ปลาเค็มหาย

สะพั่งสะท้านไมภพ

ทุกๆเช้าตอนเปิดตู้เย็น ผมจะมองไปที่มุมทางซ้ายสุด 
เอ๊ะนั่นถุงใส่อะไร
พอมองหลายๆวันเข้าเอ้านั่นมันปลาเค็มที่กินเหลือใส่ถุงนี่หว่า
อ้าวแล้วทำไมวนิดาถึงบอกว่าอร่อยจนหมดไปแล้ว
อยู่มาวันหนึ่งวนิดาซื้อผักคะน้ามา แช่น้ำแล้วใส่กระชอนตั้งไว้ในครัว
ลืมใส่ตู้เย็น
ตอนเช้าผมตื่นมาก็มองทั้งผักคะน้าและปลาเค็ม
เอาละวะตอนเย็น
กะจะใส่กระเทียมเยอะๆ น้ำมันเยอะๆให้หอมฟุ้งจรุงใจทีเดียว
เย็นวันต่อมา
ผมหั่นคะน้ำล้างน้ำ กระเทียมซอยซะบางเฉียบ และกระทะใส่น้ำมันพร้อม
เมื่อผมไปเปิดตู้เย็นจะเอาปลาเค็มในถุงพลาสติกที่มุมซ้ายออกมา
อพิโธ่อพิถังกะลามังแตก มันหายไป ปลาเค็มมันหายไป
และก็นึกขำการหักเหลี่ยมเฉือนคมระหว่างวนิดากับพันตรีปะจัก
ผมเปลี่ยนแผนทำเป็นคะน้าผัดน้ำมันหอย
ซึ่งก็อร่อยที่สุดในตอนเย็น
บางครั้งภรรยาผมก็เตรียมของไว้ว่าจะเอามาทำตอนเย็น
แต่พอมาถึงกลับปรากฏว่าผมได้จัดการนำไปทำกับข้าวอย่างอื่นเสียแล้ว
บางครั้งหากซื้อเงาะกลับมา ก็จะพบว่าซื้อมาชนกันคนละสองกิโล
เหตุการณ์เหล่านี้เกิดขึ้นบ่อยมาก
นับว่าใจตรงกัน
ดังนั้นเวลาคิดอะไรขึ้นมา ก็ต้องคิดได้ว่าวนิดาก็ต้องคิดได้ว่าผมคิดอะไรอยู่
ในตอนเย็นได้กลับมาบ้านทำกับข้าวให้เมียและลูกกิน
มันช่างมีความสุขบรมอะไรอย่างนี้
พรุ่งนี้แหละจะหาปลาเค็มอย่างดีมาทอดให้หอมฟุ้งทั้งบ้านเลย
พรุ่งนี้พันตรีปะจักกับวนิดาจะเล็มปลาเค็มทอดหอมซอยพริกขี้หนูบีบมะนาวกับข้าวสวยร้อนๆๆๆๆแล้วมองตากันด้วยความซาบซึ้งตรึงใจ 
ขอบพระคุณที่ติดตามผลงาน