อทิสมานกาย

แก้วประเสริฐ

                                                            อทิสมานกาย ๑
     เสียงรถเก่าปุเรทั่งดังสนั่น บางครั้งดังปุ๊ดๆครืดๆคราดๆ วิ่ง ขโยกเขยกมาตามถนนที่เต็มไปด้วยฝุ่นสีแดง
กระจายฟุ้ง   ซ้ำควันดำปนขาวพวยพุ่งออกมาจากท่อไอเสียเป็นควันออกมาคล้ายลำทางยาวๆทอดตามหลัง
    รถวิ่งไปตามถนนดินแดงที่เล็กแคบๆคดเคี้ยวไปมาตลอดระยะทาง ถนนพอที่จะรถสวนกันได้เท่านั้น 
สองข้างทางพุ่มไม้ ต้นไม้ใหญ่เกาะเต็มไปด้วยผงฝุ่นสีแดงดุจฉาบไปด้วยสีฝุ่นมิปาน
     บรรดาผู้โดยสารที่นั่งทั้งหญิงชายต่างวัย บ้างก็เอาผ้าปิดจมูก บ้างก็ไม่ปิดแต่ที่เหมือนๆกันคือ บนหัวเต็ม
ไปด้วยฝุ่นสีแดงประหนึ่งดั่งถูกย้อมด้วยสี  ทุกๆคนนั่งสั่นคลอนไปๆมาๆตลอดระยะทางที่นั่งบนรถดังกล่าว
รถคันคันนั้นวิ่งผ่านถึงหมู่บ้านแล้วหยุดส่งผู้โดยสาร แล้ววิ่งต่อไปเช่นนี้หมู่บ้านแล้วหมู่บ้านเล่า บ้างขึ้นเขา
ลงเขาทั้งสองด้านหนึ่งของเขาเป็นหุบเหวลึกเต็มไปด้วยพืชพันธุ์นานาชนิด ทั้งต้นเล็กต้นใหญ่สลับไปตาม
ภูมิประเทศนั้นๆ
     บนรถโดยสารมีชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอยู่ด้านท้ายสุดของตัวรถ ใบหน้า คมสัน สูงโปร่งค่อนข้างลำสันกำยำ
นั่งหลับตาสัปหงกโดยมิคำนึงสิ่งที่เกิดขึ้น  รถวิ่งคดเคี้ยวไปคดเคี้ยวมาจนมาถึงหมู่บ้านหนึ่ง หน้าทางเข้าหมู่บ้าน
เขียนว่า บ้านโคกอีแร้ง  เสียงเด็กกระเป๋ารถ เข้าไปสะกิดร่างชายหนุ่มดังกล่าวให้รู้สึกตัวว่าถึงจุดหมายปลายทาง
แล้วชายหนุ่มพลันลืมตามอง พลางสะบัดหัวเบาๆ   
หยิบกระเป๋าเดินทางใบย่อมๆขึ้นสะพายบนบ่าแล้วก้าวลงจากรถออกมายืนริมทาง
      รถคันดังกล่าวก็วิ่งต่อไปทอดทิ้งควันพวยพุ่งออกมาเป็นทางยาว  ชายหนุ่มยืนอยู่บนถนนพลางมองรถคันนั้น
จนหายลับไปตามโค้งของพุ่มไม้บดบังคงได้ยินแค่เสียงค่อยๆจางหายไป  ชายหนุ่มซึ่งพึ่งตื่นนอน พลาง
บิดตัวไปๆมาๆ  แล้วหันไปมองทางเดินซึ่งเต็มไปด้วยหลุมขรุขระทางเล็กๆ  เขาแหงนหน้ามองไปบนท้องฟ้า
ตะวันจวนจะลับขอบพุ่มไม้ไป ซึ่งตกเป็นเวลาเย็นมากแล้ว    ดังนั้นเขาคิดว่าต้องอาศัยเดินเท้าเข้าบ้านเขา และ
     กว่าถึงหมู่บ้านคงจะค่ำมากซินะ  ชายหนุ่มรำพึงกับตัวเอง    มิรอช้าเขารีบออกเดินทางอย่างรวดเร็ว หลบหลุม
ที่เต็มไปด้วยแอ่งน้ำ   มองไปข้างหน้าซึ่งเป็นทางคดเคี้ยวไปมา  ครั้นเขาเดินทางมาได้ครึ่งทางความมืดก็เข้าปกคลุม
ทางเดินเสียแล้ว  ชายหนุ่มปลดกระเป๋าที่สะพายบนบ่าออกมาเปิด นำเอาไฟฉายขนาดย่อมๆออกมาแล้วปิดกระเป๋า
ยกขึ้นสะพายบ่าทั้งสองข้างสัมภาระอยู่ด้านหลัง  
พลางเปิดไฟฉายส่องทางออกเดินทางต่อไป  เสียงจิ้งหรีด จักจั่นตลอดจนสัตว์นาๆชนิดส่งเสียงดังเป็นระยะๆ 
 เขาก้าวหน้าเดินต่อไป แสงจันทร์เริ่มส่องสาดแสงสีนวลใยพอจะมองเห็นทางแต่เป็นบางช่วงเท่านั้น   ชายหนุ่ม
แหงนหน้ามองท้องฟ้า ซึ่งมีดวงจันทร์ดูค่อนข้างเสี้ยวหมายถึงว่าเป็นข้างแรมต้นๆ  ปลายขอบฟ้ามีดาวระยิบระยับ
ประชันแสงส่อง     เสียงร้องโหยหวนของเหล่าหมาดังขึ้นอย่างโหยหวน เสียงมันทอดเป็นระยะๆขณะที่เขาเดินทาง
       โบ๊วๆๆๆ  หอนทอดเป็นระยะๆในระหว่างร่างเขาหลบหลุ่มที่เต็มไปด้วยน้ำ
 ร่างชายหนุ่มชะงักนิดหนึ่งแต่อาศัยที่เขาเกิดที่นี่เคยคลุกคลีกินนอนเคยมาอาศัยเรียนหนังสือกับพระจากในวัด
จึงทราบว่านี่ ใกล้หมู่บ้านแล้ว   ด้วยเสียงนี้คงดังมาจากหมาภายในวัดโคกอีกแร้ง ซึ่งวัดนี้ไม่ห่างไกลจาก
หมู่บ้านเท่าใดนัก   เขารีบเร่งเดินทาง ระหว่างทางเดินที่แสนขรุขระปกคลุมไปด้วยต้นไม้ใหญ่นานาพันธุ์ด้วย อาศัย
เป็นคนถิ่นนี้โดยกำเนิดจึงไม่เกรงกลัวต่อเสียงหอนเท่าใดนัก  
     ชายหนุ่มเมื่อเรียนจบจากรร.ใกล้ๆหมู่บ้านก็ไปต่อที่ในจังหวัดแล้วก็สอบชิงทุนไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ เขาจากไป
เสียนาน จนกระทั่งเป็นหนุ่มมิเคยกลับบ้านเลยเป็นเวลาหลายปี   บัดนี้เขาได้ทำงานที่ดีและคิดถึงครอบครัวที่จากไป
เสียนานจึงกลับมาเยี่ยมบ้านเกิด     ไฟฉายได้ส่องทาง  เขาเริ่มเร่งการเดินทางด้วยนี่ก็จวนสองทุ่มแล้วเมื่อ
เขายกนาฬิกาขึ้นมองเวลา   บัดดลเสียงทักทายดังขึ้นมาริมข้างทางใกล้ต้นไม้สูงใหญ่   
       จะรีบไปไหนจ๊ะ???...  เสียงเรียกช่างเยือกเย็นจับใจเสียเหลือเกิน     เขาหันไปมองแต่เพียงเห็นแค่เลือนรางเท่านั้น
     ไฟฉายได้ส่องไปยังเสียงเรียกเขาทันที    สิ่งที่พบคือร่างของหญิงสาวแต่เขาไม่เห็นใบหน้า ไฟฉายเพียงจับแค่ร่าง
ของหล่อน ครั้นฉายไปยังใบหน้า เขากลับแลไม่เห็น  รู้เพียงว่าเป็นหญิงสาวค่อนข้างจะสวยงามแต่งกายแบบโบราณ
ห่มผ้าสไบเฉียงสีเขียวขลิบลายดอกไม้   นุ่งผ้าซิ่นขลิบทองจับจีบไว้ข้างหน้า ผมสยายยาวจนเกือบจดเอว 
ทรวดทรงอ้อนแอ้น ได้สัดส่วน    ทำให้เขานึกฉงนใจทันทีว่าดึก
ปานนี้เหตุใดจึงมีหญิงสาวมายืนอย่างโดดเดี่ยวคนเดียว
     เขาฉายไฟฉายไปยังต้นไม้ใหญ่หากไม่ผิดมันคือต้นตะเคียน หรือว่า !!!!?????........   ชายหนุ่มไม่อยากคิด
รู้สึกเพียงร่างกายเย็นเยือกขึ้นมาอย่างกะทันหัน  เขาสะดุ้งในใจแต่เนื่องจากตั้งแต่เล็กเขาคลุกคลีกับวัดจึงมิได้
เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น  แม้แต่คนตายก็ยังเคยช่วยสัปเหร่อยกเข้าโลงเสมอๆ เรื่องผีสางนางไม้ก็ยังไม่เคยพบเห็นเลย
แต่นี่ๆๆ....ทำไมร่างเขาจึงเริ่มจะมีอาการสั่นขึ้น  ความหนาวเย็นเข้ามาจับหัวใจกะทันหัน พอตั้งสติได้เขาจึงกล่าวว่า
         ฉันๆฉานๆ... ด้วยเสียงกระเส่า อ้าๆ...พึ่งกลับมาเยี่ยมบ้านจ้า  อ้าวแล้วเธอมายืนทำไมคนเดียวล่ะ???...
         ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวจ้า!!!!!.....อยู่มานานแสนนานแล้วพึ่งพบเธอนี่แหละเห็นแปลกหน้าและเร่งรีบก็เลยถามดู
          รถพึ่งจะมาถึงเมื่อตอนใกล้ค่ำนี่เอง  แต่ที่นี่ไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลยน๊ะ!!!
          จ๊ะ!!!!  ยังเหมือนเดิมทุกอย่างเลย  อ้อ บ้านเธออยู่ที่ไหนหรือว่าอยู่ในหมู่บ้าน โคกอีแร้ง????....
          ใช่แล้วจ้า  บ้านฉันอยู่ที่นี่แหละ อีกไม่ไกลเท่าใดหรอก นี่ก็ใกล้วัดแล้ว อยู่ด้านหลังวัดนี่แหละ...
           หรือ???แล้วหายไปไหนมาล่ะ  ถึงได้พึ่งจะมา  ฉันก็พึ่งเคยเห็น คนในหมู่บ้านฉันเห็นมาเกือบทุกๆคนแหละ!!!
         อ้อๆ.....ฉันไปเรียนที่กรุงเทพฯและทำงานที่นั่น พึ่งได้ลาพักร้อนหลายๆวันก็เลยคิดถึงครอบครัวจ๊ะ
ไม่ได้พบกันเสียหลายปีแล้วล่ะ........
              อ้าว!!!!....คิดถึงเมียและลูกหรือไงจ๊ะ????....
             เปล่าหรอก.....ฉันคิดถึงพ่อแม่เท่านั้นท่านก็แก่มากแล้ว  เพียงแค่ส่งเงินมาให้ใช้ จะมาก็ไม่มีเวลาด้วยงาน
มันมากจ้า.....
             แล้วทางกรุงเทพฯเมียไม่ว่าหรือไงล่ะ????....
            ฉันยังไม่มีลูกมีเมียหรอกจ้า ลำพังตัวคนเดียวก็จะแย่อยู่แล้ว  เศรษฐกิจกรุงเทพฯมันของแพงๆทั้งนั้น ไม่เหมือน
บ้านเรา   มีเงินหรือไม่มีก็อยู่ได้จ้า...อ้อๆ...  แล้วเธอล่ะไม่กลัวสามีจะตามมาหรือ  เอ๊ะแต่งกายแปลกๆคล้ายพวกยี่เกนะ
            ฮิฮิๆๆๆ...  ใครบอกเธอล่ะ พึ่งจะมาก็ทำเป็นรู้ไปได้  แปลกคนเสียจริงนะคุณ.....
            เปล่าหรอก ฉันเดาเอาเห็นว่าเป็นคนสวยคงจะมีครอบครัวแล้วและอีกอย่าง  ฉันนึกว่าทางหมู่บ้านคงจะมียี่เก
 และเธอก็เล่นยี่เกด้วย บ้านอยู่ใกล้ๆคงจะมาหาลูกหาผัวจึงได้กลับมาคนเดียวสามีเธอ
หายไปไหนล่ะทิ้งไว้ในที่มืดๆคนเดียว???....ไม่ยักกับมาส่งเมียเสียอีก...????
           ฮ่าๆๆๆๆ....ฉันอยู่ตัวคนเดียวมานานแล้ว อ้อฉันชอบแต่งตัวแบบนี้แหละ ยังไม่มีใครสนใจฉันเลย  ถึงมีแต่ฉัน
ไม่สนใจหรอก???...
          งั้นหรือ!!!!....จะให้ฉันไปส่งบ้านเธอก็ได้นะ  ส่งเสร็จก็จะได้รีบกลับบ้านนี่ยังไม่ดึกเท่าไหร่หรอก
          ขอบใจมากจ้า....บ้านฉันอยู่แถวนี้แหละเดี๋ยวก็กลับได้แล้วล่ะ   ฉันจะคอยดูแลเธอให้นะจะคอยไปเป็นเพื่อน
เธอ  เธอรู้ไหมว่าแถวนี้เวลาค่ำคืน  มีอันตรายมากเสียด้วยซิ  ยิ่งเธอจากไปนานๆคงจะไม่มีใครรู้จักเธอหรอก ที่ฉัน
จะไปส่งเธอ   เห็นเธอเป็นคนดีมีน้ำใจจ๊ะ....
          ขอบใจมากจ้า   ฉันเองคิดว่าคงไม่เป็นไรหรอกข้าวของเงินทองก็มีไม่เท่าไหร่  หากจะมาปล้นหรือจี้ก็
คงได้ไม่เท่าไหร่ฉันไม่ค่อยชอบพกเงินต้ิดตัวมากๆเพราะอันตราย
         ฉันไม่ได้หมายถึงพวกนั้น แต่หมายถึงอย่างอื่นนะ???...แล้วเสียงหล่อนก็อ้ำอึ้งๆไปไม่กล่าวต่อ เพียงแค่มองหน้าแล้วอมยิ้ม
      ยิ่งทำความสงสัยให้แก่ชายหนุ่มมากยิ่งขึ้นไป  จึงกล่าวว่า
          ในเมื่อไม่ใช่พวกปล้นจี้จะมีใครอีกเล่าจ๊ะ????....
           หากฉันไม่ไปเป็นเพื่อนเธอ  ก็จะอันตรายนะ???....
           ขอบใจเธอมากจ้า  อย่าดีกว่าเพียงแค่น้ำใจเธอ  ฉันก็ซาบซึ้งแล้วล่ะ  งั้นฉันไปก่อนนะ นี่ก็รู้สึกว่าจะดึกมากแล้ว
พลางยกนาฬิกาเอาไฟฉายส่องเวลาดู
           ตามใจเธอนะ ขอให้ปลอดภัยนะจ๊ะ......เสียงนั้นแสนไพเราะแต่เหตุไฉนช่างยานเยือกเย็นนัก????.....
 
     แต่ชายหนุ่มไม่คิดอะไรมาก หลังจากสนทนากับหญิงสาวแล้ว เขาก็หันหลังก้าวเดินอย่างรวดเร็วโดยใช้ไฟฉาย
ส่องทาง สักครู่หนึ่งก็ถึงวัด ทางเข้าบ้านต้องเดินผ่านเคียงวัด   เสียงหมาเจ้ากรรมก็ยัง หอนอย่างโหยหวน ไม่ยอมหยุดหอน
ใกล้ๆวัดมีต้นกอไผ่ขึ้นเรียงรายไปรอบๆข้างทางเดิน   เขามองไปภายในวัดเห็นปิดไฟเงียบ พระท่านคงจำวัดหมดแล้ว
จะมีก็แถวปลายป่าช้าที่ใช้ฝังศพ ยังมีกระท่อมเปิดไฟอยู่แต่คงเป็นแสงเทียนด้วยแสงมันวับๆวอมๆแวมๆพลิ้วไปมา คงเป็นบ้านของสัปเหร่อ
ประจำวัด
   ไฟฉายถูกส่องนำทางเดิน เขาก้าวย่างไปเรื่อยๆ บางครั้งก็หลบหลุมที่มีน้ำขังไว้  แต่ทันใดนั้นเอง ลมไม่พัดแรงเลย
แต่กอไผ่ทั้งกองทั้งสองข้างกลับเอนลงมาขวางยังถนน    ชายหนุ่มชะงักทันทีเขามองไปยังต้นไผ่ต้นอื่นกลับยังยืนอยู่
เพียงแต่สั่นไหวไปๆมาๆ  ส่วนกอที่เอนลงมาทาบกับทางเดินซ้ายขวากลับไม่ได้หักกลางปล้องเลย เขาแปลกใจนัก
หรือว่าเขาถูกสิ่งที่มองไม่เห็นจะลองดีกับเขาแล้ว
     ชายหนุ่มใจสั่นทันทีนึกถึงพุทธคุณ ธรรมคุณ สังฆคุณทันที  พลางสวดมนต์บทสรรเสริญคุณพระพุทธเจ้าด้วยเสียง
ดังๆ  แล้วกล่าวแผ่เมตตาแก่สรรพสัตว์ทั้งหลายทันที   เขาไม่ได้เรียนเวทย์มนต์คาถาใดๆถึงแม้ว่าอาจารย์ที่วัดท่านจะ
เชี่ยวชาญแต่สมัยเด็กๆจนหนุ่มก็ไม่ได้สนใจ  เพียงแต่สวดมนต์ได้เป็นบางบทเท่านั้นเอง คงได้ยินท่านมักกล่าวกับ
พวกที่มาทำบุญในวัดว่า โยมควรจะสวดมนต์และต้องแผ่เมตตาให้สรรพสัตว์ด้วยเสมอๆทุกๆครั้งนะ หรือว่าเดินทาง
หากพบสิ่งใดให้สรรเสริญคุณพระพุทธเจ้า พระธรรมเจ้า พระสังฆเจ้าแล้วแผ่เมตตา  เขาจำได้แค่นี้  
        แต่บัดนี้เขามาพบแล้วแต่เนื่องจากท่องมาจนขึ้นใจสมัยคลุกคลีกับวัดจึงไม่ลืมแม้จะจากไปเสียนานก็ตาม แต่ก็หา
ได้ทำให้ก่อไผ่นั้นกลับคืนก็หาไม่   เขาเริ่มตัวสั่นใจสั่นขาสั่นทันที  ครั้นจะวิ่งหนีเข้าวัดก็วิ่งไม่ออก รู้สึกว่าขาทั้งสอง
ข้างแข็งก้าวขาไม่ออก  เขายืนตะลึงมองดูสิ่งที่เกิดขึ้น หลับตาก็แล้วนึกว่าตาฝาดไป พอลืมตาก็เห็นเหมือนเดิมอีก
ทำให้นึกถึงคำหญิงสาวที่กล่าวไว้ว่าจะมาส่ง แต่เขาปฏิเสธหล่อน  ตอนนี้เขานึกถึงหล่อนทันที แต่ใจหนึ่งว่าหล่อน
จะมาช่วยเขาได้หรือ ในเมื่อเขาจากมาไกลแล้วและไม่คิดเป็นอื่นนอกจากหญิงสาวธรรมดาเท่านั้น
        เสียงกรี๊ดๆๆร้องลั่นอย่างโหยหวน  เสียงนั้นเย็นยะเยือกเข้าไปจับใจเขา  ดวงตาเขาเบิ่งมองเสียงนั้นทันทีมันยืน
อยู่หลังกอไผ่ ร่างมันสูงๆและสูงขึ้นเรื่อยๆ  พลางหันหน้ามาทางเขาตาแดงพองโตใหญ่เท่าไข่เป็ดหรือไข่ไก่เห็นจะได้
ปากเล็กนิดเดียว  ใบหน้าเล็กมากผิดกับรูปร่างที่สูงชะลูดร่างผอมแห้งเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก 
 ชายหนุ่มตกใจตัวสั่นหลับตาทันที แต่ลืมตามองไปยังทางเดินที่กอไผ่ล้มขวางทาง
แต่มันแปรเปลี่ยนไปกลายสภาพเหมือนร่างของผีร้ายสองตัวที่ยืนอยู่นอนขวางทางเขาไว้
ผมบนหัวเขาตั้งชันทันทีแม้แต่ขนตามร่างกายก็ลุกชัน ร่างกายเขาค่อยทรุดลงกับพื้น
     ทันใดนั้นมืออันน่าเกลียดน่ากลัวยาวเอื้อมมือมายังร่างที่นั่งกับพื้นมาหาเขาทั้งสี่ตน   ชายหนุ่มร้องเสียงหลงคล้าย
คนขาดสติไปทันที   เมื่อมืออันน่าเกลียดมีแต่หนังหุ้มกระดูกยื่นกางนิ้วมือเข้ามาเพื่อจะคว้าร่างเขาไว้  ใจชายหนุ่มคิด
อยากจะวิ่งหนีออกจากที่นั่น   แต่เขาทำไม่ได้มันช่างอ่อนล้าสิ้นเรี่ยวแรงไปหมด  ลมหายใจชักจะติดขัด ทำท่าจะเป็นลมไปเสียให้ได้  ความหวาดกลัวเข้าสิงสู่ในใจเขา  ในชีวิตเขาไม่เคยเจอมาเลยถึงแม้จะเคยพบศพและช่วยเหลือ
พวกสัปเหร่อก็ตามที  เขาคิดว่าเห็นที่คงจะต้องตายแน่ๆเสียแล้ว
                                            * แก้วประเสริฐ. *