เมฆหมอกและสายลม ตอนที่ 8 โจรใจพระ

พ.จินดา

.....ตอนที่ 8 โจรกลับใจ
....."ตอนนี้ห้ามหมอกับครูไปไหนโดยลำพัง น่ะครับ"
"ทำไมหรือกำนัน" หมอกรถาม ขณะที่เลิกประชุมประจำเดือน ณ ศูนย์สภาตำบลบนเกาะ ในบ่ายวันหนึ่ง
"ก็ ตำรวจกำลังไล่จับลูกน้องเสือขิน น่ะซิและทราบว่าตอนนี้กำลังหนีมาหลบซ่อนตัวอยู่บนเกาะนี้ด้วย" กำนันบอก
"หรือครับ"  "จับตายด้วยนหมอ"
เขาทราบเพียงเท่านั้น 
อนามัยเป็นทั้งที่ทำงานและที่พักอาศัย เขาทำงานแบบไม่มีเวลาหยุดเหมือนสถานที่ราชการที่อยู่บนฝั่ง เพราะบนเกาะแห่งนี้ ไม่มีที่ที่เขาจะไปหรือพักผ่อนได้ หากมีคนไข้ชาวบ้านจะต้องตามเขาเจอ ดังนั้น จึงไม่แปลกที่จะเห็นเขาทำงานแทบไม่มีเวลาหยุด วันนี้ก็เช่นกัน หลังจากที่เขาแยกตัวจากกำนันมา เจ้าน้อยก็ยังไม่กลับจากโรงเรียน พบว่ามีแขกรออยู่ที่หน้าอนามัยแล้ว เป็นชายหนุ่มร่างกำยำวัยฉกรรจ์จำนวน 3 คน 
"ใช่หมอกรหรือเปล่า" 1 ใน 3 กล่าว เมื่อพบหน้าเขา
"ครับ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ผมช่วยหรือปล่าว"
"มีซิ เพื่อนผมไม่สบาย ต้องการหมอให้รีบไปรักษาด่วน"
"ได้ครับที่ไหน" "หลังเขา บ้านตาชำ" 
"ครับ รอเดี๋ยวน่ะ ให้ผมเตรียมเครื่องมือก่อน เอ่อ คนไข้มีอาการอย่างไรครับ"
"ถูกยิง กระสุนฝังใน"
นิ่ง เหมือนถูกสาป เพียงชั่วครู่สติกลับคืน อยู่ในอากัปกิริยาที่ปกติ หมอกรรีบเตรียมเครื่องมือและยาเท่าที่จำป็น ในใจพยายามคิดแต่ในสิ่งที่ดี
เย็นมากแล้วที่เขาเดินอยู่กลางกลุ่มชายฉกรรจ์ มุ่งหน้าลัดข้ามเขากลางเกาะไปด้านหลังที่เรียกว่าอ่าวใหญ่ บนบ่ามีกระเป๋าพยาบาลสะพายไหล่อยู่ เกือบมืดจึงถึงที่หมาย ร่างที่เห็นอยู่เบื้องหน้า เป็นร่างของชายวัยกลางคนอายุประมาณไม่ต่ำกว่า 45 ปี นอนอยู่กลางลานบนระเบียงหน้าบ้าน มีแผลถูกยิงที่บริเวณไหล่ด้านซ้าย แสงส่วางที่พอมองเห็นจากเปลวไฟตะเกียง พอมองเห็นว่าไม่ใช่แผลฉกรรจ์ หมอกรไม่รอช้า รีบจับคนไข้ให้นอนอยู่ในท่าที่พร้อมจะทำการรักษา เขานำใบมีดที่นำมาเช็ดกับแอลกอฮอล์เพื่อเป็นการฆ่าเชื้อ บนเกาะแห่งนี้จะเอาอะไรมากนักกับเรื่องความปลอดเชื้อของเครื่องมือ ก่อนลงมือกรีดลงไปบนบาดแผลเพื่อนำหัวกระสุนที่ฝังอยู่ออกมา หลังจากนั้นก็ทำความสะอาดแผลก่อนที่จะปิดแผลและให้ยาแก้ปวด แก้อักเสบ
"ขอบคุณมากหมอ" ชายกลุ่มเดิมกล่าว
"ไม่เป็นไรครับ หน้าที่ของผม" 
"งั้นเดี๋ยวผมไปส่งหมอ แล้วกัน" 
"พรุ่งนี้ ไปดูแผลที่อนามัยหน่อยน่ะครับ" หมอกร บอก คนไข้เพียงพยักหน้า ไม่พูดแต่มองหน้าหมอด้วยความระแวง
"เฮ้ย เอิบ เอ็งไม่ต้องกลัว หมอกรเขาดี ไม่เป็นอันตรายสำหรับแกหรอก"
ตาชำเจ้าของบ้าน บอก
หรือว่าจะเป็นคนร้ายที่กำนันบอก กรคิดในใจ แต่ไม่กล้าถามเพราะไม่ใช่หน้าที่ของเขา หน้าที่ของเขาคือรักษาไม่ว่าคนคนนั้นจะเป็นใครก็ตาม
ความมืดเริ่มโรยตัว มีเพียงกระบอกไฟฉาย ที่ให้ความสว่างในการนำทาง ตอนกลับมีเพียงหมอกรและชายฉกรรจ์ 1 คนเท่านั้น
"หมอ รู้ไหม ว่าคนที่หมอรักษาเป็นใคร" "ไม่ทราบ ครับ"
"นั่นแหละเสือเอิบ ล่ะ ลูกน้องเสือขินที่ตำรวจกำลังต้องการตัวอยู่"
"แล้วทำไม....." "ถูกตำรวจยิงน่ะซิ ตอนอยู่กลางทะเล แต่ลูกพี่แกอึดกระโดดลงทะเลหนีลอยคอเอาตัวรอดมาขึ้นเกาะจนได้ รอดตายดั่งปาฏิหารย์"
"แต่ หมอไม่ต้องกลัว เราต้องพึ่งหมออีกนาน" ดูมันพูดเป็นนัย กรนึกในใจ
"ยังไงพรุ่งนี้ พาแกมาทำแผลที่อนามัยด้วยน่ะครับ"
"หมอรู้ไหม ว่าทำไมคนบนเกาะถึงไม่แจ้งตำรวจหรือนำพวกมาจับ พวกเรา ก็เพราะพวกเราช่วยเหลือชาวบ้านนะซิ"