ระยะเวลาเกือบตลอด 2 ปี มานี้ ฉันใช้ชีวิตอยู่ด้วยความเคยชินเป็นส่วนใหญ่ โดยที่ไม่รู้ตัวว่าตัวเองป่วย ใช่ ฉันป่วย เมื่อไม่เคยมีวันไหนที่ฉันไม่รู้สึกไม่อยากมีชิวิตอยู่ ถึงแม้จะมีสิ่งดีๆผ่านเข้ามาในชีวิตมากมาย ฉันก็ยังคงรู้สึกเช่นเดิม ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่ฉันก็ไม่ตายสักที แม้ฉันจะร่ำร้องหามันสักเท่าไร บ่อยครั้งที่ฉันร้องไห้มากเข้า และเริ่มหายใจไม่สะดวก ฉันก็จะดิ้นรนด้วยการหยุดร้อง เพราะฉันรู้ว่า ถ้าฉันหยุดร้อง ฉันจะหายใจสบายขึ้น นี่คงเป็นสัญชาตญาณสินะ ฉันจึงเริ่มเศร้า ฉันบอกกับตัวเองว่า ฉันต้องอยู่เพื่อคนรอบๆข้าง ต้องมีชีวิตอยู่เพื่อทำประโยชน์ให้กับคนอื่นๆ ไม่ว่าจะทางตรงหรือทางอ้อมได้บ้างก็ยังดี พอเริ่มรู้สึกดีขึ้นสักพัก ฉันก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่ แต่ฉันก็ยังคงมีชีวิตอยู่ โดยใช้ความเคยชินเดิมๆหล่อเลี้ยงจิตใจ ใครบางคนที่สวยงาม ใช่ สวยงาม ฉันเห็นเขาสวยงาม แต่ภาพของเขาเศร้าพอๆกับเรื่องราวแสนเศร้า ฉันรับเอาความเศร้าของเขามาสะสมไว้ โดยที่ไม่รู้ตัว นานเพียงใดไม่อาจรู้ เมื่อเรื่องเศร้าของฉันผสมปนเปกับเรื่องเศร้าของเขา ฉันยิ่งเศร้าเป็นทวีคูณ . . ฉันคิดถึงพ่อกับแม่เป็นที่สุด .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. ..
ก้าวที่...กล้า 24 มี.ค. 2554 14:24 น. - ID 11602 
2550
9
1
24 มีนาคม 2554 14:59 น. - comment id 123074
มาอ่านเรื่องเศร้าของคนเศร้า คนที่ป่วยไม่ใช่มีเราคนเดียว หลายคนที่ป่วยหนัก ขนาดลุกขึ้นไปไหนไม่ได้ แต่เขาก็ยังอยู่ อยู่เพื่อเป็นกำลังใจ ให้คนที่ยังรักเขา และทำหน้าที่ของตัวเอง ที่จะต้องต่อสู้ให้ถึงที่สุด ความตายไม่ใช่เรื่องน่ากลัว ทุกคนต้องผ่านมันไปสักวันหนึ่ง แต่การอยู่อย่างไร้ค่าต่างหาก ถึงน่ากลัวจริงๆ ว่าป่ะ
24 มีนาคม 2554 15:03 น. - comment id 123075
ลอกคำตอบ คห.1 ระยะเวลาใกล้เข้ามาทุกทีแล้วนะ รีบจองบ้านพักไวๆเลย เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยว มีเวลามาลงเรื่องสั้นอีก อิอิปล.อย่าคิดมาก สู้ๆจ้ะ เดี๋ยวเราจะไปลัลล๊ากันเนาะ
24 มีนาคม 2554 15:18 น. - comment id 123076
ฉันไม่รู้สึกว่าฉันป่วย ทั้งที่ทุกวันของฉันมันบั่นทอนชีวิตลงทีละน้อย โลกทั้งโลกมันสุมทับอยู่ในนี้แต่ยังมีรูเล็ก ๆ ที่ของเหลวใส ๆ จะไหลออกไปได้เสมอ
มีคนบางคนเอื้อมมือมาด้วยหวังดี แต่ฉันไม่กล้าจะยอมรับ เพราะนั้นจะทำให้ฉันป่วย ป่วยจากการรักตนเอง ฉันกลัวความเจ็บปวด ฉันกลัวความจากลา กลัวทุกอย่างที่อยู่รอบข้าง กระนั้นฉันก็รู้สึกว่าฉันไม่เคยป่วย เพราะสิ่งที่ดีที่สุดของฉันอยู่กับฉันเสมอ ไม่เคยจากลา อ่านแล้วชอบ แจม ๆ
24 มีนาคม 2554 15:50 น. - comment id 123077
พี่สาวคนดี... เมื่อก่อนน้องสาวคนดีก็อากาศแบบนี้เลย... แต่พอเราคิดถึงคนอื่น... คิดถึงเรื่องอะไรบ้างที่เรายังไม่ทำให้ตัวเอง เรื่องอะไรบ้างที่ยังไม่ได้ทำให้คนอื่น มันทำให้มีพลังมหาศาลเพื่อนจะฟื้นตัวเอง มีแรงกำลังใจที่เข้มแข็ง ทำให้น้องสาวคนดี หาทาง หาวิธี เพื่อสละความรู้สึกเหล่านั้นไป น้องสาวคนดีทำมาหลายวิธี แต่วิธีที่ได้ผลคือ.... ทำอย่างไรก็ได้ให้รู้สึกตัวเอง มีสติอยู่ตลอดเวลา มันทำให้ความคิดเราเปลี่ยน การมองโลกเปลี่ยน และการกระทำบางอย่างเปลี่ยนไป การตัดสินใจ การมองหาเหตุผลเปลี่ยนไปมากมาย... น้องสาวคนดีเป็นกำลังใจให้นะคะ แต่ว่าน้องสาวคนดี สนุน คห. ที่ 2 นะคะ ว่าถ้าเหนี่ยวก็จัดหนัก ชุดใหญ่ให้ด้วย อิอิtake care of yourself พี่สาวคนดี
24 มีนาคม 2554 16:02 น. - comment id 123078
ป่วยกันไปคนละอาการ รู้อาการตัวเอง รู้สาเหตุก็รักษาไม่ยากนะคะ หากไม่ปล่อยให้เรื้องรัง หายป่วยยังเอ่ย ตามเตรียมไปเที่ยวกัน ซื้อชุดใหม่กับน้องไวๆ
24 มีนาคม 2554 16:03 น. - comment id 123079
24 มีนาคม 2554 17:00 น. - comment id 123080
ฉันกอบใบไม้มาหนึ่งกำมือ........ ฉันหล่นมันไปทีละใบ... ทีละใบ...... ฉันป่วย...... ฉันไม่ป่วย...... ฉันป่วย...... ฉันไม่ป่วย....... เอ้อ......... มันยังไม่ถึงใบสุดท้าย ฉันจึงยังบอกเธอไม่ได้ว่า ฉันป่วย..... หรือ ฉันไม่ป่วย.......
24 มีนาคม 2554 17:03 น. - comment id 123081
คุณก้าว..ที่กล้า เป็นโรคอะไรค่ะ.. แล้วไม่ไปทำงานหรือค่ะ... แล้ววันนี้ยิ้มหรือยังค่ะ.. ขับรถไหวหรือยังค่ะ... รถซ่อมแอร์เสร็จหรือยังค่ะ คุณแม่ถึงบ้านแล้วหรือค่ะคุณก้าวที่..กล้า มีคนเสียใจนะเนี้ย... ทำให้คุณเครียดสะสม แต่ขอบคุณนะที่รับฟังปัญหาตลอด และขอโทษทุกคนด้วยนะค่ะ.. ที่ทำให้บ้านกลอนเสียบรรยากาศ ตอนที่มีคนบ้าบุกมาอาละวาด... หันไปมองแล้วอายจังเลยค่ะ.. แต่ตอนนี้คนบ้าได้รับการรักษาแล้วนะ... เพราะได้รับมิตรภาพที่แสนดี.. จากบ้านกลอนทุกคนเลย... ตอนนี้สติอยู่กับตัวแล้วนะ.. ขอโทษทุกคนที่เคยล่วงเกินนะ.. ทั้งที่ตั้งใจและไม่ได้ตั้งใจ...นะ
และที่สำคัญที่สุด... ขอบคุณคุณยาด้วยนะ
ที่ให้การรักษาทั้งดุ ทั้งด่า ทั้งขู่
คนสวยไม่มีนะค่ะ.. มีแต่คนน่ารักกกกก... คนอ้วนก็ไม่มีนะค่ะ
จอมโกหก
หายเร็วๆนะ.. เป็นห่วงมากถึงมากที่สุด...
25 มีนาคม 2554 11:08 น. - comment id 123089
สวัสดีค่ะคุณนักสืบฯ ขอบคุณกำลังใจค่ะ ขอบคุณค่ะ
น้องเฌอ ขอบคุณที่ทั้งปลอบและทั้งปลุกนะ
ชอบนะ ขอบคุณค่ะ
25 มีนาคม 2554 11:33 น. - comment id 123091
25 มีนาคม 2554 12:57 น. - comment id 123092
ขอบคุณค่ะนิก
26 มีนาคม 2554 03:34 น. - comment id 123103
26 มีนาคม 2554 10:14 น. - comment id 123104
อย่าเศร้าไปเลยครับ อ่านไปได้แต่นึกปลอบ ช่วงนี้ผมก็เจ็บป่วยด้วยโรคที่ไม่คาดคิดเหมือนกัน เราอาจอยูคนเดียว แต่ไม่เคยโดดเดี่ยวนะครับ น้ำ ลม ดิน ฟ้า และความแวดล้อมจะไม่ทำให้คุณโดเดี่ยว
26 มีนาคม 2554 11:10 น. - comment id 123106
28 มีนาคม 2554 12:08 น. - comment id 123118
คลื่นคลั่งยังมีวันสงบ หลังจากความสงบ ทุกสิ่งก็เงียบงัน ความว้าเหว่ เหงา ก็มักจะคืบคลานเข้ามา ยิ่งเหงา ยิ่งท้อ ยิ่งเหงา ยิ่งเบื่อ หยุดๆๆ ลุกขึ้นมา เต้นแร้ง เต้นกา ทำอะไรก็ได้ค่ะ ที่ทำให้ชีวิตเราไม่น่าเบื่อ หากมันใช้ไม่ได้ผล ก็ท่องคาถาชินบัญชร สักเก้าครั้ง มาสิคนดี มาทำพร้อมกัน อย่าช้า อิ แล้วเราสองคน จะเลิกเบื่อไปเลย
28 มีนาคม 2554 13:22 น. - comment id 123119
สวัสดีค่ะหายไวๆนะคะ ขอให้มีกำลังที่ดีค่ะ
29 มีนาคม 2554 15:35 น. - comment id 123127
เป็นงั้น จิงๆ เหรอ... น้ำตาอ่ะ..ปล่อยมันไหลออกมา... ส่วนเหงาอ่ะ...กลืนมันลงไป... ส่วนใจอ่ะ...กระตุ้นด้วย...ความสงสัยไว้... แล้วทำใจ...เล็กๆๆๆๆ...เข้าไว้...เท่าเม็ดกรวดเรยยย....ยิ่งดี... แล้ว...นิ่ง...คิด...ดูดิ...ว่า...โลก
ไม่ต้องโลกก็ล่าย.... ดูแค่สิ่งรอบตัว...มองท้องฟ้า... ลองพิจารณาดูว่า... เราจะสร้างสิ่ง "สงสัย" ได้มาก แค่ไหน? ยิ่งเราเล็กลง...พื้นที่ที่เรามอง ยิ่งเห็นมากขึ้น.... ในทางกลับกัน...สิ่งที่เราเห็นเราสงสัย... เราไขปริศนาได้...แต่............... มันไม่หมดแฮ่ะ..... เรากว้างกว่า....พื้นที่รอบตัวเราได้... กว้างกว่าโลกได้... กว้างกว่า จักรวาลได้.... ที่สุดของ...ความคิด....คือตรงไหน.... คำตอบ....ก็คือ....ไม่คิด นั่นแระ... องค์พระสัมมาฯท่าน...ก็"หยุด" แบบเดียวกันนี้...อ่ะจร้า... นพพร...
30 มีนาคม 2554 13:25 น. - comment id 123137
ดีจ้ากีรติตกลงสรุปว่าไม่ให้คิด เมื่อหยุดคิดก็คงต้องหยุดเขียน
หรือว่าจะให้เขียนโดยไม่ต้องคิด
พระเจ้าช่วย! แล้วฉันจะเชื่อใครดีล่ะเนี่ย
ขอบคุณค่ะ
30 มีนาคม 2554 19:18 น. - comment id 123139
ดีจร้า......ถ้าโยนความรู้สึกตัวเอง...กลับไปเป็นเด็กๆ ได้...
31 มีนาคม 2554 10:32 น. - comment id 123146
ดีจ้ากีรติ
31 มีนาคม 2554 12:55 น. - comment id 123147
ถ้าเราลองคิดว่า ความเศร้า............คือ โรคชนิดหนึ่ง...........เราก็โชคดีที่สุดกว่าใครอีกหลายคนที่ต้องรักษาด้วยยาราคาแพงๆน๊า เพราะโรคนี้เราสามารถรักษาได้ด้วยตัวเองจริงมั๊ยจ๊ะ สู้ๆ
31 มีนาคม 2554 13:06 น. - comment id 123149
สวัสดีค่ะคุณฝน
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ