จดหมายถึง แพรพิมพ์

แทนคุณแทนไท

แพรพิมพ์ ที่รัก...

ขณะที่ผมกำลังชื่นรู้สึก อยู่กับสายฝนในเมืองนี้
...
เช้านี้ผมได้ข่าวจากสายฝน
...
ข่าวว่าคุณกำลังป่วยเจ็บเพราะพิษฝน
เธอบอกผมว่า คุณนอนซมไข้มาหลายวันแล้ว
...
หมอก็ไม่ได้ใกล้ หยูกยาก็ไม่ได้รักษา
...
ขังตัวอยู่กับตัวเองในโลกว้าง และร้างซึ่งมิตรสหายมาหลายราตรีกาล
คุณฟูมฟาย แหละร่ำไห้ กับอะไรซักอย่าง ? 
...
....
แพรพิมพ์ที่รัก...
ทำไมหนอ แค่ละอองฝนทำคุณท้นท้อ แหละสิ้นอาลัยหวังในชีวิตได้ถึงเพียงนี้เลยเช่นนั้นหรือ
ผมไม่อยากเชื่อ ไม่อยากเชื่อเลยแพรพิมพ์....
...
นางฟ้าผู้สดใส ดุจเทพธิดาแห่งหน้าร้อน ไยจึงได้แพ้พ่ายแก่พิษฝนหนอ ...ผมถามใจ 
ฤๅ เพราะว่า... ลมฝนได้นำพาฤดีกาลที่แสนเศร้าใด มาบรรณาการแด่นางฟ้าของผม
...
แพรพิมพ์
คุณทุกข์ท้อกับสิ่งใด
ไยคุณไม่ฝากลมฝนมาบอกข่าว เล่าให้ผมฟังบ้าง
อย่างน้อยนะสร้อย  อย่างน้อย คุณจะมีผม มีผมเป็นเพื่อนทุกข์ 
เพื่อนทุกข์ของคุณไง
...
ผมจำได้นะแพรพิมพ์...
ฤดูกาลของปีก่อน ลมร้อน เธอพาผมมาเจอคุณ
คุณ... ซึ่งสอนความสดใส เดียงสา และสง่างาม ท่ามกลางความสร้อยเศร้าของผม
...
นางฟ้าซึ่งเอื้อมหัตฐ์แห่งความเมตตา 
คว้าผู้เศร้าปรารถนาให้หลุดพ้นจากความทรมาน
...
คุณ...ผู้สอนให้รู้จักส่วนสุขบนเรือนปรารถนาที่เจ็บปวด
ผู้เป็นมากกว่าสายลมในหน้าร้อน 
แหละยิ่งกว่าผู้ปรากฏกาย... ท่ามกลางมิตรสหายในราตรีกาล

ผู้เงียบสงบ ในความเริงร่า... แหละเรียบง่าย ในความว้าวุ่น 

ผู้สอนให้ผู้ไม่เคย... ได้คุ้นชิน เรียนรู้ เข้าใจ และแบ่งปัน
...
นางฟ้าแห่งหน้าร้อน
ไยจึ่งทุกข์เศร้าในหน้าฝนหนอ  ผมห่วงคุณจริงเชียว
...
คุณจะนึกคิดสักครั้งไหมนะ
ว่าผมเพียรพยายามส่งแรงปรารถนาถึงคุณมาหลายราตรีกาลแล้ว
...
แต่ไม่เลย ไม่เคยสำเร็จสักครั้ง
...
ลมฝนปฏิเสธที่จะนำพาปรารถนาแห่งผม ไปบรรณาการแด่คุณ
....
เธอบอกผมว่า....
ตราบเท่าที่คุณ ผู้เป็นนางฟ้าของหน้าร้อน มิเคยส่งสารแห่งความปรารถนา มาถึงสายลม
ความปรารถนาแห่งผม จักสูญหายระหว่างทาง หากเพียรพยายามย่างกรายเข้าไปในฤดีกาลที่ร้อนรุม

บนโต๊ะหนังสือของผม จึ่งมีกองแห่งปรารถนาที่ไร้ค่านั้น กองสุมอยู่จนเหลือประมาณ
...



แพรพิมพ์...
แพรพิมพ์ที่แสนรัก...
แหละขณะที่ผมกำลังชื่นรู้สึก อยู่กับลมแห่งฤดูฝนในเมืองนี้
...
เป็นอีกเช้านี้
ที่ผมได้ข่าวจากสายลม ละอองน้ำค้าง
...
ข่าวว่าคุณกำลังป่วยเจ็บเพราะพิษฝน
เธอบอกผมว่า คุณ ยังคงซมไข้มาหลายวันเช่นที่เป็น
...
หมอก็ไม่ได้ใกล้ หยูกยาก็ไม่ได้รักษา
...
ขังตัวอยู่กับตัวเองในโลกว้าง และร้างซึ่งมิตรสหายมาหลายราตรีกาล
คุณฟูมฟาย แหละร่ำไห้ กับอะไรซักอย่าง ?
....

แพรพิมพ์ที่รัก... นางฟ้าผู้ซึ่งผมห่วง แหละคะนึงหา

เมื่อไหร่หนอ.. คุณจะนึก และระลึกได้ 
ระลึกว่า... 
ว่าอาจจะมีใครสักคน กำลังห่วงคุณแทบขาดใจ

เปิดหัวใจคุณเถิดแพรพิมพ์
ลองสมานทรมาน์แห่งคุณ ด้วยแรงปรารถนาแห่งผม

สักครั้งก็ยังดี
ผมอ้อนวอน  นะแพรพิมพ์

.....

ด้วยหัวใจรักคุณ / แทนคุณแทนไท / พระอังคารที่ ๑๔ กันยาย์ ๕๓