นักศึกษา ป.๓

ใบคา

เสียงรถเครื่องชะลอช้าๆ จอดหน้าบ้าน บนรถมีผู้ชายสองคน คนขับเป็นเด็กหนุ่มอายุราว ๒๐ ต้นๆ ร่างกายกำยำสมส่วน ผิวออกคล้ำนิดๆ ส่วนผู้ซ้อนท้ายผมแซมสีขาวอายุมากกว่าคนขับเท่าตัว ซ้ำผิวยังคล้ำกว่าเด็กหนุ่มมากนัก หลังจอดรถ ตั้ง Stand เด็กหนุ่มยกมือไหว้ และกล่าวสวัสดีอย่างนอบน้อมกับเจ้าของบ้านที่นั่งลับมีดกรีดยางอยู่ชายคาหน้าบ้าน ซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวันในตอนเย็นๆ ของเขา
อ้าวกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เจ้าของบ้านถามเด็กหนุ่ม เพราะเป็นนักศึกษาอยู่เมืองกรุง 
เด็กหนุ่มยิ้มให้ก่อนตอบ ๒  ๓ วันแล้วครับลุงปิ่น
มาได้พอดี กำลังเปรี้ยวปาก ไม่มีใครแวะมาสักที วันเสาร์แบบนี้มันคุ้นลิ้น เจ้าของบ้าน หันไปพูดกับชายที่ซ้อนท้ายมาด้วย อ๊อดไปเอายาดองบ้านลุงเกื้อมาให้ลุงกับพ่อมึงขวดหนึ่งนะ ประโยคหลังเขาหันมาพูดกับเด็กหนุ่ม พลางยื่นธนบัตรสีแดงให้หนึ่งใบ
ปิ่นเจ้าของบ้าน รู้สึกแปลกใจกับ เอิบ แขกผู้มาเยือน ปกติธรรมดาถ้าไม่มีธุระจริงๆ จะไม่แวะมาเยี่ยมเยียน จะเจอบ้างก็ในตลาดร้านรวงทั่วไป ครั้นจะถามถึงสาเหตุการมาก็ใช่เรื่อง จึงนิ่งเสีย
อ๊อดรับเงิน สตาร์ทรถออกไป ปล่อยให้ชายวัยสี่สิบต้นๆ สองคนนั่งสนทนากันอยู่หน้าบ้านชั้นเดียวหลังเล็ก ที่ล้อมรอบด้วยต้นผลไม้ ลางสาด มังคุด ลองกอง เงาะ และสวนยางพาราที่ทอดยาวไปทางหลังบ้าน เขตรั้วกั้นพื้นที่ของเพื่อนบ้านนั้นเป็นต้นผลไม้ กับหมาก ในจังหวัดชายแดนใต้หมู่บ้านที่อยู่ไกลจากตัวอำเภอหรือตลาดมักเป็นอย่างนี้
 คนอื่นขอใบ ป.๓ นานไหมวะ เอิบถามถึงเรื่องการขออนุญาตซื้ออาวุธปืน ขณะที่สายตาจับจ้องใบเงาะแห้งร่วงลงพื้นอย่างช้าๆ
อาทิตย์หนึ่งแหละ...มึงจะซื้อปืนแล้วเหรอ ปิ่นว่า
กูขอไปแล้ว ตั้งเป็นเดือนไม่เห็นได้สักที พอไปถามมันก็ว่ายังไม่เสร็จ เอิบเริ่มประเด็นของการมาเยือนในครั้งนี้
ถึงว่าเดี๋ยวนี้เห็นแวะไปอำเภอ ๒  ๓ ครั้งแล้ว ตอนเขาขอกันเยอะๆ ก็ไม่ขอ ปลัดคนก่อนง่ายจะตายไม่ถามมากเรื่อง ปิ่นว่า ปลัดใหม่นี่ก็ไม่รู้นิสัยเป็นอย่างไร กูก็ไม่ค่อยได้คุย เห็นมาใหม่ๆ ไปโน่นไปนี่ตลอด เจ้าของบ้านพูดเป็นเชิงระวังตัวไว้ก่อน
มึงลองถามๆ ให้กูหน่อยสิ เอิบเข้าประเด็น ตอนนั้นกูก็ว่าจะขอ แต่เงินไม่ค่อยมี ฝนก็ตกชุก ไหนจะค่าเทอมไอ้อ๊อดอีก เดี๋ยวนี้พอมีก็กะว่าจะรีบๆ ซื้อ ไม่มีพกไว้บ้างก็อยู่ไม่เป็นสุข มีเหน็บเอวไว้หน่อยก็อุ่นใจ อย่างน้อยก็ได้สวนกลับสักนัดสองนัด
ระยะหลังๆ  หนังสือพิมพ์ วิทยุ โทรทัศน์ มักเสนอข่าวให้เห็นว่า ผู้ก่อการร้ายในสามจังหวัดชายแดนใต้เลือกเป้าหมายเป็นพนักงานของรัฐบาล ไม่เว้นแม้กระทั่งนักการภารโรงอย่างเอิบ ทำให้เขากังวลใจอยู่ทุกวันนี้ ใช่เพียงแค่ข่าวสื่อหลัก กระแสข่าวลือในพื้นที่ก็หนาหูขึ้นทุกวัน จนเดี๋ยวนี้คนที่ทำงานให้กับรัฐบาล ไม่ว่าโรงเรียน โรงพยาบาล อบต. ทั้งบรรจุ หรือลูกจ้างชั่วคราว ต่างพูดติดตลก มีค่าหัวแล้วโว้ย แต่ก็ขำไม่ออก
แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าคนระวัง ยากนักที่จะป้องกันตัวจากคนคอยจ้องจะทำร้ายได้ ลองมันคิดจะทำขึ้นมาจริงๆ เหยื่อล้วนต้องสังเวยชีวิตไปนักต่อนัก ตัวอย่างก็มีให้เห็นอยู่มากมาย แต่ถึงกระนั้นเอิบมีความมั่นใจว่า ถ้าไม่ตายในนัดแรก ผีร้ายพวกนั้นก็ต้องได้รับบทเรียนกลับไปบ้าง 
จากการไปขออนุญาตซื้ออาวุธปืนกับปลัดอำเภอคนใหม่ ทำให้เอิบร้อนใจขึ้น เพราะเท่าที่รู้ว่า คนอื่นยื่นขอแค่สัปดาห์เดียว ก็สามารถนำใบ ป.๓ ไปยื่นประกอบให้ร้านค้าย่านวังบูรพา ในกรุงเทพฯ ได้แล้ว แต่นี่อีก ๒  ๓ วันก็จะครบเดือน อ่อนกว่าอายุรับราชการในอำเภอแห่งนี้ของปลัดคนใหม่เพียงสัปดาห์เดียวเท่านั้น
เนื่องจากปิ่นเป็นเสมียนอยู่อำเภอ มีความใกล้ชิดกับข้าราชการระดับต่างๆ อีกทั้งยังเป็นคนในพื้นที่และอาวุโส ไม่ว่าเจ้านายระดับไหนก็ให้ความสนิทสนมด้วย บางครั้งในฤดูผลไม้ปิ่นยังพาข้าราชการในอำเภอมาขนเอาลองกองข้างบ้านตัวเองกลับไปจนเกลี้ยงต้นเหลือแต่ใบ โดยที่ไม่นึกเสียดายราคาผลตอบแทนที่จะได้รับ ถึงจะเป็นปลัดคนใหม่ก็เถอะ ลองให้ปิ่นช่วยพูดอีกแรงคงง่ายกว่าภารโรงอย่างเอิบ
ไม่ทันได้พูดอะไรเพิ่มเติม อ๊อดก็บึ่งรถเครื่องมาเบรกเอี๊ยดหน้าบ้าน ค้ำรถไว้ แล้วหิ้วถุงยาดองสีอำพันไม่มีชื่อเรียกมาให้ ยาดองของเกื้อเป็นเหล้าเถื่อนผสมกับรากไม้เป็นสูตรของปู่ ตกทอดมาอีกที ชาวบ้านมักเรียกว่า ยาดองลุงเกื้อ
ลุงเกื้ออยู่บ้านไหม ปิ่นถามอ๊อดใช้สรรพนามลุงแทนตัวเด็กหนุ่ม
อยู่ครับ เห็นบอกว่าจะตามมา อ๊อดตอบ
มันมาประจำแหละ แต่วันนี้ไม่เห็นโผล่หน้ามานึกว่าไปไหน รู้แบบนี้ไม่นานหรอกเดี๋ยวก็ขับรถแต็กๆๆ...มา ปิ่นว่าเลียนเสียงเครื่องยนต์รถของเกื้อ
ปิ่นเข้าไปในบ้าน หยิบจานหมูป่าผัดเผ็ดในตู้กับข้าว พร้อมกับขวดน้ำเย็นขนาดน้ำอัดลม ๑.๒๕ ลิตรออกมาวางหน้าบ้าน แล้วตามด้วยแก้วเป็ก ๑ ใบ พร้อมกับแก้วเปล่าธรรมดาอีกหนึ่ง เสร็จแล้วนั่งลงบนพื้นหน้าบ้านที่เทปูนฉาบมันเอาไว้ เมื่อ ๒ พ่อลูกทำตามวงเหล้าย่อมๆ จึงเกิดขึ้น
สักครู่เจ้าของต้นตำรับยาดองก็ค่อยๆ ขับรถเครื่องเสียงดัง แต็ก แต็ก แต็ก เข้ามาจอดหน้าบ้าน 
นี่ไงเสียงแบบนี้ในอำเภอกูว่าไม่มีใครแล้ว ปิ่นล้อ ถ้ากูเป็นโจรนะ ยิงมึงก่อนคนแรกเลยเกื้อเอ๋ย ไม่ผิดตัวแน่
ก็ลองมาสิวะ ว่าพลางใช้มือขวาตบที่เอวเสียงมือกระทบวัตถุแข็งดังตึบๆ กูจะยิงให้เลิกเป็นโจรเลย 
ระวังนายตะครุบเอานะ ปิ่นว่า เพราะข้างเอวนั้นเป็นปืนเถื่อน และนายที่ว่า ก็หมายถึงตำรวจ
มาได้ไงวะ ผอ. เกื้อหันไปแซวเอิบ ยกตำแหน่งเป็น ผู้อำนวยการโรงเรียนให้เสร็จสรรพ มีธุระอะไรวะ
ไม่มีธุระกูมาเที่ยวไม่ได้เหรอวะ เอิบว่า
ก็ไม่เคยเห็นมา
งานมันยุ่ง เอิบตอบ พอดีวันนี้ว่างๆ เลยให้ไอ้อ็อดพามา กะว่าจะถามไอ้ปิ่นมันเรื่องขอใบ ป.๓ เห็นคนอื่นขอไม่กี่วันก็ได้แล้ว แต่กูเป็นเดือนแล้วยังไม่เห็นได้
ปลัดย้ายแล้วคงจะได้อยู่หรอก เกื้อว่า
ปลัดใหม่...กูขอตอนย้ายมาใหม่ๆ เลย เอิบตอบ
ให้ไอ้ปิ่นมันพูดให้สิ ไม่นานก็ได้
ถึงได้มานี่ไง เอิบพูด
๓ วัยกลางคนกับ ๑ วัยรุ่นนั่งผลัดเปลี่ยนกระดกยาดองลงคอ พร้อมพูดคุยกันไปเรื่อย ดูเหมือนธุระพูดเพียงไม่กี่คำก็เป็นที่เข้าใจ แต่น้ำเมาเบื้องหน้าทำให้เลิกยากเสียแล้ว จนกระทั่งแดดเริ่มอ่อนแสงลง ยาดองในขวดก็พร่องเช่นกัน แต่ทว่าปริมาณแอลกอฮอล์ในเส้นเลือดกลับเพิ่มขึ้น  ขวดที่ ๒ ถูกนำมา เริ่มเมาก็เริ่มวกกลับมาพูดถึงเรื่องใบขออนุญาตซื้อปืนอีกครั้ง
ปลัดใหม่เป็นไงบ้างวะ เอิบเปิดประเด็นไปยังปิ่น
ผมว่านะมาใหม่ๆ แทนที่จะเอาใจชาวบ้านไว้บ้าง การขออนุญาตซื้อปืนก็ไม่ใช่มีแต่พ่อที่ขอ คนอื่นเขาก็ขอ ในเมื่ออำนาจรัฐไม่สามารถคุ้มครองชาวบ้านได้ ก็ต้องพึ่งอำนาจตัวเอง อ๊อดสอดขึ้น
กูก็ไม่รู้สิเขาเพิ่งย้ายมาเห็นยุ่งๆ ไปโน่นไปนี่อยู่ ปิ่นพูดกับเอิบ
คงคิดจะเรียกเงิน พวกผู้ปกครองอย่างนี้ ประเภทที่ไม่มีใจจะช่วยเหลือประชาชนอย่างแท้จริง ก็มีแต่เรื่องเงิน บอกให้พ่อถามว่าจะเอาเงินเท่าไหร่ก็ไม่ยอมถาม ถ้าไม่อยากได้เงินคงทำให้แล้ว ที่ลงมาในพื้นที่อันตรายอย่างนี้ ก็คงหวังผลงาน เบี้ยเสี่ยงภัย ได้สักปีค่อยย้ายกลับรับตำแหน่งที่สูงกว่า อ๊อดว่าต่อ
กูก็ไม่กล้าถาม มึงลองถามให้กูดูสิปิ่นว่าต้องให้เงินไหม เอิบคล้อยตามลูกชาย หันไปทางปิ่น
เจ้าของบ้านทำหน้าเฉยๆ พยักหน้าหงึกๆ ยกแก้วเป๊กกระดกยาดองลงคอ ก่อนพูดขึ้น อีกกี่ปีจบ ถามไปยังลูกชายนายเอิบ
๒ ครับตอนนี้ปี ๒ แล้ว อ๊อดพูดพลางรินยาดองลงแก้วเบาๆ ยื่นไปยังพ่อตัวเอง รัฐบาลชอบส่งใครก็ไม่รู้ ที่ไม่มีความเข้าใจในพื้นที่ พวกเราเองก็จบรัฐศาสตร์กันเยอะแยะ น่าจะเอาคนในพื้นที่สอบแข่งขันเข้าไป อย่างพี่สันต์ลูกลุงเข่งก็จบรัฐศาสตร์ ไม่เห็นรัฐบาลจะสนใจ ภาค ก. ก็สอบติด ตอนนี้ต้องมาตัดยางอยู่บ้าน ถ้าลองเอาคนในพื้นที่มาเป็นผู้ปกครองนะ รับรองสงบไปนานแล้วบ้านเมืองเรา อ๊อดพล่าม
เกื้อเจ้าของต้นตำรับยาดองพยายามชวนคุยเรื่องอื่น แล้วส่งสายตาไปยังเอิบพ่อของเด็กหนุ่ม เป็นสัญญาณให้อ๊อดเพลาการโม้ลงบ้าง แต่เหมือนเอิบไม่เข้าใจ กลับนั่งยิ้มฟังลูกตัวเองพูดอย่างภูมิใจ
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดินฟ้าอากาศ ยางพาราที่ราคาตกลงทุกวันๆ หรือแม้กระทั่งชวนนินทาเพื่อนบ้านที่ซื้อกระบะป้ายแดงมาขับแบบผ่อนส่ง ต้องถูกบริษัทรถยึดคืนไปเพราะราคายางตก ฝนก็ชุก ไม่สามารถผ่อนต่อไหว
เรื่องนี้ก็เหมือนกัน ผมว่าแต่ละภาคก็น่าจะมีพืชเศรษฐกิจเป็นของตัวเอง ภาคไหนจังหวัดไหนเด่นเรื่องไหนก็สนับสนุนเป็นภาคๆ ไป ภาคใต้ก็ยาง นี่อะไรไปสนับสนุนให้ภาคอีสานปลูกยาง เป็นไงละยางราคาถูก พออีสานปลูกยาง ข้าวก็ไม่ปลูกกันเพราะถูก ทีนี้ข้าวแพง ใครเดือดร้อน ก็เราๆ ตาดำๆ ทั้งนั้น พวกรัฐมนตรีต่อให้ข้าวกิโลเป็นพันมันจะเดือดร้อนอะไร แพงเท่าไหร่ มันก็โกงเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น อ๊อดไม่เลิกแสดงภูมิ
ท่าจะเมาแล้วกู เกื้อบอก มึนๆ กลับก่อนเว้ย เดี๋ยวลุกตัดยางไม่ไหว 
อะไร...ดูเด็กยังไม่เมาเลย ปิ่นว่า
ผมชินแล้วครับ ตอนอยู่มหาลัยเวลาออกค่ายไปสร้างศาลาเอนกประสงค์ หรือสร้างห้องสมุดหมู่บ้าน แถวดอยภาคเหนือ ชาวบ้านเลี้ยงเหล้าต้มหนักกว่านี้หลายเท่า กินจนชิน ยิ่งหนาวๆ ยิ่งไม่เมา อ๊อดอวดอย่างภาคภูมิ พลางยกแก้วเป๊กยาดองกรอกลงคออย่างไม่ไยดีว่าถึงคิวเจ้าของบ้านแล้ว
กูแก่แล้ว จะไปสู้เด็กได้ไง เกื้อว่าพลางลุกยืนแล้วก็เดินเซๆ ไป คร่อมรถเครื่องคันเก่า สตาร์ท แล้วเร่งเครื่องออกช้าๆ
อ๊อดยังคงเสนอความคิด แสดงภูมิความรู้จากประสบการณ์ในรั้วมหาลัยฯ และเมืองหลวงออกมาสาธยายอย่างต่อเนื่อง จนยาดองหมดขวด และท่าทางของเอิบพ่อบังเกิดเกล้าเริ่มจะหัวหนักจนแทบยกตั้งตรงไม่ไหว วงจึงเลิก
วันจันทร์เดี๋ยวกูจะถามให้เรื่องปืน ปิ่นว่าพลางโบกมือลาแขกหย็อยๆ แล้วเดินโซเซเก็บข้าวของ อาบน้ำ เข้านอน
ยามสายวันจันทร์ ณ ที่ว่าการอำเภอ ที่มีรั้วลวดหนามกั้น รถเครื่องทุกคันที่ผู้มาติดต่อนำมา ต้องจอดเปิดเบาะไว้นอกรั้วกั้น เพราะกลัวผู้ไม่หวังดีแอบแฝงนำรถที่ซุกซ่อนระเบิดแสวงเครื่องไว้ใต้เบาะมาจอดเพื่อหวังก่อการร้าย ทั้งนี้มีทหาร ๒  ๓ นายยืนถือปืนเฝ้าอย่างหงอยเหงา 
	วันนี้ไม่ออกไปไหนเหรอครับปลัด ปิ่นเดินเข้าไปทักปลัดอำเภอถึงในห้องทำงาน เพื่อหวังสอบถามเรื่องธุระของเอิบ
	อ๋อไม่หรอกครับน้าปิ่น ไปมาจนครบแล้ว ปลัดอำเภอหนุ่มตอบคำถาม
	ช่วงนี้มีคนมาขออนุญาตซื้อปืนเยอะไหมครับ ปิ่นถาม
	ก็มีบ้าง ผมเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าคนแถวนี้ต้องพึ่งปืนกันขนาดนี้ แต่ก็น่าเห็นใจนะไม่มีปืนพกไว้บ้างก็ไม่อุ่นใจ เท่าที่ได้ออกพื้นที่ถามสารทุกข์สุขดิบก็พอจะเข้าใจชาวบ้านมากขึ้น ใครที่มาขอถ้ามีเหตุผลพอผมก็จัดการออกให้อยู่แล้ว ปลัดหนุ่มตอบ
	แล้วของญาติผมเป็นไงบ้างครับ รู้สึกจะขอนานแล้ว เห็นยังไม่ได้เลย 
ใครเหรอครับญาติของน้า ไม่เห็นบอกผม ถ้ารู้ผมรีบทำให้เลยนะ ปลัดว่าน้ำเสียงจริงจัง
ก็ไม่เชิงญาติหรอกครับ คนเก่าแก่คบหากันเหมือนญาติแหละ ชื่อนายเอิบน่ะ 
อ๋อนายเอิบ มาขอตั้งแต่ต้นเดือนนั่นแหละ แต่แกล้งไม่ออกให้เอง หมั่นไส้ลูกชายแก ปลัดว่าพลางส่ายหัวเบาๆ เด็กอะไรก้าวร้าวเป็นบ้า
เห็นมันบอกว่าเพิ่งกลับมาได้ ๒ -๓ วันนี้เอง ปิ่นพูด อย่างสงสัย
อ๋อ! สงสัยคงกลับไปเรียนแล้วกลับมาใหม่มั้งครับ เพราะระยะหลังที่นายเอิบมาหาผมนี่ก็มาคนเดียว เห็นหน้า น้ำเสียงแล้วผมก็เห็นใจนะ แต่อยากสั่งสอนสักหน่อหน่อย
เขาทำอะไรให้คุณปลัดไม่พอใจเหรอครับ ปิ่นถาม
เขาไม่ได้ทำอะไรหรอก แต่ลูกชายเขาน่ะสิ... ตอนมายื่นเอกสาร ผมก็แนะนำให้กรอกข้อมูลตรงนั้นตรงนี้ เจ้าลูกชายก็ตอบว่า รู้อ่านออก ผมก็นิ่งเสีย พอบอกว่าให้เซ็นชื่อ แล้วเขียนตัวบรรจงตรงบรรทัดล่างแล้วเขียนวันเดือนปีด้วย เจ้าลูกชายอวดเก่งก็พูดขึ้นอีก ผมรู้ว่าควรทำอย่างไร ผมเรียนปริญญาตรี รัฐศาสตร์รู้ดี แค่นี้เองครับ ปลัดอำเภอพูดสีหน้าบ่งบอกความไม่พอใจ ถึงแม้ปากจะบอกว่าไม่มีอะไรก็ตาม แต่ผมไม่รู้ว่าเป็นญาติน้า เดี๋ยวผมจะรีบออกให้เลย ผมก็ไม่มีเจตนาดึงหรอก แค่อยากดัดนิสัยเท่านั้นเอง
ปลัดพูดจบปิ่นก็ตอบว่า อ๋อ! ไม่เป็นไรหรอกครับ คอยให้ลูกมันสอบปลัดได้ก่อนแล้วให้ทำให้พ่อมันเองละกัน แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างสบอารมณ์
*********