เมื่อฉันต้องเดินเข้าคุก

กระต่ายใต้เงาจันทร์

   ตั้งแต่วัยเด็ก  พ่อแม่  มักดูแลและคอยปกป้อง  ไม่อยากให้ลูกทุกคนเจอเลวร้ายในชีวิต   ซึ่งรูปแบบในการกระทำแต่ละครอบครัวย่อมแตกต่างกันไป  ตามพื้นฐานชีวิต  ความเคยชิน สภาพแวดล้อมและสถานะทางครอบครัว  แม้แต่ตัวกระต่ายเอง  พ่อมักจะปกป้อง ไม่อยากให้เจอแต่สิ่งเลวร้าย แต่บางทีในความเป็นมนุษย์นั้นเราก็ไม่อาจฝืนชะตาฟ้าลิขิตได้
 ลูกใครติดยา  พ่อใครค้ายา  แม้แต่แม่ใครเป็นผู้หญิงหากิน  พ่อจะไม่ให้เฉียดเข้าใกล้  แม้แต่ลูกหลานที่ไม่ได้ทำแต่เป็นพี่น้องกันก็ตาม  พ่อเอาความรัก  ความทนุถนอม ความหวงและความห่วงไม่อยากให้กระต่ายเจอสิ่งไม่ดี
เห็นคนเหล่านี้   หรือญาติ  หรือลูก   หลาน  บางคนเพิ่งออกจากคุก  บางทีไม่ได้ติดยา  แต่พ่อไม่รับเข้าทำงานแม้แต่จะเปิดประตูรั้วต้อนรับแต่พ่อก็พูดจาให้กลับไปดีๆ
เคยถามพ่อหลายครั้ง  เพราะกระต่ายเองก็สงสารเห็นบางคนน้ำตาซึมกลับไป    พ่อว่ากันไว้ดีกว่าแก้  รู้หน้าไม่รู้ใจ  ภาพเหล่านี้จึงอยู่ในใจเรื่อยมา
จนมีช่วงจังหวะชีวิต ที่ต้องเดินเฉียดคุกเฉียดตาราง  อยู่ช่วงหนึ่ง  รู้สึก  เลยว่า  นั่นคงเป็นความรู้สึกของคนเหล่านั้น  ที่ถูกมองด้วยสายตาเหยียดหยาม   เคลือบแคลงสงสัย  และดูถูก
กระต่ายเข้าใจสภาพนี้ดียิ่งเราไม่ได้ทำผิด  เราก็ยิ่งวนเวียนหาคำตอบว่า  เราผิดอะไร   แล้วสิ่งที่เราทำดีหล่ะ  ไหนใครบอกว่า  ทำดีได้ดี  แวปหนึ่งจะมีจิตด้านลบเข้าครอบงำ  เราต้องตามมันให้ทันและสะกดสิ่งเราลงไปให้ได้เอาจิตฝ่ายดีมาดำเนินชีวิตเหมือนเดิม
จึงต้องใจตั้งแต่นั้นมา  ...ถ้ามีโอกาส..ฉันต้องเดินเข้าคุก...ไปบรรยายเรื่องการใช้ชีวิตกับหลักธรรมให้นักโทษฟังสักครั้ง..มีนิสิตถามว่าถ้าถูกให้ไปพูดแดนประหารจะพูดอย่างไร
กระต่ายคงจะเหล่าแต่เรื่องสนุกสนาน  ให้เค้าฟังแล้วมีความสุขเค้าจะได้มีความสุขก่อนตายคิดอย่างนี้จริงๆคะ
แต่เมื่อมีโอกาสไปบรรยายสถานพินิจ  กระต่ายก็ต้องหากิจกรรมเพื่อดึงกลุ่มและความรู้สึกแต่ละคนออกมาให้ได้ ร้อยกว่าคน  กระต่ายหวังเพียงว่าได้มาห้าคน  ที่มาใช้ชีวิตที่ดีกลับตัว  ได้  ใชชีวิตอย่างมีความสุขและสังคมยอมรับได้
มีบางคนเข้าไปอยู่ในนั้นเพราะแค่ให้เพื่อนมารับแต่ไม่รุ้ว่าเพื่อนขโมยรถมอร์เตอร์ไซด์มา  มีทั้งคดีค้ายา  เป็นเยาวชนทั้งสิ้น  เราต้องใช้ทั้งความอ่อนหวานในความเด็ดขาด  ความเข็มแข็งในความเมตตาเหล่าประสบการณ์ที่ตัวเองเคยผ่านหรือว่าเรื่องที่เคยไปเจอมา
มีประมาณสามสี่คนในนั้นร้องไห้..ถามกลับมาว่า...แล้วหนู...แล้วผมออกมาจะใช้ชีวิตอย่างไร
ก็บอกไปว่า  เราต้องเป็นคนดี  ไม่ใช่แค่คิด แต่ต้องทำด้วย  และต้องมีความอดทนพร้อมทั้งขอบคุณชีวิตที่เรามาอยู่ในที่นี้  เอามาเป็นพลัง  สร้างความต้านทานชีวิตเพราะเราต้องผ่านมันไปให้ได้  มีหลายเรื่องที่เด็กๆได้ระบายและแลกเปลี่ยนความคิดมีกิจกรรมร่วมกันรวมทั้งงานเขียน  ที่ขอมาจาก  คุณวิสุทธิ์  ขาวเนียม  และต้นกล้า  อันดามัน  ในเรื่อง ลมมลายู  และ เพลงผีเสื้อ พร้อมลายเซ็นในเล่ม  โดยให้หัวข้อเรื่องว่า..ฉันจะเป็นคนดี...เด็นๆสนใจกันมากและอยากเขียนเลยต้องขอขอบคุณในส่วนนี้ที่ร่วมกันแบ่งปันอยากน้อยก็สอนให้เด็กรักการอ่านและเขียน  กระต่ายเองก็นำหนังสือธรรมมะและเรื่องสั้น  นวนิยาย  สมุดโน๊ตไปแจกหลายเล่มคิดว่าอย่างน้อยเด็กคงจะได้อะไรกลับไปบ้างและมีความสุขเล็กๆทั้งคนให้และคนรับ
เราไม่สามารถรู้ได้เจาะลึกว่าอะไรเป็นสาเหตุให้เด็กเหล่านี้  เดินทางผิด  แต่กระต่ายคิดว่า  เราควรจะชี้ทางในสิ่งที่เด็กจะต้องเดินในทางที่ถูกจะทำหรือไม่นั่นกระต่ายคิดว่า  ตัวเองได้ทำแล้วมีความสุขและจะยิ่งมีความสุขถาเด็กๆเป็นคนดีใช้ชีวิตอยู่ในสังคมอย่างมีความสุขแต่ไม่ได้คาดหวังอะไรมากนักเพราะคิดว่าทำดีที่สุดเท่าความสามารถและกำลังเราทำได้ก็พอคะ  ไม่ยึดติดว่าจะต้องได้ในสิ่งที่เราทำทุกอย่าง
เด็กๆอยากรู้เรื่องกฎหมายยาเสพติดคะ   กฎหมายเยาวชนอายุสิบแดปีเกี่ยวกับโทษยาเสพติด  
กฎหมายเกี่ยวกับลักทรัพย์  กระต่ายไม่มีความรู้ตรงนี้จึงต้องเสาะแสวงหา  และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าถ้าใครอ่านเจอ  ช่วยตอบและบอกมาทีแม้กระทั่งหลักธรรมคำสอนที่กระต่ายสามารถนำไปถ่ายทอดให้เด็กๆรู้จักการใช้ชีวิตจะขอบพระคุณอย่างสูง
สิ่งอัศจรรย์ที่อยู่ในคนโดยเฉพาะคนไทยด้วยกันทั้งๆที่ไม่รู้จักว่าใครเป็นใครแต่ในจิตใจที่ซุกซ่อนอยู่ส่วนลึกของหัวใจคือการให้  ความเมตตาสิ่งนี้คงเรียกว่า...สิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก...
ใช้หัวใจเขียน
                                                        กระต่ายใต้เงาจันทร์