ผมกับแจน คบกันฐานะแฟนมาตั้งแต่เราอยู่ชั้น ม.๔ ตอนนี้ ม.๖ เทอมปลาย ผมยังไม่เคยได้ดมดอมกลิ่นแก้มหอมๆ เธอเลยสักครั้ง อย่างมากก็ได้แค่จูงมือเที่ยวตามงานต่างๆ แล้วพยายามสูดลมหายใจแรงๆ ลึกๆ เพื่อให้ได้กลิ่นเนื้อสาวของเธอ มันเป็นการกระทำที่ถูกต้องตามศีลธรรมอันดีที่เราไม่ควรกล้ำกลายไปมากกว่านี้ แต่มันไม่ยักถูกใจผมนี่สิ แต่เพราะความน่ารัก และใสซื่อ ของเธอจึงทำให้ผมไม่กล้าที่จะล่วงเกินไปมากกว่าจูงมือ แล้วแอบสูดกลิ่นเธอ โดยเฉพาะปอยผมของแจน มันทำให้รู้สึกรักเธอมากเหลือเกิน แจนเป็นผู้หญิงตัวเล็กเอวบาง ใบหน้าเรียวเล็ก ผิวขาว ข้างแก้มแลเห็นเส้นเลือดฝอยจางๆ เนื้อตัวสะอาดสะอ้าน ยิ้มง่าย พูดจาเสียงเล็กหวานชวนหลงใหล ผมหลงรักเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นในวันมอบตัวเข้าเรียนต่อ บังเอิญเหลือเกินที่เราได้เรียนห้องเดียวกัน และจากคำแนะนำแกมสั่งสอนจากรุ่นพี่ เรื่องการจีบสาว มีข้อหนึ่งที่ผมคิดว่าน่าจะนำมาใช้ได้ คือ การทำเนียนเป็นเพื่อน แล้วแสดงความดีออกมาให้เธอเห็น อย่ารีบส่อเจตจำนงว่าเรารักเธอ ผมทำตามอย่างเคร่งครัด จนรู้ว่าแจนชอบอะไร เธอชอบการ์ตูน โดยเฉพาะโดราเอมอน ผมเพียรหาของสะสมน่ารักๆ เกี่ยวกับแมวแห่งโลกอนาคตตัวสีฟ้าอ้วนกลมนี้มาให้เธอ จนสนิทสนมกันมากขึ้น แล้วค่อยๆ อาสาทำโน้นทำนี่ให้ จนเกิดเป็นความรัก ฟังดูเหมือนง่าย ก็มันง่ายจริงๆ นี่ คงเป็นเพราะเราสองคนมีด้ายแดงผูกก้อยมาด้วยกันแล้วตั้งแต่ชาติปางก่อนกระมัง วิธีจีบสาวอีกข้อหนึ่งที่ผมไม่ขอนำมาใช้ รุ่นพี่แนะนำว่า รู้จักใหม่ๆ อย่างนี้ ให้แกล้งทำเป็นตุ๊ดดีดดิ้งเข้าไว้ เมื่อสาวปักใจเชื่อจริงๆ พวกเธอจะไว้ใจ เราจะถูกเนื้อต้องตัวก็ไม่ว่า พอความไว้ใจถึงที่สุดก็นัดไปในที่ลับสองต่อสอง แล้วค่อยลอกคราบความเป็นกระเทยออก เผยธาตุแท้ความเป็นชายออกมาให้เธอได้รู้ โดยการใช้กำลัง ผมจีบแจนสำเร็จก่อนสอบเทอมแรกเพียงสัปดาห์เดียว ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ความรักของเราสองก็เป็นอย่างที่ผมบอกไปเมื่อครู่ ช่วงนี้อากาศดีเพราะเข้าหน้าหนาวที่ไม่ค่อยหนาวมาก แจนชวนผมไปเดินเล่นในสวนสาธารณะ หลังเลิกเรียน เพราะดอกไม้ผลิดอกชูช่อสวยงาม เราพากันมานั่งกินลูกชิ้นปิ้งบนม้านั่งใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง กลางลำต้นมีกล้วยไม้สีขาวผูกติดอยู่ แล้วแจนก็ยิ้มขึ้น เรามาเล่นอะไรกันไหม บ้า...แจนนี่...คนตั้งเยอะ ผมเย้า เธอใช้มือตบไหล่ผมเบาๆ อะไรๆ... เธอทำเสียงดุ ก็จะให้เราหอมแก้มไม่ใช่เหรอ ผมหน้าด้านอย่างนี้บ่อย แต่ก็กร่อยเสมอ นี่ต่างหาก แจนชูสมุดพกเล่มเล็กขึ้นมา มาเล่นทายปัญหากัน ถ้าตอบถูกมีรางวัลไหม ผมถาม ในสมุดเล่มนั้นต้องมีคำถามอยู่แน่ เพราะฉะนั้นฝ่ายที่ถูกถามก็ควรเป็นผม และเพื่อตกลงเล่นเกมนี้ ผมก็ย่อมต้องได้รางวัล หากตอบถูก อยากได้อะไรละ แจนถาม หอมแก้ม ผมตอบ โดยไม่ต้องคิดเลย แจนไม่ตอบ แต่เธออมยิ้มแบบอายๆ แล้วพยักหน้าเบาๆ เท่านี้ก็ทำให้หัวใจผมพองโต มีความสุขเป็นที่สุดแล้ว ผมรีบย้ำคำ จริงนะๆ อือ! แจนตอบแค่นี้ งั้นถามมาเลย ผมเร่งรีบ คำถามมี ๑๐ ข้อ ถ้าตอบถูก ๓ ข้อขึ้นไปจะได้รางวัล แจนบอก อย่างนี้ไม่ต้องตอบคำถามหรอกแจน ยื่นแก้มมาให้หอมเลยดีกว่า ผมมั่นใจ คอยดูก่อนเถอะ สายตาแจนมีความมั่นใจยิ่งกว่าผมเสียอีก ทำให้เกมนี้น่าเล่นมากขึ้นกว่าที่คิด ถ้าถูก ๑๐ ข้อ ต้องได้มากกว่าหอมแก้มนะ ผมเสนอ ผับ! เสียงสมุดพกฟาดลงบนไหล่ผม จะเล่นไหม แจนทำเสียงดุ และกำลังเก็บสมุดเข้ากระเป๋านักเรียน โอ๋ๆ...เล่นๆ ผมทำหน้าทะเล้นใส่ งั้นเริ่มนะ เธอพูดเสียงเข้มขึง ข้อที่หนึ่ง บางเดือนมี ๓๐ วัน บางเดือนมี ๓๑ วัน มีกี่เดือนที่มี ๒๘ วัน ผมหัวเราะเสียงดังลั่น แทบไม่ต้องคิดเลย มีเดือนไหนเล่าที่มีแค่ ๒๘ วัน เด็กอนุบาลก็รู้ว่า เดือนกุมภาพันธ์ เดือนแห่งความรัก ขอหอมแก้มเลยละกันนะแจน คำถามแบบนี้อย่าเล่นให้เสียเวลาเลย ผมบอกด้วยน้ำเสียงร่าเริง แต่ก็ต้องชะงักลง เพราะแววตาของแจนจ้องเขม็งอยู่ แหม! ใครๆ ก็รู้ว่า เดือนกุมภาพันธ์อยู่แล้ว บางปีมี ๒๙ วันด้วยนะ อีกอย่างเป็นเดือนแห่งความรักด้วย จะบอกใบ้เราใช่ไหมว่าแจนรักเรามาก ผมตอบด้วยความมั่นใจ ผิด! แจนเฉลยเสียงดัง ๑๒ เดือนต่างหาก เพราะทุกเดือนก็ต้องมี ๒๘ วันสิจ้ะ พูดจบเธอใช้สมุดตีหัวผมเบาๆ ทีหนึ่ง ทำให้ผมหน้าเสีย เพราะความใจร้อนด่วนตอบของตัวเอง คำถามที่ ๒ นะคนเก่ง...ถ้าคุณหมอให้ยามา ๓ เม็ด แล้วบอกให้คุณกินยาทุกๆ ครึ่งชั่วโมงคุณต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ถึงจะกินยาหมด ข้อนี้ผมคิดอยู่นาน ต้องไม่หลงกลกับกรอบคำถามอย่างข้อแรก มียา ๓ เม็ด ให้กินทุกๆ ครึ่งชั่วโมง จะต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ เมื่อคิดได้ผมรีบตอบ ๑ นาที เพราะมียา ๓ เม็ด กินทุกครึ่งชั่วโมง แต่นาทีแรกผมกินหมดเลยทั้ง ๓ เม็ด แล้วจะมียาที่ไหนมากินอีก ผมยิ้มท้าทาย ๑ ชั่วโมง เพราะถ้ากินยาตอนบ่ายโมง เม็ดที่ ๒ ก็จะกินตอนบ่ายโมงครึ่ง และเม็ดที่ ๓ ก็จะกิน ตอนบ่าย ๒ แจนเฉลย ผิดสองข้อแล้วนะ ก็เรากินทีเดียว ๓ เม็ดเลยไง ผมค้าน อย่าเลี่ยงบาลีสิ ถือเป็นคำตัดสินที่ผมต้องยอมรับ ไม่เป็นไร ยังเหลืออีกตั้ง ๘ ข้อ จะผิดหมดทั้ง ๑๐ ข้อก็ให้มันรู้ไปสิ ต่อไป แจนเริ่มอ่านคำถามต่อ เอา ๓๐ หารครึ่ง แล้วบวก ๑๐ จะได้คำตอบเท่าไหร่ คราวนี้ผมตั้งใจฟังคำถามอย่างดี เมื่อแจนถามจบ ผมมองหน้าแล้วยิ้ม กินผมไม่ได้เกิน ๓ ข้อหรอก ครึ่งของ ๓๐ ก็คือ ๑๕ ใช่ไหม...เพราะฉะนั้นเอา ๓๐ หารครึ่ง ก็ต้องหาร ๑๕ ไม่ใช่หาร ๒ ไม่ต้องมาลวงเรา... ๓๐ หาร ๑๕ เท่ากับ ๒ บวกกับ ๑๐ ก็เท่ากับ ๑๒ เป็นคำตอบสุดท้าย ประโยคหลังผมเน้นเสียงเป็นพิเศษ แจนยิ้มหวาน ถูกต้อง เห็นไหมมีมาถือไว้ ๑ ละ ผมดีใจ งั้นเริ่มข้อที่ ๔ นะ ผมพยักหน้า แจนจึงอ่านคำถามต่อ ชาวนามีแกะ ๑๗ ตัว ทุกตัวยกเว้น ๙ ตัวตายหมด ถามว่ายังมีแกะที่มีชีวิตเหลืออยู่กี่ตัว แจน...ไม่ได้กินเราแล้วละ ยกเว้น ๙ ตัวตายหมด จะเหลือแกะกี่ตัวละ เหลือ ๒ มั้ง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก็ต้องเหลือ ๙ ตัวสิจ้ะแจน ผมตอบกวน เพราะมั่นใจว่ากำชัยชนะที่ ๒ มาได้ชัวร์ เก่งจังเลย แจนตอบ งั้นสองข้อแล้วนะ แจนเอาคำถามมาจากไหนเนี่ย ผมสงสัย อ๋อ! ได้มาจากฟอเวิร์ดเมลน่ะ ทำแล้วรู้สึกสนุกดี แจนตอบ ไม่เห็นส่งมาให้อ่านก่อนบ้างเลย ผมว่า ส่งแล้วจะเอามาเล่นไหมละ ขี้โกง ผมว่า เห็นแก่ตัว แจนเอาคืน จะเล่นต่อไหม แน่ะๆ พอรู้ตัวว่าจะแพ้ก็พาลเลยนะ ข้อที่ ๕ เลย พร้อมแล้ว ผมเร่งให้แจนถามคำถามต่อ แก้มนุ่มๆ อยู่ใกล้แค่เอื้อมนี่เอง ถ้าคุณมีไม้ขีดไฟเหลือเพียงก้านเดียว แล้วต้องเข้าไปในห้องที่ทั้งหนาวทั้งมืดในห้องนั้นมีฮีตเตอร์น้ำมัน ตะเกียงน้ำมัน และเทียนไข คุณจะเลือกจุดอะไร ผมคิดทบทวนไปมาของความสำคัญระหว่างฮีตเตอร์น้ำมัน ตะเกียงน้ำมัน และเทียนไข ในที่สุดก็ตอบออกไปว่า เทียนไข แจนยิ้ม เพราะอะไร แน่นอน คำถามที่ ๕ เสร็จผมชัวร์ เพราะ เทียนไขจุดง่ายสุด เราสามารถใช้เทียนไขไปต่อไฟสำหรับจุดสิ่งอื่นได้อีก บางทีตะเกียงน้ำมันไส้ของมันอาจจะด้านก็ได้ใครจะไปรู้ บอกเหตุผลจบผมก็ยิ้มออกมา โน้มตัวเข้าหาแจน แต่...เธอผลักผมออกจนสุดแขน แล้วทำไมไม่จุดไม้ขีดไฟก่อนละ แจนถาม ผมถึงกับยิ้มแก้เขิน มือเกาหัวโดยไม่ตั้งใจ เพราะนึกไม่ออกว่าจะทำอะไรดีกว่านี้ เอาอีกแล้วหลงให้กับโจทย์อีกแล้ว เป็นเพราะลำพองตนว่าใกล้จะครบ ๓ ข้ออยู่แล้วเชียว อีกตั้ง ๕ ข้อ ไม่มีทางผิดหมดแน่ ผมพูดขึ้นด้วยความมั่นใจ ลองดูนะ...ข้อที่ ๖ ถามว่า ชายคนหนึ่งสร้างบ้านด้วยไม้ที่เป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้าทั้ง ๔ ด้านและหันบ้านไปทางทิศใต้ ถ้ามีหมีผ่านมาถามว่าหมีตัวนั้นจะมีสีอะไร แจนเริ่มข้อต่อไป ผมคิดแล้วคิดอีก ก็หาคำตอบไม่ได้ อะไรวะ จะไปรู้ได้ไงว่าหมีสีอะไร บ้านสี่เหลี่ยมผืนผ้าทั้ง ๔ ด้าน หันทางทิศใต้เนี่ยนะ หันไปทางทิศตะวันตกก็ว่าไปอย่าง จะได้ตอบว่าสีดำ เพราะเงาจากแสงอาทิตย์ ยอม ผมตอบเสียงอ่อน แจนขำกิ๊กออกมา ใช้มือขวาตบบ่าผมเบาๆ สีขาว เพราะถ้าบ้านหันไปทางทิศใต้แสดงว่าบ้านต้องอยู่ทิศเหนือ หรือขั้วโลกเหนือ เอาเข้าไปกับเธอ เอ้ย! ไม่ใช่สิ เอาเข้าไปกับมัน คำถามบ้าๆ แบบนี้เกิดขึ้นมาได้ไงนะ เจ้าฟอเวิร์ดเมลนะมึง แจนขำอยู่พักใหญ่ เธอจึงเริ่มคำถามที่ ๗ หยิบแอปเปิ้ล ๒ ลูกออกจากแอปเปิ้ล ๓ ลูก ถามว่าคุณจะได้อะไร หมู! ได้แอปเปิ้ล ผมตอบทันควัน ได้แอปเปิ้ล ๒ ลูกจ้ะ แจนเฉลย ไม่ใช่แค่แอปเปิ้ล อ้าว! ก็ถามว่าจะได้อะไรไง ผมแย้ง พยายามเรียกคะแนนมาให้ได้ ไม่ได้ๆ เธอตอบไม่ครบนะ ยังไงมันก็ได้แอปเปิ้ลเหมือนกันแหละ ผมแจงเหตุผล จะเล่นต่อไหม แจนเสียงเข้ม ได้...ได้ ผมเริ่มรู้สึกเหมือนโดนโกงขึ้นมาวูบหนึ่ง แต่พอแจนเริ่มอ่านคำถามที่ ๘ ต่อไปด้วยเสียงเล็กหวานของเธอ ทำให้อารมณ์ขุ่นมัวที่เริ่มก่อตัวหายไปทันที โมเสสเอาสัตว์ขึ้นเรือตอนวันสิ้นโลกไปชนิดละกี่ตัว แจนถาม ไม่มีทางกลิ้งกลอกเหมือนหยดน้ำบนใบบอนได้อีกแล้ว คำถามนี้ตายตัวไม่สามารถพลิกแพลงได้ ชนิดละกี่ตัว เจ้าคนตั้งคำถามไม่มีทางเล่นลิ้นได้แน่นอน ชะ นิด ละ สอง ตัว เป็นคำตอบสุดท้าย ผมตอบช้าๆ เน้นๆ คราวนี้แจนถึงกับหัวเราะออกมาเลยทีเดียว โมเสสจะเอาสัตว์ไปได้ไง นั่นมันหน้าที่ของโนอาร์ เธอเฉลย เล่นเอาผมหน้าแดงด้วยความอาย โจทย์เล่นงานผมอีกแล้ว โมเสสนั่นเขานำชาวอิสราเอลไปดินแดนแห่งพันธสัญญาของพระเจ้าแห่งใหม่ แล้วขอพรให้พระเจ้าแหวกน้ำทะเลหนีทหารอียิปนี่นา โธ่! เพิ่งอ่านเรื่องโมเสสมาแท้ๆ เหลือสองข้อเองนะ แจนเย้าอย่างมีความสุข แล้วอ่านคำถามในสมุดพกเล่มเล็กต่อ ถ้าคุณขับรถซึ่งบรรทุกคน ๔๓ คนจากชิคาโกไปพิสเบอร์กแล้วหยุดรับอีก ๗ คนขึ้นมา แล้วหยุดจอดให้คนลงที่เคลเวอร์แลนด์ ๕ คน จนมาถึงฟิลาเดอเฟียในอีก ๒๐ ชั่วโมงต่อมา ถามว่าคนขับรถชื่ออะไร อ่านจบแจนมองหน้าผม พลางอมยิ้มออกมา เธอรู้ว่าผมไม่ชอบโจทย์ยาวๆ ผมขอร้องให้แจนอ่านซ้ำอีกถึง ๓ ครั้ง แล้วตกลงคนขับชื่ออะไรวะ หรือจะชื่อคุณ เพราะโจทย์ถามว่า ถ้าคุณขับรถ แต่ก็มีส่วนหนึ่งที่บอกว่า หยุดจอดรถ น่าจะเป็น หยุด มากกว่านะ โจทย์อาจจะเล่นลิ้นโดยอ่านออกเสียงเป็น ยุทธ์ แทน เอาละ ผมตอบ ชื่อยุทธ์ แต่ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่นัก ก็ชื่อ แชมป์ ไง แจนเฉลยเป็นชื่อผม ก็คุณเป็นคนขับรถนี่ โถ่เอ้ย ว่าจะตอบอยู่แล้วเชียว ผมเอากำปั้นทุบฝ่ามือดัง ตึก! เจ็บใจตัวเองนัก จะตอบ ไม่ได้หมายความว่าตอบสักหน่อย ไม่ให้คะแนนนะ แจนว่า ข้อสุดท้ายแล้วนะ เธอพูดเอียงคอ ยิ้มหวานให้ผม ข้อนี้ไม่พลาดหรอก ผมพยายามทำเสียงว่า มั่นใจที่สุด ข้อที่ ๑๐ แจนพูดพลางยกมือทั้งสอง ชู ๑๐ นิ้ว ตอนนี้เธอเก็บสมุดพกแล้ว ถ้าเข้านอนตอน ๒ ทุ่ม แล้วตั้งนาฬิกาให้ปลุกตอน ๙ โมงเช้า ถามว่า จะได้นอนกี่ชั่วโมงก่อนที่นาฬิกาปลุกจะดัง" ผมชูนิ้วขึ้นมานับ ๒ ทุ่ม ถึง ๙ โมงเช้า เริ่มนับ ๑ ที่สามทุ่ม ๒.สี่ทุ่ม ๓.ห้าทุ่ม ๔.เที่ยงคืน ๕.ตีหนึ่ง ๖.ตีสอง ๗.ตีสาม ๘.ตีสี่ ๙.ตีห้า ๑๐.หกโมงเช้า ๑๑.เจ็ดโมงเช้า ๑๒.แปดโมงเช้า ๑๓.เก้าโมงเช้า และเสียงนาฬิกาปลุกก็ดัง! ๑๓ ชั่วโมง แต่เดี๋ยวก่อน ผมทบทวนอีกครั้ง คิดหาแง่ที่สามารถพลิกไปได้อยู่นาน จนแจนเริกคิ้วใส่ คล้ายกับถามว่า จะตอบไหม หรือจะยอม เมื่อทบทวนแล้วว่า ไม่มีทางพลิกไปกว่านี้ และผมไม่ได้นับผิด จึงตอบไปด้วยเสียงอันมั่นใจว่า ๑๓ ชั่วโมงครับผม ที่รัก ผิดจ้ะ แจนตอบ ทำเอาผมหัวเสียทันที คำตอบคือชั่วโมงเดียว เพราะตั้งนาฬิกาปลุกตอน ๙ โมง เข้านอนตอน ๒ ทุ่ม นาฬิกาจะดังตอน ๓ ทุ่ม นั่นมันนาฬิกาเข็ม ผมเถียงอารมณ์ฉุน โกงชัดๆไม่ลองนาฬิกาดิจิตอลบ้างละ แจนก็ใช้นี่ ที่เราซื้อให้เป็นของขวัญน่ะ หรือว่าไม่ได้ใช้ เอ๊ะ! แชมป์ ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วย แจนลุกขึ้นยืนหันหน้ามาทางผม ก็คำตอบมันเป็นอย่างนี้ ทำไมแชมป์ไม่ยอมรับความจริงละ โจทย์ตั้งหลายข้อ พยายามให้ตอบนอกกรอบ แล้วพอทีเฉลยแจนไม่ยอมรับคำตอบที่อยู่นอกกรอบแล้วมันถูกบ้างละ อย่างแอปเปิ้ลก็ทีหนึ่งแล้ว ก็นี่มันเกม แชมป์ก็ต้องตอบให้ถูกสิ แจนเถียง อย่างนี้มันโกงกันนี่ แจนไม่ตั้งใจให้รางวัลเราอยู่แล้วใช่ไหมละ เล่นอย่างนี้เสียความรู้สึกว่ะ ผมยังคงนั่งอยู่ นี่แชมป์หวังแต่เรื่องอย่างนั้นใช่ไหม ตลอดที่คบกันมาไม่ได้หวังอย่างอื่นเลยใช่ไหม น้ำเสียงของแจนเริ่มสั่นคลอ ดวงตาเริ่มมีประกายน้ำเกิดขึ้น ทำไมแจนพูดแบบนั้น ผมสบตาแจนนิ่ง ก็ดูแชมป์ทำสิ พอไม่ได้แล้วก็โมโห ขึ้นเสียง ก็แจนขี้โกง ไม่ได้ตั้งใจให้หอมแล้วมาเล่นเกมแบบนี้ทำไม ผมพยายามอธิบาย แต่น้ำเสียงก็ไม่ดีนัก นั่นไง เห็นไหมแชมป์ก็หวังแต่เรื่องอย่างนั้น ไม่ได้คบกันด้วยความจริงใจเลย อุตส่าห์หลงคบมาตั้งนาน ถึงตอนนี้น้ำตาเต็มสองแก้มแจนซะแล้ว ผมลุกขึ้นด้วยความโมโหตลอด ๓ ปีที่ผ่านมาผมทนุถนอมแจนด้วยความรักทั้งนั้น แล้วทำไมเธอมาพูดแบบนี้ ผมใช้มือจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ อะไรกัน ทำไมแจนพูดแบบนี้ เรารักแจนขนาดไหน เอาใจ ตามใจทุกอย่าง จนคนอื่นหาว่าโง่ตั้งเท่าไหร่แล้วที่ไม่ยอมรวบหัวรวบหาง รู้งี้ทำไปซะนานแล้ว ยิ่งพูดผมก็ยิ่งเขย่าตัวแจนขึ้นเรื่อยๆ ผึบ! เสียงกระเป๋านักเรียนของแจนกระแทกหน้าอกผมอย่างจัง ทำให้ผมเซถอยหลัง แล้วแจนก็หันหลัง รีบวิ่งหนีห่างออกไป ****จบ****
ใบคา 6 ส.ค. 2553 09:08 น. - ID 11184 
1365
0
0
6 สิงหาคม 2553 10:37 น. - comment id 118443
ทำอะไรอ่ะแชมป์
8 สิงหาคม 2553 12:21 น. - comment id 118472
ผึบ! เสียงกระเป๋านักเรียนของแจนกระแทกหน้าอกผมอย่างจัง พร้อมกับที่เธอเตะผ่าหมากผมเข้าอย่างจัง นั่นทำให้ผมจุกหน้าเขียวเลยทีเดียว แจนออกวิ่งไปอย่างรวดเร็ว (คงไปหาใบพลูเตรียมกินกับหมากกระมัง ก็ผ่าหมากแล้วนี่ อิอิ ) ........ฮี่..ฮี่...ตอนจบของฉางน้อยเป็นแบบนี้อ่ะคะปล. ว่าแต่ว่าเป็นเรื่องจริงป่ะอ่ะ.....
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
ช่วยเลือกที่สุดกลอนดีๆ