ฝันที่เลื่อนลอย

แก้วประเสริฐ

               ฝันที่เลื่อนลอย
     กาลเวลาที่ไม่รอใคร   เหมือนฉันที่นั่งคำนึงไตร่ตรองเหตุการณ์นั้นในอดีตอยู่
ตะวันฉายแสงดูอ่อนล้า  บอกสิ่งที่จะเปลี่ยนแห่งกาล  ยามตะวันทอแสง
หมู่ม่านเมฆลอยละล่อง  ขวักไขว่ไปมาตามกระแสลม  ที่มองคล้ายจะคลุ้มคลั่ง
สิ่งที่ทอทาบนั้นกลับทอสลับแสงสี   ประหนึ่งมุมเหลี่ยมแห่งอัญมณีพร่างพราย
     เสียงคลื่นยามกระทบฝั่งดังฉาดฉาน   โครมๆ  หันไปมองเห็นละอองน้ำพลิ้วไป
ในอากาศพลันเกิดเป็นรุ้งเล็กๆสองโค้งสลับวาววับแล้วก็หายไป   มันช่างเป็นภาพ
ที่งดงามมากตราตรึงต่อละอองน้อยๆที่รวมตัวกันขึ้นแปรเปลี่ยนภาพรุ้งขึ้น 
   
      โอ้ว!!!!????......มันคล้ายๆกับห้วงในความนึกคิดของฉันมิปาน......
ฉับพลันภาพหนึ่งก็เกิดขึ้นอีกวาระ   เป็นภาพของหญิงสาวสวยตระการตาเคียงคู่กับ
ชายรูปร่างใบหน้าหล่อเหลา   หญิงนั้นหันมายิ้มแต่มองไปเสมือนหนึ่งดังคล้ายๆที่
หล่อนจะเยาะเย้ยมิปาน
   กระแสลมเฉื่อยๆพัดต้องกายสร้างความเยือกเย็น  ถึงมาดแม้นว่าจะไร้ซึ่งสิ่งเหล่านี้
ก็ตาม    แต่กายเขาซิภายในกับเยือกเย็นกว่าและยังสะท้อนสิ่งภายในให้เย็นเฉียบกว่า
กระแสลมเสียอีก
     ชายหนุ่มเฝ้ามองไปยังขอบฟ้าแลระลอกคลื่นที่ไกลแสนไกลพลิ้วเป็นคลื่นน้อยๆต่าง
ทะยอยมุ่งมาทางเขาเพื่อเข้าหาฝั่ง อันเป็นวิถีชีวิตของมัน    เขาเฝ้ามองสมองสั่งการให้คิด
คิดๆๆๆๆ  ทำไมหนอจึงช่างคลับคล้ายกับชีวิตของเขาเสียนี่กระไร????.....
ช่างเถอะในเมื่อเราไม่สามารถจะแทรกเข้าไปได้เสียแล้ว  คงปล่อยไปตามสิ่งที่หล่อนลิขิต
ก็แล้วกัน   ชายหนุ่มหันมามองรอบๆตัวแลเห็นหมู่หินที่อยู่ใกล้ๆริมฝั่งทะเลจึงเดินไปนั่ง
แล้วหันมองไปบนฟากฟ้าที่ปลายหนึ่งจรดขอบแห่งน้ำ  มันช่างสุดเวิ้งว้างห่างไกลเสียจริงๆ
     ร่างที่นั่งอยู่บนก้อนหินเล็กๆท้าวคางขึ้นมองธรรมชาติยามสนธยา   ม่านหมู่เมฆพราวพร่าง
ไปด้วยสีสันต์ต่างๆสร้างไปตามกระแสจิตที่กำหนดไว้  
   สิ่งนั้นกลับเป็นใบหน้าหญิงสาวนางหนึ่งที่ประพิมประพรายยิ่งนัก
   หล่อนงามเสียจริงๆในห้วงความคิดเขาและก็งามจริงๆเสียด้วย!!!!!.....
หากไม่งดงามจนเป็นที่เหลือบแลของบรรดาชายหนุ่มและไม่หนุ่มทั้งหลาย
  คงจะไม่มีวันนี้เกิดขึ้นกับเขาแล้ว  ป่านฉนี้คงจะได้เคียงคู่ครอง
ไปสัญจรในที่ต่างๆอย่างมีความสุขในสิ่งที่ใจปราถนาแห่งหัวใจ
     ใช่ซินะ????.....เขาไม่อาจจะหยั่งรู้ในใจหล่อนได้ถึงแม้นว่าจะเคยคลุกคลี
และมีสัมพันธ์กันบ้างก็ตามแต่ก็ไม่ถึงกับเกินเลยไป   
จะด้วยเหตุนี้หรือไรเล่าเขาจึงต้องมานั่งอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย  ณ  ที่นี้......
     ดีเสียอีก!!!!.....หากเขาไม่รู้ซึ้งถึงสิ่งเหล่านี้   อนาคตเล่าจะเป็นฉันท์ใดบ้าง
ในเมื่อความต้องการที่พันผูกไว้อย่างไม่มีวันลืมเลือนสะท้อนลงสู่ห้วง
แห่งจิตใจไปมากต่อมากแล้ว......
   ในเมื่อหล่อนมีความสุขในสิ่งอันพึงปราถนาของหล่อนเขาก็ยินดี
และยินยอมออกห่างในสิ่งที่เขาไม่ได้คิดว่าจะเกิดในเมื่อกาลเวลาผ่านมานับหลายๆปี
     คงจะไร้วาสนาต่อกันกระมัง???....ชายหนุ่มรำพึงและรีบมองไปยังเหล่านกนางนวล
ที่ทะยอยๆกันเป็นหมู่ๆในแต่ละหมู่นั้นมักจะมีเป็นคู่ๆบินเคียงข้างกันไป และมีบ้างที่
ต้องบินกลับอย่างโดดเดี่ยวอ้างว้างดุจดังเขาที่มีใจแต่ถูกหักจนไร้น้ำใจ   พวกนกเหล่านี้
คงจะกลับในสถานที่มันได้ร่วมกันพักพิง   และหาความสุขกันและกัน
ความคิดเขาย้อนกลับมาสู่เขาอีกครั้งหนึ่ง ตลบย้อนเข้าสู่อดีตที่ผ่านมาของเขายามนึกคิด
ไปยังท้องทุ่งนาตอนเย็นๆก็จะแลเห็นหนุ่มสาวหลังจากเลิกงานพากันจู๋จี๋เป็นคู่ๆ
กลับจากท้องนา    ยามภาระกิจเของแต่ละวันเสร็จไปแล้ว  เพื่อเดินทางเข้าสู่บ้านน้อย
แห่งความรักกันอย่างมีความสุข
     ชายหนุ่มหลับตาพริ้มสูดอากาศที่บริสุทธิ์เข้าสู่ปวดเสมือนหนึ่งจะให้ลืมๆๆๆ
เรื่องที่ย้อนทวนกลับให้หายเลือนรางไปจากสมอง   
 ฉับพลันเขาก็สะดุ้งทันทีเมื่อได้ยินเสียงหวานๆดังก้องเข้าไปในหูทั้งสอง
     “ พี่เชษฐ์ๆๆ...ทำไมมานั่งคนเดียวทำไมไม่ชวน ดา มาด้วยล่ะ 
 แหม๋ทำให้ค้นหาตั้งนาน???ฮึๆๆๆ....”
   “ พี่จะไปรู้หรือว่า ดา  จะชอบในสถานที่แบบนี้  เห็นมัวสาระวลกับพวกเพื่อนๆ
ในการทำอาหารสำหรับใช้เลี้ยงกันในคืนนี้มิใช่หรือ????...   หรือว่าเสร็จเรียบร้อยแล้ว”
   “ ยังจ๊ะพี่   เหลือบมองไปในหมู่เพื่อนๆเห็นไม่มีพี่ก็เลยชักสงสัยว่า
หายไปไหน  ไม่นึกว่าจะมานั่งคนเดียว”
     หล่อนไม่พูดเปล่ากับเข้ามาเลือกก้อนหินที่ใกล้เขาที่สุดพลางนั่งลง  กลิ่นน้ำหอมอย่างดี
โชยมากระทบจมูกเขามันเป็นน้ำหอมจากฝรั่งเศส   ด้วยกลิ่นนี้เขาเคยชินมาตั้งนมนานแล้ว
  นานจนกระทั่งไม่ได้กลิ่นเอาเสียเลย
   “  อ้าวๆ!!!!!????....  ดา มาตามหาพี่มีธุระอะไรหรือจ๊ะ???....”
   “ทำไมดามาหาพี่ต้องมีธุระด้วยหรือ???”   เสียงที่ตอบค่อนข้างไพเราะเอาเสียมากๆ
ฟังดูติดแง่งอนตัดพ้อนิดๆ แต่ใบหน้ายังยิ้มแย้มแจ่มใส 
   เขาหันไปมองดูเป็นใบหน้ารูปไข่จมูกโด่งเป็นสัน  ดวงตากลมโตคิ้วเป็นเรียวโค้ง
 ใบหน้าที่ขาวสะอาดสดใสนับได้ว่าหล่อนจัดได้เป็นคนที่สวยมากคนหนึ่ง 
   แต่แล้วเขาต้องต้องสะท้อนใจทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องอดีตที่กำลังย้อนกลับมาประดุจ
ดั่งความฝันที่ล่องลอยมาสู่เขาอีกวาระหนึ่ง
   “เปล่าหรอกพี่คิดว่าดาคงจะมีเรื่องธุระใช้พี่หรือคุณพ่อของดาต้องการพบพี่นะ”
ชายหนุ่มกล่าวเบาๆ   พลางย้อนอดีตกลับทันที  ใช่ซินะแม้ว่าหล่อนจะให้ความ
สนิทสนมกับเขามากกว่าบรรดาชายหนุ่มในบริษัทก็ตาม   และแม้แต่ครอบครัว
ของหล่อนหรือก็ไม่รังเกียจอะไร ยามที่เขาไปเยี่ยมท่านเจ้าของบริษัทนำงานมา
มอบให้   จึงได้พบหล่อนที่ยืนรอรับแต่เขามิได้สนในอะไรมากเท่าใดนัก
และทุกๆคนก็ให้การต้อนรับเขาเป็นอย่างดี จนกระทั่งเขาหล่อนเกิดสนิทสนมกัน
มากยิ่งขึ้น   และทางคุณพ่อคุณแม่หล่อนไม่ได้ว่ากล่าวอะไร  ซ้ำให้โอกาสแก่เขา
และหล่อนดูเสมือนหนึ่งจะเปิดทางให้แก่เขา  เท่าที่เขาสังเกตุเห็นมาก็ตาม
     “คุณพ่อดากำลังสนทนาเรื่องธุระกิจกับเพื่อนของท่านอยู่จ๊ะ  หากเป็นเรื่องงานแล้ว
โอ้ยๆๆๆ....ท่านไม่ยุ่งกับใครๆหรอกแม้แต่ดาหรือใครๆก็ตาม   ไม่รู้ว่าจะหาเงินไปถึงไหน
ทั้งๆที่มีก็ไม่น้อยไปกว่าใคร”   เสียงหญิงสาวตอบ   ไม่ตอบเปล่ากลับเอียงร่างมาทางเขา
เพื่อจะซบยังร่างเขา    โดยเอนศีรษะซบไปบนหัวไหล่ของเขาส่วนสายตาจ้องไปยังท้องทะเล   
   ชายหนุ่มสะดุ้งในใจทำไมล่ะ???...เวลาจะเล่นตลกกับเขาย้อนรอยอีกหรือ  เขารำพึงอีก
ก่อนนั้นเหตุการณ์นี้ก็เกิดขึ้นกับเขามาแล้ว  และแล้วมันก็เป็นเพียงแค่ความฝันที่เลือนลอย
ไปจากเขาเสียจริงๆ   ใช่แล้วถึงเขาจะมีความรู้มากมายสูงก็ตามแต่ความอาภัพในเรื่องนี้
ช่างเกิดขึ้นแก่เขาเสียจริงๆ     ชายหนุ่มมองไปยังขอบฟ้าจรดโค้งระหว่างน้ำกับฟ้าพลาง
คำนึงถึงกาลเก่ากับกาลใหม่ทันที่  ใช่ซินะหล่อนเปรียบดั่งม่านฟ้า เขาล่ะจะเปรียบดั่ง
น้ำหรือก็ไม่ใช่  ด้วยฟ้ากับน้ำยังจรดเข้าหากันได้แล้วเขาเป็นอะไรหรือ???....
    ดินไงล่ะพ่อหนุ่ม???.....เสียงย้อนสะท้อนออกมาจากใจบอก   เห็นจะจริงแล้วล่ะเขา
เป็นได้อย่างมากก็เพียงดินที่ค่อนข้างจะอับเฉาหาใช่ดินดอน แต่เป็นดินที่เป็นโคลนตม
เสียมากกว่า   
      ท้องฟ้าเริ่มจะมืดคลื้มสลัวๆแล้วด้วยดวงตะวันไปหายไปกับขอบฟ้าคงเหลือเพียงแสง
ที่ทอทาบกับผืนน้ำและชายฝั่งก่อนที่มันเลือนรางบอกถึงเวลาจะมืดลงแล้ว
   “กลับเถอะดา นี่จะมืดค่ำแล้วน่ะ  ทุกๆคนจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง   หากขาดดาเสียคนงานนี้
คงจะกร่อยเอาเสียนะ”
   “ทำไมพี่ถึงพูดแบบนี้ล่ะ ในเมื่อดาไม่สวยจนเป็นที่สนใจของใครๆหรอก   ดูซิแม้แต่พี่เองหรือ
ก็ยังจะให้ดารีบกลับ”     หล่อนเอนร่างจากที่ซบไหล่เขากลับตั้งตัวตรงเอ่ยขึ้น!!!!!?????....
   “ใครบอกล่ะว่า ดา ไม่สวย ไม่รู้ซิน๊ะแต่ในสายตาพี่จัดได้ว่าดาเป็นคนทั้งสวยและงามมาก
จริงๆน๊ะพี่ไม่ได้หยอกเย้าดาหรอก  มันเป็นเรื่องจริงหากไม่เชื่อกลับไปลองไปถามบรรดาหนุ่ม
รูปหล่อทั้งหลายซิ   แต่ก็แปลกนะพี่เองถ้าพูดถึงรูปร่างใบหน้าแล้วสู้พวกผู้ชายในบริษัทฯไม่ได้
สักคนเดี๋ยว
     เสียงดัง “แปะๆๆๆ” ที่ท่อนแขนเขาเบาๆ.....
     “ไม่รู้น๊ะในสายตาของดากับมองเห็นพี่ถึงบอกว่าไม่รูปหล่อนัก  ดากับคิดว่าหาใช่เรื่องสำคัญใดไม่
ตั้งแต่ดารู้จักคนมาก็มากๆแล้วทุกๆคนเอาใจดาทั้งสิ้น   จะมีก็เพียงพี่นี่แหละที่วางตัวปกติธรรมดา
ไม่เห็นมาระแคะระคายอะไรกับดา  จะสนทนาก็เพียงแค่งานหาใช่เรื่องอื่นผิดกับบรรดาชายหนุ่ม
ทั้งหลายทั้งในบริษัทและนอกบริษัทเลยสักคนเดียว   ทำให้ดาเกิดความสนใจและอยากใกล้ชิดพี่
    ยิ่งได้สนทนากับพี่แล้ว  รู้สึกว่าดาช่างมีความสุขเสียเหลือเกินผิดกับบรรดาคนอื่นที่ล้วนแต่
ป้อยอดาจนชินและแสนเบื่อเสียจริงๆ  จริงๆน๊ะพี่เชษฐ์”
   “จ๊ะๆๆๆพี่เชื่อจ้า  ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อด้วยพี่เองนั้นไม่ได้คิดอะไรเกินเลยเกินไปหรอกจ้า  
แม้กับดาเถอะ
     พี่ก็ให้เกียรติแก่ดาเสมอตลอดจน ดา เป็นถึงลูกของเจ้าของบริษัทฯอีกด้วยน๊ะ 
  ถือว่าฟ้ายังเมตตาพี่ที่ทำให้ ดา ลดตัวลงมาคบหาสมาคมกับพี่ 
 ซึ่งพี่ย่อมรู้ตัวของพี่ดีเสมอๆจ้า   กลับเถอะนะนี้ก็จวนจะมืดค่ำเข้าไปมากแล้ว  
ล่ะเดี๋ยวคุณพ่อจะตามหา ดา จ๊ะ”
       กล่าวจบชายหนุ่มก็ลุกจากการนั่งบนก้อนหิน  พลางหันมายิ้มพร้อมทั้งก้าวเดินออกไป
   “คอย ดา ด้วยซิแหม๋ไม่ยอมช่วยฉุดดาเลยนะพี่นี่”  หญิงสาวเอ่ยแล้วรีบลุกขึ้นก้าวเดินให้
ทันเขาแล้ว หล่อนก็รีบควงแขนเขาออกเดินกลับทันที
       ชายหนุ่มหันใบหน้ากลับมองทะเลที่น้ำกำลังทะยอยๆเป็นคลื่นเข้ากระทบฝั่งจนเป็นฝอยๆ
ยามกระทบกับโขดหินที่เขานั่ง  น้ำทะเลกำลังขึ้นแต่เขาล่ะใจเขาหรือจะขึ้นเหมือนดังน้ำทะเล
หรือเปล่าหนอ  ชายหนุ่มรำพึงคร่ำครวญในใจ..........................
                         แก้วประเสริฐ.