อทิสมานกาย ๑๔

แก้วประเสริฐ

                อทิสมานกาย  ๑๔
     เสียงลมดังหวีดๆหวิวๆแว่วมา พร้อมทั้งมีสายลมพุ่งเข้ามาทางหน้าต่างที่เขาเปิดทิ้งไว้.....
สายลมผ่านเข้ามายังห้องนอน  ม่านบังหน้าต่างไหวพลิ้ว  ชายหนุ่มซึ่งกำลังนั่งสมาธิพร้อมด้วยสาวอ้อย
ที่กำลังนั่งสมาธิฝึกฝนวิชาที่เขาสอนหล่อนไว้อย่างมุมานะ       เขาหันไปมองทางด้านหญิงสาวก็ยิ้ม
  ด้วยทราบทางจิตแล้วว่า เจ้าหุ่นทั้งสองคงจะประสบความสำเร็จในงานที่เขาใช้ไปทำเรียบร้อยแล้ว 
 จึงออกจากสมาธิลืมตาขึ้นภาวนาคาถาที่ร่ำเรียนมา  เพื่อคอยการกลับมาของหุ่นทั้งสอง  
     เขาคิดว่าจะสร้างหุ่นทั้งสองนี้เสียใหม่ด้วยดินที่เขามาต่อร่างมันยังเหลืออีกมากนักพอที่จะพอกทำเป็นรูปปั้นที่
น่ารักกว่ารูปเดิมที่รู้สึกว่าช่างน่ากลัว   แล้วเขาก็เดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบกระดานชนวนพร้อมทั้งแป้งกะแจะที่เขาเอามา
ปั้นเป็นแท่งๆพร้อมปลุกเสกอาคมไว้เรียบร้อยแล้วรวมกับผ้าผืนขาวที่เขาได้เขียนยันต์กำกับไว้ด้วยออกมา   
      พลางชำเลืองตาไปยังร่างสาวอ้อย  ซึ่งบัดนี้ร่างของสาวอ้อยได้เปลี่ยนไปมากมีประกายสดใสเปล่งปลั่งออกมา
เขารู้ด้วยอำนาจจิตว่า   บัดนี้สาวอ้อยได้เปลี่ยนร่างจากสัมภเวสีเป็นอทิสมานกายไปแล้วด้วยอำนาจแห่งสมาธิที่ใช้
เขาตรวจสอบด้วยอำนาจกสิณจึงทราบเหตุว่า  หล่อนคงจะได้ฌานสมาบัติสูงขึ้นมากทีเดียวร่างจึงมีรัศมีดังที่เห็นมา
     เมื่อเขานำกระดานชะนวนของพ่อที่มอบให้เขาไว้พร้อมสิ่งของต่างๆมาวางใกล้ๆตัวแล้ว  ว่าจะเขียนยันต์ด้วย
อักขระแล้วลบเสียเพื่อจะเอาผงมาผสมกับดินสร้างร่างใหม่ให้แก่หุ่นนั้น    เสียงสายลมพัดมาทางด้านหน้าของเขา
ก็ปรากฏร่างดำทะมึนสองร่างยืนอยู่เบื้องหน้าเขา พลางทรุดตัวลงนั่งพลางก้มลงกราบเขา
     ชายหนุ่มพลางแบฝ่ามือออกทั้งสองข้าง  ทันใดนั้นร่างหุ่นพยนต์ก็พุ่งเข้ามายืนลงบนฝ่ามือทั้งสองข้างเขา  เขาก็นำ
มาร่ายเวทย์มนต์กำกับอีกครั้งหนึ่ง  พลันร่างหุ่นทั้งสองนั้นลงจากฝ่ามือเขาปรากฏร่างอีกครั้งหนึ่ง เจ้าแสงสีก็รายงาน
ผลงานที่เขาไปทำแล้วก้มลงกราบพร้อมเจ้าสินชัยนามที่เขาตั้งขึ้นใหม่   ก็รายงานผลงานที่เขาใช้ให้ไปทำ 
ทั้งสองก็กล่าวว่า  หากไม่ได้อาจารย์ช่วยเหลือเพิ่มพลังงานแก่เขา  เขาคงจะทำอะไรอาจารย์ดำไม่ได้หรอก  
     ชายหนุ่มพลันกล่าวขึ้นว่า    เจ้ามิได้สร้างความผิดหวังให้แก่ข้าขอขอบใจมากนะแต่ไม่เป็นเวรเป็นกรรมของเจ้า
หรอกด้วยข้าตรวจสอบแล้วว่ามันจะต้องถึงฆาต  ตามที่หัวหน้าผีในป่าช้าวัดโคกอีแร้งกล่าวไว้ไม่ผิด  ป่านฉะนี้คงจะ
ถูกนำตัวลงไปรับโทษทันฑ์ในดินแดนนรกเสียแล้วล่ะ  อ้อๆ!!!!...นี่ข้าก็เตรียมจะสร้างรูปกายให้เจ้าใหม่อีก เจ้าไป
พักผ่อนที่ยังพานที่ข้าจัดไว้ให้เป็นที่อยู่ของเจ้าก่อน  พลางชี้ไปยังพานที่วางเรียงไว้บนโต๊ะหมู่บูชาซึ่งต่ำกว่า
พระพุทธรูป         
 พวกเจ้าทำสิ่งที่ต้องการสำเร็จข้าคิดจะสร้างรูปลักษณ์ใหม่ให้แก่เจ้า
จงไปพักผ่อนที่ข้าจัดไว้ให้แก่พวกเจ้าเสียก่อน หากข้าทำธุระที่เกี่ยว
กับเจ้าเสร็จเมื่อไหร่ ก็จะไปนำเจ้ามาสร้างรูปกายขึ้นใหม่ไปพักผ่อน
เถอะนะ   
พลางเขาชี้ไปยังพานที่ตั้งอยู่ที่โต๊ะหมู่บูชาที่เขาทำขึ้นใหม่ด้วยไม้มาประกอบขึ้นเป็น โต๊ะหมู่เล็กๆและมีพระพุทธรูป
องค์หนึ่งวางอยู่บนสุดพร้อมด้วยแจกันดอกไม้ทั้งสองข้าง ส่วนด้านล่างก็มีพานสามพานตั้งเรียง โต๊ะหมู่นี้อยู่ภายในห้องที่เขากั้นฉากไว้ด้วยผ้าบังเป็นฉากกั้นโต๊ะหมู่ที่วางอยู่มุมห้องให้เป็นสัดส่วน  ผ้านั้นสามารถรูดเปิดปิดได้  
      ซึ่งบัดนี้เขาเปิดผ้ารูดพันไว้ยังริมฝาผนังห้องและนั่งอยู่  ใกล้ๆมีร่างหญิงสาวกำลังเจริญสมาธิอยู่  พลางหันไปพูด
กับเจ้าหุ่นพยนต์ทั้งสองว่า  หากข้าทำรูปร่างเจ้าใหม่แล้วก็จะสอนวิชาอาคมบางอย่างเพื่อให้เจ้าไว้ใช้ป้องกันตัวด้วย
พร้อมให้เจ้าหัดเจริญสมาธิเพื่อสร้างผลบุญกุศลลบล้างความผิดที่เคยทำให้หนักเป็นเบาได้บ้าง  แต่ทั้งนี้ล้วนแล้วแต่
ตัวของเจ้าจะทำได้มากน้อยแค่ไหนนะ
      หุ่นทั้งสองก็ก้มลงกราบชายหนุ่มอีกครั้งหนึ่งพร้อมทั้งสองกล่าวว่า   แล้วแต่อาจารย์จะให้ข้าทำอะไรก็ได้ข้าจะ
พยายามสุดความสามารถจ๊ะ  
      ดีแล้วล่ะเจ้าแสงสีและเจ้าสินชัย  ข้าจะไม่ให้เจ้าสร้างบาปกรรมอะไรหรอก  เพียงให้เจ้าช่วยดูแลคนดีๆและช่วย
เหลือพวกเขาเท่านี้ข้าก็พอใจแล้วล่ะ  เจ้าไปพักผ่อนบนพานที่ข้าตั้งไว้ซ้ายมือแล้วกันนะ  ข้าก็จะเริ่มทำงานเพื่อสร้าง
ร่างกายเจ้าให้ใหม่สวยงามกว่าเดิมอีก     ชายหนุ่มกล่าว
      เจ้าหุ่นทั้งสองพอได้รับฟังเช่นนั้นพลันก้มลงกราบอีกครั้ง  ร่างมันก็พุ่งเข้าไปยังพานที่ชายหนุ่มบอกไว้ทันที
แล้วร่างมันก็นอนเรียงกันบนพานนั้น   กายมันยังเป็นหุ่นรูปร่างเดิมที่อาจารย์ดำทำไว้เพื่อรอให้ชายหนุ่มจัดการ
เปลี่ยนร่างจากมันขึ้นใหม่
       ชายหนุ่มเพียงแค่หันไปมองร่างสาวอ้อยที่ยังไม่ออกจากสมาธิ   คงจะอยู่ในขั้นเอกะคัตตะซึ่งย่อมไม่รับรู้อะไร
ทั้งสิ้นต่อสิ่งภายนอก  อันเอกะคัตตะสมาธินี้  ก็มีลักษณะคล้ายๆกับ อุเบกขานั่นเอง  เพียงแตกต่างกันกับอุเบกขา
ด้วยอุเบกขาคือการวางเฉยเมยหากทำไม่ได้ เป็นหลักการทำงานของผู้ที่ใช้ปกครองคนมีอยู่ในพรหมวิหารสี่ ข้อ
สุดท้ายของพรหมวิหารสี่เป็นข้อปฏิบัติของผู้เป็นผู้ใหญ่ในการปกครองคนทั่วๆไป
คือรู้ตัวเองแต่ช่วยไม่ได้ก็วางเฉยๆเท่านั้น  ส่วนเอกะคัตตะสมาธินั้นจิตจะต้องรวมตัวเป็นหนึ่งเดียวเท่านั้นสงบเงียบไม่
สนใจอะไรนอกจากจิตเท่านั้นปราศจากสิ่งใดๆมารบกวน    ซึ่งแตกต่างกันมากมายนัก แต่คือมีลักษณะคล้ายคลึงกัน
      เมื่อเห็นดังนี้ เขาก็เริ่มสวดมนต์ภาวนา นำแป้งกระแจะที่ปั้นเป็นคล้ายๆกับชอร์ค พร้อมด้วยดินที่ปั้นเป็นกลมๆ
สองก้อนและกระดานชะนวนขึ้นจบภาวนามนต์ที่ร่ำเรียนมาก   พร้อมก้มลงกราบพระพุทธรูปสวดมนต์บูชาพระ
รัตนตรัย   แล้วก็เข้าฌานสมาธิฌานต่างๆจนครบ พร้อมกับเจริญฌานกสิณสิบด้วยแล้วเข้าฌานต่อประมาณสองสาม
เที่ยว   จึงนำจิตลงมาในขั้นอุปจารสมาธิเพื่อดำเนินพิธีการต่อไป   
      จะขอกล่าวสักหน่อยขั้นอุปาจาระสมาธินั้นเป็นสมาธิที่อยู่สูงกว่าขนิกกะสมาธิก่อนจะเข้าปฐมฌานซึ่งเป็นฌานแรก
 และมีความสำคัญมาก   ย่อมรู้ตัวในการกระทำใดๆทั้งสิ้นซึ่งเป็นสมาธิที่บรรดาเกจิอาจารย์  ไม่ว่าอาจารย์ใดๆก็ตาม
ย่อมจะลงมาทำสิ่งของต่างๆในขั้นนี้  แม้แต่องค์พระสัมมาสัมพุทธะเจ้าก็ยังเสด็จปรินิพพานในขั้นนี้เอง
     ตามที่พระอรหันต์อนุรุธธะเถระเจ้า  ซึ่งเชี่ยวชาญฌานสมาบัติคอยติดตามทุกๆขณะจิตในการเสด็จเข้าสู่พระปรินิพพาน
นำมาบอกกล่าวแก่บรรดาเถระเจ้าทั้งหลายให้ฟังซึ่งจารึกไว้ในพระสูตรเป็นต้น 
     ยกเว้นพวกเรียนทางด้านคุณไสย์สายดำเท่านั้น    แต่ก็ต้องมีสมาธิเหมือนกันแต่เพียงอยู่แค่อุปาจาระสมาธิ 
 ไม่ได้ไปยังฌานต่างๆหรือกสิณ  หรือพวกที่ร่ำเรียนมีสมาธิจนช่ำชองแล้วเดินผิดทางไปทางด้านไสย์ดำได้ฌาน
สมาบัติ    วิชาจึงจะแก่กล้ากว่าพวกไม่ได้ด้านสมาธิหรือเพียงแค่อุปจาระสมาธิ นั่นเอง
      ฉะนั้นบรรดาทางครูบาอาจารย์จึงให้ความสำคัญมากกว่าสมาธิอื่นๆใดทั้งสิ้น ด้วยหากจะลงของไม่ว่าจะเป็นการ
เขียนอักขระหรือยันต์ใดๆก็ตามย่อมจะสมฤทธิ์ผลมากกว่าฌานอื่นๆ  หากผู้ใดไม่มีฌานสมาบัติสมาธิอันแกร่งกล้าจะ
มาทำเวทย์มนต์ใดๆก็จะไม่สำเร็จ  ของสิ่งเหล่านั้นก็หาประโยชน์อันใดๆมิได้  ฉะนั้นอาจารย์ที่เก่งหรือไม่เก่งนั้นก็อยู่
ด้วยใครจะมีสมาธิแก่กล้ากว่ากันเท่านั้น  และต้องไม่มีความประมาทเป็นอันขาด  มิฉะนั้นของนั้นๆจะเข้าตัวเอง 
แต่คนที่สามารถทำได้ต้องเชี่ยวชาญในเรื่องสมาธินี้ได้อย่างคล่องแคล่วว่องไว นึกเมื่อไหร่ก็สามารถทำได้
  จะดีหรือชั่วก็แล้วแต่การกระทำของผู้นั้นเท่านั้นเองว่าจะใช้ในทางที่ดีหรือไม่ดี ของนั้นหากปลุกเสกดีแต่คนใช้ไม่ดี
ของเหล่านี้ก็จะเสื่อมไม่สามารถคุ้มครองป้องกันได้  หากคนใช้เป็นคนดีใช้ในทางที่ดี  จิตใจอยู่ในฝ่ายกุศลธรรมของ
นั้นย่อมไม่มีวันเสื่อมสลายไป  อุปมาดังทองคำถึงแม้ว่าจะละลายไฟ หรือถูกทิ้งไว้ในโคลนตม หรืออาจมก็ตามย่อมเป็นทองคำวันยังค่ำมิได้กลายเป็นอื่นไป เฉกเช่นเดียวกัน
      ดังนั้นวิชาอาคมที่ทางสายขาวร่ำเรียนมาเพื่อใช้ในการป้องกันตัวหรือไสย์เวทย์ดำก็ตาม หากนำมาช่วยเหลือ
ใช้ในทางที่ถูกที่ควรแก่คนดีๆ   บำรุงพุทธศาสนาก็จะไม่เสื่อมสลายไป วิชาอาคมสายขาวจึงเหนือกว่าพวกที่ร่ำเรียน
ทางสายดำมากมายนักด้วยต้องใช้สมาธิจิตขั้นสูงๆ  อาคมทางไสย์เวทย์ดำจึงมิอาจจะเทียบเทียมได้
     ครั้นชายหนุ่มเข้าสมาธิจนถึงขั้นสูงสุดแล้วลงมาถึงขั้นอุปาจาระสมาธิก็หยิบดินสอที่ทำด้วยแป้งประแจะเขียน
ยันต์อักขระพร้อมท่องมนต์ต่างๆลงบนชะนวนดำ พอจบบทหนึ่งยันต์หนึ่ง    ก็ลบให้ผงฝุ่นตกลงมายังผ้าสีขาว
ในกระดานชะนวนที่ลงเลขอักขระยันต์ต่างให้หล่นลงมายังที่ใช้รองรับไว้
    เมื่อเขียนจนพอใจแล้ว  ก็หยุดการเขียนวางชะนวนไว้หน้าหิ้งพระ   พลางนำผงเช่นผงยันต์ตรีนิสิงเห ผงอิธิเจ 
ผงยันต์พระเจ้าห้าพระองค์  และผงยันต์เกราะเพชรต่างๆเป็นต้น จนพึงพอใจ เมื่อได้ผงพอประมาณเพียงพอแล้ว
เขาจึงนำมาคลุกเคล้ากับดินในป่าช้าจนรวมตัวกันในระหว่างการทำก็เสกมนต์กำกับไปด้วย ท่องบ่นมนต์ทุกๆครั้ง 
       เมื่อครบถ้วนแล้วก็นำเอาผ้าขาวที่หุ้มห่อดินที่ผสมผงไว้มาภาวนามนต์ต่างๆอีกครั้งหนึ่ง   จึงไปนำร่างหุ่นทั้งสองที่นอนอยู่บนพานมา ปั้นพอกรูปหุ่นก่อนปั้นได้นำสายสินธ์ที่เสกมนต์ไว้แล้วนำมาพันยันต์ที่เขาทำไว้หุ้มห่อร่างอีชั้นหนึ่ง  พร้อมใช้ดินคลุมผ้าดัดแปลงร่างหุ่นทั้งสองไว้   พันด้วยด้ายสายสินธ์ทับด้วยดินที่ผสมผงยันต์ต่างๆอีกชั้นหนึ่งปั้นเป็นรูปร่างชายทั้งสองหุ่นไว้  เขาบรรจงปั้นหุ่นให้เหมือนชายเท่าที่สามารถทำได้
 อาศัยที่เคยเห็นแม่ชอบแกะสลักไม้อยู่เสมอๆ  จึงจดจำนำมาใช้ให้เป็นประโยชน์ดัดแปลงร่างหุ่นขึ้นเสียใหม่
       เหตุดังนี้จึงไม่นานนักหุ่นทั้งสองก็เปลี่ยนสภาพไปเป็นร่างของชายทันทีทั้งสอง  แล้วนำสีฝุ่นที่เขาตระเตรียม
ไว้มาเขียนแต่งหน้าแต่งตารูปร่างด้วยสีฝุ่นหลากหลายสี       ตลอดจนใส่เสื้อผ้าให้ดูสดสวยงามขึ้นทำให้หุ่นแลดูงดงาม
  พร้อมทั้งเขียนอักขระขอมกำกับไว้อีกชั้นหนึ่งด้วยก็สำเร็จในรูปหุ่นที่สร้างขึ้นใหม่   ดังนั้นหุ่นจึงเป็นเป็นรูปชายงาม
รูปร่างกำยำล่ำสันสวยงาม   เขาจับหุ่นทั้งสองวางนอนไว้ข้างหน้าพลางเจริญฌานกสิณแล้วภาวนาเรียกอาการทั้ง
สามสิบสอง ธาตุต่างๆของ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณพลางเป่าไปยังร่างหุ่น จนร่างหุ่นกระดุกกระดิกได้
ครั้นเสร็จแล้ว   จึงนำร่างหุ่นชายกำยำล่ำสันใบหน้าสวยงาม มาวางยังเบื้องหน้าเขา  เข้าสมาธิอีกครั้งแล้วจึง
      มานั่งเพ่งกสิณกำกับจนหุ่นทั้งสองลุกขึ้นยืนได้  และสามารถวิ่งไปๆมาๆตามเขาสั่งได้ตามใจปรารถนา  ในมือหุ่น
เขาก็เหลาไม้เสกมนต์ต่างๆสร้างเป็นอาวุธใส่ไว้ในมือของหุ่นแต่ละตัว   อีกอันหนึ่งเสียบไว้ที่ผ้าสีที่เขาพันไว้ที่เอวของ
หุ่นทั้งสอง   แล้วเรียกหุ่นเข้ามากำไว้ในฝ่ามือนั่งภาวนากำกับอีกชั้นหนึ่ง   
ก็เป็นอันเสร็จพิธี พลางกล่าวกับหุ่นทั้งสองให้กลับไปนอนพักผ่อนยังที่จัดไว้ในพานได้  
             ทันใดร่างหุ่นทั้งสองก็เดินไปที่พานของตนแล้วกระโดดขึ้นไปนอนยังพานทันที  ก่อนจะไปหุ่นทั้งสองก็มอง
ภาพของตัวเอง   รู้สึกพอใจยิ่งนักหันมาก้มกราบชายหนุ่มอีกครั้งก่อนจะไปนอนบนพานของตัวทั้งสองตน
      ครั้นพิธีการผ่านพ้นไปแล้ว   เขายังเหลือบแลเห็นหญิงสาวยังเข้าสมาธิอยู่และไม่รบกวน   เพียงแลเห็นสิ่งที่ออกมาเป็น รัศมีต่างๆได้แผ่ครอบคลุมร่างหญิงสาวไว้   เขาทราบว่าบัดนี้ร่างสัมภเวสีของหญิงอ้อยแปรเปลี่ยนไปแล้ว
จากเดิมมาก  จนกลับกลายเป็นอทิสมานกาย  ซึ่งเปรียบเสมือนกลับกลายเป็นเทพยดาอัปสร   
ก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างมาก  ดังนั้นจึงได้เข้ามุ้งไปนอนเพื่อพักผ่อนทันที  คงปล่อยให้หญิงสาวอ้อยนั่งสมาธิคนเดียวต่อไป
        อากาศตอนเช้าในบ้านเขาล้วนแล้วปกคลุมไปด้วยหมอกจางๆ  ด้วยเต็มไปด้วยภูเขาที่รอบล้อมตลอดจนต้นไม้
จำนวนมาก   พระอาทิตย์ถึงขึ้นมาแล้วแต่ก็ยังเพียงแค่ส่งแสงเท่านั้นแต่ถูกภูเขาบดบังเสียสิ้น จึงทำให้อากาศนั้นยัง
คลุมเครือ  เพียงแค่รู้ว่าสว่างในวันใหม่เท่านั้นเอง
       เขาออกมายืนสูดลมหายใจเข้าออก  ทำการบริหารร่างกายที่เคยทำอยู่อย่างสม่ำเสมอทุกๆครั้ง ก่อนจึงจะไปจัดการ
ทำธุระในห้องน้ำ   ครั้นออกมาก็เห็นพ่อแม่เขากำลังเตรียมตัวจะใส่บาตรพระ   เขาเดินเข้าไป ได้ยินแม่กล่าวว่า
      เดี๋ยวหลวงพ่อทองก็จะพาพระมาบินฑบาตรแล้ว 
 วันนี้แม่เตรียมของไว้ให้ลูกเรียบร้อย มาๆเรามาใส่บาตรร่วมกันนะ   ดีเหมือนกันจ๊ะแม่ผมจะได้แผ่กุศลให้เขาด้วย
      ครับชายหนุ่มตอบแต่อดย้อนถามแม่ไม่ได้ว่า  เรื่องรูปแกะสลักแม่ได้ดำเนินไปถึงไหนแล้ว  คราวนี้พ่อหันมาตอบ
เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงหรอก  หลวงพ่อและพ่อแม่ได้ไปจัดการให้เรียบร้อยแล้ว  อัญเชิญแม่นางมาสถิตย์อยู่แต่ตอนนี้อยู่
ในห้องของแม่แก   เสริมทำพิธีอยู่นะเดี๋ยวก็คงจะนำมาให้ลูกหลังจากใส่บาตรพระกระมัง???.... ชายผู้พ่อกล่าวขึ้น
      ชายหนุ่มหันไปยิ้มกับแม่ พร้อมกล่าวว่า    ขอบพระคุณมากครับแม่และพ่อที่ช่วยเหลือผมไว้ พลางยกมือขึ้นไหว้
      แม่ครับ.....แล้วนำมาให้ผมดูด้วยนะครับ
      เออ!!!!....แม่ทำพิธีเสร็จแล้ว  นางนี้สวยจริงๆนะนิสัยก็งดงามด้วยล่ะเจ้าโชติ   ผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้น
      จ๊ะๆแม่ผมเห็นมาแล้วล่ะ เคยนั่งคุยกันที่กุฎีหลวงพ่อเกือบทั้งคืนเลยล่ะ  เขาพูดพลางหัวร่อพลาง
      นั่นซิแม่ก็สงสัย  พอเสร็จพิธีเขาก็ปรากฏร่างมาคุยกับแม่และยังถามถึงเจ้าอยู่เหมือนกัน รู้สึกว่าจะยังไงๆชอบกล
เหมือนกันนะ
     แม่คิดมากไปหรือเปล่าล่ะ?.... ชายหนุ่มถาม
     ไม่หรอกว๊ะเจ้าโชติ พ่อเองก็รู้เหมือนกันล่ะ   และยังรู้อีกว่าไม่แค่นั้นนะ   แล้วก็หยุดชะงักไม่กล่าวต่อ
      อะไรอีกหรือพ่อ  แม่ทำไมเล่าไม่จบเสียล่ะ????.....  ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัย
ก็มันยังไม่ถึงเวลานี่นาและเบื้องบนก็ห้ามไว้ด้วยว่าไม่ตัองพูดมากให้ลูกฟังด้วยซิ.... พ่อเชียรกล่าว
      อ้าวๆๆ...?????.... พ่อรู้ได้ยังไงล่ะ???....
      เฮ่อๆๆ.....กูกับแม่มึงรู้ก็แล้วกัน  แต่พอเอ็งเก่งขึ้นกว่านี้อีกหน่อยก็จะรู้เองแหละว๊ะ  
ตอนนี้ไม่ต้องพูดมาก   โน่นหลวงพ่อนำหน้าพระมาแล้ว..... 
มาๆๆ  ไปเตรียมตัวใส่บาตรกันเถอะ   พลางหยิบโต๊ะตัวเล็กๆ   นำไปวางไว้หน้าบ้าน ส่วนเขาและแม่ก็ช่วยยกของ
ใส่บาตรไปวางไว้บนโต๊ะเตรียมตัวคอยหลวงพ่อและพระรูปอื่นๆจะมาถึงบ้านของเขา...
       สักพักหนึ่งหลวงพ่อนำหน้าพระรูปอื่นๆก็เดินเข้ามารับบาตรจากสามพ่อแม่ลูก   หลวงพ่อเมื่อให้ศีลให้พรแล้ว
ก็หยุดยืนสักพักหนึ่ง  พลางกล่าวขึ้นว่า  โยมเชียรไม่ต้องห่วงอะไรแล้วน่ะลูกโยม เด็กคนนี้มันสะสมผลบุญ
มานานแล้วและมันก็เก่ง  อาตมาคิดว่าอีกไม่นานอาจจะเก่งกว่าโยมเชียรเสียอีกนะ  หลวงพ่อทองกล่าวขึ้น
      กระผมคิดว่าด้วยเพราะหลวงพ่อสนับสนุนแนวทางที่ถูกต้องให้แก่มันหรอกขอรับหลวงพ่อ     พ่อเชียรเอ่ยขึ้น
      ไม่หรอกโยม....ด้วยวาสนามันแปลกๆดีเหมือนกัน เคยทำบุญด้วยกันมาและอธิษฐานด้วย  ตลอดจนมันเคยสะสม
บารมีทางด้านนี้มามาก  จึงทำให้มันได้เรียนรู้จนอาตมาหมดสิ้นความรู้  โยมไม่สังเกตุบ้างหรือมันใช้เวลาไม่นานเลย
ก็ร่ำเรียนวิชาความรู้จาก โยมเชียรและโยมเข็มจนหมดสิ้น  ยังไม่ถึงเดือนเลยมันก็สำเร็จหมดแล้ว  คิดว่าเทพยดาคงจะ
มาแนะแนวทางให้มันด้วย  สิ่งที่มันคิดไว้จึงสมฤทธิ์ผลเร็วกว่าปกติผิดกว่าคนธรรมดาเสียอีก
      อีกประการหนึ่งมันมาจากชั้นสูงๆเสียด้วยซิ  เรื่องมันจะลืมตัวหรือหน้าที่มัน  ก็ด้วยเป็นลิขิตที่เขาสร้างมันขึ้นมาไว้
เองแหละน๊ะ.... หลวงพ่อเอ่ยขึ้น
      หน้าที่อะไรที่มันทำหรือขอรับหลวงพ่อ???....  พ่อเชียรถามทั้งๆที่รู้เพื่อให้แน่ใจว่าจะตรงกับหลวงพ่อหรือไม่
      เออนั่นแหละที่เขากำหนดวางมันไว้เอง โยมก็รู้อยู่แล้วนี่นา  เอาล่ะเท่านี้ก่อนนะ  อาตมาจะต้องไปที่อื่นอีก....
พอกล่าวเสร็จ   หลวงพ่อก็เดินนำหน้าพระรูปอื่นๆเดินจากไปจนลับสายตา  เพราะแต่ละบ้านล้วนห่างๆกันมากเสียด้วย
      เมื่อหลวงพ่อและพระรูปอื่นจากไปแล้ว  ก็หันมาทางลูกชาย  พูดขึ้นว่า...
      เอ็งได้ยินหลวงพ่อพูดแล้วใช่ไหม   และอย่าทนงตนลืมตัวไปเสียล่ะถึงแม้จะมีวิชาก็จริงแต่ก็อย่าประมาทนะ...
      ครับ   พ่อผมจะไม่ใช้ในทางที่ผิดหรอก  นอกจากจะช่วยเหลือคนเท่านั้นและอาจจะบางทีจะได้ช่วยศาสนาด้วย
     ดีแล้วล่ะลูก   ความประมาทคือหนทางแห่งความหายนะ  เมื่อไม่ลืมก็ดีแล้ว  ไปเถอะช่วยกันเก็บของไปได้แล้ว
เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็จะไปไร่เสียหน่อย  แต่คงจะกลับมามืดๆค่ำๆแหละ   ผู้เป็นพ่อกล่าว
  เดี๋ยวเสร็จแล้วโชติลูกไปห้องแม่หน่อยนะ  แม่เข็มกล่าว
      ครับเดี๋ยวเสร็จแล้วผมจะตามไปครับ....ชายหนุ่มตอบ
ครั้นทั้งหมดเก็บของแล้ว  ชายหนุ่มก็นำสิ่งของไปล้างและเก็บไว้เพื่อใช้ในวันรุ่งขึ้นต่อไป   แล้วถือแก้วน้ำมาตรวจน้ำ
อธิษฐานขอขมาอาจารย์ดำ  แผ่ส่วนกุศลไปให้กล่าวว่าอย่าได้ถือเป็นเวร จองเวรกันเลยนะแล้วแผ่ให้กับของที่เลี้ยงไว้
พร้อมทั้งสรรพสัตว์ทั้งหลาย แล้วนำน้ำไปรดยังโคนต้นไม้ทันที   
       ครั้นก้าวขึ้นบันไดบ้านก็นึกถึงคำพูดของแม่ได้จึง  หันเดินไปยังห้องแม่ที่อยู่ติดๆกับห้องของเขา   พอไปถึงเห็นแม่
กำลังถือของอยู่    เขามองดูเป็นไม้แกะสลักหญิงสาวตบแต่งร่างด้วยผ้าแพรสวยงามพร้อมด้วยสายสร้อยประดับและสิ่ง
บางอย่าง  รูปแกะสลักนั้นเขียนคิ้วปากด้วยสีฝุ่นแลสวยงามยิ่งนัก ยืนอยู่บนฐานไม้ค่อนข้างกว้างพอสมควร
      เขาทึ่งในฝีมือการสร้างของแม่เขา  ช่างเก่งเสียจริงๆ   รูปนั้นสวยงามยิ่งนัก สวยกว่ารูปแกะสาวอ้อยที่หลวงพ่อทำ
มากมาย  แต่มีลักษณะเช่นเดียวกันคือยืนอยู่บนแท่น  แต่ของแม่นางนี้สูงใหญ่กว่า คงเนื่องจากท่อนไม้ที่ใหญ่พอควร
      แม่ยื่นสิ่งของดังกล่าวให้เขา  พร้อมกับกล่าวว่า...
          เอ็งระวังหน่อยนะ  เทพอัปสรองค์นี้แม่แทบไม่ต้องปลุกเสกเลยแรงมากๆเสียด้วย  แม่นั่งสมาธิตรวจสอบเห็น
ว่ามีเทพใหญ่ๆทั้งหลายต่างมาช่วยกันด้วยล่ะ    แม่เข็มกล่าวกับลูกชาย
         เรื่องนี้เขาพอจะรู้แต่ไม่ได้พูดอะไรกับแม่  พลางกล่าวขอบคุณ แล้วก้มลงกราบแม่  พร้อมรับเอามาถือไว้
  โชติเอ๋ย...รักษาให้ดีๆนะ   เดี๋ยวพ่อกับแม่จะไปไร่แล้วล่ะ  ส่วนสาวชบากับเจ้าแกละแม้จะไม่เก่งเท่ากับหญิง
ทั้งสองนี้  ก็ช่วยบอกให้เขาตักเตือนด้วยนะ   แม่เข็มกล่าวขึ้น   พร้อมรีบเดินออกจากห้องเพื่อไปไร่กับพ่อเชียรทันที.....
                       *  แก้วประเสริฐ.  *