ความรักความหลังฝั่งทะเล

กระต่ายใต้เงาจันทร์

  มาถึงทะเลที่เดิม  กับความรู้สึกเดิมๆ ฉันปล่อยความคิดให้เรื่อยไหลไปตามความรู้สึก   ฉันกลับมาที่นี้   กี่ครั้งแล้วน่ะ  ท้องทะเลแห่งหนึ่งกับหยดน้ำตาที่รดรินกับความรอคอยที่เจ็บปวด   เคยคิดว่าถึงเวลากลับมาไม่เจอใครอีกคนที่เคยบอกไว้ในหลายปีที่ผ่าน
ฉันจะชินและชาจนลืมความเจ็บปวด  เปล่าเลยมีประโยชน์อันใดหัวใจกลับเจ็บหนักกว่าเก่า   จนรู้สึกเหมือนใจจะขาด  หายใจหอบถี่  ท้องทะเลช่างอ้างว้าง  หวาดหวั่น    จุดหมายปลายทางอยู่จุดใด   ทำไมฉันมองไม่เห็น  ทำได้เพียงปลอบใจตัวเองเสมอ คนอีกคนต้องมีชีวิตอยู่    พลังแห่งรัก  พลังแห่งความห่วงหา  คงมีอาณุภาพพอ   ที่จะส่งถึงคนอีกคนที่อยู่ปลายฝั่งหนึ่งของฝากฟ้า   ต้องกลับมา    ต้องกลับมา    
เวลาเลือนหายผ่านไปหลายปีเต็มทนแต่หัวใจฉันยังคงเรียกร้อง   เพราะอะไรกระนั้นหรือ   ฉันก็แค่....  ฉันก็แค่....อยากรู้ว่าคนอีกคนเป็นอย่างไรบ้าง   การรอคอย ทำให้ฉันความหวังแม้มันช่างเลือนรางหริบรี่เต็มทน
การรอคอยค่อยๆคลุกคลืบทำร้ายและทำลายหัวใจฉันให้ย่อยยับแหลกเหลวลงไปทีละเล็ก  ทีละน้อย   โดยเจ้าของหัวใจไม่สนใจที่จะไปดูแลมันปล่อยให้มันเจ็บและเจ็บอยู่อย่างนั้นเนิ่นนานวัน
ฉันมองทะเล  ที่เดิม   อยากท้องทะเลรักษาใจที่ปวดช้ำ โรคหรืออาการ  เหล่านี้ให้จางหายตรงไหนกันที่ช่วยรักษา     แสงสีนวลของพระจันทร์  หรือหาดทรายที่สะท้อนเงาล้อเล่นหยอกเย้ากับแสงสีนวล   หรือจะเป็นเม็ดทราย   ที่มีอณูเม็ดเล็กละเอียด   ซึมซึบความอ่อนหวาน    อยู่ในเม็ดทรายเหล่านั้น    หรือท้องทะเลสีฟ้าที่เปล่งประกายระยิบระยับสวยจับตาสะท้อนเงา   เป็นคลื่นที่ผิวน้ำ   หรือแม้กระทั่งบรรยากาศรอบๆที่อยู่ทั่วตัวเรา
ไม่ทราบว่า  มีกี่คนกัน  ที่ได้กลิ่นน้ำทะเล   โรคร้ายที่เกาะกุมหัวใจ  จะเบาบางไปได้   หรือทำให้เรา  หลงลืมได้ชั่วขณะ
คงแล้วแต่อาการ  ความรู้สึก  ความผูกพัน  หรือแม้กระทั่งบาดแผลของคนแต่คนละคน   เวลาอยู่ที่ท้องทะเล บางคน ได้ชื่นชมบรรยากาศมีแต่ความสุข   มีสิ่งดีๆให้ชีวิตมากมาย  บางคนมองเผื่อค้นปรัชญาความหมายในชีวิต   บางคน กลับหงอยเหงา   โดดเดี่ยว  อ้างว้าง  และซ่อนความเศร้า    และ  ความอาลัยอาวรณ์  
แต่ท้องทะเลมักมีเสน่ห์น่าค้นหาและลึกลับอยู่ในตัวเองจนทำให้ฉันกลับมาที่นี่ทุกครั้ง
ในส่วนที่ฉันบาดเจ็บบอบช้ำแต่ความสวยงามลึกลับของท้องทะเลกับทำให้ฉันหลงมนต์เสน่และค้นหาสิ่งดีๆในแฝงในพลังธรรมชาติมาบำบัดรักษาใจในบางส่วนได้อย่างประหลาดล้ำ
สำหรับฉันเองคิดว่าจุดที่สวยที่สุด     คือเรานั่งมองทะเลอยู่อย่างนั่น   จนสุดปลายของเส้นขอบฟ้า    ซึ่งไม่รู้ว่าขอบฟ้ากับเส้นของขอบทะเลบรรจบกันตรงไหน
เหมือนไม่สิ้นสุด    เหมือนเราแสวงหาความต้องการ   ของจิตใจ   แต่สุดท้าย   สิ่งที่ต้องการคือ   การปลดปล่อย     หรืออยากทิ้งสิ่งเลวร้ายลงไป   จะอาจจะเป็นได้ว่า  เก็บซึมซับสิ่งดีๆซ่อนไว้ในความทรงจำตลอดไปชั่วชีวิต
ทะเลคงเป็นสิ่งเดียว   ที่เราทิ้งอะไรลงไป    แล้วไม่มีใครหาเจอ   เหมือนความลับที่ฉันเก็บไว้คู่กับทะเล
คงจะมีแต่ฉันกับท้องทะเล    เท่านั้นที่จะรู้