อทิสมานกาย ๑๐๗

แก้วประเสริฐ

               ๐ อทิสมานกาย  ๑๐๗ ๐
   เมื่อรถวิ่งผ่านออกนอกเมืองมาได้ระยะหนึ่ง  รถโดยสารก็เริ่มชะลอ  เสี่ยเล้ง
หันไปมองข้างหน้ากระจก เนื่องจากมันนั่งหลังคนขับกั้นเพียงสองเก้าอี้เท่านั้น
ดังนั้นมันจึงมองเห็น  มีผู้หญิงสาวคนหนึ่งกวักมือเรียกรถเพื่อจะโดยสารไปด้วย
ดังนั้น  เมื่อรถจอดสนิทร่างหญิงสาวแสนสวยก็ก้าวขึ้นมาพร้อมของสัมภาระนิด
หน่อยเพียงแค่กระเป๋าสพายเท่านั้น 
   ด้วยเป็นเวลาสางแล้วหล่อนนับว่าเป็นสาวสวยมากทีเดียว  ทำให้เสียเล้งซึ่งมี
นิสัยเจ้าชู้มากด้วยราคะภาวนาให้หล่อนมานั่งใกล้ๆมัน ด้วยยังมีที่เหลืออีกไม่
เท่าไหร่นัก  รถก็จะเต็มคันเหมือนฟ้าจะเข้าข้างมัน เจ้าหล่อนก็เดินในขณะรถ
กำลังออกวิ่งมานั่งเคียงข้างเสี่ยเล้งทันที   เสี่ยเล้งนึกกระหยิ่มใจนัก   ฟ้าเริ่มจะ
มีแสงสว่างเพิ่มขึ้นมาก  เสี่ยเล้งคิดว่าก่อนจะถึงกรุงเทพฯก็ต้องเป็นพรุ่งนี้ตอน
สายๆถึงจะถึงที่หมายมัน   จึงแสร้งทำท่าวางขรึมส่วนเจ้าหล่อนเมื่อก่อนนั่งนั้น
หันหน้ามายิ้มกับมัน  เหมือนขออนุญาตนั่งร่วมด้วยเสี่ยเล้งยิ้มตอบแล้วก็หันหน้า
ไปทางหน้าต่างด้านนอก  เสียงหวานถามขึ้นว่า
   “คุณอาจจะไปไหนหรือค่ะ ขอหนูนั่งด้วยคนนะค่ะคุณอา”
   “ไม่เป็นไรหรอกจ้าแม่หนู  เพราะใครๆจะนั่งก็ได้ไม่ต้องขออนุญาตหรอกจ้า”
   “ขอบคุณค่ะคุณอา”
      แล้วหล่อนก็ก้มหน้าเปิดกระเป๋าหญิงหนังสือเล่มเล็กๆ เข้าใจว่าเป็นนิยายมา
นั่งอ่านไม่กล่าวอะไรอีก   เสี่ยเล้งชำเลืองตามองเป็นนิยายเกี่ยวกับเรื่องผีหัวขาด
ก็คิดในใจว่า  แปลกๆๆจริงแม่หนูคนนี้ปกติแล้วมักจะนิยมอ่านหนังสือเกี่ยวกับ
นวนิยาย  แต่เหตุใดหล่อนจึงชอบอ่านเรื่องเกี่ยวกับผีๆสางๆ   ทำให้มันนึกย้อน
ว่าลูกน้องที่มันพึ่งหลบหนีมานั้นบอกว่ามีพวกผีร่วมในการทำลายล้างงานมัน
ด้วยก็ให้สะดุ้งขนลุกเกลียว   เสี่ยเล้งจึงหันมาถามทันทีว่า
 
   “แม่หนู่นี่แปลกนะชอบอ่านเรื่องผีสางๆ ไม่กลัวหรือไรเห็นส่วนใหญ่เขา
มักจะอ่านนวนิยายเกี่ยวกับเรื่องรักๆใคร่ๆทั้งนั้น”
    เจ้าหล่อนเงยหน้ายิ้มตอบว่า
   “หนูอ่านหมดเสียเบื่อแล้วล่ะคุณอา เลยเปลี่ยนแนวเสียบ้างอะไรๆจะดีขึ้นบ้าง
  กลัวนะกลัวหรอกนี่ยังมีอีกเล่มหนึ่งคุณอาเอาไปอ่านฆ่าเวลาเล่นๆไหมล่ะ
ค่ะ???....”
   “ไม่หรอกจ้าแม่หนู  อ่านคนเดียวเถอะ  อาไม่ค่อยชอบเรื่องเหล่านี้ด้วย”
เสี่ยเล้งตอบ แค่รอยยิ้มแก้มบุ๋มทั้งสองข้างก็ทำให้เฒ่าเจ้าเล่ห์ถึงกับตลึงในความ
งามของเจ้าหล่อนเสียให้ได้  แต่ถามว่า
   “แล้วหนูชื่ออะไรหรือจ๊ะ”
   “เรียกหนูว่าน้อย  ก็แล้วกันคุณอา  แล้วคุณอาล่ะชื่ออะไรหรือ
   “อาชื่เล่นว่า เล้ง   ส่วนชื่อจริงๆนั้น วรพจน์  อิ้วเจริญกิจ จ๊ะแม่หนู”
    “ถ้าอย่างนั้นหนูขอเรียกว่า อาเล้งก็แล้วกันนะ หากจะอ่านบอกหนูจะหยิบมา
ให้คุณอาค่ะ”
    “ไม่เป็นไรหรอกอาจจะมองทิวทัศน์  แถวนี้สวยต้นไม้แยะภูเขาก็มากเสียด้วย
ช่างสวยจริงๆนะ แล้วไม่หนูไม่ดูบ้างเลยหรือ”
   “ไม่หรอกค่ะคุณอา หนูอยู่บ้านป่ามานานแล้ว มีทั้งน้ำตก นกร้องไพเราะมากๆ
ยิ่งน้ำตกนั้นส๊วยสวยมากจริงๆนะคุณอา”
   “งั้นอ่านตามสบายเถอะนะแม่หนู”
    มันแสร้งวางฟอร์มทำเป็นไม่สนใจทั้งๆที่ใจมันเต้นไม่ปกติ  หล่อนช่างสวย
จริงๆ  แล้วมันก็หันไปมองทิวทัศน์ต่อไป แสร้งทำเป็นไม่สนใจอะไรๆทั้งสิ้น
   รถวิ่งคดเคี้ยวไปมาบ้างขึ้นเขาลงเขาไปตามไหล่เขาจวบจนมืดค่ำ  เสี่ยเล้งคิดว่า
คืนนี้แหละ   หันไปมองดูเจ้าหล่อนเห็นเก็บหนังสือไว้ในกระเป๋าแล้วแล้วเอน
กายพิงพนักเก้าอี้นอนหลับตาพริ้ม   เสียงหมาป่าหอนอย่างโหยหวน
   “โบ๊วๆๆๆๆๆ!!!!!???.....”
    อย่างต่อเนื่อง  อะไรว๊ะแถวในป่านี้มีหมาด้วยหรือมันคิดคำนึงพลาง เขาว่าหาก
หมาหอน โบราณว่าจะมักเจอผี  ทันใดนั้นกลิ่นน้ำอบร่ำไทยก็โชยมาเข้าจมูกมัน
เป็นกลิ่นคล้ายๆเขาอาบน้ำศพกัน  มันมาจากไหนว๊ะกลิ่นนี้เสี่ยเล้งรำพึงกับตัวเอง
หันไปมองสาวเจ้าหรือก็ทั้งสวยหลับตาพริ้ม  เพราะตอนนี้มันตกค่ำแล้ว รถก็ยัง
วิ่งต่อไปเรื่อยๆ  จนเสี่ยยกนาฬิกาดูนี่ก็เที่ยงคืนไปแล้ว    จึงแสร้งเอนพนักทำเป็น
หลับแล้วแกล้งส่งเสียงกรนเบาๆ  สักพักมันก็ค่อยๆเอามือมันวางยังหน้าตักเจ้า
หล่อนซึ่งนุ่งกางเกงขาสั้นรัดรูป เสี่ยเล้งหรี่ตามองมันช่างขาวอวบเสียนี่กระไร
   นี่หากเป็นที่กรุงเทพฯล่ะ ฮึ่ม???นางนี้ไม่รอดกูแน่มันคิด แต่เมื่อเอามือวางบน
ขาขาวอวบนั้นหล่อนก็ทำเฉยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  คราวนี้มันแสร้งป่ายไป
ยังบนหน้าอกเจ้าหล่อน  ได้ยินเสียงหล่อนกรนเบาๆไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ 
  
    เสี่ยเล้งยิ่งได้ใจใหญ่ คิดว่าจะลองขยำดูสักหน่อยแต่ ทันใดนั้นหล่อนก็ลืมตา
ขึ้นมองมาทางเสี่ย  แล้วยิ้มพลางถามว่า
   “เป็นอะไรไปหรือคุณอา แล้วยกมือเอาออกมาวางข้างๆ เสี่ยเล้งลืมตาทันทีแล้ว
เสี่ยเล้งรีบแก้ตัวทันทีกล่าวว่า
   “ขอโทษแม่หนูนะอาหลับไปละเมอ  ปกตินอนที่บ้านมักจะเปะปะไปเรื่อยๆ
ล่ะ   แต่ไม่รู้ล่วงเกินอะไรไปหรือเะปล่าล่ะ???”
   “ไม่เป็นไรหรอกคุณอา คุณอาชอบไหมล่ะ???....”
   “ไม่รู้ซิแม่หนู  ครั้นจะบอกไม่ชอบก็ไม่ได้เสียด้วยความรู้สึกว่ามันนุ่มมือจริงๆ
เสียด้วยซิ   งั้นขอโทษหนูก็แล้วกันนะ”
    “หากคุณอาชอบก็ลองล้วงไปในอกหนูก็ได้นี่ค่ะ ว่าจะนิ่มกว่าเก่าหรือเปล่าล่ะ
หรือว่าภายนอกจะดีกว่าค่ะคุณอา”
   “หนูล้ออาเล่นหรือเปล่าล่ะ???...เดี๋ยวอาทำจริงๆหนูก็จะร้องขึ้นมาอาจะเอา
หน้าไปไว้ที่ไหนเสียล่ะ???....”
   “ไม่หรอกจ๊ะคุณอา  ท่าทางคุณอานั้นไม่ใช่คนธรรมดาคงจะรวยมากนักนะ?”
   “พูดจริงหรือว่าพูดเล่นแม่หนู  ที่กรุงเทพฯไปถามพวกเสี่ยถึงชื่อเสี่ยเล้งใครๆก็
ย่อมจะรู้จักทั้งนั้นแหละจ้า”
    “หนูยังไม่มีผัวหรอกคุณอา แต่หนูมันคนจนอยากจะหาคนอุปการะสักคนมี
แต่คนที่ให้อะไรหนูไม่ค่อยได้เสียด้วยซิ”
   “หากหนูยินยอมเมื่อถึงกรุงเทพฯไปอยู่กับอานะ  อาจะให้ทุกๆอย่างแก่หนูได้
ไม่ต้องกลัวจะซื้อทั้งรถและบ้านตลอดจนเงินเดือนอย่างน้อยไม่ต่ำกว่าหมื่นแก่
หนูนะ เป็นเรื่องจริงๆนะหนูไม่ได้หลอกหนูหรอก”
   “จริงๆๆหรือคุณอา ถ้าอย่างนั้นตามสบายคุณอาเถอะจ้าหนูจะยอมทุกๆอย่าง”
    พลางหันไปส่งยิ้มให้ด้วยความยียวนเล่นเอาเสียเล้งหัวใจแทบจะออกมาเต้น
ข้างนอกให้ได้   มันได้ใจจึงดึงร่างสาวน้อยมากอด แต่แล้วมันก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้
สัมผัสกับกลิ่นหอมที่โชยออกมาจากร่างหล่อน มันไม่ผิดกับกลิ่นเมื่อตะกี้นี้เลย
   “หนูใส่น้ำหอมอะไรหรือจ๊ะ ทำไมจึงหอมพิกลๆอย่างไรไม่รู้”
   “อ้อแป้งร่ำน้ำอบไทย ไงล่ะ  แถวบ้านหนูเขาใช้กันเป็นประจำจ๊ะคุณอา”
   “เหรอๆๆๆก็แล้วไป  หนูคงจะใช้เหมือนๆกันซินะ”
   “จ๊ะคุณอาหนูก็ต้องใช้ตามเขาแหละจ้ะ  คุณอารังเกียจกลิ่นหรือจ๊ะ”
    “ปล่าวๆๆๆหรอกแต่อดทำให้นึกถึงเก่าๆไม่ได้จ๊ะแม่หนู”
   “กลิ่นเก่าๆกลิ่นสำหรับอาบน้ำศพดังหนังสือที่หนูอ่านมาใช่ไหมล่ะจ๊ะคุณอา
แต่ว่า เมื่อเข้ากรุงเทพฯแล้วหนูจะเลิกใช้แล้วเพราะคุณอาไม่ชอบนี่นา”
   “แต่จะบอกไม่ชอบก็ไม่ได้เรื่องเก่าๆคือเรื่องสมัยโบราณเขามักใช้แป้งร่ำอบ
น้ำหอมไทยไงล่ะ”
     ว่าแล้วเสี่ยเล้งก็ดึงร่างสาวน้อยเข้ามากอด  สาวเจ้าก็เอนร่างพิงบนหัวไหล่เสี่ย
เล้งทันที   เสี่ยเล้งได้ใจก็หันไปจูบยังแก้มสาวเจ้าทันที  แต่มันต้องแทบสำลัก
พรืดออกมาก  เพราะกลิ่นแป้งร่ำน้ำอบไทยหายไปกลับเป็นกลิ่นสาบสางคล้ายๆ
น้ำเหลืองผีพึ่งตายสามวันเจ็ดวันไม่ผิด   ดังนั้นเสี่ยเล้งจึงพลักร่างสาวเจ้าออกไป
แต่สาวเจ้าไม่ยอมก็เข้าสวมกอดเสี่ยแน่น พลางออดอ้อนทันที
   “แค่นี้คุณอาก็เบื่อน้อยเสียแล้วหรือไงล่ะจ๊ะ เมื่อกี้นี้กำลังหอมแก้มน้อยพอดี
หรือว่าจะไม่ยอมรับเลี้ยงน้อยเสียล่ะซิ”
   “เปล่าๆหรอกหนูน้อย  อาล้อเล่นเท่านั้นคิดว่าคงไม่งามกระมัง”
   “ไม่เป็นไรหรอกคุณอา  คนอื่นเขานอนหลับกันหมดแล้วนี่จ๊ะไม่เชื่อหันไปดู
ก็ได้ต่างคนต่างนอนกันหมดแล้ว เหลือเราสองคนเท่านั้นเองจ้า”
       เสี่ยเล้งหันไปมองรอบๆจริงอย่างเจ้าหล่อนว่ายกเว้นเด็กกระเป๋ากำลังนั่งคุย
กับคนขับรถอยู่เท่านั้นเอง นอกนั้นหลับใหลกันหมดสิ้น   ดังนั้นเสี่ยเม้งจึงรีบดึง
ร่างสาวน้อยให้หันหน้ามาทางมันเพื่อจะจูบให้ชื่นใจสักที  เจ้าหล่อนก็หันหน้ามา
ให้เสี่ยเล้งทันที   แต่เสี่ยเล้งก็ต้องผงะด้วยความตกใจเพราะใบหน้าสาวสวยคน
นั้นหายไปเป็นใบหน้าของผีชัดๆตากลวงโบ๋ข้างหนึ่งอีกข้างหนึ่งย้อยจากเบ้าตา
ลงมาถึงแก้มฟันก็หักที่เหลือก็ดำและเหยเก ใบหน้าที่ดูสดสวยเปลี่ยนไปอย่าง
สิ้นเชิงคงเหลือเพียงแต่หนังหุ้มกระดูกมันเป็นใบหน้าของผีชัดๆ
   “ไอ้หย่าๆๆๆ!!!!!ผะ????อี????ผี  โว้ย” 
 
   เสี่ยเล้งตะโกนดังลั่นรถแต่ทุกๆคนก็ยังหลับใหลไม่รู้สึกตัว เด็กกระเป๋ากับคน
ขับก็ไม่ได้ยินเสียงร้องจากมันเลย
   “เฮ้ยๆๆๆๆช่วยด้วยโว้ยผะๆอีๆๆผีๆๆ  มันหลอกกู”
ประกอบกับเสียงร้องอย่างโหยหวนระงมไปทั่วบริเวณปนเสียงหมาอีกด้วย
   ถึงจะเรียกอย่างไรก็ไม่มีใครสนใจมันสักคนเดียว  ทันใดมือที่ขาวอวบก็แห้ง
เหี่ยวตะปบมือมายังลำคอมันพลางบีบๆๆๆๆจนเสี่ยเล้งตาเหลือกลาน  จนกระทั่ง
ลิ้นออกมาจากปากมันยาวเยียด เสียงดังกรุ๊ปหัวเสี่ยเล้งหมุนไปรอบๆคอได้ แต่รถ
ยังคงวิ่งต่อไป  เสี่ยเล้งตาเหลือถลนดวงตาลิ้นยาวคับปากมันหงายหลังพิงพนัก
เก้าอี้ขาดใจตาย   เสี่ยงร้องหัวร่อลั่นแล้วร่างสาวน้อยก็กลับคืนสภาพเดิม พลาง
เดินไปข้างหน้าคนขับแจ้งความประสงค์ว่าจะลงยังที่นี่  กระเป๋าก็สอบถามว่า
   “จะลงแล้วหรืออ้าวไหนว่าจะเข้ากรุงเทพฯยังไงล่ะ????”
   “ไม่หรอกทีแรกฉันนึกว่าจะไปพอดีผ่านบ้านยาย  ก็เลยจะแวะไปเยี่ยมก่อนเข้า
กรุงเทพฯจ๊ะช่วยบอกลูกพี่จอดให้หน่อยซิจ๊ะ”
   “ลูกพี่จอดให้หล่อนลงเถอะเขาจะไปหายายเขานะ”
   “เฮ้ย???ไอ้เปี๊ยกนี่มันป่านะ  สาวๆแบบนี้จะไปได้หรือแน่ใจหรือว๊ะ”
   “เถอะน่าลูกพี่ ปล่อยให้หล่อนลงเถอะคงจะชำนาญทางหรอก”
   “ตามใจ งั้นก็จะจอดให้ ว๊ะ”
     แล้วรถโดยสารคันนั้นก็ชะลอรถจนจอดสนิทพร้อมเปิดประตูให้เจ้าหล่อน
 หญิงสาวหันไปยิ้มพลางกล่าวคำขอบใจแล้วก้าวลงเดินไปตามถนน  รถคันนั้นก็
ออกเดินทางต่อไป  ส่วนกระเป๋าก็มาจ้อกับคนขับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
    ครั้นรถถึงกรุงเทพเวลาเก้าโมงเช้า ก็ถึงสถานีขนส่งเหล่าบรรดาผู้โดยสารต่างก็
ลงคงเหลือไว้ แค่เสี่ยเล้งคนเดียวที่นั่งพิงหงายหน้าเด็กกระเป๋าก็เดินเข้าไปหาเพื่อ
จะบอกให้ว่าถึงทีแล้ว  แต่แล้วตามันก็ต้องเหลือกพร้อมตะโกนเรียกลูกพี่มัน
ทันทีว่า   มีคนตายนั่งอยู่ในรถ
    “พี่ชัยมาดูอะไรนี่  ไอ้หมอนี่มันตาเหลือกลิ้นห้อยตายเสียแล้ว”
   เล่นเอาคนขับสดุ้งโหย่ง พร้อมรีบวิ่งเข้ามาดูพลางขยับตัวให้แน่ใจเมื่อเห็นว่า
ตายจริงๆแน่แล้ว  ก็ร้องลั่น
   “ฉิบหายใหญ่แล้วล่ะโว้ยไอ้เปี๊ยก มึงรีบไปแจ้งนายท่าด่วนให้มาดูด้วยนะเพื่อ
จะได้ไปแจ้งความกับตำรวจ ซวยฉิบหายวิ่งมาก็หลายครั้งไม่เคยเป็นเช่นนี้เลย”
   ไอ้เปี๊ยกได้ยินเช่นนั้นมันรีบวิ่งลงจากรถไปแจ้งนายท่า  ทันใดทั้งพนักงานรถ
และตำรวจหนังสือพิมพ์ก็มาถ่ายรูปกันพัลวัล  และเรียกคนขับรถและเด็กกระเป๋า
ไปสัมภาษณ์ทันทีว่าเหตุการณ์เป็นอย่างไร  ทั้งกระเป๋าและคนขับรถก็แจ้งความ
จริงว่า รถหว่างทางก็ไม่เห็นมีอะไรมันก็ไปดูเห็นนอนหลับกันทุกๆคนแหละ 
เจ้าหน้าที่ตำรวจก็เรียกกระเป๋าคนขับและนายท่าให้ไปที่โรงพักเพื่อสอบถาม
ต่อไปถึงเหตุการณ์ตายของเสี่ยเล้งทันที.
                   ๐ แก้วประเสริฐ. ๐