สุดสัปดาห์..ก็ลั๊ลลากันไป

เที่ยนหยด

8.30น.ของวันเสาร์ที่ 27 ฉันมาถึงจุดนัดพบคือ
 ปั้ม ปตท.วงเวียนพระราม 2  
รถคันที่ฉันนั่งไปถึงก่อนใครหลังจากนั้นประมาณ 5 นาที อีกสองคัน
ก็ตามมา...ฉันและครอบครัวรวมทั้งหมด 13 คน มากันครบหมดแล้ว
จุดหมายปลายทางของเราคือ อ.ปราณบุรี จ.ประจวบฯ หลังจากที่
ทุกคนทำภาระกิจส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย..ล้อพร้อมหมุนอีกครั้ง
แต่ก่อนที่ล้อจะหมุน...น้องขายฉันก็เดินมาหา
"เจ๊ๆ  อย่าพึ่งไป มีเกมส์สนุกๆให้เล่น" เขาพูดยิ้มๆ
"เกมส์ราย" ฉันยานคางถามกลับไป
"จะให้หาคำตามทาง" เขาพูดพร้อมกับส่งกระดาษแผ่นเล็กๆให้กับฉัน
ฉันรับมาดู ในกระดาษนั่นระบุคำไว้ทั้งหมด 2 บรรทัดเป็นชื่อร้านอาหาร
- ร้านกับข้าวกับปลา บางกรวย
- ร้านโจ๊กคุณยาย สูตรโบราณ
 "เจ๊ หาคำพวกนี้ตามข้างทางน๊ะ เจอปุ๊บถ่ายรูปเก็บเอาไว้...ถ้าเป็นคำซ้ำ
ต้องถ่ายสองครั้ง แต่ห้ามซ้ำที่เดิมน๊ะ..และจุดสิ้นสุดเกมส์คือที่พัก"
 คนต้นคิดอธิบายกติกาให้ฟัง
ที่พักที่ว่าก็คือ โรงแรมเอวาซอน  ซึ่งอยู่ใน อ.ปราณบุรี นั่นเอง
"แม๊..แกรนี่ช่างสรรหาเรื่องให้เล่นจริงๆเล๊ย" ฉันบ่นเล็กน้อยพองาม อิอิ
"เอาน่า เจ๊ หนุกๆ มีเดิมพันด้วยน๊ะ" 
"เดิมพันยังไงหว่า" หูผึ่งถามกลับทันที..อิอิ
"คันละหนึ่งพันบาท..ใครได้คำครบและถึงก่อน ก็รับไปเลยเป็นไงแจ่มป่ะเจ๊"    
"อืม...ก็ได้ ตกลงตามนี้..กลัวซะที่ไหนว๊า "  
หลังจากนั้นรถสามคันก็ได้เวลาล้อหมุน...
อ่อ..ลืมไป อีก 1 คันสละสิทธิ์ไม่เล่น..คงเหลือแค่คันของฉันกับน้องชาย..

รถคันที่ฉันนั่งก็จะมีน้องสาวนั่งหน้าคู่กับคนขับ.. ส่วนฉันกับแม่นั่งเบาะหลัง
ฉันตกลงกับน้องสาวว่าฉันจะเป็นคนถ่ายรูปเอง ส่วนน้องสาวก็จะช่วยมองให้..
เราเริ่มเก็บคำแรกหลังจากรถออกมาไม่ถึง 5 นาทีและหลังจากนั้นก็เก็บคำ
ต่อมาเรื่อยๆ..ฉันกับน้องสาวลุ้นกันสุดฤทธิ์เวลาเจอคำ..ส่วนแม่ก็คอยเป็น
กองเชียร์..ขำง่ะ..ลองนึกตามนะคะ แม่วัย 76 ปีของฉันตบมือหัวเราะชอบใจ
เวลาที่พวกฉันเก็บคำได้..555 หนุกหนานกันทั้งรถ ..เจ้าคนขับก็พลอยลุ้น
ไปด้วย..จนฉันต้องคอยเบรคตลอด..ไม่งั้นไม่มีสมาธิขับรถซิ..อิอิ 
เหลืออีกแค่ 2 คำ คือ คำว่า โจ๊ก กับ กรวย..ทำไม๊..มันหายากจังหว่า..เป็น
ไปได้ยังไงเนี่ย จาก กท.จนจะถึง ปราณฯ แล้ว ยังหากันไม่ได้..เอาหล่ะซิ..
ชักคิดหนัก..ทำไงดีหนอ..
"เจ้ย..คิดออกแว้ววว..คำว่า โจ๊ก เนี่ย น่าจะอยู่แถวตลาดมากกว่า" 
น้องสาวฉันโพล่งขึ้นมา
"เออ..เนาะ ใช่ๆๆ เจ๊ก็ว่างั้น ทำไมเพิ่งคิดได้เนี่ย แต่ว่า..
 ตลาดหัวหิน มันเลย ปราณฯไปอีกนี่นา" ฉันบอกกับน้อง
ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์มือถือฉันดังขึ้น..เจ้าน้องชายตัวดีนั่นเอง
"ว่างายย่ะ" ฉันกรอกเสียงยานคางถาม
"ถึงไหนแล้วเจ๊" เสียงหัวเราะร่วนเชียว
"แกรหล่ะถึงไหน"เรื่องอะไรจะบอก..คิคิ
"กำลังจะเลี้ยวเข้าปราณฯแล้ว" 
"หรอๆ..อืม เจ๊ก็อีกไม่ไกลหรอกเดี๋ยวคงถึง" ฉันแกล้งบอกไปงั้น 
 หากแต่ในใจกำลังวางแผนอยู่ 555
"เป็นไงหาได้ครบยัง" เจ้าตัวดีถามกลับมา
"ชิชะ..ดับไหนแร้นนน ไอ้น้อง" ฉันเกทับทันที
"แล้วคนถามหละ" 
"จิ๊บๆเจ๊..จะเอาอีกกี่คำหล่ะ..บอกมาโลดดด 5555"
นั่นแน่..ทำคุยโว ชิๆ..ฉันรับประกันว่ามันยังหาได้ไม่ครบเหมือนกันหล่ะน่า
ประมาณว่า งานนี้ต่างคนต่างเกทับกันเป็นว่าเล่น เดี๋ยวก็รู้ว่าหมู่หรือจ่า คิคิ
"แค่นี้ก่อนเด้อ..แล้วเจอกัน" ฉันแกล้งบอกไปงั้น..ฮ่าๆๆๆ
หลังจากวางสายน้องชายไปแล้ว

ฉันกับน้องสาวตกลงกันว่าจะเลยไปตลาดหัวหินก่อน เพื่อหาคำว่า "โจ๊ก" 
ว่าแล้วคนขับเหมือนรู้ใจเหยียบซะทันใจจริงๆ..ใช้เวลาไม่เท่าไรเราก็ถึง
ทางเข้าตลาด.. แต่ก่อนจะเข้าตลาด ที่ริมทางเท้าน้องสาวฉันมองเห็น
คำว่า "โจ๊ก" ซะก่อน จริงๆป้ายมันไม่ใหญ่เลยถ้าไม่สังเกตุคงมองไม่เห็น
แต่จะด้วยความบังเอิญหรือโชคช่วยไม่รู้ได้..คนขับรถรีบจอด แล้วบอก
ให้ฉันรีบลงไปถ่ายรูปทันทีเพราะรถมันเลยมาประมาณ 20 เมตรเห็นจะได้..
ฉันลงจากรถแล้ววิ่งย้อนกลับมาถ่ายรูป..โดยไม่ได้แคร์สายตาประชาชี
แถวนั้นสักนิด..และก็รู้ว่ามีคนมองด้วยสายตาแปลกๆ..คงคิดว่า
ยัยนี่มาถ่ายรูปไปทำไมเนี่ย? 
อย่าแต่คนอื่นเลย..ฉันเองยังคิดขำตัวเอง..
ว่าไปแล้วมันก็หนุกดีแฮ่ะ..นานมากแล้วที่ไม่ค่อยได้ทำอะไรแบบนี้
หลังจากเราเก็บคำว่า โจ๊ก ได้แล้ว ทีนี้ก็เหลือ  กรวย คำเดียวซึ่งมัน
แสนยากเย็นซะเหลือเกิ้นนนน..
น้องสาวฉันก็ไม่รีรอรีบกดโทรศัพท์มือถือ ถามอากู๋(google) 
อากู๋ก็ใจดีตอบกลับทันทีเท่าที่ดูรายละเอียดแล้ว พอจะทราบได้ว่าจากนี้ไป
ประมาณ  70กิโลจะมี ต.ดอนกรวย ซึ่งก็อยู่ใน อ.เมือง จ.ประจวบฯนั่นหล่ะ
เย้ๆ ฉันอุทานออกมาด้วยความลิงโลดสุดๆ เอาหล่ะ..ในเมื่อเรามีโอกาส
จะเจอ "กรวย" แล้วยังไงเสียเราต้องไปให้ถึงซิน่า..ฉันคิด
แต่ดูระยะทางแล้วไกลพอดู..เอาไงดีหว่า..เราหันหน้าปรึกษากันทันที..
ทั้งฉัน น้องสาวและคนขับรถ..
ส่วนแม่ฉันไม่ต้องพูดถึง นอนกรนอยู่ข้างๆฉันนี่หล่ะ ฮ่าๆ
 เชียร์ลูกจนหลับว่างั้นเถอะ
และแล้วด้วยใจมุ่งมั่นเกินร้อย..อิอิ จึงมีมติเป็นเอกฉันท์ว่า ลุย! 
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว..ระยะทางจากนี้ไปกลับ ร้อยกว่าโล..คงใช้เวลาเป็นชั่วโมง..

น้องชายฉันโทรมาตามเป็นระยะๆเพราะทุกคนถึงที่พักกันหมดแล้ว..
ฉันก็ได้แต่พูดประโยคเดิมๆว่า "ใกล้ถึงแระใจเย็นไอ่น้อง" 55555 
หารู้ไม่ว่าที่ใกล้น่ะถึงที่เก็บ "กรวย"เฟร้ยยยย..หุหุ 
เวลาผ่านไปสักพักเราก็ถึงประจวบฯ เข้า อ.เมือง เราแวะถามป้อมตำรวจ
เป็นด่านแรก..แต่แล้วพวกเราก็ได้รับทานแห้วกันเป็นแถว..
เมื่อคุณตำรวจบอกว่า ไม่รู้จัก ต.ดอนกรวย แป่วววว..เป็นไปได้ไงว๊า?
รึว่า คุณตำรวจอาจจะไม่ใช่คนพื้นที่..พวกเราคิดปลอบใจตัวเอง
"เราถามร้านค้าดีกว่า"น้องสาวฉันพูดขึ้นมา
"ดีๆ เจ๊เห็นด้วย" ฉันรีบบอกทันที
และแล้ว..ก็ได้รับทานแห้วอีกเป็นครั้งที่สอง เจ้าของร้านค้าก็ไม่รู้จักอีกคน..
ว๊า..ฉันเริ่มบ่น..เป็นไปได้ไงเนี่ยไม่มีใครรู้จัก ไม่อยากเชื่อเลยวุ๊ย..
เหลือบดูนาฬิกาเกือบบ่ายสองแล้ว..เอาไงดี..จะไปต่อหรือว่าถอยกลับ
ทุกคนในรถคิดเหมือนกัน ยกเว้นแม่ค่ะ..ยังๆหลับตาพริ้มอยู่เลย..คิคิ
"กลับกันดีกว่า..คงไม่มีจริงๆ ต.ดอนกรวย" 
  หรือไม่ บางทีอาจผิดพลาดที่ อากู๋ ก็เป็นก็ไปได้น๊ะ " ฉันบอกทุกๆคน  
"อืม..ก็อาจเป็นได้" น้องสาวฉันเห็นด้วย
ที่ฉันพูดอย่างนี้เพราะเคยเจอเหมือนกัน..เวลาหาข้อมูล
บางอย่าง..อากู๋บอกว่ามี..แต่พอเอาเข้าจริงก็ไม่มีซะงั้น
เอาเป็นว่าพวกเราถอดใจที่จะตามหา กรวย กันแล้ว..และเราก็คิดกันว่า
เจ้าน้องชายฉันก็คงหาไม่ได้เหมือนกันนั่นแหล่ะ..
เราจึงเลี้ยวรถกลับมาที่ ปราณฯ โดยใช้เวลาอีกเกือบชั่วโมง..
จนกระทั่งมองเห็นป้ายโรงแรมที่พักอยู่ไม่ไกล..
แต่แล้วสายตาฉันกับน้องสาวก็มองเห็นอะไรบางอย่างพร้อมกัน
ที่สำคัญ..ดันคิดเหมือนกันซะด้วย..555
สิ่งนั่นก็คือ กรวย ค่ะ กรวยจริงๆ สีส้มซะด้วยซิ..วางเรียงกันเป็นแถว
ยาวเชียว..เอาละเฟร้ยยย..งานนี้ ศรีธนนชัยมาเอง คริคริ
ฉันไม่รอช้า กดชัตเตอร์ทันที..ไม่ได้คำว่า "กรวย" แต่ได้ กรวย
กั้นรถแทน..ก็เอาหล่ะ เพราะมองยังไงก็ กรวย อยู่ดี..ไม่ได้มี
อะไรผิดเพี้ยนสักนิด..ขำสุดๆ น้องชายฉันอาจคิดไม่ถึงว่า เจ๊มัง
จะเล่นมุกนี้..อิอิ
ฉันกับน้องสาวลั้ลลากันสุดฤทธิ์

ทันทีที่เลี้ยวรถเข้าไปในโรงแรม..แม่ก็ตื่นนอนพอดี..
ราวกับตั้งเวลานอนไว้เลยน๊ะคุงแม่..คิคิ สองข้างทางตรงทางเข้า
มีต้นไม้ปลูกไว้เต็มไปหมด..บรรยากาศแสนร่มรื่นชื่นอุราซะจริงเชียว
และเป็นครั้งที่สองแล้วที่ฉันได้มาพักที่นี่..ไม่ผิดหวังเลยค่ะ
พวกเราเลือกที่พักแบบสไตล์รีสอร์ท..เพราะชอบการตกแต่งที่อิง
กับธรรมชาติทั้งภายนอกและในที่พัก..ชวนให้ฉันนึกถึงตอน
เป็นเด็ก..จำได้ว่า ประตูบ้านก็เป็นแบบนี้..บริเวณรอบๆห้องพัก
ก็เต็มไปด้วยต้นไม้เขียวชอุ่มไปหมด..ถูกใจใช่เล๊ยยย
ทันทีที่ฉันและน้องสาวเปิดห้องเข้าไป..ทุกคนที่อยู่ในนั้น
ต่างก็ถามเป็นเสียงเดียวกันว่า "ไปไหนกันมาเนี่ย"
"ถามจริงป่ะ" ฉันพูดยิ้มๆ
"จริงดิ"เสียงน้องชายฉันดังขึ้นมาจากสระว่ายน้ำที่อยู่ภายในบ้าน
"ไปตามหา..กรวย ไง" ฉันตะโกนตอบไปเสียงดังฟังชัด
"ฮ๊า..จริงๆหรอเจ๊" เจ้าตัวดีทำเสียงแปลกใจ
"เออดิ..ไม่ได้พูดเล่นนาเฟร้ยยย" ฉันพูดไปอดหัวเราะไม่ได้
"แล้วเป็นไง เจอป่ะ" ถามซะตรงจุดตรูเรยยย..ฉันแอบคิด..อิอิ
"จะเหลือเร้อ" ฉันลอยหน้าตอบซะงั้น
"ไหนๆ มาดูก่อนเลย..ไม่อยากจะเชื่อ"ไม่เพียงแต่พูดแต่มังรีบขึ้น
มาจากสระว่ายน้ำแล้วตรงเข้ามาประชิดตัวฉันกะน้องสาวทันที
"ใจเยง ไอ่น้องชาย ให้คุงเจ๊พักก่อนได้มั๊ยว๊า" 
"โอ เค งั้นไปอาบน้ำก่อน..เดี๋ยวมาดูกัน" ว่าแล้วเจ้าตัวดีก็เดินเข้าห้องน้ำไป
และ 10นาทีผ่านไป..ทุกคนมารวมตัวกันครบองค์ประชุม..เพราะอยากรู้
เรื่องเดียวกัน..อิอิ
"มาเลย เจ๊..เอากล้องมาดูกัน" ไอ่นี่..มังกลัวไม่ได้จ่ายตังค์ 555
ฉันเปิดกล้องของฉันก่อน ค่อยๆให้ทุกคนดู คำแต่ละคำไล่ไปเรื่อย
จนกระทั่งถึงคำสุดท้าย "กรวย"
ของน้องชายก็เหมือนกัน ได้คำเท่ากับฉัน ขาดคำว่า กรวย อีกเหมือนกัน..
เอาหล่ะซิ..งานนี้จะหมู่หรือจ่า จะหัวหรือก้อย..เดี๋ยวได้รู้กันแน่  
"ตกลงแกรหาคำว่า กรวย ได้ป่ะเนี่ย" ฉันรีบถามก่อน
"เจ๊ หล่ะ บอกมาเลยยยย" แน่ะไอ่นี่ ทำย้อน เด่วปัดเหนี่ยว
"เอาตรงๆน๊ะ กรวยน่ะ เจ๊ได้แล้ว..ดูยังไงก็กรวยเฟร้ยย" 
"เหมือนกัน เค้าก็ได้แล้ว" คนพูดยิ้มแบบมีเลศนัย
"งั้นเปิดพร้อมกันดูดี๊ว่า  ได้จิงป่ะ" ฉันรีบท้า..มั่นใจสุดฤทธิ์
 เสร็จตรูแน่ไอ่น้องเอ๊ยยย
"สาม สอง หนึ่ง" สิ้นเสียงเจ้าตัวดี  เราต่างคนต่างโชว์ภาพ
"แว๊กกกส์..เป็นไปได้ไงฟร่ะ" ฉันมองภาพตรงหน้า
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ"  เสียงหัวเราะดังสนั่นจากทุกๆคนที่เห็น 

ก็มันดันถ่ายภาพ กรวยกั้นถนนมาเหมือนกับฉันเปี๊ยบเลยอ่ะ..
แม๊ ไอ้นี่มันนกรู้จิงเฟร้ยยยย..ฉันกับน้องสาวยังไม่ยอมจนมุม..
ไหนๆก็มีภาพกรวยเหมือนกัน..ยังไงๆก็ต้องมีแพ้-ชนะ
ว่าแล้วฉันก็บอกน้องชายว่า 
"เอางี้ นับภาพกรวยดู ว่าใครมีมากกว่า เอาปะหล่ะ" ฉันเริ่มท้าก่อน
"กลัวที่ไหน คร๊าบบบบ" 
เลขที่ออกคือ ของฉันได้ 23 อัน ส่วนน้องชายได้ 24 อัน
ป๊าดดดดดดโธ่...แพ้มัง 1 อันได้ไงฟร่ะ..
"เอางี้แล้วกันเจ๊..พวกเราตกลงกันแล้วว่าจะให้ทีมเจ๊ชนะไป"
"ไม่ต้องมาตอกย้ำเฟร้ยยยย" น้องสาวฉันพูดขึ้นมา
"จริงๆ..ก็เห็นมีความพยายามกันสุดฤทธิ์..ยอมไปไกลอีกตั้ง
ร้อย กว่าโลเพื่อ กรวย" มังพูดไปหัวเราะไปไอ้นี่ เด่วเต๊อะ
"จิ๊บๆ ไอ้น้อง เกมส์แพ้แต่คนไม่แพ้เฟร้ยยย" ฉันยังมิวายคุย..คิคิ 
"เอาแบบนี้ดีกว่า..เงินเดิมพัน เอาไว้เป็นค่าอาหารค่ำวันนี้เลย เคป่ะ" 
 ฉันออกความเห็น  ซึ่งทุกคนเห็นดีด้วย..ก็แหงหล่ะ..
ใครไม่เห็นด้วยก็บ้าแว้วววว
นี่คือเหตุการณ์เล็กๆน้อยๆพอเป็นกระสัย หรือกระตุกต่อมของคนใน
ครอบครัวฉันใครต่อใครมักจะเรียกครอบครัวฉันว่า 
ครอบครัวตัว อ. (อารมณดี) 
เวลารวมตัวกันทีไรมีแต่เสียงหัวเราะ ไล่มาตั้งแต่ แม่ยันลูกหลาน
แล้วก็ตามมาถึงเหลนด้วยซิ..
สิ่งนี้หละที่ฉันต้องการ และไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว
มีภาพบรรยากาศสบายๆฝากให้ดูกันเล่นเพลินๆค่ะ

....ตรงทางเข้าที่พักค่ะ บรรยากาศร่มรื่นดีจัง

....ภายในบริเวณบ้านพัก

.....ขอบน้ำตัดกับขอบฟ้างดงามยิ่งนัก

......เลียบหาดที่เงียบสงบ เหมาะแก่การนั่งกินลมชมทะเลจริงๆ

...... ธรรมชาติ สร้างสิ่งสวยงามให้เกิดขึ้นเสมอๆ

......ด้วยบรรยากาศแบบนี้พวกเราอดไม่ได้ที่จะนั่งเล่นกันจนเพลิน

.....วัดห้วยมงคล..เราแวะกราบนมัสการหลวงปู่ทวดตอนขากลับ
ในวันอาทิตย์
สุดท้ายคือสารพัดคำที่สรรหาค่ะ

ขอได้รับความขอบคุณจาก ครอบครัวตัว อ. ค่ะ

เล่าเรื่องโดย เทียนหยด