สารบัญไม่ได้บอกทุกอย่าง

สุนทรียกาญจน์

หลายครั้งเราถามตัวเองว่าทำไมช่วงนี้เราไม่ค่อยมีความสุข ทานอะไรไม่ค่อยอร่อยอย่างที่เคย ผมร่วง ทะเลาะกับคนรอบข้าง ไม่มีใครสนใจ เพื่อนทิ้ง ฯลฯ อันที่จริงเราก็ไม่ได้ต้องการคำตอบเท่าไหร่ เหมือนเราอยากจะระบายอารมณ์มากกว่า
แต่ถ้าจะตอบก็คงเพราะเราพยายามเลือกเปิด แต่เสือกเปิดโดยไม่มีสารบัญ เราคาดหวังความสำเร็จในวิธีที่ผิด เอาใจไปใส่ให้คนที่เขาไม่รักเรา อยากมีความสุขในช่วงที่ต้องพักสงบ กลายเป็นคนดีที่ทำได้แค่ 'เฉียด' ไปมา กลายเป็นคนที่มาสาย เป็นคนที่ไม่ใช่ของใครบางคน ทั้งๆ ที่อีกนิดเดียวเท่านั้น
อยากเปลี่ยนมันมั้ย ... เบื่อมั้ย ความรู้สึกเหล่านี้ ??
งั้นก็หยุดเลือกเปิดสิ หยุดเลือกเปิดชีวิต แต่เปิดใจแทน เปลี่ยนตัวเองเป็นคนใหม่หัดที่จะยอมรับอะไรง่ายๆ บ้าง หัดที่จะไม่ต้องควบคุมอะไรให้มันมากนัก หัดที่จะประเมินตัวเอง ไม่แน่รอยยิ้มอาจจะกำลังหาทางออกมาจากน้ำตาก็ได้
อ้อมกอดไม่ได้มีไว้ซื้อขายกัน เราให้ฟรี แต่กลับเป็นสิ่งที่มีค่า สงวนไว้สำหรับคนที่เรารัก แต่แปลกที่เราไม่ค่อยรักใคร เราเลยไม่ได้กอดใครซะที ไม่ได้เอามันมาใช้เพื่อใครซะที
เรารอคอยคนนั้นที่ขี่ม้าขาวมา รอคอยคนที่สมบูรณ์แบบ รอคอยเจ้าชาย รอคอยคนในฝัน เรารอมานานแค่ไหนแล้ว ?? หากเราหัดยอมรับเราจะเห็นว่าใครคนนั้นบางทีอาจอยู่ใกล้ๆ เรานี่เอง เป็นคนที่เราสามารถมอบอ้อมกอดของเราให้เขาได้ แล้วใครคนนั้นก็จะกอดเราตอบอย่างไม่มีเงื่อนไขด้วยเช่นกัน
ความรักเป็นเรื่องที่ยิ่งใช้ยิ่งมีมาก เราไม่สามารถขาดทุนได้ หากเรารักจริง
มีตัวอย่างให้ดูแล้ว พวกเขาคือพ่อแม่ผู้ปกครองของเรา หากถามว่าใครที่พยุงเด็กดื้อขี้โวยวายคนนั้นขึ้นมาบ่อยที่สุด เราคงจะนึกภาพตัวเองออก นึกภาพของพวกท่านออก
แล้วใครพยุงท่านบ้าง ... พยุงด้วยรอยยิ้มนะ
นานแค่ไหนแล้วที่เราสงวนอ้อมกอดของเราเอาไว้จากท่าน มัวแต่ไปรอเจ้าชาย พวกท่านคือแบบฝึกหัดอย่างดีสำหรับการหัดที่จะรักใครสักคน เพราะเราไม่ต้องกลัวว่าจะเจ็บ ...
ชีวิตของเรามันไม่ได้ควบคุมได้ไปซะหมดทุกอย่าง เราไม่ได้เกิดมาเป็นผู้ควบคุม แต่เราเกิดมาเพื่อเรียน เรียนรู่อย่างเคารพในโลกใบนี้ เคารพในธรรมชาติ ในกฏเกณฑ์ของธรรมชาติ เคารพในอาหารทุกจาน ไม่กินทิ้งขว้าง หรือดูถูกผู้มีพระคุณ รู้จักที่ต่ำที่สูง รู้ว่าใครเป็นใคร
เมื่อเราอยู่อย่างสอดคล้องกับระบบความรักของโลกเราก็จะเป็นผู้ที่มีความสุข โดยไม่ต้องพึ่งสารบัญ ไม่ต้องเลือกเปิดอีกต่อไป