แด่เธอ...ที่เพิ่งได้พานพบ

สมภพ แจ่มจันทร์

ฉันมองเห็นเธอเดินเข้าออกในร้านของฉันทุกวัน จากที่ไม่รู้จักจนกลายเป็นลูกค้าประจำ จากลูกค้าประจำ กลายเป็นเพื่อน บางคราฉันอยากจะปลอบประโลมเธอ ยามที่ใบหน้าเธอหม่นเศร้า บางคราฉันอยากจะโอบกอดเธอยามเธอมีน้ำตา แต่วันนี้สิ่งที่ฉันทำได้คือสิ่งนี้ ที่มันกลั่นกรองจากการพบปะและพูดคุยกันชั่วระยะหนึ่ง หวังว่าเธอคงจะรับมันไว้บ้าง ในบางมุมของความรู้สึก
ในห้วงชีวิตของเธอใช่จะมีแต่ความเงียบเหงา ว้าเหว่ และทุกข์ระทม
เธออาจอยู่กับความเป็นจริงนี้มานานแสนนาน
แม้เข็มนาฬิกาจะหมุนเวียนไปรอบแล้วรอบเล่า เธอก็ยังจ่อมจมกับบาดแผลอันร้าวลึกนี้
เธอบอกว่าเธอหนาวเหน็บสะท้านกายจนชาชิน รุ่มร้อนในหัวใจจนความรู้สึกนี้เหือดแห้ง
เธอย้ำบอกจะไม่โทษใครหรือสิ่งใดๆ ทั้งสิ้น เพราะนี่คือสิ่งที่เธอได้เลือกเอง ด้วยสติสัมปชัญะ 
ทุกๆ วันของเธอก็ยังคงดำเนินไป พร้อมกับความรู้สึกเช่นนี้ 
ผ่านไปแล้ว เป็นวินาที นาที ชั่วโมง วัน เดือน ปี มีแต่สิ่งๆ นี้ที่เกาะกุมหัวใจ
นึกอยากจะให้มันหลุดหายออกไป นานเท่านานมันก็ยังคงอยู่
ความเงียบเหงา ความเดียวดาย เป็นสิ่งที่เธอเคยบอกว่าเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ที่มันยังคงอยู่กับเธอ 
ราวกับว่าถูกคำสาป
ฉันรอว่าสักวันหนึ่ง เพื่อนที่ดีของเธอจะเดินจากไป
เธอจ๋า ฉันอยากจะบอกให้เธอรับรู้ไว้อีกอย่างหนึ่งว่า ตอนที่เธอก้มหน้าร้องไห้ก็อย่าลืมว่าครั้งหนึ่งเธอเคยแหงนมองดวงดาวด้วยรอยยิ้ม ฉันคนนี้เป็นเพียงพ่อค้าธรรมดาคนหนึ่ง ที่มีเพียงความห่วงใยมอบให้ ที่แห่งนี้พร้อมที่จะอ้าแขนรับเธอ เพื่อให้เธอหยุดพักเหนื่อยและกอบโกยเอาความสุขและรอยยิ้มกลับบ้านไป