ตำนานรักไม่รู้ลืม ตอน ถ้ารู้ก็บอกแล้ว (ปฐมบท)

loly

หลังจากที่ฉันลาออกจากเงินที่ทำมาตลอด5ปีและไม่มีวันพัก ช่วง5ปีก่อนนั้นเป็นอะไรที่ฉันทุ่มเทเพื่องาน และเงิน โดยหวังว่ามีเงินจะมีความสุข กับคนที่รัก แต่ไม่ใช่เช่นนั้น ฉันเสียคนที่รักที่สุดไปเพราะคำว่าไม่มีเวลา และคนที่จะใช้ชีวิตร่วมกันก็เสียไปด้วยคำว่าเราห่ากันและไม่มีเวลาให้ เจนกระทั่งพี่ชายของฉันได้เตือนว่าคนเราอายุน้อยนัก ควรใส่ใจหาความสุขมากกว่า ที่จริงฉันไม่ได้รักงานของฉันหรอกอ้อลืมบอกงานของฉันคือโอเปอเรเตอร์สายการการบินหนึ่ง แต่ฉันชอบและรักที่จะออกท่องเที่ยวและถ่ายรูปสัมผัสผู้คนไปเรื่อยๆๆแต่ที่ต้องมาทำงานนี้เพราะรู้สึกว่าบ้านเราจะสบายหากเรามีเงินมากกว่านี้ ฉันจึงยอมเอาตัวเข้าไปเป็นทาส ทุนนิยม แต่ตลอด5ปีฉันเสียโอกาสไปมากมาย เมื่อลาออกจากงานฉันจริงตัดสินใจที่จะทำในสิ่งที่รัก ฉันตีตั๋วรถไฟมุ่งหน้าไปที่เชียงใหม่ บ้านเกิดของฉัน ระหว่างที่นั่งมาในรถไฟ ก็มีเสียงทักฉัน เฮ้ใช่เพชรไหมนี่ ฉันตอบไปว่า ค่ะ โอ้ใช่เพชรจริงๆๆด้วย ไม่ได้เจอตั้งนาน ข่าวว่าเอ็นท์ติดมาเรียนกรุงเทพไม่ค่อยกลับไปบ้านเรานะ ชายคนนั้นทักแบบรู้จัก เอ่อคุณเป็นใครคะ ฉันถาม อ้าวจำเราได้ไหม จ้อนไง จ้อนที่เมื่อก่อนมีบ้านอยู่หน้าวัดพระสิงห์ไง เขาร้องทวน เอ้อจำได้ละนายจ้อนว่าไง มาทำไรอะไรอ่าไมได้เจอนานเลย ฉันตอบไป อ้อเราน่ะเหรอ ผิดหวังจากความรักจะกลับบ้านแระ เขาตอบแบบเซ็ง นายมาอยู่กรุงเทพแต่เมื่อไหร่ ก็กิจการร้านอาหารที่บ้านนายก็ดีนี่นา ฉันถาม อ้อเพชร จริงๆๆเราเรียนจบแต่เอนท์ไม่ติดเมื่อเห็นว่าเพื่อนๆๆในโรงเรียนลงมากรุงเทพเราเลยมาเรียนมหาวิทยาลัยเอกชนในกรุงเทพอ่า จ้อนตอบ เออถึงว่าเพื่อนที่เชียงใหม่บอกนายหายไป ฉันพูด ฮืมใช่ฉันลงมากรุงเทพไม่ได้บอกเพื่อนที่โน้นเท่าไหร่ เขาตอบ  เออนี่นายบอกว่าเซ็งผิดหวังจากความรักมันเป็นอย่างไรเหรอ ฉันถาม ถ้าเพชรอยากฟังเราจะเล่าให้ฟังนะ
                  จบตอนปฐมบท โปรดติดตามอ่านตอนที่2 จ๊ะ