จากใจกระดาษถึงดินสอ

ดินสอ...ที่ผ่านมาเธอมักจะบอกเล่าเรื่องราวต่างๆมากมายให้ฉันฟัง โดยที่ฉันไม่เคยปริปากพูดอะไรเลย แต่คราวนี้คงถึงเวลาที่ฉันจะเอ่ยถึงเธอสักทีนะ เรื่องราวต่างๆที่อยู่ในใจที่เธอถ่ายทอดออกมาวันแล้ววันเล่า แต่ละครั้งที่เธอยอมเปิดใจก็ยิ่งเหมือนเป็นการย้ำเตือนไปอีกว่าเวลาของเธอสั้นลงเรื่อยๆ แต่เธอก็ไม่เคยกลัวกับการใช้ชีวิตและเริ่มเก็บเกี่ยวความคิดเพื่อเพิ่มผลผลิตเป็นตัวอักษรอย่างไม่เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อย

หลายครั้งฉันไม่ค่อยเข้าใจนักที่เธอเพียรจรดจารความรู้สึกต่างๆออกมาแล้วสุดท้ายก็ใช้ยางลบ ลบแล้วลบอีกอยู่นั่นแหละ

ดินสอเธอรู้มั๊ย...ยางลบแอบมาบ่นกับฉันว่า"ไม่ใช่แค่ชีวิตเธอชีวิตเดียวนะที่ถูกใช้ไปอย่างไม่คำนึงถึงสิ่งที่เหลืออยู่"
ฉันอยากจะบอกเธอว่า ยางลบก็มีความคิด รักเวลา และรักชีวิตของเขาเช่นเดียวกับกระดาษอย่างฉัน ถึงแม้ว่าวันหนึ่งพวกเราทั้งหมดอาจเสื่อมสลายไปจากโลกนี้อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่อย่างน้อยขอให้พวกเราจากไปอย่างมีคุณค่าและมีความหมายต่อโลกใบนี้ได้ไหมล่ะดินสอ...

มันอาจเป็นเพียงความฝันลมๆแล้งๆของฉัน กระดาษที่ว่างเปล่าใบหนึ่ง ถ้าเธอไม่คิดถึงและไม่อยากบันทึกเรื่องราวใดๆ แต่ฉันซึ่งอยู่เคียงข้างเธอมาตลอดก็มีสิทธิ์ท้วงติงด้วยความเป็นห่วงและปรารถนาดีต่อเธอได้ใช่มั๊ย อย่างน้อยขอให้เธอมองเห็นคุณค่าของสิ่งที่เขียน ไม่ใช่แค่ระบายอารมณ์ หากแต่ได้โปรดให้เกียรติกับทุกตัวอักษร และอย่ามองข้ามสิ่งเล็กๆเหล่านั้นเหมือนกับว่าพวกเขาไม่มีความหมายใดใดต่อเธอเลย
วันหนึ่งเมื่อพวกเราได้เดินทางมาถึงจุดสุดท้ายของชีวิต แม้จะไม่หลงเหลือลมหายใจ แต่ตัวอักษรของเธอ ของฉัน และของเรา ก็จะยังเคลื่อนไหวยู่เสมอ ถ้าพวกเรามีคุณค่าและมีความหมายพอที่จะให้คนอ่านได้จดจำ

เมื่อนานมาแล้วฉันได้มีโอกาสแวะเวียนไปชมโลกแห่งอักษรของคนคนหนึ่งโดยบังเอิญ และยังประทับใจกับสิ่งที่เขาเขียนจนถึงทุกวันนี้เกี่ยวกับตัวอักษร เขาเขียนไว้ว่า
อักษรมีชีวิต มันมีลมหายใจ มันสัมผัสได้ มันรับรู้ได้ สดับยินได้ถึงเสียงเต้นของหัวใจภายใน มันเริงรื่นได้ มันแข็งแรงได้ อ่อนแอได้ ขึ้นอยู่กับว่าเราได้ดูแลมันอย่างไร เมื่อมันมาอยู่รวมกัน ในวรรคเดียวกันหน้าเดียวกัน มันคือชีวิตที่หลากหลาย และต้องคอยดูแลเห็นอกเห็นใจ
ให้ช่องว่างกับมันอย่างพอเหมาะพอควร ไม่ชิดมากไปจนรู้สึกถึงความอึดอัด ไม่เคาะเว้นช่องว่างมันจนห่างเกินไปจนรู้สึกถึงการขาดหายตายจาก
ชีวิตข้าพเจ้าคงสั้นลงไป ทุกวินาที ทุกนาที ทุกชั่วโมง
คงมีแต่เพียงอักษรที่ทิ้งเอาไว้เท่านั้นที่ยังคงมีอายุมากขึ้น
มากขึ้น

ขอบคุณสำหรับทุกตัวอักษร ที่หมุนเวียนเข้ามาพบเจอและจากลา
ชีวิตมีคุณค่า
ตัวอักษรก็เช่นเดียวกัน
ใช้มันอย่างมีประโยชน์และสร้างสรรค์
เพราะเมื่อเราล้มหายตายจาก
สิ่งที่คงเหลือไว้คือ ตัวหนังสือดีๆจำนวนหนึ่ง
ด้วยมิตรภาพเช่นเคย
http://swordbelt.wordpress.com

"ขอบคุณเจ้าของทุกตัวอักษรที่ช่วยเปิดโลกแห่งอักษรของคุณมาสู่โลกแห่งการอ่านของฉัน"

บทเพลงก็เป็นตัวอักษรหากแต่ใช้เสียงสื่อสารไปถึงหัวใจคนฟัง แล้ววันหนึ่งฉันก็ได้ฟังเพลง "ไม่มีทางรู้เลย" ของ ลานนา คัมมินส์ โดยบังเอิญ(อีกแระ)
มีไม่กี่เพลงที่เราจะอยากวนฟังซ้ำๆไม่รู้เบื่อ.....ถ้าคุณยังไม่เคยฟัง....คุณจะไม่มีทางรู้เลย...จริงมั๊ยคะ
http://www.youtube.com/watch?v=MOXZf-5ggfo
หากตอนกลางคืนลบเลือนไม่มีแสงจันทร์
และตอนกลางวันนั้นดวงตะวันหายไป
โค้งขอบฟ้าเบื้องบน จะมัวมืดมนเพียงใด
หรือจะยังสดใสเหมือนเคย
ปล่อยมือให้ใบไม้ปลิวไปตามสายลม
ให้ลมนําพาพัดลอยไปไกลแสนไกล
แล้วใบไม้ใบเดิม จะลอยร่วงลงตรงไหน
ฉันคงไม่มีทางได้รู้เลย
หากเราไม่มีวันนั้น ไม่เจอกันไม่เคยรู้จัก
ฉันจะรักใครได้อย่างเธอไหม
หากเธอยังอยู่กับฉัน ไม่อำลาไปไกลแสนไกล
จะเป็นอย่างไรต่อไปไม่รู้
หากพอมีทางหมุนวันเวลาย้อนกลับ
แหละพยายามให้เราได้ลองเริ่มใหม่
แม้หากอ้อนวอนเธอ จะยังเสียเธอไปไหม
ฉันคงไม่มีทางได้รู้เลย
(ฉันคงไม่มีวันจะรู้เลย)
........................................

โคลอน 9 ธ.ค. 2554 13:08 น. - ID 12051

6182

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/fiction/12051 ที่มา: ดินสอ กระดาษ และ ยางลบ , โคลอน

comments powered by Disqus

เพียงพลิ้ว

9 ธันวาคม 2554 13:16 น. - comment id 127735

ช่วงนี้เจอกันบ่อยค่ะกับดินสอและกระดาษ

แก้วประภัสสร

9 ธันวาคม 2554 13:17 น. - comment id 127736

ยางลบอยากบอกดินสอว่า
อย่าเขียนผิดบ่อยมากนะ 
 เพราะยางลบเริ่มขาดตลาด 
ไม้ก็เริ่มขาดแคลน 
อีกหน่อยหากคนไม่ใช้เรา เราจะไม่ได้เจอกัน
ด้วยรักนะ...จุ๊บๆๆ

ยกป

9 ธันวาคม 2554 13:30 น. - comment id 127738

มั่วๆแระแกร

เหงพิมพ์ในคอมชัดๆ

ต้องจากคีย์บอดถึงมอนิเตอร์ อิอิ

ตาทอง

9 ธันวาคม 2554 13:44 น. - comment id 127739

^
^
^
& backspace ด้วยง่ะ 

โหน่ยๆๆ...เล่นซะดีมะ...

โคลอน

9 ธันวาคม 2554 14:37 น. - comment id 127740

กานต์

สิ่งที่ชอบมากที่สุดเมื่อเวลาคิดถึงดินสอกับกระดาษก็คือ สองสิ่งนี้ดูธรรมชาติมากอ่ะ...ว่ามั๊ยกานต์

ไร้สิ่งปรุงแต่งใดๆ แม้ผิดพลาดไป ถึงเราจะใช้ยางลบช่วยลบ แต่ร่องรอยก็ยังคงมองเห็น และย้ำเตือนให้เราจดจำตำแหน่งที่ผิดพลาดนั้นได้ไม่รู้เลือน 

.........................

แบมฯ

ดินสอ ฝากบอก ยางลบสั้นๆว่า "เป็นแควนคนจนต้องทนหน่อยน้อง" 

...................

ยกป

 ตรูแค่ยืมคีย์บอร์ดกับมอนิเตอร์เป็นตัวแสดงผลผลิตที่ได้จาก ดินสอ กับ กระดาษเฟร้ย (ไปน้ำขุ่นๆ...ฮา )

....................

ตาทอง

โห..เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย...

ซะ.....ดีมั๊ยเนี่ย 

..............

จวว

ขอบคุณนะเฌอฯ 

จดหมายฉบับนี้ชอบอ่ะ เป็นครั้งแรกที่แกรตั้งใจทำให้ตรูฟร่ะ ฮา....ขอบคุณจริงๆ

แม้แกรจะยังหาทางลงไม่เจอเลยจบสั้นๆแต่ตรูก็สัมผัสได้ถึง อารมณ์ ความรู้สึกที่แกรส่งมา 

ตรูชอบความคิดแกรมากเลย

เมื่อเรามีปากกาเราก็ลืมดินสอ

เมื่อเรามีลิควิดเราก็ลืมยางลบ (ที่เคยยืมคนอื่นใช้)

เมื่อมีคอม ก็ลืม กระดาษ

มันเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นบนโลกใบนี้

ตรูกลัวจริงๆ

กลัวไปรษณีย์จะถูกยุบเหมือน โทรเลข

เพราะคนหันไปส่งบริษัทส่งของ 

เพราะการไปไปรษณีย์เริ่มเป็นกิจกรรมที่น้อยลงไปทุกที

จดหมาย ลายมือ กระดาษ ดินสอ

คือสิ่งที่ควรค่าแก่การอนุรักษ์ไว้ก่อนการเขียนจะหายไปจากโลกใบนี้ แล้วถูกแทนที่ด้วยแท่นคีย์บอร์ด จอสี่เหลี่ยมที่ตั้งอยู่ตรงหน้าเรา

ว่ามั๊ยแกร...

ถึงแม้ตัวหนังสือตรู ไก่เห็นยังเอาเท้าเขี่ย  แต่ตรูก็ภูมิใจที่ได้เขียนนะเฟร้ย...

อืมมม...

ไม่ได้เขียนจดหมายหลายเดือนแล้วนะเนี่ย...

ฉบับหน้าใช้ดินสอเขียนดีกว่า....ไม่มีซีดจาง อิอิ

ขอบคุณอีกครั้งนะเฌอ

จวว.

9 ธันวาคม 2554 13:58 น. - comment id 127741

กรต

9 ธันวาคม 2554 15:01 น. - comment id 127744

ได้อ่านแระ...
แม้สีของตัวอักษรจะทรมานสายตา(มั่กมาก)
แต่ก็ไม่มีผลกะ ความรู้สึกยามที่อ่านจบ...เรย


จับดินสอ ยางลบ ทุกวัน...นั่งขีดเขียนๆอะไรไปตามเรื่องตามราว

เขียนไปเขียนมา อืมมมม.....
คุงฝนลงเรื่องนี้....
ทำให้นึกๆย้อนไป...ว่า....เราใช้ดินสอ กะ ยางลบ...ไปเยอะมั่กมาก....
ยิ่งกระดาษ...ยิ่งมากตามไปด้วย...

ทุกวัน....หยิบเอาสมุดที่จารจด ถ้อยคำ รูปวาด...อะไรต่อมิอะไร 
ที่ตัวเองออกมาดู...มาอ่าน....
แต่ละเรื่องแต่ละภาพที่ขีดเขียนลงไป
ก็ได้นึกย้อนกลับไป ในห้วงเวลานั้น...
"เรานึกอะไร...เขียนทำไม เพื่ออะไร"
มันเหมือนการย้ำเตือนตัวเรา...ตลอดเวลา...เหมือนกัน...

หลังจากนี้...สักแปดเก้าสิบปี..(อิอิ)
ถ้า...มีใครได้เห็นได้อ่าน...
คงจะมีสักใคร สักครั้ง...เพียงแค่สักคน
ได้อ่าน ได้เห็นภาพวาด...

ไม่รู้ว่าเขาจะคิดอะไร...
แต่จะยิ้มให้เขา...จากที่ที่หนึ่งสักแห่ง...

ในวันหนึ่ง...
ถ้าได้มีเวลาว่าง...
ก็อยากจะรวมตัวอักษรที่เขียนจด...
มารวมไว้ในสมุดใหญ่ๆหนาสักเล่ม...
ให้พวกมันได้อยู่ที่ที่เดียวกัน...
ไม่ต้องแยกกันอยู่...

อืมมมม......

เก่งนะเด็กแคระ จุฟๆ....
 อ่ะจึ๊ยๆ...

โคลอน

9 ธันวาคม 2554 15:30 น. - comment id 127745

กรต

คุงกี ตอนเป็นเด็กพวกเราใช้จินตนาการเปลืองมาก

เขียนไปนิดเดียวยังเหลือพื้นที่ว่างอีกตั้งเยอะ ก็เว้นไว้ เผลอๆขยำกระดาษทิ้งอีก

บ่อยครั้งเหลาดินสอเล่นเพราะอยากเห็นเปลือกดินสอ แล้วเอามาวนๆให้เป็นรูปดอกไม้วางไว้บนกระดาษ สนุกซะงั้น

โตมารู้สึกว่า...สงสาร ดินสอ กระดาษ ยางลบ จัง

พวกเขาต้องทำงานหนักแถมยังถูกละเลยจากเจ้าของอีก

คิดมาถึงตอนนี้ กว่าจะเขียนอะไรสักตัวลงกระดาษ จะคิดให้ดีก่อนเสมอ

เพราะเราคงไม่อยากให้กระดาษสีขาวมีรอย หรือ ต้องใช้งานยางลบเพราะความผิดพลาดเล็กๆน้อยๆของเราอีก

เดี๋ยวนี้ถ้าฝนเขียนออะไรผิด...ฝนจะไม่ลบ

แต่จะเขียนกำกับไว้ในวงเล็บว่า ความจริงแล้วคำที่ถูก คืออะไร เท่านี้ก็ต่ออายุให้ยางลบได้แล้ว จริงมั๊ยคะ

ถึงจะใช้ปากกาก็เถอะ เวลาเขียนผิด ถ้าเป้นการเขียนจดหมายก็จะเล่นมุกไปเลย กับความผิดพลาดที่เราเองก่อขึ้น ไม่ได้ใช้ลิควิดช่วยเลย

ไอ่ลิงเป้นพยานได้ในเรื่องนี้....ฮา

ในจดหมายบ่อยมากที่ฝนเขียนผิด บางทีก็เขียนแต่อ่านไม่ออก บางตัวก็ขายาวเกินไป บางตัวก็ขาสั้นเกินไป

สระไอ สระอุ สระอู แบบนี้ บ่อยครั้งต้องกำกับในตอนท้ายประโยคแทน เพราะคิดว่าไม่ได้เป็นทางการ ไม่จำเป็นต้องสมบูรณ์แบบทุกอย่างก็ได้ 

บางครั้งความผิดพลาดอย่างไม่ตั้งใจเล็กๆน้อยๆ หากเรายอมรับมันกับสร้างรอยยิ้มและเสียงหัวเราะได้อีกแน่ะ 

พูดถึงสิ่งที่มนุษย์อย่างเราๆจะทิ้งไว้ให้คนรุ่นหลังได้จดจำ แทนที่จะเป็น สมบัติ ข้าวของ เงินทอง (ที่ไม่มี....ฮา)

เราก็สามารถทิ้งตัวอักษรดีๆไว้ดูต่างหน้าได้

เพราะตัวอักษรมักสื่อถึงอารมณ์ผู้เขียนได้ว่า เป็นคนเช่นไร มีแนวคิดอย่างไร เหมือนเป็นลายแทงชีวิต ให้ออกค้นหา

(แต่จะมีใครค้นหรือเปล่า อีกเรื่องนึง)

ในวันหนึ่งฝนก็คงจะจับพวกเขามาอยุ่เป็นครอบครัวเดียวกัน เหมือนกันค่ะ หลังจากกระจัดกระจาย อยู่คนละที่ละทางมานานโข

ขอบคุณสำหรับคำชมค่า "เด็กโข่ง"



ปล.สาระล้วนๆวันนี้

โคลอน

9 ธันวาคม 2554 15:39 น. - comment id 127746

ปล.เปลี่ยนสีให้แล้วนะ คงอ่านง่ายขึ้น

บ่นอยู่คนเดียวนี่อ่ะนะ...บ่งบอกวัยชะมัด

จวว.

9 ธันวาคม 2554 15:49 น. - comment id 127748
```
1
```

(น้ำตาลหวาน)

9 ธันวาคม 2554 15:55 น. - comment id 127750

ไม่ค่อยสนิทกับดินสอ-ยางลบ สักเท่าไหร่
รู้จักกันเพียงผิวเผิน สมัยเด็กเหมือนจะคุ้นเคยนะ
แต่พอโตขึ้นก็ห่างๆกันตามวัย 
แต่ กระดาษนี่สิสนิทกันมากๆ แทบจะอยู่กินกันเลย
เห็นหน้ากันทุกวัน มีหยิก จิก ขบ กัด กันบ้างตามประสา
ลิ้นกับฟัน แต่รักกันนะค่ะ เหนียวแน่นซี้ปึ๊ก
บางครั้งพลั้งเผลอ ขย้ำ ขยุ้ม กระดาษบ้างด้วยอารมณ์ 
แต่กระดาษก็เอาคืนนะค่ะ พอพี่พิมเผลอจับโดย
ไม่ระมัดระวัง บาดมือแสบแปล๊บเลือดไหลซิบๆ
ดูมังเอาคืนสิน้องฝน เหมือนไม่รักกัน 

อาการระยะฟักตัวเฝ้าระวังของพี่พิม เริ่มแสดงผลแระ

โคลอน

9 ธันวาคม 2554 16:05 น. - comment id 127751

จวว

เฟร้ยเฮ้ย...ตรูลืมกกไข่  

แกรนี่...เผลอมะล่ายนะลิงลพ 

แน่จริงเปิดเล้า เอ๊ย เปิดบ้านดิ 

..............

พี่พิมขาา

ตัวอักษรพี่พิม น่ารักชะมัดเลย 

เป็นระยะฟักตัวที่ คลอดก่อนกำหนดเปล่าคะพี่...ฮา 

ออกมาโลดพี่ออกมาโลด อารมณ์นี้เลย เป็นเสน่ห์ของพี่พิมฯที่น้อยคนนักจะได้เห็น อิอิ 

ปล. ตอนนี้ฝนมีนัดกับกระดาษค่ะพี่

หนี้ทั้งนั้น บิลค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์

โอย...เจ้าหนี้ทั้งนั้น จะชิ่งจะดาบ ก็ไม่ได้นะพี่นะ ฤทธิ์เดชกระดาษแผ่นบางๆเหล่านี้สามารถ กินดิน กินทราย เจ๊ย ม่ายช่ายแระ 

แต่กระดาษพวกนี้ก็สามารถกิน บ้าน กินรถ กินดทรศัพท์ พวกเราได้อย่างง่ายดายเนาะพี่เนาะ

แถมเวลามาทักทายเราก็นัดกันมาซธอีกแน่ะ 

ว่าแล้วฝนก็ไปใช้หนี้ก่อนนะคะพี่

คพท

9 ธันวาคม 2554 16:34 น. - comment id 127752

ประทับใจจริงๆจึงบอกว่า..
"ไมตรีจิตมิตรอักษร"

สุขอย่าได้สร่าง

โคลอน

9 ธันวาคม 2554 18:26 น. - comment id 127754

คพท

ขอบคุณมากเลยค่ะ เจ้าของวลีเด็ด 
"ไมตรีจิตมิตรอักษร"
"สุขอย่าได้สร่าง" 



ว่างๆเก็บวลีเด็ดของ คอนพูทน มาฝากกันบ้างสิคะ อยากอ่านอ่า

ตาคำ

9 ธันวาคม 2554 20:39 น. - comment id 127759

คุงฝน

ชอบอะ เขียนแนวแบบนี้ เพราะเป็นมุมมองในสิ่งที่ใกล้ตัว แลเห็นความสำคัญในสิ่งต่างๆๆ
ตาคำชอบอะ

ลสร

9 ธันวาคม 2554 22:13 น. - comment id 127762
```
7 เฮีย อะแฮ่ม ๆ 
```

ลสร

10 ธันวาคม 2554 09:49 น. - comment id 127770

ตั๊บแกร  
ฝนตกหนักมากง่ะ
ตกทั้งคืนเรย

ไม่มีใครถามแต่อยากบอก
มีไรป่ะ

din

10 ธันวาคม 2554 13:57 น. - comment id 127782

...........

ทุกวันนี้ก็ยังเป็นเพื่อนสนิทกับดินสอและยางลบจ้ะคุณฝน

คือมันทำให้สะอาดง่าย
ยกเว้นนี๊ดนึง คือว่าดินสอต้องแหลมนะจ๊ะ

ส่วนกระดาษนั้นคงเป็นเพื่อรักกันตลอดชีวิต

.............

โคลอน

10 ธันวาคม 2554 15:39 น. - comment id 127787

17.......

เรื่องของแกรเฟร้ยยยยย...เกี่ยวก๊าตรูที่ไหน



สลับร่างชั่วคราวฟร่ะ ก๊ากกก

โคลอน

10 ธันวาคม 2554 15:40 น. - comment id 127788
```
20  งกฟร่ะตรูนี่  
```

โคลอน

10 ธันวาคม 2554 15:41 น. - comment id 127789

วันนี้งดตอบเม้นท์ชั่วคราวคร๊า

ใครใคร่ทำอะไรทำ..เล่นอะไร เล่น...

ลคส

10 ธันวาคม 2554 17:36 น. - comment id 127808

โคลอน(ตัวจริง ไม่ติงนัง) อิอิ

10 ธันวาคม 2554 17:47 น. - comment id 127813

ตาคำ

ขอบคุณค่า หน้าบานเป็นกระด้ง (จากที่บานอยู่แล้ว) อิอิ

..............

ลสร

ยาแก้ไอชวนป๋วย ปี่แป่กอสักเป๊กมั๊ยฟร่ะ

..............

ลสร

ไอ่โค ข้างล่างตัวปลอมนาเฟร้ย รุ่นสูงชะลูดตรูดปอด ไม่ใช่ รุ่นลิมิเต็ดแบบตรู 

....................

ดิน

ฝนก็ยังมีเพื่อนแท้เป็น กระดาษ กับ ดินสออยู่ค่ะ แม้จะมีปากกาบลิควิดมาป็นกิ๊ก  ฮา

.................

ไอ่โค ๑๙

เดี๊ยะๆ....เล่นตรูต่อหน้าต่อตาเลยนาเฟร้ย 

...........

ไอ่โค๒๐

หนอยแน่ เล่นซะตรู ติ๊งต๊องปังยาอ่อนเลยนาเฟร้ยไอ่นี่ 

.............

ไอ่โคฯ ๒๑

ชะหนอยแน่...ยัง....มังยังไม่รู้ตัวอีก 

..............

ลคส ๒๒

แน่จริง ลุกแล้วลุกเลย นาเฟร้ย 

........

ปล. ไอ่ลิง พวกตรูขอตัว หัว และไส้ ไปหาไรกระแทกปากก่องนะ ไว้จะกินเผื่อ

โค ตัวปลอมยอมซะที่ไหนหล่ะ

10 ธันวาคม 2554 17:50 น. - comment id 127815

แหมะ มังช่างกล้า..ต่อหน้าต่อตัวเลยนาเฟร้ย

เอาเตอะ..ตรูมีเวลาให้แกร แกรก็ใช้ให้คุ้ม

แค่นี้ตรูบ่ยั่น...จิ๊บๆเฟร้ยยย

ลคส..

10 ธันวาคม 2554 17:53 น. - comment id 127816

ลิงเอ๊ยยยย....

แกรจะไปป่าวววว...ตรูสองตัวจะไปดินเนอร์

กันแล้วนาเฟร้ยยย...ห้ามอิจฉาตรูเด็ดขาด

เข้าใจ๋  ตรูสั่ง

ลสร

10 ธันวาคม 2554 18:57 น. - comment id 127820
```
25 ใครถามง่ะ 
```

ลชร

10 ธันวาคม 2554 20:31 น. - comment id 127826

 น่าฉงฉานไอ่ลิงอ้อยฟร่ะ มังคงม่ายล่ายตอบดต้แกรอีกนานอ่ะลิงเอ๊ย

ตรูเหงมังอยู่หน้าจอ หน้าตามังมีฟามสุขมากอ่ะ...

ถ้าคอมตรูเสีย อาการคงหนักกว่ามังฟร่ะ

เฮ้อ...............






อิ่ม

ลสร

11 ธันวาคม 2554 07:28 น. - comment id 127834

27 อิ่มไร แบ่งมาดิ๊ ฮอทพอท

ลคส

11 ธันวาคม 2554 08:39 น. - comment id 127835
ลคส

11 ธันวาคม 2554 08:42 น. - comment id 127836
```
30
```

โคลอน

11 ธันวาคม 2554 11:13 น. - comment id 127838

ลสร

ไม่ทันแระลิงเอ๊ย...

..................

ลคส ๒๙ - ๓๐

หนอยแน่...แต่เช้าๆ

แมงกุ๊ดจี่

12 ธันวาคม 2554 14:47 น. - comment id 127857

เค้ายังใช้กระดาษ  ดินสอ และยางลบ  ตลอดอ่ะ


ยังสนิทคุ้นเคย  แต่เลื่อนความพิเศษมากขึ้น...

แม้ว่าจะมีคีย์บอร์ดให้พิมพ์   พิมพ์ผิดแล้วลบ..
แต่ก็ยังไม่ลืมในแต่ละวันที่จะได้ใช้  กระดาษ ดินสอ  และยางลบ....


^___^

กรต

13 ธันวาคม 2554 20:49 น. - comment id 127893

อ่ะแฮ่ม....ซ้อมมือ...ๆๆๆ
ปูพรม...แบบ...นาปาล์ม...มี่ 

จ่าดา จ่าดำ จ่าดำ จ่าด้า จ่าดี้ ช่ายป่าว..

หนึ่ง ฉอง ฉัม

กรต

13 ธันวาคม 2554 20:49 น. - comment id 127894

อ่ะแฮ่ม....ซ้อมมือ...ๆๆๆ
ปูพรม...แบบ...นาปาล์ม...มี่ 

จ่าดา จ่าดำ จ่าดำ จ่าด้า จ่าดี้ ช่ายป่าว..

หนึ่ง ฉอง ฉัม

กรต

13 ธันวาคม 2554 20:49 น. - comment id 127895

อ่ะแฮ่ม....ซ้อมมือ...ๆๆๆ
ปูพรม...แบบ...นาปาล์ม...มี่ 

จ่าดา จ่าดำ จ่าดำ จ่าด้า จ่าดี้ ช่ายป่าว..

หนึ่ง ฉอง ฉัม

กรต

13 ธันวาคม 2554 20:49 น. - comment id 127896

อ่ะแฮ่ม....ซ้อมมือ...ๆๆๆ
ปูพรม...แบบ...นาปาล์ม...มี่ 

จ่าดา จ่าดำ จ่าดำ จ่าด้า จ่าดี้ ช่ายป่าว..

หนึ่ง ฉอง ฉัม

กรต

13 ธันวาคม 2554 20:49 น. - comment id 127897

อ่ะแฮ่ม....ซ้อมมือ...ๆๆๆ
ปูพรม...แบบ...นาปาล์ม...มี่ 

จ่าดา จ่าดำ จ่าดำ จ่าด้า จ่าดี้ ช่ายป่าว..

หนึ่ง ฉอง ฉัม

กรต

13 ธันวาคม 2554 20:49 น. - comment id 127898

อ่ะแฮ่ม....ซ้อมมือ...ๆๆๆ
ปูพรม...แบบ...นาปาล์ม...มี่ 

จ่าดา จ่าดำ จ่าดำ จ่าด้า จ่าดี้ ช่ายป่าว..

หนึ่ง ฉอง ฉัม

กรต

13 ธันวาคม 2554 20:49 น. - comment id 127899

อ่ะแฮ่ม....ซ้อมมือ...ๆๆๆ
ปูพรม...แบบ...นาปาล์ม...มี่ 

จ่าดา จ่าดำ จ่าดำ จ่าด้า จ่าดี้ ช่ายป่าว..

หนึ่ง ฉอง ฉัม

กรต

13 ธันวาคม 2554 20:49 น. - comment id 127900

อ่ะแฮ่ม....ซ้อมมือ...ๆๆๆ
ปูพรม...แบบ...นาปาล์ม...มี่ 

จ่าดา จ่าดำ จ่าดำ จ่าด้า จ่าดี้ ช่ายป่าว..

หนึ่ง ฉอง ฉัม

กรต

13 ธันวาคม 2554 20:49 น. - comment id 127901

อ่ะแฮ่ม....ซ้อมมือ...ๆๆๆ
ปูพรม...แบบ...นาปาล์ม...มี่ 

จ่าดา จ่าดำ จ่าดำ จ่าด้า จ่าดี้ ช่ายป่าว..

หนึ่ง ฉอง ฉัม

cool-hearted

14 ธันวาคม 2554 13:13 น. - comment id 127910

คิดถึง

ตัวหนังสือยังสวยงามเหมือนเดิมนะ

โคลอน

14 ธันวาคม 2554 20:33 น. - comment id 127916

แมงกุ๊ดจี่

กระดาษ ดินสอ ยางลบ 

เปรียบไปก็เหมือนสามทหารเสือของนักคิดขีดเขียนอย่างเราๆเลยเนาะ...มะกรูด 

...........................

กรต ๓๓ - ๔๑

 โห้.....เล่นงี้เลยนา...

เห็นทีต้องพาไปถ้ำกระบอกแระเนี่ย 

.........................

cool-hearted

ว้าว...คูล อาร์ท ดีใจจังได้เจอเพื่อนเก่า 

สบายดีเปล่าคะ....คิดถึงเสมอเลย