ขอเพียงแค่ให้ฉันรักเธอ part4.การช่วยเหลือ[ที่ไม่เต็มใจ]

AU>>di>>TION

คืนนั้นทั้งคืนแม็คไม่สามารถทีจะข่มตาให้หลับลงได้ความคิดต่าง ที่พรั่งพรูเข้าสู่สมองของเขาราวกับสายน้ำที่ไหลอย่างไม่ขาดสายและไม่มีทางสิ้นสุด แม็คมีแต่ความกังวล ความหวาดกลัวต่อสิ่งที่เขาจะต้องทำในวันรุ่งขึ้นเขาไม่รู้ว่าเขาควรจะทำอย่างไร ในตอนนี้เขามีแต่ความคิดที่สับสนวนเวียนอยู่ภายในสมองส่วนลึก ๆ ของเขา แม็คนั่งพร่ำรำพันกับตัวเองราวกับคนบ้าว่าทำไม ทำไม และทำไมเขาถึงต้องรับปากแพ็ทด้วยถ้าเขาพูดปัดไปซะว่าเขาไม่สามารถที่จะช่วยได้เขาก็คงไม่ต้องมานั่งเศร้า และมีแต่ความคิดที่สับสนอยู่อย่างนี้ ทำไมเขาถึงต้องรับปากแพ็ททั้ง ๆ ที่เขาก็รู้ดีว่าถ้าการช่วยของเขาครั้งนี้ถ้าสำเร็จขึ้นมาคนที่จะต้องมานั่งเสียใจก็คงมีแค่เขาเพียงคนเดียวส่วนแพ็ทก็คงจะไปมีความสุขพอเขานึกได้ถึงตรงนี้เขาก็ตระหนักกับตัวเองว่าถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็ควรที่จะช่วยแพ็ทดีกว่าเพราะถ้าคนที่เขารักมีความสุขเขาก็คงจะมีความสุขเช่นกัน
	รุ่งเช้าแม็คตื่นตามปกติทั้ง ๆ ที่เขาเพิ่งจะสามารถข่มตาลงนอนและสลัดความคิดที่สับสนไปได้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาแต่ทันทีที่เขาตื่นขึ้นมาความคิดที่สับสนต่าง ๆ ก็ถาโถมเข้าสู่สมองของเขาอีกครั้งแม็คปล่อยตัวเองให้นั่งจมอยู่กับความคิดที่สับสนนั้นอยู่เพียงคนเดียวโดยไม่รู้ได้เลยว่าเวลานั้นได้ผ่านพ้นมาสักเท่าไหร่แล้วเขารู้แต่เพียงว่าเขาอยากที่จะอยู่คนเดียวเงียบ ๆ โดยปราศจากผู้ใดมารบกวนเขาแม้แต่แพ็ทเองก็ตามทีจนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปครึ่งค่อนวันแม็คจึงตัดสินใจที่จะส่งเมลไปหาเขาคนนั้นของแพ็ทเพราะการที่เห็นคนที่เขารักมีความสุขเขาก็คงมีความสุขไม่น้อยไปกว่ากันเลย
	เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดีกับเมลฉบับนั้น  ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไร เขาลบข้อความแล้วพิมพ์ข้อความใหม่อยู่หลายต่อหลายครั้งจนกระทั่งเขาได้ข้อความที่เขาคิดว่าดีที่สุดที่จะทำให้เขาคนนั้นของแพ็ทหันมาสนใจและตอบเมลของเขากลับมาข้อความในเมลฉบบับนั้นมีข้อความว่า
	to           stayboyz_08@hotmail.com
	cc          -
	bcc        -
	subject  สวัสดีค่ะ
สวัสดีค่ะอย่าเพิ่งแปลกใจนะคะที่เห็นเมลแปลก ๆ แบับนี้มาอยู่ใน mailbox ของคุณคือว่าเราอยากรู้จักนายน่ะค่ะอือเราชื่อเมย์นะคะตอนนี้เอาไว้แค่นี้ก่อนละกันนะคะไว้คราวหน้าเราจะเมลมาใหม่ละกันนะคะ
goodluck!!!!!! นะคะ
		ป.ล.ขอโทษนะคะถ้าเมลฉบับนี้เป็นการรบกวนเวลาของคุณ
	ทันทีที่เขาส่งข้อความออกไปเขาได้แต่ภาวนาอย่าให้เขาคนนั้นของ แพ็ท ตอบ e-mailฉบับนี้กลับมา
หลังจากนั้นประมาณ 2 วันต่อมาเขาคนนนั้นของแพ็ทก็ได้ส่งเมลตอบกลับมาให้แม็คเนื้อความในจดหมายฉบับนั้นมีว่า
tomay
เราไม่รู้นะว่านายเอาเมลเรามาจากที่ไหนและเราก็งงมาก ๆ เลยนะแต่เอาเป็นว่ายินดีที่ได้รู้จักละกันนะเราชื่อรันนะแต่เราคงไม่ค่อยมีเวลาตอบเมลเธอมากนักนะตอนนี้เราไปก่อนนะไว้คราวหน้าเราค่อยเมลคุยกันใหม่นะ
แม็คตัดสินใจที่จะลองตอบเมลของรันดูอีกครั้งแต่คราวหน้าเขาจะต้องถามให้รู้เรื่องไปเลยว่ารันคิดยังไงกับแพ็ทกันแน่แล้วอีกอย่างเขาก็อยากที่จะให้การช่วยเปลือของครั้งนี้สิ้นสุดลงสักทีและเขาก็จะได้ไม่ต้องมานั่งปวดใจอยู่แบบนี้อีกถึงแม้ว่าแพ็ทจะขอร้องเขาให้ช่วยให้ถึงที่สุดก็ตามทีแต่ถ้ามันแลกกับความทุกข์และร้าวราานใจของเขาเขาคิดว่าเขาควรหยุดการกระทำที่เขาไม่เต็มใจเอาไว้เพียงแค่นี้จะดีกว่า
*********************************************
2 อาทิตย์ต่อมารันก็ยังไม่ตอบเมลฉบับนั้นกลับมาสักทีจนเขาคิดว่าคงเป็นเพราะรันไม่คิดอะไรกับแพ็ทหรือมไรันก็คงมีคนที่รักยอุ่แล้วก็เลยไม่ตอบกลับมาความคิดของเขาแบบนี้ทำให้ค่อนข้างสบายใจไม่น้อย
จนกระทั่ง 2 วันต่อมาแม็คได้รับเมลที่ตอบกลับมาจากรันข้อความในฉบับนั้นทำให้เขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างมากเมื่อรันตอบกลับมาว่า
toMay	
ตกลงคุณจะไม่บกผมจริง ๆ ใช่ไหมว่าคุณเอาเมลผมจากไหนไม่เป็นไรหรกถ้าคุณจะไม่ตอบสำหรับคำถามที่คุณถามผมมานั้นว่าผมมีใครในใจหรือยังผมตอบได้เลยครับว่ามีครับเพียงแต่ว่าตอนนี้ผมค่อนข้างที่จะยุ่งอยู่กับการทำงานรวมทั้งการเรียนของผมด้วยทำให้ผมไม่ค่อยมีเวลาที่จะดูแลและเทคแคร์กับเขามากสักเท่าไหร่นักแต่ผมคิดว่าตอนนี้งานของผมก้ไม่ค่อยยุ่งแล้วผมคงจะมีเวลาบ้างแล้วล่ะครับเออ..ลืมบอกไปครับว่าเธอชื่อแพ็ทครับเพื่อคราวหน้าคุณจะได้ไม่ถามมาอีกตอนนี้แค่นี้ก่อนนะบายครับ
ความคิดต่าง ๆ นา ๆ สาดซัดเข้าสู่สมองของเขาอย่างไม่ขาดสายราวกับสายน้ำที่เติมเข้าสู่ถังน้ำที่มีแต่รอยรั่วซึ่งก็คงจะไม่มีวันเต็มและหยุดไหลสักที "จะทำอย่างไรดี ควรบอกแพ็ทดีไหมแล้วถ้าบอกไปตัวเราเองล่ะเราเองจะเป็นอย่างไรแพ็ทจะห่างจากเราไปมั้ยเรากับแพ็ทจะยังคงเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมหรือเปล่าแล้วแพ็ทจะมีเวลาให้เราบ้างไหม" ความคิดเหล่านี้วนเวียนอยู่ในสมองของแม็คครั้งแล้วครั้งเล่าแต่แล้วความคิดของเขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
 "แพ็ทแน่ ๆ เลยจะรับดีมั้ยหรือว่าไม่รับดี แล้วถ้าแพ็ทโกรธล่ะแล้วถ้าเรารับแล้วแพ็ทถามเรื่องนั้นล่ะจะบอกดีไหม" แม็ครำพึงกับตัวเองอย่างสับสนพลางเอื้อมมือจะไปรับโทรศัพท์แต่แล้วก็ดึงกลับมาเขาทำอย่างนี้ครั้งแล้วครั้งเล่าจนกระทั่งเสียงโทรศัพท์เงียบลงไป
"เฮ้อ." เขาถอนหายใจทันทีที่เสียงโทรศัพท์เงียบลงไปเพราะนั้นหมายความว่าเขายังไม่ต้องบอกความจริงกับแพ็ทตอนนี้ถึงแม้ว่าเขาจะอยากคุยกับแพทอย่างจะเป็นจะตาย
"ตรี๊ด..ตรี๊ด.." เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งแม็คนั่งอยู่สักพักก่อนที่จะตัดสินใจรับโทรศัพท์เพราะเขาตัดสินใจแล้วว่าถึงแม้ว่าเขาจะต้องรับโทรศัพท์เขาก็ไม่จำเป็นต้องบอกแพ็ทเรื่องนั้นก็ได้
"ฮัลโหลสวัสดีครับ"
"แม็คเหรอ ทำไมเมื่อกี้ไม่รับสายล่ะ" ปลายสายเป้นแพ็ทตามที่เขาคาดเอาไว้แต่น้ำเสียงของแพ็ทคราวนี้ต่างกับเมื่อ 2-3 อาทิตย์ก่อนน้ำสเยงของแพ็ทตอนนี้ดูสดใสกว่าตอนนั้นราวกับว่าก่อนหน้านี้แพ็ทไม่มีเรื่องใดให้ต้องสับสนและทุกข์ใจเอาเสียเลย
"อือแพ็ทเหรอ" แม็คตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยร่าเริงนัก
"แม็คคือว่าแพ็ทมีเรื่องจะบอกน่ะ"
"เรื่องอะไรล่ะ " แม็คถามด้วยความประหลาดใจอย่างเคย
" เรื่องที่แพ็ทขอแม็คไปน่ะแม็คไม่ต้องช่วยแพ็ทแล้วนะ"
"ทำไมล่ะหรือว่า.แพ็ทไม่ชอบเขาแล้ว" แม็คแกล้งถามทั้ง ๆ ที่ใจอยากจะให้เป็นแบบที่เขาต้องการอย่างเต็มเปี่ยม
"เปล่าหรอกคือว่าเขาโทรมาหาแพ็ทแล้วน่ะ แล้วเขาก็ขอโทษแพ็ทด้วยที่เขาไม่ได้สนใจแพ็ทเลยคือว่าเขาทำงานน่ะแล้วแบว่าเขาทำงานด้วยแล้วก็เรียนด้วยก็เลยไม่ค่อยมีเวลาน่ะแต่ตอนนี้เขาค่อนข้างมีเวลาแล้วเขาก็เลยนัดแพ็ทน่ะว่าวันเสาร์นี้เจอกัน แพ็ทก็เลยถามว่าถ้าแพ็ทชวนเพื่อนไปด้วยได้ไหมเขาก็บอกว่าได้สิได้เพราะตอนนี้เขาให้แพ็ทได้ทุกอย่างเลยแพ็ทก็เลยโทรมาชวนแม็คน่ะไปด้วยกันนะ "
	ทันทีที่แพ็ทพูดจบความรู้สึกอึดอัดต่าง ๆ ที่ถูกสลัดไปเมื่อแพ็ทบอกให้เลิกการช่วยเหลือของเขาก็กลับมาสุมประดังกันเหมือนเดิมแถมคราวนี้จะดูยิ่งกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ "ทำไมนะทำไมแพ็ทไม่เคยรู้เลยใช่ไหม หรือว่ารู้แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้กันแน่" แม็คคิดในใจเงียบ ๆ คนเดียว
" ตกลงแม็คจะไปไหม" แพ็ทถามอีกครั้ง
" เอาไว้ค่อยคุยกันนะ เออแพ็ทแค่นี้ก่อนนะแม่เรียกอ่ะไว้แม็คจะโทรไปบอกนะ" แม็คพูดตัดบททั้ง ๆ ที่เขาอยากจะคุยกับแพ็ทมากกว่านี้แต่เขากลัว กลัวว่าถ้าคุยกับแพ็ทต่อไปแล้วเขาจะหลุดปากออกไปว่าความรู้สึกจริง ๆ แล้วเขาคิดยังไงกับแพ็ทกันแน่เขากลัวว่าถ้าเขาหลุดปากบอกออกมาแล้วแพ็ทจะไม่เหมือนเดิมดังนั้นเขาควรที่จะหยุดไว้เพียงแค่นี้ก่อนก่อนที่เขาจะหลุดปากบอกแพ็ทออกไป
" ได้จ้ะงั้นแค่นี้ก่อนนะอย่าลืมโทรมา confirm ล่ะ หวัดดีจ้ะ" 
"อือหวัดดีครับ" ทันที่แม็ควางหูความรู้สึกของเขาตอนนี้คือเขากอยากจะร้องไห้ให้กับความผิดหวังกับสิ่งที่เกิดขึ้นและความไม่กล้าของเขาเพราะเขาไม่รู้ว่าเขาจะทำอย่างไรกับความคิดที่สับสนภายในใจของเขาดี
*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+