(ฉันหาหัวใจของเราไม่เจอ)

maruko_sos

หอนาฬิกาสูงๆนี้ที่ฉันต้องเดินผ่านทุกวัน มันมีความหลัง ที่ผ่านไปได้ไม่นาน
	สิ่งที่เขาต้องการ ก็แค่ เซ็กส์
	แต่สิ่งที่ฉันต้องการ...มันมากกว่านั้น
	ฉันเข้าใจว่า"รัก" ที่ดี ที่ซื่อสัตย์อย่างที่ต้องการมันหาได้ไม่ง่ายแล้ว ฉันหยุดหา ฉันมองผู้หญิงคนอื่นที่เพิ่งเข้ามาในวงการความรัก พวกเธอไม่รู้ว่าการร้องไห้ให้ใครสักคนนั้นมีค่าแค่ไหน คนรักเลวๆคู่ควรกับการเสียใจ ร้องไห้ โหยหา หรือไม่ อารมณ์มันพาไป ฉันเลิกเป็น-เลิกทำนานแล้ว คนภายนอกมองเราร้องไห้แบบนั้นเหมือนคนบ้า ฉันเห็นคนบ้า ฉันไม่อยากเป็นคนบ้า ฉันเลิกร้องไห้นานแล้ว
	เช้าตรู่วันฝนตก เสื้อเกาะอกสีดำกับกระโปรงสั้นๆนั้นดูสะดุดตาผู้คนที่สัญจรไปมา เขาเป็นผู้เดินเข้ามาหา คลุมเสื้อกันหนาวตัวใหญ่ไว้กับไหล่ที่เปลือยเปล่า ฉันมองเข้าไปนัยน์ตาคู่นั้น ความอ่อนโยนฉายแววชัด จะว่าตกหลุมรักความเป็นสุภาพบุรุษนั้นก็ได้ หากใจมันไม่รู้มาก หากประสบการณ์มันไม่บอกให้รอ รอเวลาที่เหมาะกับการตกลงไปในหลุมที่ดูเหมือนเป็นหลุมแห่งความสุข หากแต่เวลาผ่านไป มันอาจไม่ใช่ หลุมนั้นอาจถูกกลบไปพร้อมกับสิ่งที่อยู่ในหลุม (ตัว,หัวใจ) มันอยู่ในหลุมนรกหลุมนั้น
	เขาจูงมือฉันออกไปจากที่ตรงนั้น นาฬิกาที่หอสูงๆนั่นบอกเวลาหกนาฬิกา
	ฝนยังตกไม่หยุด เขาอยากจะไล่ให้ฉันไปไกลๆ เขาได้ร่างกาย เขาได้ความสุขเพียงแค่ผิวกายของเขา เขากอดฉันจากข้างหลังด้วยหัวใจกลวงๆ เขาจับมือและมองตาด้วยนัยน์ตาที่อ่อนโยน ด้วยรอยยิ้มที่แสนหวาน แต่ทุกอย่างปลอมปนไปด้วยความร้ายแรงที่แอบแฝงอยู่ข้างในนั้น 
	ความรักสำหรับเรานั้น ไม่มีใครเอ่ยถึง ฉันให้ในสิ่งที่เขาต้องการ และเขาก็ให้ในสิ่งที่ฉันต้องการ เราตอบแทนกันอย่างยุติธรรมบนเงื่อนไขที่ไม่มีข้อผูกมัดใดๆ แต่เงื่อนไขนั้น หาใช่เงื่อนไขของความรัก
	เขากอดร่างกายอันเปลือยเปล่าที่ซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม ร่างกายอันเปลือยเปล่านั้นตอบสนองการรุกเร้าตอบอย่างนุ่มนวล เขาแปลงความนุ่มนวลนั้นเป็นความรุนแรง มันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ผิวกายของเราเสียดสีกัน เขารุกล้ำในส่วนที่ผู้คนต่างปกป้อง หน้าอกชูชันนั้นตอบรับเขาด้วยคำสั่งของอารมณ์ มันต้องการ ร่างกายและอารมณ์ของเราต่างโหยหา ไม่นานสองสิ่งบงการให้เราเป็นของกันและกัน เราเป็นของกันแค่ร่างกาย บรรทัดฐานของคำว่า"เป็นของกันและกัน" ของเรานั้นมันน้อยนิด เขาอยู่ในโลกของอารมณ์ สำหรับฉัน...หัวใจเสี้ยวหนึ่งยังอยู่ในโลกแห่งความจริงเสมอ
	"กินข้าวหรือยัง" เขาส่งเสียงมาตามสาย ฉันบอก "ยัง" 
	ความสัมพันธ์ของเราถูกปิดบัง ด้วยเงื่อนไขที่ว่า หากมันถูกเปิดเผย ฉันจะไม่ได้ในสิ่งที่ฉันต้องการ เขาจะไม่ได้ในสิ่งที่เขาต้องการ เราจะไม่ได้ในสิ่งที่เราต้องการ
	ร้านอาหารที่ปราศจากคนรู้จักของเรา เขาตักอาหารใส่จานของฉัน เขาเอาใจ เราคุยเรื่องต่างๆมากมาย เล่าถึงความเป็นไปของวันสู่กันและกัน เขารับฟัง ชี้แนะในบางอย่างที่ฉันต้องการ บอกถึงวิธีการ ฉันอธิบายถึงบางอย่าง ถามถึงเพื่อนของเขา เรารับรู้ความเป็นไปในชีวิตของกันและกัน ฉันทำช้อนตก เขาเก็บช้อนขึ้นมา ขอช้อนอันใหม่กับบริกร และขอน้ำส้มเพิ่ม ฉันบอกว่าขอเปลี่ยนเป็นน้ำเปล่า เขาขอในสิ่งที่ฉันต้องการ สายตาของเขาแสนหวาน หากไม่มีเงื่อนไขข้อนั้น ฉันคงลืมความรู้สึกที่เราไม่ใช่คนรัก เขาไม่ให้คำว่า"คนรัก"
	
	หน้าจอคอมพิวเตอร์ในห้องทำงานที่มองออกไปเห็นเขากำลังยืนคุยกับผู้หญิงที่สวยต้องใจ สายตาของเขาโลมไล้ เขาคงรู้สึกว่ามีใครมองอยู่ไม่ห่าง เราสบตากัน ฉันรีบหลบตา ทำงานต่อไป และกลับไปยังโลกของความฝันที่เป็นความจริง ความรู้สึกหึงหวงยังมีอยู่ในโลกของความจริงที่อยู่ในความฝัน ค่ำคืนวันนั้น ฉันถูกต่อว่า เพื่อนๆของเขารู้สึกว่าเราสองคนมีความลับกับพวกเขา พวกเขาคืบคลานเข้ามาสืบในโลกของเรา แต่พวกเขาอยู่ในโลกแห่งความจริง ซึ่งต่างกับเรา เขาปฏิเสธไปตามปกติว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน ไม่มีอะไรมากกว่านั้น
	ค่ำคืนวันนั้น ฉันจิบกาแฟอยู่ตรงระเบียง ความคิดล่องลอยไปไกลถึงความจริง มองดาวบนท้องฟ้าที่พร่างพราย เขาเข้ามากอดข้างหลังเหมือนทุกที ใส่ใจถามว่าไม่พอใจกับเรื่องที่เราเพิ่งคุยกันไปด้วยเหตุผลใด อย่าลืมสัญญา สัญญาที่เราเคยให้กันไว้ ฉันตกใจ ลืมไปว่าตัวเองกำลังอยู่ในโลกแห่งความฝัน ฉันตื่นขึ้นมา มอบร่างกายอย่างที่เขาต้องการ เขายิ้มรับ กอดฉันไว้ในอ้อมแขนอย่างแผ่วเบา กอด จูบ ลูบไล้  ให้ความปรารภนา บางทีฉันก็เกือบลืมไปว่า เราอยู่ในโลกแห่งความฝัน
	"นอนซะ" เขาโอบฉันไว้ในอ้อมแขน ดูแลฉัน ในโลกของความฝัน เราไม่เคยห่างกัน แต่ในโลกของความจริง เราไม่เคยเข้ามาใกล้กันได้ 
	ฉันต้องการความใส่ใจ
	เขาต้องการความสุขทางกาย
	สิ่งที่เราให้กันได้และเป็นเงื่อนไข
	ฉันหลับตาลงในอ้อมแขนอันอบอุ่น และเขาหลับตาลงเพราะความเหนื่อยล้าจากอารมณ์
	คุณไม่มีหัวใจ
	คุณทำเพื่ออยู่รอดไป
	ฉัน...ไม่เคยทำได้
	แต่ตอนนี้ต้องทำใจ
	ทำเพื่ออยู่รอดไป
	เพราะในโลกใบใหญ่
	คนไม่มีหัวใจ
	เยอะแยะมากมาย
	ฉันหาคนที่มีหัวใจไม่เจอ
	(ฉันหาหัวใจของเราไม่เจอ)