ฟ้ายังมีดาว ตอนจบ

เก่งกาจ

ทางด้านดาวเธอนั่งเศร้าหมองมองดาวนำโชคของแฟนหนุ่มอยู่อย่างนั้นน้ำตาไหลพรากด้วยความเศร้าและความคิดถึงอย่างมากมาย
	ฟ้าคะไหนคุณบอกว่า ดาวนำโชคจะนำความสุขมาหาฉันไง โกหกชัดๆดาวกล่าวพร้อมสะอื้นไห้อย่างไม่อาจอดกลั้นไว้ได้
	รอหน่อยนะคะ อีกไม่นานดาวจะไปหาคุณดาวกล่าว พร้อมมองดาวนำโชคนั้นอย่างมุ่งมั่นที่จะทำอะไรบางอย่าง
	วันต่อมาดาวไปหาเต๋อที่ร้านก๋วยเตี๋ยว เต๋อเห็นท่าทางดาวไม่ค่อยดีจึงชวนนั่งก่อน จะโทรบอกฟ้าก็กลัวดาวจะหนีไปจากตรงนี้ เพราะรู้ดีว่าดาวยังไม่รู้ว่าชลชาติแท้จริงก็คือฟ้าคนรักของเธอนั่นเอง
	ทานไรก่อนไหมดาวเต๋อถามอย่างเป็นห่วง
	ไม่ดาวส่ายหน้ายิ้มอ่อนๆใบหน้าเศร้าหมอง
	มีอะไรให้เต๋อช่วยไหมเต๋อเสนอความช่วยเหลือ จะบอกความจริงก็กลัวยุ่งยากกว่าเดิมเลยเงียบดีกว่า
	ช่วงนี้ดาวฟุ้งซ่านมากเลยเต๋อ ก็เลยอยากหาไรทำ ดาวอยากลองหัดยิงปืนน่ะ เต๋อมีปืนไหมดาวเอ่ยถาม พยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติเพื่อไม่ให้เต๋อสงสัยว่าทำอะไร
	ก็มีอ่ะเต๋อตอบตามความจริงพร้อมกับแปลกใจว่าทำไมดาวต้องการหัดยิงปืน
	ดาวขอยืมได้ไหมดาวเอ่ยขอทันทีด้วยท่าทียินดีออกนอกหน้า
	เออ อย่าดีกว่าลูกปืนน่ะเวลามันโป้งป้างมันอันตรายเต๋อปฏิเสธนึกรู้ทันว่าดาวคิดจะทำอะไร
	แต่ตอนนั้นพวกลูกค้าที่เมาสุรามีเรื่องทะเลาะวิวาทกันอีกแล้ว เต๋อจึงเข้าไปห้าม
ดาวสังเกตว่าเต๋อเก็บปืนไว้ที่ใต้ชั้นที่ใส่หม้อก๋วยเตี๋ยว ดาวแอบหยิบไปพร้อมเดินออกไปจากร้านทันทีโดยที่เต๋อไม่ทันสังเกต เมื่อเหตุการณ์ในร้านเต๋อสงบลง เต๋อพบว่าดาวหายไป 
เต๋อเหมือนคิดอะไรออก ไปดูที่ชั้นปรากฏว่าปืนหาย จึงรีบโทรหาฟ้าทันที
	เฮ้ยไอ้ฟ้า ปืนฉันหายเต๋อกล่าวอย่างใจคอไม่ดี
	ปืนหาย ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนั้นวะฟ้าแหย่เพื่อนอย่างไม่คิดอะไร
	กรูจะไม่ตื่นเต้นเลย ถ้าคนที่ทำปืนกรูหายไม่ใช่แฟนเมิงเต๋อกล่าวอย่างอารมณ์เสีย กังวลกลัวจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น
	ดาวเอาปืนไปเหรอ ไปทำอะไร คงไม่ คงไม่เป็นอย่างที่เราสองคนคิดนะฟ้ากล่าวเสียงหลงใจหายอย่างบอกไม่ถูก เป็นห่วงแฟนเหลือเกินแต่ไม่รู้จะตามหาแฟนสาวที่ไหน
	ไม่รู้ว่ะ กรูไม่อยากคิด แต่ท่าทางดาววันนี้ดูแย่มากเลย เหมือนคน เหมือนคนเอ่อ.. เอ่อ..เต๋อไม่กล่าวต่อให้ฟ้าคิดเอง
	เหมือนอะไรวะไอ้เต๋อฟ้าเอ่ยถามไปอย่างนั้น แต่นึกสังหรณ์ใจอย่างบอกไม่ถูก
	เหมือนคนจะมาลาไปตายอย่างนั้นแหละ กรูว่าเมิงรีบไปตามหาดาวดีกว่าเต๋อบอกทันที ห่วงดาวไม่แพ้ฟ้า ถ้าดาวเป็นไรไป เค้าเหมือนฆ่าแฟนเพื่อนทางอ้อม
	กรูก็อยากจะไปตามหา แต่กรูไม่รู้จริงๆว่าดาวไปที่ไหนฟ้ากระวนกระวายใจ พยายามคิดว่าดาวไปไหน แต่ยิ่งคิดก็คิดไม่ออก เพราะตอนนี้เค้าห่วงดาวเหลือเกินว่าจะคิดสั้น
	ไปไหนวะ ไปไหนวะ คิดสิคิด เอ่อกรูนึกออกแล้วสุสานเมิงไง เมิงลองไปที่นั่นเดี๋ยวกรูตามไปเต๋อกล่าวอย่างนึกขึ้นได้ ฟ้ารีบตัดสายพร้อมตามหาดาวทันทีที่สุสาน
	ทางด้านดาวเมื่อมาถึงสุสานของฟ้า เธอมองรูปของฟ้า พร้อมยิ้มให้อย่างเศร้าหมอง แต่ไม่นานเธอจะไม่ทุกข์ทรมานใจอีกแล้ว เพราะว่าเธอกำลังจะตามไปหาเขา
	เธอจ่อปืนไปที่ขมับจะยิงปืนแต่ก็มีมือใครคนหนึ่งขวางไว้
	ดาวอย่าทำอะไรบ้าๆอย่างนี้นะฟ้าแย่งปืนมาจากมือดาว
	ไอ้ชาติเอาปืนคืนฉันมานะ เอาคืนมา อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน ฉันบอกให้เอามาไงดาวด่าทอชลชาติไปมือก็ปัดไปมาเพื่อแย่งปืนจากมือเขา
	อย่าทำอย่างนี้เลยดาว มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาหรอก เลิกบ้าซะทีฟ้าพยายามเบี่ยงตัวหลบ และไม่ยอมให้ปืนดาว
	ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน ส่งปืนมานะ ถ้าแกไม่ส่งปืนมาฉันจะฆ่าแกตายก่อนแน่ๆดาวกล่าวอย่างโมโหพร้อมพยายามแย่งปืนมา
	ดาวคุณตั้งสติให้ดีๆ มองผมให้ดีสิ คุณจำผมไม่ได้เหรอฟ้าพยายามอธิบายความจริง แต่ดู่เหมือนยากเย็น
	จำได้สิ แกมันไอ้ฆาตกร ไอ้ฆาตกร เอาปืนมานะ คนสารเลว บอกให้เอาปืนมาดาวกล่าวพร้อมกุมปืนไว้ได้ เธอแย่งไปมาจนเผลอเหนี่ยวไกออกไป
	ลูกกระสุนปืนทะลุอกชลชาติตรงไขสันหลังพอดี ชลชาติทรุดลงด้วยความเจ็บปวด
	คุณจำผมไม่ได้จริงๆหรือ ผมฟ้าไงฟ้าบอกความจริงในวินาทีสุดท้าย รู้สึกลมหายใจรวยริน หมดแรงไปทุกทีๆ
	แกพูดบ้าอะไรของแกน่ะไอ้ชาติดาวตกตะลึง พร้อมเอ่ยมาอย่างสับสน ว่าความจริงคืออะไร
	ไอ้ฟ้า ไอ้ฟ้า ทำใจดีๆนะเว้ย ไอ้ฟ้า ฉันจะพาแกไปหาหมอเต๋อเข้ามาพอดีแต่ว่าในความคิดเต๋อคิดว่ามันสายเกินไป เขาช่วยเพื่อนไม่ทันน้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัว
	ฟ้าอย่างนั้นเหรอ เต๋อนี้มันอะไรกันดาวถามเสียงหลง ใจนึกกลัวความจริงที่จะได้รู้
	ดาว นี่ไอ้ฟ้าไง ไอ้ฟ้าเต๋อกล่าวทั้งน้ำตา
	เป็นไปได้ยังไง นี่มันร่างชลชาติไม่ใช่เหรอไง เป็นไปไม่ได้ เป็นไม่ได้ดาวกล่าวทั้งน้ำตาไม่อยากเชื่อว่านี่คือความจริง
	วิญญาณฟ้าอยู่ในร่างชลชาติ นี่อาจจะเหลือเชื่อแต่ว่ามันคือความจริงเต๋อพยายามอธิบาย ดาวร้องไห้ออกมาอย่างสับสน เธอเข้าไปใกล้ร่างคนรัก พร้อมจับตัวคนรักนี่เธอทำอะไรลงไป ไม่จริงฟ้าดินไม่ทำร้ายเธอเช่นนี้แน่
	เธอน่าจะสะกิดใจตั้งแต่ชลชาติให้ดาวนำโชคเธอ พร้อมพูดจาอะไรแปลกๆ อีกทั้งเรื่องโคมไฟที่ฟ้าเคยบอกว่าเหมือนสัญญาณหัวใจอีก ใจหนึ่งไม่เข้าใจว่าทำไมคนรักถึงไม่พูดความจริงกับเธอ
	ฟ้านี่ฟ้าจริงๆหรือ ทำไม ทำไมฟ้าไม่บอกดาวสักคำ ทำไม! ทำไม!ดาวร้องเสียงหลงกอดคนรักเอาไว้ พร้อมสะอื้นไห้
	ผมพูดไม่ได้ดาว ถ้าผมพูดไปผมจะต้องแลกด้วยชีวิต ผมอยากมีชีวิตอยู่ เพื่อจะได้อยู่ใกล้ๆคุณอย่างนี้ แม้ว่าคุณจะต้องเกลียดผมมากก็ตาม แต่ผมก็ทนได้ขอเพียงได้อยู่ใกล้ๆคุณฟ้ากล่าวอย่างยากเย็น พร้อมจับมือแฟนสาวไว้แน่นไม่อยากให้เวลานี้มาถึงเลย
	ไม่ฟ้า อย่าทิ้งดาวไป ดาวขอโทษดาวไม่ได้ตั้งใจ ดาวมันโง่เองที่ปล่อยให้ความแค้นบดบังใจ ดาวเองที่ทำให้ฟ้าต้องจากไป ดาวผิดเองดาวผิดเองดาวสะอื้นไห้กอดฟ้าแน่นไม่ยอมให้ปล่อยไปไหนอีกแล้ว
	ดาว ที่รัก เมื่อใดที่ใจคุณวางความโกรธแค้นลง หัวใจคุณจะรับรู้ได้ว่าผมไม่ทิ้งคุณไปไหน ผมยังอยู่ในใจคุณเสมอฟ้ากล่าวพร้อมยิ้มจางๆ เขาต้องการให้แฟนสาวสลัดความแค้นจากใจ เพื่อที่จะไม่ทำร้ายคนที่เกลียด และที่สำคัญไม่ทำร้ายตนเอง
	ไม่ดาวไม่อยากให้เรื่องของเราเป็นแค่ความทรงจำ คุณต้องอยู่กับดาว ต้องอยู่กับดาวดาวร้องไห้ไม่ยอมรับความจริง
	ให้ความทรงจำดีๆของเราสองคน หล่อเลี้ยงชีวิตและหัวใจคุณเถอะนะดาว อยู่ให้ได้นะ อยู่ต่อไปให้ได้ เพื่อผม ได้ไหมที่รักฟ้ากล่าวสั่งเสีย รู้ว่าลมหายใจรวยริน
	วินาทีต่อมาฟ้าในร่างชลขาติก็สลบไป ดาวและเต๋อรีบพาฟ้าไปส่งโรงพยาบาล ดาวนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินในใจภาวนาขออย่าให้ชลชาติเป็นอะไร เพราะถ้าเขาเป็นอะไรก็เหมือนเธอทำลายชีวิตฟ้าผู้ชายที่เธอรักด้วย  ไม่นานหมอก็ออกมาบอกอาการของฟ้า
	คนไข้เป็นยังไงบ้างคะหมอดาวถามอย่างเป็นห่วง
	ปลอดภัยค่ะ แต่ว่ากระสุนโดนไขสันหลัง อาจเป็นอัมพาตไปตลอดชีวิตหมอบอกอาการ พร้อมทำหน้าเสียใจที่ทำเต็มความสามารถแต่ช่วยคนไข้ไว้ไม่ได้
	เมื่อเวลาผ่านไปสามวันชลชาติฟื้นขึ้นมา ดาวมาเฝ้าเขาตลอดเวลามีหวังว่าชลชาติจะเป็นฟ้าคนรักของเธอ แต่สายตาที่เธอเห็นยามชลชาติทอดมองเธอเป็นสายตาของความว่างเปล่า เธอจึงรู้ว่าเขาไม่ใช่ฟ้าคนรักของเธอ แต่ว่าเธอก็ตัดสินใจแล้วที่จะดูแลชลชาติเพื่อเป็นการไถ่โทษที่เธอทำร้ายเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งที่ชลชาติให้ร่างนี้แก่ฟ้าชั่วเวลาหนึ่งเพื่อมาอยู่กับเธอ
	นอนนานๆอย่างนี้นายคงเมื่อย ไปเดินเล่นกันไหมดาวเอ่ยชวนพร้อมยิ้มให้อย่างเป็นมิตร	
	ดาวพาชลชาติมาที่ด่านฟ้าโรงพยาบาลที่มีสวนอยู่ตอนนี้เป็นยามที่ดวงตะวันกำลังลับขอบฟ้า
	สวยจังนะดาวพูดพร้อมยิ้มให้ชลชาติ 
	ขอบใจนะชาติ เพราะชาติ ดาวถึงได้รู้ว่าท้องฟ้าของดาวสวยงามเพียงใด
จบ