เมื่อฉันพาหัวใจไปปิคนิค

อัลมิตรา

สัปดาห์ที่แล้ว ฉันได้รับเมล์ที่จั่วหัวว่าอย่างนี้
.. ตายแล้ว !!!! ...........ไปไหนดี ? 
ฉันก็คิดในใจว่า สงสัยจะเป็นการส่งข้อความเกี่ยวกับธรรมะ
และก็ยังไม่ทันไร เมล์ฉบับถัดมาก็จั่วหัวเรื่องไว้แบบเดียวกัน
ทั้งที่ผู้ส่งเป็นคนละคน ...  อะไรกันหว่า ??? 
ที่ไหนได้ เป็นเรื่องของการอุทาน ตายแล้ว !!! .. หาที่เที่ยว
ผู้หญิงก็อย่างนี้แหล่ะ ไม่ว่าจะทำอะไร มักมีสีสันแปลก ๆ 
โธ่!  ก็วันหยุดยาว ใคร ๆ เขาหยุดกัน 3 วัน
ส่วนฉัน ศุกร์ที่แล้วยังต้องทำงาน ฉันก็เลยไม่ได้จัดทริปให้ตัวเอง				

.
จะว่าไปแล้ว ตั้งแต่เดือนที่แล้ว ฉันเหมือนชีพจรลงเท้า
เริ่มตั้งแต่ กระเตาะกระแตะไปงานเจียไต๋ ที่เมืองกาญจน์
อีกสัปดาห์ ก็ต้องเดินทางไปโคราช มีงานแต่งงานของญาติ
สัปดาห์ถัดมา ก็ไปเตร็ดเตร่เดินย่ำต๊อกที่งานเกษตรแฟร์ ดินเนอร์หูฉลาม
สัปดาห์ต่อจากนั้นก็ไปทอดไข่เจียว โรงทานงานฝังลูกนิมิตที่วัดลิ้นช้าง				

.
สัปดาห์ถัดมาไปลันล้าแถวเขาพระตำหนัก พัทยาโน่น ปิคนิคที่วัดญาณสังวรฯ
สัปดาห์ต่อไป ก็ไปโผล่แถว ๆ ราชบุรี ตลาดน้ำอัมพวา
และสัปดาห์ล่าสุดกลิ่นหมาด ๆ คราวนี้แผนการณ์ใหญ่ "พาหัวใจไปปิคนิค"				

.
อันที่จริง แผนการเที่ยวต่าง ๆ ข้างต้น
ฉันไม่ได้เป็นคนจัดทริปทั้งนั้น ฉันเป็นผู้ตาม ผู้ที่ถูกชวน				

.
และก็ไม่ใช่ว่า คนที่ชวนฉันจะพาฉันไปลำบาก
จุดประสงค์ของพวกเขา คือ ต้องการให้ฉันมีความสุข

 ไอ้อย่างนี้หรือเปล่านะ ที่เขาบอกว่า "ไปที่ชอบ ที่ชอบ" น่ะ 				

.
ช่วงที่ป่วยกับช่วงที่เที่ยว เวลามันคาบเกี่ยวกัน
ฉันเอง บางทีก็ลืมไปว่าป่วย ก็มันมีความสุขจนลืมป่วยนี่นา				

.
ถ้าจะให้ฉันบอกว่า ทริปทั้งหมดที่ไปเที่ยว ใครเป็นหัวโจก

 คนนั้นแหล่ะ คนที่ชอบใส่สีดำ สวมแว่น 				

.
แถมทริปนี้ยังเป็นทริปที่สมบุกสมบั่น

ฉันรอให้ราชรถมาเกยตอนแปดโมงเช้าของวันเสาร์ 
แวะรับเพื่อนที่ศรีย่าน แล้วขึ้นทางด่วนมุ่งไปภาคตะวันออก
ผ่านหนองมน ซื้อข้าวหลาม ขนมจาก หอยจ๊อสุดโปรด

ท้ายรถ มีมะม่วงน้ำปลาหวาน แฮ่มมมมมม 
น่าเสียดาย ที่หาจังหวะกินไม่ได้เลย 
หวังว่า น้ำปลาหวานคงยังเหลือบ้างนะ ... ฮา				

.
คนที่ได้รับเคมีบำบัดอย่างฉัน กลายเป็นติดปีก บินไปนั่น บินไปนี่
อย่างน้อย หัวใจก็พลอยแช่มชื่นได้บ้างล่ะ				

.
เธอบอกกับฉันว่า ทุกอย่างเตรียมพร้อมสรรพหมดแล้ว
สำหรับฉัน ก็แค่เตรียมตัวเตรียมใจและเตรียมยา ..				

.
การปิคนิคนี่ ดีจริง ๆ ถ้าใครไม่ค่อยมีเวลาที่จะปิคนิค 
ขอแนะนำให้จัดสรรเวลาให้เหมาะ แล้วจะรู้ว่า .. ดี สมราคาคุย

วันเสาร์ ฉันไปถึงสวนสาธารณะเกาะลอย ศรีราชา สิบโมงกว่า ๆ 
ก็เริ่มกางเสื่อล่ะ ข้าวเหนียว ส้มตำ ปูต้ม กุ้งอบ หอยจ๊อ ข้าวหลาม ขนมจาก
มะม่วงน้ำปลาหวาน และขนมอื่น ๆ อีกสารพัดในตะกร้า
เล่นเอาฉันคิดถึงอีโนสุด ๆ				

.
จากคราวก่อนโน้น ที่นักดนตรีพลาดท่าเสียทีไปตีไข่จนไม่ได้แตะกีตาร์
คราวนี้ก็สมอารมณ์ปอง ได้ดีดกีตาร์ ร้องเพลง ทะเลสายลมกับผองเรา

เด็ก ๆ ก็พลอยสนุกไปด้วย เที่ยววิ่งเล่นกันในสวนสาธารณะ
ส่วนผู้ใหญ่ ค่อนข้างหนักไปทางกิน แล้วก็มีดูดวงไพ่ป๊อกกันด้วยนะ				

.
งานนี้เจ้าบ้านรับบทเป็นแม่หมอเจ้าเสน่ห์ไปด้วย 
คำทำนายผิดตกยกเว้นรับแต่ชอบ คนที่ไม่เคยดูดวง ยังลงทุนเสี่ยงเลย				

.
ตามสบายคือไทยแท้ .. 

ใครใคร่กิน ... กิน
ใครใคร่นอน ... นอน
ใครใคร่เล่น ... เล่น

เห็นไหมล่ะ ปิคนิคมันก็ดีแบบนี้แหล่ะ				

.
เหมือนครอบครัวใหญ่ไปปิคนิค 
ทริปนี้อายุน้อยสุดคือ 10 ขวบ อายุมากสุดคือกว่า 70 ปี

มีการวางแผนการณ์เป็นอย่างดี
ตอนเย็นจะไปดินเนอร์ริมชายหาด (อิ่มตั้งแต่เพลแล้ว แทบแย่แน่ะ)
แล้วจัดการให้เด็ก ๆ หลับ หลังจากนั้นผู้ใหญ่จะย่องไปคาราโอเกะ				

.
เรื่องท่องราตรีนี้เขาเว้นแต่เด็ก ๆ นะ
แต่สำหรับคนป่วย ... เขาอนุโลมให้

พอเบาะ ๆ เข้าไปคาราโอเกะสามทุ่มกว่า ๆ 
แล้วก็เลิกประมาณตีสี่เท่านั้นเอง 
ก็บอกแล้วไง จิ๊บ ๆ สิว ๆ				

.
เลยต้องพับแผนใส่บาตรตอนเช้าทิ้งไป 
เพราะกว่าที่ฉันจะฟื้นชีวิตมาอีกที ตะวันก็สายโด่งแล้ว
มื้อเช้าก็เลยจ่อคิวอยู่ที่สิบโมงกว่า 

* เวลานอนต้องใส่หมวก กังวลอีกต่างหาก กลัวใครจะย่องมาเปิดดู 555				

.
ฉันรู้สึกนอนเต็มตานะ ตื่นมาก็เลยไม่งอแง
ปกติน่ะ เป็นคนนอนเยอะ สงสัยชาติที่แล้วเกิดเป็นดักแด้

ส่วนเด็ก ๆ ยังคงมีพละกำลังมหาศาล ว่ายน้ำเล่นตลอด				

.
เหมือนได้ไปพักผ่อนกับครอบครัว แถมยังเป็นครอบครัวใหญ่ซะด้วย
ที่บอกอย่างนั้นก็เพราะว่า  แต่ละคนตัวใหญ่  อ้าว ผิดคิวอีกแล้ว

งานนี้ป๊ะป๋าไปด้วย หนีบน้องสาวไปอีกสองคน 
คนที่เกิดกลางวันตะวันแจ้งชื่อเดือนเพ็ญ
คนที่เกิดมาพร้อมกับเมลามีนคล้ำนิด ๆ ชื่อฟ้าใส

เหมือนเคล็ดคนโบราณเลยเนอะ 
เดือนเพ็ญแอบกระซิบว่า ดีนะ ไม่ได้ชื่อ "บัวลอย" ตอนนั้น เพลงนี้ฮิตจะตาย
อ้อ เพิ่งถึง บางอ้อ ที่แท้ป๊ะป๋าเอาชื่อเพลงมาตั้งชื่อให้ลูกสาวนี่เอง				

.
แผนสด ๆ คิดเอาซึ่ง ๆ หน้า คือการไปเที่ยวเขาเขียว
ฉันชอบนะ ที่ไปเที่ยวในบรรยากาศแบบนี้
หอมกลิ่นใบไม้ หอมกลิ่นดิน หอมมูลสัตว์ เอ๊ย ผิดคิว				

 จากภาพ ช้างตัวนั้น ถูกล่ามโซ่สองขาหน้าให้ติดกัน 
มันอยู่ด้านล่างที่คล้ายกับขุดบ่อไว้ใส่น้ำ 
มันพยายามที่จะขึ้นด้านบน ทุกคนเอาใจช่วยมัน สงสารมัน
กว่าที่มันจะเขยิบขยับขาคู่หน้าได้ ลุ้นกันแทบแย่
ไม่รู้ว่ามันทำผิดอะไร หรือดื้ออะไร ถึงได้ถูกล่ามโซ่อย่างนั้น
				

.
ว่าจะเขียนเล่าให้สนุก ตลกนิด ๆ 
แต่พอนึกถึงบางคนที่มากอดพร้อมกับน้ำตา
ทำให้อึ้งแฮะ เขียนไม่ออก .. 
วันนี้ได้มีโอกาสคุยกับเธอคนนั้น ผ่านเครื่องอิเล็คโทรนิกส์
เธอบอกว่า ทำเศษเสี้ยวของหัวใจหล่นหาย

ว๊าววววววววววว ใครอยากได้เบอร์โทรของเธอ คงต้องเคาะประมูลกันหน่อยล่ะ