* แดนพิศวง ตอน ๓ *

แก้วประเสริฐ


                                แดนพิศวง ตอนที่๓
                               (เค้ามูลแห่งดวงแก้ว)
    ชายฉกรรจน์ที่แต่งกายชุดสีแดงพลันก็เอ่ยขึ้นว่า
    “แต่มาบัดนี้ดวงแก้วยอมรับ  นับว่าฟ้าดินยังเมตตาแก่พวกข้าพเจ้า
เมตตาไว้ที่มิต้องค้นหาอีกต่อไปขอรับ”
   “อีกอย่างหนึ่งการแต่งกายของท่านที่เราถามไว้ ยังไม่เห็นแจ้งแก่เรา
เลยว่าทำไมถึงไม่เหมือนกัน อีกอย่างหนึ่งตามนัยที่ข้าพเจ้าคิดไว้คง
จะหมายถึงดวงแก้วทั้งสามกระมัง???....”
   “ที่คุณชายคาดเดาไว้ไม่ผิดหรอก คือข้าพเจ้าทั้งสามแต่งกายนอกจาก
บ่งถึงฐานะตำแหน่งแล้ว ยังหมายถึงดวงแก้วอีกด้วย  อีกดวงจะมี
ประกายสีทองล้อมรอบไปด้วยมรกตสีเขียวเข้มในรูปดาวหกแฉกซึ่ง
ตัดกันคล้ายรูปสามเหลี่ยมสลับขั้วกันเป็นภาพด้วยดาวภายในเป็น
รูปวงกลมบรรจุด้วยพลังงานแสงสีทองอร่ามซึ่งพวกเราเรียกกันว่า
ดวงแก้วมรกตสีทอง  เพราะมีประกายทองแผ่ขยายครอบคลุมด้วย
มรกตที่เปล่งประกายสีเขียวเข้มเปี่ยมด้วยพลังงานเสริมอีกด้วย
พวกข้าพเจ้าก็คอยติดตามใช้พลังงานจิตนำทางแต่ไม่สำเร็จขอรับ
เพียงแค่ได้ดวงแก้วสุริยันต์จันทรา ส่วนดวงแก้วอันเป็นหัวใจของ
ดวงแก้วทั้งสองนั้น สาปสูญหายไปค้นหายังไม่พบขอรับคุณชาย”
   “หมายความว่าเสื้อเกราะสีแดงหมายถึงดวงแก้วสีแดง สีเหลืองนวล
ใยคงหมายถึงดวงแก้วทั้งสองที่อยู่ภายในร่างกายข้าพเจ้ากระมัง แต่
เอ๊ะ!!!????...หากได้มาแล้วจะมีที่อยู่อีกหรือ???....”
   “หากมาดแม้นดวงแก้วดวงนี้ได้มาแล้วที่อยู่จะเปิดออกรับเองขอรับ
จะไม่มีลักษณะเหมือนดวงแก้วทั้งสองดวงหรอก  ด้วยพลังงานของ
จักรวาลจะมารวมตัวกันในจุดที่ดวงแก้วทั้งสามดวงส่งมารวมตัวกัน
ไม่ว่าสิ่งใดๆในโลกนี้หาที่จะต้านทานได้อีก เว้นแต่จะเกิดปรากฏ
การณ์ดังที่แล้วมาเท่านั้นเองขอรับท่านชาย”
   “แล้วดวงแก้วดวงนั้นมีชื่ออะไรล่ะ  เห็นท่านบอกว่าสองดวงนั้นมี
ชื่อว่า สุริยันต์จันทรา  ดวงที่สามมีชือใดฤา???...หรือว่า????.....”
   “อันดวงแก้วดวงที่สามนี้จะมีพลังฤทธิ์เหนือกว่าดวงแก้วทั้งสองมี
นามว่า มรกตสีทอง ด้วยรายล้อมด้วยแฉกที่ตัดกันเป็นรูปดวงดาวล้วน
แล้วต่างประดับด้วยมรกตสีเขียวเข้มตรงวงกึ่งกลางของดวงดาวหกแฉก
นั้นจะเป็นวงกลมของสีทองเข้มดุจทองคำมิปานแต่มีประกายคุณค่ายิ่ง
กว่าเมื่อทั้งมรกตและสีทองแสดงพลานุภาพขึ้นคราใด จะล้วนขจาย
เปล่งประกายรวมกับดวงแก้วสุริยันต์จันทราเข้ากันแล้วจะมีอำนายสูง
ล้ำนัก จะหาสิ่งอื่นใดต่อต้านมิได้ ดังที่แจ้งลักษณะให้ทราบไว้ตอนต้น
แล้วขอรับคุณชาย”
   “เอาล่ะๆๆๆ!!!....ถึงพวกท่านจะกล่าวอย่างไรในเมื่อท่านปฏิบัติ
เช่นนี้เห็นที่ว่าเราจะไม่รับปากก็ไม่ได้เสียแล้วล่ะ ไหนล่ะตำราที่ท่าน
ว่าไว้เราอยากจะศึกษาเสียหน่อย บอกตรงๆว่าอย่างอื่นเราไม่สนหรอก
นอกจากหนังสือตำราที่ท่านกล่าวไว้เท่านั้นแต่ก็จะรับคำหากได้ศึกษา
ค้นคว้าให้ถ่องแท้เสียก่อนนะ”
หลังจากที่ได้รับฟังคำของชายหนุ่มจนจบ   ทั้งสามหันมามองหน้ากัน
   แต่แล้วชายที่แต่งกายเครื่องแบบเกราะโบราณสีทองก็ประคอง
มอบตำราให้แก่ชายหนุ่มสี่เล่ม  ชายหนุ่มมองดูก็ยิ่งงงสงสัยยิ่งนักอะไร
หนังสือทั้งสี่เล่มกว้างใหญ่ไม่เกินฝ่ามือเลยมองดูคล้ายๆกับกล่องสี่
เหลี่ยมมิปาน   เมื่อชายหนุ่มยืนมือไปรับมาแล้วตีสีหน้างุนงงนัก แต่
ผู้ส่งมอบไม่กล่าวอะไร  เขารับมาดูช่างเบาๆยิ่งนักทั้งๆที่หนังสือนั้น
ค่อนข้างหนามากและเล็กอย่างน้อยก็คงจะมีน้ำหนักบ้าง แต่นี่กลับ
เบาหวิวๆ  แล้วเราจะอ่านได้อย่างไรหนังสืออักษรคงจะตัวเล็กๆมากๆ
เห็นทีจะต้องอาศัยแว่นขยายเสียแล้วชายหนุ่มรำพึงในใจ
   ครั้นชายเสื้อเกราะสีทองมอบหนังสือให้แล้วก็ถอยหลังออกมาแล้ว
ทั้งหมดก็กล่าวคำอาลาทันที
   “ภาระหน้าที่ของพวกข้าพเจ้าสิ้นสุดแล้วต่อไปเป็นหน้าที่ของคุณชาย
แล้วขอรับ  ไปศึกษาไว้ก่อนหากวันเพ็ญสิบห้าค่ำเพ็ญกระจ่างขอให้
คุณชายมายังสถานที่นี่ เพื่อร่ำเรียนวิชาการต่อสู้จากพวกข้าพเจ้าด้วยเถิด
พวกข้าพเจ้าขอลาไปก่อนแล้วขอรับคุณชาย”
   “อ้าวๆๆๆจะไปแล้วหรือ  ไปทั้งที่ข้าพเจ้าเองก็ยังสงสัยอะไรมากมาย
นักอย่างนี้หรือ????....”
   “แล้วคุณชายจะประจักษ์กับตัวเองหรอกขอรับ  พวกข้าพเจ้าไปก่อน
แต่อย่าลืมที่ข้าพเจ้ากล่าวกับคุณชายไว้ พบกันอีกตามวันดังกล่าวเวลา
เดิมนะขอรับ”
   “ในเมื่อท่านจะไปแล้วก็ตามใจเถอะนะ ข้าพเจ้าไม่ลืมหรอกเพ็ญ
จันทร์สิบห้าค่ำนะ”
   “ขอรับคุณชาย พวกข้าพเจ้าไปก่อนล่ะ”
   แล้วร่างทั้งสามทำความคาราวะชายหนุ่มแล้วยืนขึ้นมา ถอยหลังแยก
กัน  ชายหนุ่มมองดูก็ตกตะลึงเมื่อพบว่า  ขนหลากสีสวยด้านล่างนั้น
ฉับพลันงอกออกมากกว้างใหญ่ช่างงดงามอะไรเช่นนี้ พร้อมกันหมด
ทั้งสามคน แล้วร่างนั้นปีกก็กระพือขึ้นบังเกิดกระแสลมหมุนเวียนจน
เสื้อผ้าชายหนุ่มพลิ้วไหวไปๆมาๆ ร่างทั้งสามก็ลอยขึ้นจากพื้นแล้วพุ่ง
เหินไปสู่ยังดวงจันทร์ทันที  เขาแลตามไปตลอดเวลาไม่กระพริบตา
จนร่างทั้งสามเป็นจุดเล็กๆหายไปในฟากฟ้าท่ามกลางดวงจันทร์ลับ
หายไป   ชายหนุ่มคิดถึงคำที่เขารับสัญญาไว้ก็ยิ่งสร้างความหนักใจแก่
เขาเป็นอันมาก เราจะทำได้หรือท่านช่างเชื่อมั่นเราได้อย่างไรเล่า???...
 เราเองหรือยังไม่เคยท่องเที่ยวไปไหนๆเลยนอกแต่ขลุกอยู่ในห้อง
ตำราพร้อมที่นอนเท่านั้นเอง  ยิ่งคิดยิ่งหนักใจยิ่งขึ้น  พลางสลัดหัวไปๆ
มาๆเหมือนดังไล่ความนึกคิดให้ออกไปหนีบหนังสือไว้แล้วสาวเท้า
เดินจากไปจากสถานที่นี่ทันที
    เมื่อเดินไปในบ้านก็พบบรรดาสาวรับใช้ยินคอยต้อนรับอยู่แล้ว
พลางหญิงแม่บ้านก็เอ่ยปากว่า
   “ม่อมให้คนไปตามหาคุณชายหลายๆที่ กลับมาแจ้งว่าไม่พบคุณชาย
ก็ให้เป็นห่วง และได้จัดโต๊ะอาหารเตรียมไว้แล้วล่ะเจ้าค่ะ”
   “นี่แม่ม่อม???....แล้วพี่นิวัฒน์คงจะออกไปแล้วกระมัง???...”
   “เจ้าค่ะคุณชายไปนานแล้วหลังจากทานอาหารเสร็จตั้งนานแล้วเจ้า
ค่ะ  และยังถามถึงคุณชายเลยพวกม่อมไม่รู้  เห็นคุณชายหัวร่อลั่นแล้ว
ก็เดินออกไป   โดยไม่กล่าวอะไรอีกเลยด้วยเพื่อนๆเขามารับด้วยล่ะ”
   ชายหนุ่มไม่กล่าวอะไรอีกพลางเดินไปยังห้องอาหารทันทีโดยมี
แม่บ้านเดินตามหลังเขาไป    ครั้นถึงจึงนั่งลงที่โต๊ะอาหารวางหนังสือ
ทั้งสี่เล่มไว้ข้างๆตัว  เอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำที่แช่น้ำเข็งไว้มายกขึ้นดื่ม
   ส่วนแม่บ้านก็ยกจานมาแล้วตักข้าวๆเสริฟให้ทันที  ชายหนุ่มวางแก้ว
น้ำแล้ว ก็รีบทานอาหารไม่รอช้าเพื่อจะได้กลับไปห้องเพื่ออ่านหนังสือ
ที่เขาได้รับมาใหม่ๆ  ยายม่อมแม่บ้านซึ่งยืนคอยรับใช้อยู่ข้างๆโต๊ะ
อาหารพลางมองดูแต่ไม่สงสัยอะไรเพราะปกติตามวิสัยคุณชายเล็กเห็น
เป็นเรื่องธรรมดาเห็นมาจนเคยชินเสียแล้ว ผิดกับวันนี้เท่านั้นที่คุณชาย
รีบทานอาหาร ทุกๆครั้งจะอ่านไปทานอาหารไปตลอดเวลาเสมอๆ
   ครั้นชายหนุ่มละจากโต๊ะอาหารแล้วก็รีบเดินไปที่ห้องส่วนตัวทันที
เมื่อเข้าไปในห้องก็รีบปิดประตูไว้ หลอดนีออนเป็นพวงช่อ ย้อยลงมา
เป็นรูปดอกไม้ต่างๆภายในบรรจุไว้ด้วยหลอดนีออน  ส่งแสงนวล
ส่องมาเจิดจ้า เนื่องจากแม่บ้านได้เข้ามาดูแลแล้วคงเปิดไว้ให้ ชายหนุ่ม
ตรงไปยังเตียงนอนหยิบหนังสือทั้งสี่เล่มค่อยๆเลือกเล่มที่เรียงซ้อน
ตามลำดับที่ได้รับมอบหมายมา หนังสือดูออกจะเก่าเอามากๆเสียด้วย
หน้าปกเป็นหนังสือโบราณเขาพยายามทบทวนที่ร่ำเรียนมาก็ไม่เคย
พบเห็นมาก่อนเลย พลางนึกในใจแล้วเราจะอ่านได้อย่างไรกันเล่าแต่
แล้วคล้ายๆมีกระแสชนิดหนึ่งพวยพุ่งออกมาจากเบื้องหลังเขาแล่นไป
สู่ยังสมองด้านบน  จากความมึนงงแต่แรกก็แปรเปลี่ยนไปทำให้เขา
มองไปยังตัวหนังสือหน้าปกอีกครั้งหนึ่ง  ทันใดเขาก็สามารถอ่าน
หนังสือและรู้ความหมายได้อย่างแจ่มแจงชัดเจน เขานึกหากไม่ได้
พลังจากดวงแก้วเบื้องหลังเขาแล้ว คิดว่าคนบนโลกนี้คงจะไม่สามารถ
อ่านหนังสือบนหน้าปกนี้ได้อย่างใดเลย เขาผ่านการศึกษาค้นคว้าจาก
งานด้านอักษรทั้งเก่าและใหม่เกือบทุกๆประเทศมาแล้ว 
ไม่ว่าจะเป็นภาษากรีกโบราณ โรมัน มายา นาคา หรือตัวหนังสือใดๆ
เขาศึกษาค้นคว้ามาหมดสิ้นสามารถอ่านและเขียนได้เป็นอย่างดี  แต่นี้
หากไม่ได้รับพลังงานชนิดหนึ่งที่รวมอยู่ในร่างกายเขามาช่วยทำเร่งแล้ว
ให้สมองเขาเกิดสิ่งที่แปลกประหลาดขึ้น คิดว่าไม่สามารถอ่านได้หาก
คนอื่นมาพบเห็นก็ตามย่อมไม่สามารถอ่านหนังสือเหล่านี้ได้ของคนบน
โลกนี้แน่นอนเขาคิด หรือว่าภายในนั้นตัวหนังสือจะเล็กมากเกินกว่า
สายตาจะอ่านได้กระมัง แต่นั่นหาใช่สาเหตุด้วยเขานำแว่นขยายมาส่อง
ขยาย   ด้วยการขยายของเล็นซ์ที่เขามีพร้อมอยู่เสมอภายในห้องของเขา
  ทันใดนั้นเองสิ่งที่ไม่คาดคิดสร้างความประหลาดใจแก่ชายหนุ่มมาก
นัก จากบรรดาหนังสือเหล่านั้น  จากหนังสือบรรดาที่เล็กเท่าฝ่ามือเขา
เมื่อถูกชายหนุ่มจับต้องพลันก็ขยายใหญ่ขึ้นความกว้างขนาดหนึ่งฟุตนิ้ว
ยาวประมาณหนึ่งฟุตนิ้วครึ่งทันที  จนชายหนุ่มต้องรีบถอยหลังออกมา
จากหนังสือทั้งสี่เล่มทันที  คอยจนกว่าการขยายตัวจะสิ้นสุดลงเมื่อแน่
แก่ใจแล้วจึงค่อยๆเข้าไปหาหยิบหนังสือเล่มแรก  เปิดพลิกทันทีสร้าง
ความมึนงงแก่ชายหนุ่มมากทันที ด้วยหนังสือภายในนั้นไม่มีอักษรใดๆ
ทั้งสิ้นล้วนเป็นกระดาษค่อนข้างเก่าๆมากๆด้วยเนื้อสีออกสีน้ำตาลแล้ว
ว่างเปล่า  สร้างความงุนงงสงสัยยิ่งนักหรือว่าจะซ่อนเร้นสิ่งใดไว้หาก
ไม่มีตัวหนังสือจะอ่านได้อย่างไรกัน   จึงค่อยๆลูบฝ่ามือลงไปบน
กระดาษที่ว่างเปล่านั้น ทันใดก็เกิดสิ่งสร้างความประหลาดใจยิ่งขึ้นเมื่อ
มองแลไปก็เห็นตัวหนังสือที่ผุดจางเลือนลางค่อยๆเด่นชัดขึ้น
   แปลกๆๆจริงๆเป็นการพิสดารยิ่งนักหากเราไม่เอาฝ่ามือทดลองลูบ
แล้วก็คงจะจนปัญญาจริงๆนะ  ดังนั้นเขาเริ่มต้นลูบไล้ไปยังหน้าที่ว่าง
เปล่านั้นทั้งสี่เล่มทันที  ก็ปรากฏตัวหนังสือขึ้นมาทั้งหมดล้วอักษร
แปลกๆและมีภาพประกอบอีกด้วย เป็นภาพที่เขาไม่เคยพบเห็นมา
ก่อนเลยในการค้นคว้าของเขามาแล้วทั้งสิ้น
   เขานึกในใจว่าช่างประหลาดมหัศจรรย์ยิ่งนักในการเก็บรักษาของนี้
ไว้ ทำให้นึกถึงสมัยเด็กๆเคยเล่นโดยการเอาน้ำกระเทียมมาเขียน
หนังสือตามที่ได้ศึกษามา แล้วส่งให้คุณพ่อคุณแม่อ่านเมื่อท่านรับมาก็
งุนงงแล้วก็หัวร่อแก่เขาทันที   พลางคุณพ่อหันไปสั่งให้แม่บ้านจุด
เทียนไขมาเล่มหนึ่ง แล้วก็ค่อยๆเอากระดาษที่เขาเขียนไว้ลนกับ
ไฟนั้นทันที  อักษรที่เขาเขียนอวยพรคุณพ่อคุณแม่ก็ปรากฏขึ้นเป็นรอย
สีน้ำตาลเจือจาง เขาหายความสงสัยว่าเหตุใดคุณพ่อคุณเมื่อมองหน้า
เขาเช่นนี้ต่างพากันหัวร่อขึ้นทันที  แล้วกล่าวขอบใจเขาที่อวยพรให้
ท่านประสพแต่ความสุขอายุมั่นขวัญยืนชั่วกาล   รู้ได้อย่างไรถึงวิธีนี้
หรือว่าท่านเคยเล่นมาก่อน จนกระทั่งท่านทั้งสองบอกว่าพ่อและแม่
สมัยเด็กๆนั้นเล่นมาแล้วล่ะ  ครั้นเห็นกระดาษของลูกก็รู้ได้ทันที
แต่อักษรภายในหนังสือนี้ไม่เหมือนการเล่นของเขาสมัยเด็กๆ......
   คงจะเหมือนการเก็บตัวหนังสือคล้ายคลึงกัน ชายหนุ่มคิดแต่ทว่า
การเก็บนี้พิสดารยิ่งกว่า ด้วยไม่ต้องใช้ความร้อนช่วย  เพียงแค่อาศัย
ผ่านการลูบไล้เท่านั้น   อักษรก็ปรากฏขึ้นแล้วยิ่งสร้างความสงสัยแก่
เขายิ่งนัก  จึงทดลองปิดหนังสือลงอีกแล้วลุกขึ้นถอยห่างออกไปรอ
เวลาผ่านสักสักครู่หนึ่ง   ก็เข้ามาเปิดหนังสืออีกครั้งก็พลันพบว่า
กระดาษนั้นกลับปราศจากตัวหนังสือใดๆทั้งสิ้น   เพื่อความเชื่อมั่น
จึงนำหนังสือนี้ออกจากห้องไป   แล้วพลันก็เรียกแม่บ้านทันที
   “แม่ม่อมอยู่ไหนหรือ  ขอพบตัวหน่อยซิแม่ม่อม”
   “อยู่เจ้าค่ะ....กำลังตรวจสอบสิ่งของอยู่เจ้าค่ะ”
    แล้วร่างของหญิงกลางคนก็ก้าวเข้ามาพบชายหนุ่มทันที
   “มีอะไรหรือเจ้าค่ะคุณชาย  ต้องการอะไรอีกหรือเจ้าค่ะ”
   “ไม่หรอกจ้าแม่ม่อม  อยากจะให้แม่ม่อมดูหนังสือเล่มนี้สักหน่อย
เท่านั้นเองจ๊ะ   แม่ม่อมเห็นอะไรหรือเปล่าล่ะ???...พลางยื่นหนังสือ
ส่งไปให้แม่ม่อมแม่บ้านทันที
   หญิงแม่บ้านรับหนังสือมาก็เปิดออกดูทุกๆแผ่นก็งงพลันหันไปกล่าว
กลับชายหนุ่มว่า
   “ในหนังสือนี้ไม่มีอักษรใดๆนี่เจ้าค่ะ  เป็นเพียงกระดาษว่างเปล่าเท่า
นั้นเองเจ้าค่ะ”
    ชายหนุ่มยิ้มพลางปรารภย์ขึ้นว่า
   “แม่ม่อมลองเอามือลูบไปที่กระดาษที่ว่างเปล่าทุกๆแผ่นซิจ๊ะ”
   หญิงแม่บ้านก็ปฏิบัติตามคำสั่งทันที  แต่ก็เหมือนเดิมจึงรายงานว่า
   “ก็เหมือนเดิมนี่เจ้าค่ะ  ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนแปลงอะไรเกิดขึ้นเลย”
   “เท่านั้นแหละแม่ม่อม ขอบใจมากนะไปทำงานต่อได้แล้วล่ะ  ส่ง
หนังสือคืนมาได้แล้วล่ะ”
   ชายหนุ่มยิ้มไม่กล่าวกระไรรับหนังสือจากแม่บ้านมาแล้วก็รีบเดินเข้า
ห้องของตนทันที...........................
                            แก้วประเสริฐ.

Cartoon_Animation_08.gif1139348gm3744qpip.gif76.gif				
comments powered by Disqus
  • อนงค์นาง

    19 กุมภาพันธ์ 2555 16:35 น. - comment id 128503

    ตามมาอ่านค่ะครู
    
    36.gif36.gif36.gif29.gif
  • แก้วประเสริฐ

    19 กุมภาพันธ์ 2555 17:55 น. - comment id 128505

    36.gif16.gif36.gif
    คุณ อนงค์นาง
    
          อันเรื่องนี้นั้นครูวางจินตนาการไว้แล้วเป็น
    เรื่องที่น่าติดตามเรื่องหนึ่งจ้า รักศิษย์เรามากเสมอๆ
    
                    16.gifแก้วประเสริฐ.16.gif
  • กิ่งโศก

    23 กุมภาพันธ์ 2555 17:07 น. - comment id 128526

    ครู เขียนเหมือนเอาสองอย่างคือวิทยาศาสตร์ และไสยศาสตร์ รวมกันนครับ
  • แก้วประเสริฐ

    23 กุมภาพันธ์ 2555 19:58 น. - comment id 128530

    36.gif16.gif36.gif
    คุณ กิ่งโศก
    
          ใช่แล้วจ้าระหว่างอำนาจของพลังงานกับอำนาจ
    ของเวทย์มนต์ที่ลึกล้ำกว่าไสย์ศาสตร์อีกจึง
    เป็นการต่อสู้ชิืงไหวชิงพริบกัน  เพราะอำนาจ
    เวทย์มนต์ก็อาศัยพลังจิตก่อกำเนิดพลังงาน
    นั่นซิครูถึงบอกว่า  งานเรื่องนี้ไม่ธรรมดายากจริงๆ
    นะ  รักศิษย์เรามากเสมอ
    
                 16.gifแก้วประเสริฐ.16.gif

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน