายอารมณ์ เวลาเป็นเวลาของฉัน
เป็นเวลาที่สบายๆ ไม่ต้องรีบร้อน ไม่ต้องหน้านิ่ว คิ้วขมวด  
        นั่งอยู่สักพัก เสียงหัวเราะของคนทั้งสองก็ดังขึ้นอีก
 แต่การหัวเราะครั้งนี้ ไม่ได้เกิดจากการสนทนากัน ฉันหันไปยิ้มให้คนทั้งสองและเธอก็ชี้ให้ฉันดู 
       ฉันละสายตา จากการถักนิตติ้ง นับ นิต นับเพิล แล้วก็ปล่อยก๊าก
แบบไม่ต้องอายใคร 55555
      " น้องดูสิ กองขี้หมาอะ ทีแรกพี่เห็นมัน ไม่รู้จะทำยังไง เลยเอาทรายมากลบไว้  รอให้แม่บ้านมาเก็บทิ้ง  ใครเดินผ่านมาก็เตะ 5555"
     
       เออ.แฮะ  จริงๆด้วย หากเดาไม่ผิดขี้หมาเพิงจะถูกกลบด้วยทราย เพราะยังมีกลิ่นทรายที่ปลิวมากับสายลมปะทะจมูกเล็กน้อย
        พี่แกปล่อยหัวเราะดังลั่น คนที่มานั่งแถวนั้น บางคนก็เอามือปิดปากหัวเราะ บางคนก็หัวเราะจนตัวโก่ง  ผ่านไปทุกอย่างเงียบ สองคนก็ยังหันหน้าคุยกันต่อ ส่วนฉันก็แกว่งขาเล่น ถักนิตติ้งต่อ
         สักพัก  " ว๊าย....ปะป๊า..ปะป๊าเตะขี้หมาๆๆ 55555 " เสียงเด็กตัวเล็กๆ
ที่เดินมากับคุณพ่อพูดซะดัง หนูน้อยหัวเราะดังลั่น 
          " ปะป๊า เหยียบขี้หมา 555 "  เธอหัวเราะชอบใจ
ส่วนผู้เป็นพ่อ ก็ยกมือทำท่าแขกหัวลูกสาว แล้วก็หัวเราะตามไปด้วย 
         " มาหัวเราะป๊า ป๊าไม่เห็นอะ "  
 พ่อลูกหัวเราะไม่หยุด พลอยทำให้ฉันผสมโรงไปด้วย แล้วฉันก็หันไปคุยกับพี่ผู้หญิงที่นั่งข้างๆว่า 
         " พี่คอยดูนะ หนูว่า กว่าแม่บ้านจะมาเก็บ ต้องมีอีกหลายคนเตะ หากระดาษมาเสียบไม้เขียนได้ดีปะ ว่า ขี้หมานะเฟร้ย 5555 " 
อีกแล้ว ทีนี้ไม่ใช่ขี้หมา แต่หัวเราะเพราะคำพูดของฉัน
         ยังไม่ทันจบการสนทนา ก็มีผู้ชายคนหนึ่ง ฉันเห็นเขาคุยโทรศัพท์
 หันซ้ายหันขวา เหมือนมองหาใครสักคน สักพัก 
" โผละ " เตะกองขี้หมาอย่างจัง   คราวนี้ลมพัดทรายที่กลบมาทางเรา
 รู้สึกเหม็นนิดๆ   แต่ดูเหมือนทุกคนก็ยังหัวเราะ โดยไม่ได้ออกอาการรังเกียจ-
ขี้หมาก้อนนั้นเลยแม้แต่นิด
          เมื่อทุกอย่างสู่ปกติ ฉันนั่งมองกองขี้หมาที่ถูกกลบด้วยทรายกองนั้น
  แล้วพูดกับตัวเองในใจว่า  อ้อนี่เองที่คนมักจะพูดบ่อยๆว่า 
       "   แค่เรื่องขี้หมา"  
         บางครั้งแค่เรื่องขี้หมาก็ทำให้หลายๆคนหัวเราะได้ 
         บางครั้งก็เรื่องขี้หมาอีกนั่นแหละที่ทำให้ผู้คนถึงกับลุกขึ้นมาทะเลาะกัน บาดหมางกัน จนบางครั้งแทบไม่อยากมองหน้ากันก็มี
         แต่ฉันกลับขอบคุณเจ้าหมาตัวนั้น ถึงมันถ่ายผิดที่ ผิดทางไปหน่อย
แต่มันก็ทำให้ผู้คนหัวเราะ มีความสุข ไม่มากก็น้อย
          กลิ่นขี้หมาแม้จะถูกลมพัดมาปะทจมูก นั่นมันก็แค่ชั่วคราว
เดี๋ยวลมก็พัดพาไปที่อื่นเอง หรือไม่ก็หายไปกับกาลเวลา
แต่สิ่งที่ยังอยู่คือความรู้สึกของผู้คนได้พบ ได้เห็น ได้หัวเราะ 
 
      แหละฉันเชื่อว่า แม้จะผ่านเวลาไปนานสักเพียงไหน 
" แค่ขี้หมาก้อนเดียว" ก็ยังจะคงอยู่ในความทรงจำของทุกคนเสมอ
  
        แล้วคุณละคะ.. มีความทรงจำที่ดีในแต่ละวันหรือเปล่า ?
            *แก้วประภัสสร*