ถ้า..สิ่งนี้เรียกว่ารัก 2

kp1

หลังจากที่ฉันได้เจอกับเขาคนนั้นแล้ว  ไปกินพิซซ่าจนอิ่มแล้ว
เวลา 2-3 ชั่วโมงผ่านไปเร็วแทบไม่รู้ตัว  จนเขาต้องกลับไปทำงานที่ร้านต่อ
ด้วยการที่เขามาอยู่ที่นี่ไม่นานนัก  เลยยังไม่รู้จักถนนหนทาง  ฉันเลยอาสาไปส่ง
เพื่อจะได้ไปรู้จัก  ร้านที่เขาทำงานอยู่ด้วย..แปลกจัง
ฉันไม่กลัวซักนิด  กลับสิ่งที่จะเกิดขึ้น  ทั้งที่ปกติ  แทบจะว่าได้ว่าเป็นคนกลัว  
ทั้งที่ไม่มีอะไรน่ากลัว
               ฉันติดสอยห้อยตามมาที่ร้าน  ร้านนี้ใกล้กับโรงพยาบาลเอกชนแห่ง
หนึ่ง  ที่ว่าได้ว่า  ฉันนั่งรถผ่านเป็นประจำ  .. ที่แท้  ฉันก็เคยได้อยู่ใกล้ๆเขาแล้ว
ก่อนหน้านี้....เพียงแต่เราไม่เคย  ให้ตัวเองมารู้จักกัน
               ภายในร้าน  เป็นร้านอินเตอร์เนตเล็ก  มีเครื่องคอมพิวเตอร์  
ประมาณ 10 กว่าเครื่อง  มีเด็กชั้นประถม มัธยมหลายคน  ส่งเสียงดังกับการเล่น
เกมออนไลท์
               เขาแนะนำให้ฉันรู้จักกับพี่ที่ร้านคนนึง  ฉันจำได้ว่า  ตอนแรก  
ฉันเล่นเชทกับพี่คนนี้ก่อน   ที่จะเล่นกับนายคนนี้ซะด้วยซ้ำ
พี่เขาเป็นชายประมาณ ใกล้ๆ 30   หน้าตาธรรมดาๆ  อัธยาศัยดี  
ฉันพูดคุย แนะนำตัวเองเล็กน้อย  หลังจากนั้นพี่เขาก็ขอตัวทำงาน
ส่วน..นายคนนั้น  ก็หาที่นั่งให้ฉัน  เป็นที่นั่งตรงเครื่องคอมเครื่องหนึ่ง
ใกล้ๆกับที่เขานั่ง   เขาทำงานไป  เล่นเกมไปด้วย  พูดคุยกับฉันไปด้วย  
แต่นานๆครั้ง  ถึงจะมาสนทนา กับฉัน  ฉันจับได้ว่า  เขาแปลกไป  จากที่คุยกัน
ที่ศูนย์การค้า
           เขาพูดน้อยลง  จนแทบไม่พูด  ฉันรู้สึกว่า  เขากลัวว่าเด็กที่เล่นเกม
ในร้าน  จะแซวว่า  ฉันเป็นแฟนเขา   ฉันแทบจะหัวเราะออกมา  เวลาเด็กเล่น
พูดแซว..ฉันปล่อยให้เขาทำงาน  เพราะที่ร้านวุ่นมาก  ช่วงเย็นเด็กจะมาเล่น
เกมกันเยอะ
ฉันนั่งเงียบๆ  ดูเด็กเล่นเกมบ้าง  เขาสอนฉันเล่นเกมบ้าง  แต่หัวสมองไม่ไปทาง
นี้  เลยขอไม่เล่นดีกว่า
เขาให้ฉันเล่นอินเตอร์เนตที่ร้าน  ฉันทำได้ก็คงจะอ่านอะไรๆไปเรื่อยเปื่อย  
กับการเชคเมล  แล้วก็เล่นเชทเครื่องที่เขาเล่นอยู่
ฉันสนทนาโต้ตอบ  ใครต่อใครก็ไม่รู้ที่เขาเล่นไว้  จับได้ว่า  
คนที่เขาคุยส่วนใหญ่  จะคุยกันมานานแล้ว
เล่นไปเรื่อยๆ  คลายเบื่อไปได้หน่อย.....เรื่องราวของเรายังดำเนินไป
.
สิ่งที่จะเกิดขึ้น  ใช้เวลา