อทิสมานกาย ๖๐ หลังจากที่กำนันหวน แม่เย็น และลูกๆได้ออกเดินทางกลับบ้านกันแล้ว ภายในห้องกว้าง พ่อเชียรแม่เข็มและโชติกำลังนั่งสนทนากันในเรื่องราว ต่างๆเกี่ยวกับในเมือง ที่มีการเปลี่ยนแปลงจนชวนน่าสัยนัก และในเรื่อง ทางกรุงเทพ จับกุมพ่อค้ารายใหญ่ซึ่งทรงอิทธิพลในเรื่องไม้ที่ถูกจับกุมใน เขตพื้นที่ใกล้เคียงกับหมู่บ้านโคกอีแร้ง ให้ลูกชายฟัง “โชติเอ๋ย??...ตั้งแต่มีการปรับการทำงานของทางราชการนี้ พ่อดูๆนะ มันวุ่นวายไปหมด รู้สึกว่าทางการจะเข้มงวดกวดขันขึ้นกว่าเก่ามากนัก ตลอดจนการปราบปรามผู้ร้ายหรือก็ได้ผลมากอีกเสียด้วยนะลูก แรกเริ่ม ตั้งแต่ผู้ว่าราชการจังหวัดลงมาถึงอำเภอต่างๆและไปถึงโรงพักต่างๆอีกด้วย ถ้าหากผู้ใหญ่ๆที่มีอำนาจดำเนินการแบบนี้ คงอีกไม่ช้าหรอกแผ่นดิน เราก็จะเกิดความสงบสุขและจะกระจายไปทั่วๆแน่ พ่อคิดเช่นนี้ เจ้าจะออกความคิดเห็นอย่างไรบ้างลูกในฐานะลูกก็รับราชการมา” พ่อเชียรเอ่ย พลางหันไปมองหน้าลูก “จริงซิพิเชียร??... ข้าว่านะก็ดีเหมือนกันนะพี่ ดูซิในเขตเรา กำนันต่างๆล้วนแต่เก็บตัวเงียบๆกันไปหมด แม้กำนันหวนหรือ ก็ยังคิดจะออกบวชเลิกยุ่งเกี่ยว มันยังไงๆนาพี่ เมื่อพี่เอ่ยมา ทำให้ข้ามานั่งคิดดูชักจะเห็นคล้อยพี่เสียแล้วล่ะ??... พ่อโชติล่ะมีความเห็นอย่างไรบ้างล่ะ???...” แม่เข็มเอ่ยบ้าง พลางมือก็ลูบพื้นไปพลางๆ “ตั้งแต่ได้ชบาและเจ้าชัยมาอยู่ทำให้บ้านเราและไร่นาสวนก็ดีขึ้นทันตาเห็น บ้านหรือก็ช่างสะอาดสะอ้าน ของที่เคยวางเกะกะก็เป็นระเบียบเรียบร้อยขึ้น ข้าเองหรือก็แก่เสียแล้วกำลังวังชาหรือก็ไม่เหมือนเก่าๆนะพี่ มันมาอยู่ไม่เท่าไหร่ ทางไร่นาสวนหรือ มันก็เป็นแรงกายให้พี่ไม่ต้องเหน็ดเหนื่อยมากเหมือนแต่ก่อน” “นั่นซินะแม่เข็ม ข้าหรือก็เบาใจขึ้นอีกโขเชียวล่ะ มานั่งคิดดู หากชบามันแต่งงานไปกับคนอื่น ข้าคงทำใจไม่ได้แน่ๆเชียว เสียดายจริงๆนะแม่เข็มหากมันได้กับลูกเราเจ้าโชติหรือ ข้าเองก็จะตายตาหลับคราวนี้แหล่ะแม่เข็มเอ๋ย???” พ่อเชียรกล่าวเบาๆ สายตาชำเลืองไปในครัวและลูกชายคนโต “นั่นซิพี่เชียรข้าเองก็คิดๆนอนๆคิด ก็ให้รู้สึกชักสับสนมากจริงๆนะพี่???.. แล้วจะแก้ไขกันอย่างไรดีล่ะ บอกตรงๆนะพี่ แต่ก่อนนี้ข้าก็เฉยๆ แต่เดี๋ยวนี้มันสับสนไปหมดคิดอะไรไม่ออกเอาเสียเลยล่ะ เสียดายจริงๆพี่??....” แม่เข็มกล่าวด้วยสีหน้าสลดยิ่ง “แม่เข็ม...ไม่ใช่ข้าไม่คิดนะก็เหมือนแม่เข็มเหมือนกัน แต่หากว่าเรื่องนี้ทำให้ข้าและแม่เข็มสะเทือนใจมากล่ะก็ ฮึๆๆๆ???......” พ่อเชียรเพียงกล่าวเท่านี้ สายตาก็จ้องไปยังหน้าลูกชายสุดที่รักทันที “จะคิดอะไรๆ???....ก็รีบคิดนะพี่ ข้าบอกตรงๆว่าวุ่นวายใจไปหมด ด้วยระยะนี้ข่าวความสดสวยของมันก็ยิ่งกระจายไปทั้งหมู่บ้านด้วย ตั้งแต่มาอยู่กับเราสง่าราศรีมันยิ่งมากดังไปทั่วเป็นที่ต้องการของบรรดา พวกหนุ่มๆมากตาอีกด้วยนา” แม่เข็มกล่าว ครั้นนึกได้เลยเอ่ยอีกว่า “ก่อนนี้ก็ไม่มีแหละพี่ แต่เดี๋ยวนี้นะเห็นไอ้พวกหนุ่มๆมัน มาแวะหยุดมองหน้าบ้านเราเสมอ ข้าสังเกตุแต่ชบามันไม่สน มัวแต่ให้ข้าวอาหารหมูเท่านั้นเอง เมื่อพี่พูดขึ้นมาข้าเองก็ใจหายไม่น้อยเชียวละ” “เออน่าแม่เข็มอย่าคิดอะไรมาก หากจนปัญญาข้าก็จำเป็นต้องตัดสินใจ อะไรบางอย่างซะแล้ว เอากันอย่างไรก็เอากันนะ” พ่อเชียรเอ่ยให้แม่เข็มฟัง “อ้าวพ่อแม่แล้วลืมๆที่พูดตอนแรกหมดแล้วหรือครับ พูดกันไปพูดกันมาไหงมาลงที่ผมล่ะครับ” ชายหนุ่มยิ้มไปกล่าวไป “นั่นซิเจ้าโชติเอ๋ย พูดถึงเรื่องนี้มาข้ายิ่งใจแป๋วไปหมด ทำอะไรไม่ถูกว๊ะ???... ทั้งแม่เขาอีกโอ้ยๆๆๆปวดหัวจังว๊ะยังหาทางไม่ออกเลย” พ่อเชียรเอ่ยให้ลูกชายฟัง “จะไปเห็นยากอะไรล่ะครับ หากเป็นความนสุขของพ่อแม่ ผมยินดีทุกอย่างครับ อย่าไปคิดอะไรๆมากเถิดครับ ทำใจให้สบายได้ครับ เรื่องนี้นะมีทางออกตั้งแยะไปครับ” ชายหนุ่มเอ่ยให้พ่อแม่ฟังจะได้สบายใจ “ฮะฮ้า???...จริงหรือเจ้าโชติไหนๆลองแย้มให้พ่อแม่ฟังหน่อยซิ” “จริงด้วยลูก???...แม่ก็กำลังกลุ้มใจอยู่นี่นา” แม่เข็มรีบเอ่ยขึ้นทันที พร้อมจ้องหน้าลูกเหมือนจะคาดคั้นเอา แล้วชายหนุ่มก็ขยับตัวเข้าไปใกล้ๆพ่อแม่กลัวคืนอื่นจะได้ยิน แล้วกระซิบเบาๆ “????......????....” แล้วก็หัวร่อเบาๆ คราวนี้ทั้งพ่อเชียรและแม่เข็มต่างตบเข่าดังเสียงผลัวะๆๆ พลางหันหน้ามองกันต่างหัวร่อจขึ้นทั้งสองคน ใบหน้าหมองก็สดชื่นทันที “ฮ่าๆๆๆความคิดดีนี่ลูก.....พ่อแม่ก็จะได้ไม่เป็นห่วง เรื่องลูกนั้น พ่อแม่รู้ว่าอย่างไรก็ต้องตามใจพ่อแม่อยู่แล้ว ฮ่าๆๆๆ” ทั้งสองเอ่ยคล้ายๆแย่งกันพูดด้วยความดีใจยิ่งหัวร่อร่วน ทำให้ทั้งสองลืมคำถามเรื่องเกี่ยวกับบ้านเมืองไปหมดไม่ย้อนถามอีก ครั้นชายหนุ่มเห็นพ่อแม่สบายใจขึ้น เขาก็ขอตัวบอกว่ามีงานกำลังรอทำอยู่ แล้วลุกขึ้นหมายจะเข้าห้องหลีกหลบการสนทนาของพ่อเชียรแม่เข็ม สาวชบาแอบฟังอยู่ในครัวใบหน้าหล่อนแดงซ่านด้วยเลือดฉีดวัยสาวพลาง ยกมือขึ้นลูบอก แล้วหลับตาพริ้ม จริงซิหล่อนให้รู้สึกสะท้านเยือกเย็น เข้าไปภายในใจ ที่จริงนั้นหล่อนก็มีใจกับชายหนุ่มคนนี้มากอยู่แล้ว แม้จะมีหนุ่มมากหน้าหลายตามาเมียงมองแต่หล่อนก็หาสนใจใดไม่ จนบางครั้งเจ้าชัยต้องไล่ตะเพิดพวกนั้นกระจายไป แล้วหันมาล้อหล่อนเล่น หากว่าเรื่องนี้เป็นจริงหล่อนนึกในใจว่าจะปรนนิบัติพ่อเชียรแม่เข็มให้ดี จวบจนดินกลบหน้า เพื่อทดแทนพระคุณอันหาไม่ได้คราวนี้ ที่สร้างความสำเร็จให้แก่หล่อน จนมีร่างกายและครอบครัวหล่อนด้วย ยิ่งคิดหล่อนก็ยิ่งเอียงอายมากยิ่งขึ้น ถึงยิ้มกับตัวเอง แล้วหล่อนก็ต้องสะดุ้ง รีบแอบมองดูต่อไป “จะสำเร็จหรือลูกโชติอย่างหลอกพ่อแม่ให้สบายใจนะลูก” แม่เข็มพลางเอ่ยย้ำอีกที” ชายหนุ่มหันมาหัวร่อ พลางเอ่ยว่า “ไม่เป็นปัญหาหรอกครับเรื่องนี้ผมรับรองว่าจะไม่ให้พ่อแม่ได้อาย ใครๆเขาหรอกครับจะมีบ้างก็พวกไม่สมหวังเท่านั้นเอง” “เรื่องอายนะพ่อและแม่เจ้าแก่ๆแล้วไม่อายหรอกลูก เรื่องแบบนี้อีกอย่างหนึ่ง???... ช่างมันเถิดปากคนเราห้ามกันไม่ได้นี่นา เราไม่เสียหาย เสียของของเราใช้ได้นะลูก” พ่อเชียรเอ่ยตอบลูก “ไปเถอะลูกงานของลูกนะไปทำก่อน หรือว่า???.... อ้อๆๆใช่แล้วมันนึกไม่ถึงหรอกเรื่องนี้นะ” พ่อเชียรกล่าวแล้วหัวร่อฮึๆๆๆ ส่วนด้านแม่เข็มก็พลอยหัวร่อไปด้วย แล้วต่างโบกมือให้ลูกชายเข้าห้องไป สาวชบาได้ฟังก็ยิ่งงงสงสัยมากยิ่งขึ้น หล่อนไม่เข้าใจความหมาย ที่ทั้งสามกล่าวเอาเสียเลย พอเหลือบแลอีกทีก็เห็นชายหนุ่มเดินลับหายเข้าห้องไปแล้ว หล่อนรีบกระวีกระวาดนำภาชนะทั้งหมดไปล้างทันใด เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ก็เดินออกมาจากห้องครัว หล่อนพยายามจะเดินหลีกเลี่ยงไม่ให้พ่อแม่เห็น แต่หล่อนก็ต้องสะดุ้งเฮือกพลางยกมือทั้งสองลูบอกทันที “ลูกชบาเอ๋ยจะรีบไปไหนล่ะ???...มาๆๆมาคุยกับพ่อหน่อยซิลูก” พ่อเชียรเรียกทันที “จริงซิพี่เชียร จะรีบไปไหนล่ะ???.ลูก” แม่เข็มก็เอ่ยขึ้น “มานั่งคุยหน่อยวันนี้พ่อแม่ไม่ได้ไปไร่นาสวน อยากจะคุยด้วยนะ” แม่เข็มกล่าว เมื่อตั้งสติได้หล่อนค่อยๆย่อตัวลงแล้วคลานเข้ามาหาพ่อเชียรแม่เข็มทันที พอถึงก็นั่งพับเพียบ ก้มหน้ามองพื้นรอคำถามทันที “ตอนนี้พี่เขาอบรมเกี่ยวกับสมาธิไปถึงไหนแล้วล่ะ???” พ่อเชียรถาม อุ๊ยๆๆๆสาวชบานึกในใจค่อยๆโล่งอกไป ก็รีบเอ่ยตอบทันที “เห็นพี่เขาบอกว่าก้าวหน้าไปมากจ๊ะพ่อ” หล่อนเอ่ยตอบ “แต่พ่อมองดูเจ้าผิดปกติไปมากจริงๆนะลูก” พ่อเชียรเอ่ย “นั่นซิพี่เชียร ข้ารู้สึกว่ามันมีประกายออกมาจากตัวลูกเราด้วยนา” แม่เข็มพูดเมื่อเห็นท่วงท่างามนักตลอดรังษีต่างๆของสาวชบา “อย่างแม่เข็มกล่าวคงจะไม่ผิดหรอกนะ ข้าเองก็ชักสงสัยเรื่องนี้เหมือนกัน ชบามันคงจะไม่หยุด เพียงเท่านี้หรอกนะคงจะได้ฌานลึกๆไปมากๆเสียด้วยนา” “คนที่ได้ฌานระดับนี้อย่างน้อยมันก็ต้องอนาคามีนะพี่” “ข้าเองก็ว่าอย่างแม่เข็มเอ่ยเหมือนกัน คงไม่เท่าไหร่มัน คงถอดกายทิพย์ได้แล้วล่ะ” “จวบจนป่านนี้พี่และข้ายังไม่มีทางที่จะทำได้แบบพี่ว่าได้เสียด้วยซิ” “แบบนี้มันต้องแล้วแต่วาสนาของบุคคลเท่านั้นที่สร้างสะสมมา แต่ชาติก่อนนะแม่เข็ม” “แล้วพี่เขาว่าอะไรอีกหรือล่ะลูก” แม่เข็มถามขึ้น “เห็นพี่อ้อยและพี่รัตนาบอกว่าคงไม่วันนี้ก็วันพรุ่งนี้ แหละคงสำเร็จจ๊ะแม่ ฉันเองก็สงสัยเหมือนกัน???..” “และยิ่งแม่อ้อยและแม่รัตนาเอ่ยเช่นนี้คงสำเร็จล่ะลูก ด้วยทั้งสอง นั่นบัดนี้ต่างเป็นเทพอัปสรไปกันแล้วล่ะ คงมองอ่านไม่ผิดหรอก” พ่อเชียร เอ่ยด้วยความยินดีกับสาวชบาด้วยใจจริง “หากฝึกสำเร็จแล้ว เจ้ามีความคิดอีกประการใดหรือลูก” แม่เข็มเอ่ยปากถามทันที “ถือว่าเป็นบุญของหนูจ๊ะแม่ ส่วนเรื่องอนาคตนั้นคงจะตอบไม่ได้ หรอกจ๊ะแม่ คงปล่อยไปตามชะตาฟ้าดินเองนั่นแหละ” หญิงสาวก้มหน้าตอบ “คนเรานะชั่วชีวิตนี้ของคน หากทำสิ่งนี้ได้ถึงขั้นนี้ถือได้ว่าพ้นจาก อบายภูมิได้แล้วล่ะ แต่ทว่ามันเปาะบางมากด้วยยังอยู่ในโลกียะอยู่จึง ให้เจ้าอย่าได้ประมาทเด็ดขาด ได้มายากครั้นจะเสียมันง่ายดายจริงๆ” พ่อเชียรเอ่ยตักเตือนสาวชบาขึ้น “จ๊ะพ่อหนูเองจะตั้งอยุ่ในความไม่ประมาทจ๊ะ จะยึดถือคำสอนของ พ่อแม่ไว้ท่องอย่างขึ้นใจจ๊ะ” สาวชบาตอบ “ถ้าอย่างนั้นพ่อแม่มีเรื่องถามเท่านี้ล่ะลูก แล้วอีกอย่างหนึ่ง งานในครัวเรียบร้อยแล้วหรือยังไงจะต้องให้แม่เข้าไปช่วยไหมลูก???...” แม่เข็มเอ่ยถาม “เรียบร้อยแล้วจ๊ะแม่ หุงข้าวและทำอาหารเสร็จแล้วมื้อเย็นนี้ เพราะพี่ เขาจะให้รีบไปฝึกสมาธิต่อด้วยเขาบอกว่าใกล้จะสำเร็จบางอย่างก็ต้อง ฝึกติดต่อไว้ มิฉะนั้นจะเสียโอกาสไปอย่างน่าเสียดายจนอาจจะแก้ไขไม่ได้ ระยะนี้เขาเข้มงวดมากจ้า จากแม่นางทั้งสองด้วยจ๊ะ” หล่อนกล่าวแล้วมองเข้าไปในห้องของชายหนุ่มด้วย “จะเข้าห้องแม่ไปจะทำอะไรอีกหรือลูก” แม่เข็มถาม “ว่าจะตรวจความเรียบร้อยแล้วก็จะพักผ่อนสักครู่จ๊ะ ด้วยคืนนี้พี่ทั้งสองกำชับให้รีบเข้าไปฝึกสมาธิต่อไปจ้า” หญิงสาวเอ่ยตอบ “จริงซินะพี่เชียรตั้งแต่แม่นางอัปสรทั้งสองมาอยู่อีก ทั้งเจ้าแสงสีและสินชัยนั้น รู้สึกว่าทุกๆอย่างมันช่างสะดวกสบาย ไปเสียทุกๆอย่างเชียวนะ” แม่เข็มเอ่ยถึงบุคคลดังกล่าว “ที่แม่เข็มเอ่ยนี้ แม่นางทั้งสองก็เป็นถึงเทพอัปสรไปแล้ว ข้านั่งตรวจดูว่าเจ้าแสงสีและสินชัยนั่นบัดนี้มันล่วงพ้นผ่าน อทิสมานกายไปอีกแล้วแล้วล่ะ” “คงจะเป็นแบบนี้นี่เอง เจ้าควายของพี่ถึงไม่กล้าออกมาเพ่นพล่าน เหมือนเดิม นอกจากออกมาบ้างเป็นบางคราวนะพี่” “มันจะออกมาสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไร ด้วยคนในบ้านเรานะ ไม่ใช่แค่ที่ข้ากล่าวนี้นะแม่เข็ม” พ่อเชียรเอ่ย “อ้าว????....แล้วยังมีอะไรอีกหรือ ระยะนี้ข้าวุ่นวายใจเรื่องนางชบา มันนี่ล่ะจึงไม่ได้ทำสมาธิ พอเข้าไปมันฟุ้งซ่านไปหมดเลยล่ะพี่” แม่เข็มกล่าว “อย่าว่าแต่แม่เข็มเลยข้าก็วุ่นเหมือนกันนะเรื่องนี้ แต่ที่ข้ารู้มันก่อน จะเกิดเรื่องนี้บ้านเรายังมีทหารอีกจำนวนมากอาศัยอยู่ เฮ่อๆๆๆแต่ก็ดีไปอย่างนะ เล่นเอาไอ้พวกผีต่างๆที่เที่ยวเพ่นพล่านก่อนนี้ มันหายหัวไปหมด ไม่รู้มันหายไปไหนนะแม่เข็ม” “เหรอทำไมข้าไม่ยักกะรู้ แสดงว่าข้านี้ชักจะแย่เอาเสียเลยนะพี่” “ไม่หรอกแม่เข็ม เพียงแต่ว่า มันหายไปฝึกกันในป่าหน้าบ้านเรา นี่แหละ และลูกโชติแม่นางอัปสรตลอดเจ้าแสงสีสินชัยมันบังคับด้วย” “ถึงอย่างไรเรื่องใหญ่แบบนี้ข้ามักจะรู้เสมอๆนี่นาพี่” “บางสิ่งบางอย่างมันเหนือกว่าความรู้เราจ้าแม่เข็ม” “อืมๆๆๆถ้าจะจริงอย่างพี่บอกเสียแล้ว แม้แต่ทหารมากมายข้าเองยัง ไม่รู้ว่าอยู่ในบ้านข้าเลย เฮ่อๆๆๆ...ไม่แก่แต่ร่างนะจิตข้าพลอยแก่ไปด้วย” “ไม่ต้องท้อใจอะไรหรอก ลูกเรานั้นสูงกว่าเรามากมายนักจ๊ะแม่เข็ม” คราวนี้ไม่เข็มไม่เอ่ยอีก แต่พยักหน้าแทนพลางยิ้มเมื่อได้ยินว่าลูกชาย นั้นไม่ว่าทางโลกและทางธรรมล้วนแล้วแต่เก่งกว่าพ่อแม่ ทำให้แม่เข็ม ภูมิใจลูกคนนี้ ครั้นย้อนมาคิดถึงคำพูดของลูก เกี่ยวกับชบายิ่งสบายใจมาก ยิ่งขึ้น ความกังวลในใจหายไปหมดสิ้น จริงๆซินะชบามันเดินถูกทางมาจน ถึงขั้นนี้มีหรือมันจะลงไปเกลือกกลั้วกับคนที่ต่ำกว่ามันอีกมากมายนัก เมื่อแม่เข็มคิดได้เช่นนี้ก็ลุกขึ้นยืนเดินเข้าห้องไป ส่วนพ่อเชียรหรือก็ลง ไปข้างล่างไปดูหมูที่เลี้ยง พลางคิดว่าคงจะเลิกเลี้ยงหมูด้วยมันอาจจะเป็น เวรต่อกันในภพต่อไป บัดนี้เขามีทุกๆสิ่งทุกๆอย่างเพียบพร้อมแล้ว ก็เดินไปหัวร่อฮึๆๆไป................ * แก้วประเสริฐ. *
แก้วประเสริฐ 30 ธ.ค. 2553 22:47 น. - ID 11454 
1018
1
0
30 ธันวาคม 2553 23:02 น. - comment id 120872
สวัสดีปีเก่า.....
31 ธันวาคม 2553 13:47 น. - comment id 120876
คุณ ทางแสงดาว สวัสดีปีใหม่จ้าคุณหญิง ขอให้มีความ สุขมากนะ รักเสมอ
แก้วประเสริฐ.
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ