สวมรอยสอยรวม

pigstation

เริ่มที่พาหนะชนิดแรกยังอาศัยวัสดุใกล้ตา เทคโนโลยีใกล้ตัว
เกวียนเป็นเครื่องมือทุ่นแรงแบกหามนำพาคน ข้าวของ ออกจากหมู่บ้าน
ไปสู่หมู่บ้าน
ชิ้นส่วนของเกวียนคลอดจากไม้เนื้อดี ทนทาน
และคงไม่เรียกแต่ละชิ้นส่วนของเกวียนว่า "อะหลั่ย"
จากนั้น เจมส์ วัตต์ดันฟุ้งซ่านคิดเครื่องจักรแรงดันไอน้ำ
ก้าวล้ำนำหน้าโลกทั้งหลายด้วยรถราติดเครื่องยนตร์
มนต์เสน่ห์ของเหล็กหุ้มเนื้อเย้ายวนใจชายชาตรียิ่ง
มอเตอร์โชว์ทีไร ไม่รู้จะดูเครื่องยนตร์หรือห้องเครื่องพริตตี้กันแน่ ?
ต่อมาล้อยางสีดำที่ผ่านการใช้งานมาจนดอกยางสึก
กลายเป็นของเหลือใช้
เช่นเดียวกับดุมเกวียน
มีช่างท้องถิ่นเอาดุมเกวียนต่างซี่ล้อแม็ก
สวมใส่ดอกยางประกบไม้เก่าเป็นฐานสำหรับขาโต๊ะ
แล้ววางแผ่นไม้เก่าแก่ลายพร้อยขนาดพอดีบานประตู
วางพาดบนฐานโต๊ะดุมเกวียนล้อยางนั้น
แปรร่างพรางรูปเป็น "โต๊ะสนามกลางแจ้ง" วางแก้วเหล้า วางจานแกล้ม
ในสวนมะขามแห่งหนึ่ง
พอวางแจกันดินเผารูปทรงนามธรรม จิ้มดอกลั่นทมลงไปสอง-สามช่อ
รอใครบ้างบางคนมาสมทบ
เย็นย่ำค่ำ โลกโคลงเคลง
ทำไม ความสามัคคี มันช่างเหลือน้อยเหลือเกิน
.....
.....
เพ่งมองโต๊ะไม้เก่าแก่ที่ดูไม่สมประกอบยังเข้าท่ากว่า
อะไรบางอย่างแถวๆเมืองหลวงที่ดูโอ่อ่า ภูมิฐาน
กลับ แตกแยกแหลกสลาย.